ธราเทพขี้เกียจเกินกว่าจะเถียงกับเธอ ดึงเธอลงจากเตียงไปเลย
ดึงณัฐณิชาที่กำลังงัวเงียไปล้างหน้าอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ณัฐณิชายังคงตื่นไม่เต็มตา เดินไหล่ห่อเหี่ยวไปเลือกเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกระโปรงลายสก็อต มัดผมขึ้นเป็นหางม้าไว้ด้านหลังศีรษะ ให้อารมณ์ของเด็กวัยรุ่นเยาว์วัย
“ธราเทพ คุณปลุกฉันขึ้นมาแต่เช้าทำไม ทั้งที่ไม่ให้ฉันไปทำงาน……”
ณัฐณิชาเป็นคนขยัน เมื่อยังเล็กกินไม่อิ่มเสื้อผ้าไม่อุ่น เธอจึงยึดมั่นในอุดมการณ์ทำเงิน พยายามทำงานหนักที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
แต่ว่า……สิ่งโปรดปรานเล็กๆ ที่เธอชอบก็คือการนอนขี้เกียจบนเตียง
“ไปพบคุณปู่” ธราเทพพูด
เขากวาดตามองรอบตัวณัฐณิชา ริมฝีปากยกยิ้มเล็กน้อย เขาคุ้นเคยกับการเห็นพวกนภสรณ์ใส่ชุดแบรนด์ดังหลากสีสัน แต่ตอนนี้มาเห็นณัฐณิชาในชุดวัยรุ่นกระฉับกระเฉง จึงให้ความรู้สึกอีกแบบ
เธอที่เป็นแบบนี้ อ่อนเยาว์ และเปี่ยมไปด้วยพลัง
“มองอะไร มีอะไรติดหน้าฉันเหรอ หรือว่า……เสื้อผ้าของฉันเก่าไป ฉันจะไปเปลี่ยนเดี๋ยวนี้”
ณัฐณิชาคิดว่าธราเทพรังเกียจการแต่งตัวของตน เพราะทุกครั้งที่ไปบ้านตระกูลทวีศักดิ์ทินโชติ นภสรณ์ล้วนแต่ใส่ชุดกระโปรงผู้ดีหรูหรา แต่เธอมีเพียงชุดละร้อยเก้าสิบเก้าจากเถาเป่า……คงจะทำให้ธราเทพอับอายแน่เลยใช่หรือเปล่า
ณัฐณิชากำลังขบคิดอยู่ในหัวว่าเสื้อผ้าตัวเองชุดไหนแพงที่สุด แต่ธราเทพกลับพูดว่า “ตัวนี้แหละ ไปเถอะ”
พูดจบ อีกฝ่ายก็เดินนำออกไปก่อน
ณัฐณิชาไม่กล้าถ่วงเวลา รีบวิ่งตามออกไปพร้อมกับกระเป๋าโซ่สีขาวของตัวเอง วันนี้เธอสวมรองเท้าผ้าใบสีขาว จึงวิ่งได้ว่องไวไม่แพ้ขายาวของธราเทพเลยแม้แต่น้อย
เธอที่ตัวเล็กๆ ตามหลังธราเทพ สองคนหนุ่มหล่อสาวสวย ดูแล้วเจริญตามาก
แม่บุญสิตาเห็นแล้วต้องยิ้มจนหุบไม่ได้ “คุณชายนายหญิง วันนี้พวกคุณทานอาหารเช้าที่บ้านเหมือนเคยไหมคะ” เธอเตรียมอาหารเช้าไว้แล้ว แต่ปกติถ้าคุณชายไปบ้านตระกูลทวีศักดิ์ทินโชติ ก็คงต้องไปทานอาหารเช้าที่นั่น
“ไม่ครับ เราจะไปกันเลย อาหารเที่ยงก็ไม่ต้องทำนะ” เมื่อธราเทพสั่งจบก็พาณัฐณิชาออกไป
ณัฐณิชาเองก็มีรอยยิ้มบนใบหน้าเช่นกัน โบกมือให้แม่บุญสิตา “แล้วเจอกันนะคะแม่บุญสิตา!”
ณัฐณิชาและธราเทพมาถึงยังบ้านตระกูลทวีศักดิ์ทินโชติ พบว่าบรรยากาศภายในบ้านค่อนข้างอึมครึม นายท่านผู้เฒ่ากำลังนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น สีหน้ากรุ่นโกรธ และนภสรณ์กับนพนันท์ยืนอยู่ข้างๆ เศษแจกันเซรามิกกระจัดกระจายอยู่บนพื้น เห็นแวบแรกก็รู้ว่าถูกคนทุบแตก!
ทะเลาะกันเหรอ
หรือว่า……
ณัฐณิชามองธราเทพอย่างค่อนข้างกังวล เห็นสีหน้าธราเทพไม่ค่อยดี เหมือนจะคาดไม่ถึงกับภาพที่เห็น
“คุณพ่อ ฉันแต่งเข้าตระกูลมายี่สิบปี แต่ไหนแต่ไรก็รับผิดชอบในหน้าที่อดทนต่อคำตำหนิเสมอมา คุณพูดอะไรก็เอาตามนั้น คุณบอกว่าจะส่งลูกชายฉันไปเรียนต่อต่างประเทศ เขายังเด็กอยู่ฉันก็ตกลง คุณไม่ยอมให้ฉันไปยุ่งเรื่องของแกรนด์อิมพีเรียลกรุ๊ป ฉันก็ทำตัวดีอยู่บ้านเล่นไพ่เชื่อมสัมพันธ์กับพวกคุณนายไฮโซทั้งหลาย แต่ตอนนี้คุณให้สิทธิ์เรื่องในบ้านแก่เธอ ณัฐณิชาเป็นแค่เด็กเธอจะไปรู้อะไร เรื่องพวกนี้ทำไมคุณไม่มอบหมายให้ลูกสาวของฉันทำ คุณมองว่านภสรณ์เป็นคนนอกมาตลอดเลยใช่ไหม”
นพนันท์ชี้ประเด็นต่อว่าต่อขานนายท่านผู้เฒ่าธรณ์เทพ
กว่ายี่สิบปีที่ผ่านมานี้ รับผิดชอบในหน้าที่อดทนต่อคำตำหนิ ก็เพื่อรอวันที่ลูกสะใภ้อย่างเธอจะได้เป็นแม่ผัว รอวันที่นายท่านผู้เฒ่าลาโลกนี้ไป เธอก็จะสามารถปิดแผ่นฟ้าด้วยฝ่ามือ แต่ตอนนี้นายท่านผู้เฒ่ากลับจะมอบอำนาจให้ณัฐณิชา! จะไม่โกรธได้ยังไง!
