ออกมาจากร้านอาหารญี่ปุ่น แสงอาทิตย์เจิดจ้าส่องลงมาบนตัว ท้องถนนเต็มไปด้วยผู้คนเดินสวนกันไปมาขวักไขว่ พวกเขาสวมชุดสวยงามดูดี ถือโทรศัพท์มือถือหรือแฟ้มงาน เดินท่ามกลางฝูงชนอย่างเร่งรีบ หน้าตาเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ
ที่นี่เป็นสถานที่ที่คึกคักที่สุดในเมืองS
อิจฉาพวกเขาจัง……
จู่ๆ ณัฐณิชาก็เผยรอยยิ้มที่หดหู่หมองเศร้า เมื่อไรเธอจะสามารถหาคุณค่าในตัวเองเจอ
“คุณผู้หญิง ต้องการรูปวาดสักภาพไหม ชิ้นละสามสิบ!”
ณัฐณิชาหันไปมองตามเสียง เห็นผู้ชายคนหนึ่งในชุดกางเกงขาจั๊มกับหมวกแก๊ปกำลังพยายามชักชวนคนไม่หยุด แผงลอยของเขาอยู่บนขอบน้ำพุ เสื้อผ้าที่สวมใส่บนตัวดูสบายๆ ศีรษะด้านหลังถักหางเปียเล็กๆ แว่นกรอบทองตั้งอยู่บนดั้งจมูก เขานั่งอยู่บนม้านั่ง ด้านข้างมีรูปคนมากมาย และมีอุปกรณ์มากมายอย่างเช่นแปรง
“ที่คุณทำน่ะเท่าไรเหรอ”
“สามสิบ!”
“ฉันกำลังรีบ……ไว้คราวหน้านะ”
ผู้หญิงในชุดแฟชั่นตามสมัยนิยมสอบถามราคา ก่อนจะส่ายหน้าด้วยความตะขิดตะขวงแล้วจากไป ชายหนุ่มแค่ยิ้มอย่างสุภาพ จากนั้นก็ไปสอบถามคนอื่นต่อ
ในเมืองใหญ่แบบนี้ ไม่ว่าอย่างไรก็มีศิลปินข้างถนนและจิตรกรข้างถนนมากมาย……
ณัฐณิชาก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร เธอเดินเข้าไปโดยไม่รู้ตัวไม่รู้สติ ชายคนนั้นสังเกตเห็นร่างของเธอ อาจเพราะช่วงนี้ถูกปฏิเสธไปแล้วหลายต่อหลายครั้ง จึงไม่ได้หวังอะไรมาก พูดอย่างท้อแท้ว่า “คุณผู้หญิง ต้องการรูปวาดไหม ภาพละสามสิบ ผมให้คุณสองภาพห้าสิบ”
“ต้องการ”
เธอมองเหล่าภาพวาดที่วางเรียงโชว์อยู่บนพื้น มีคนแก่ชราภาพ มีเด็กทารกวัยหัดพูด มีคู่รักหวานแหวว……
สามารถมองออกได้ว่า ฝีมือวาดภาพดีมาก!
“คุณวาดพวกนี้ทั้งหมดแหรอ” ณัฐณิชาหยิบขึ้นมาดูอย่างทึ่งๆ พิจารณาดูอย่างละเอียด เธอไม่ได้เรียนวาดรูปอย่างเป็นกิจจะลักษณะ แต่ภาพวาดของผู้ชายคนนี้สุดแสนจะ……ยอดเยี่ยมมาก ส่วนที่เป็นรายละเอียด พวกสีหน้าและท่าทางของบุคคลช่างวิจิตรบรรจงและเหมือนจริงมาก!
ถ้าตนสามารถวาดได้ดีขนาดนี้ มันจะดีแค่ไหนกันนะ
“ผมเป็นคนวาดเอง คุณอยากวาดแน่หรือไม่” ชายหนุ่มพูดอย่างใจร้อน
ณัฐณิชาเพิ่งพบว่า ชื่อของเขาคือกันรพี ที่มุมล่างขวาของแต่ละภาพวาดล้วนมีลายเซ็น!
“อยากสิ ฉันอยากวาดสองภาพ ฉันนั่งตรงนี้ใช่ไหม!”
ณัฐณิชาหาตำแหน่งที่พอใจได้แล้ว จากนั้นก็โพสท่าที่คิดว่าตัวเองสวยมากตามภาพที่เห็นในอินเทอร์เน็ต ยืนอยู่หน้าน้ำพุ แขนข้างหนึ่งยกข้อศอกตั้ง นิ้วชี้ขึ้นท้องฟ้า ก้มศีรษะเล็กน้อย……
“พรืด!”
จู่ๆ กันรพีก็หัวเราะ ณัฐณิชาขมวดคิ้วมองเขา “ทำไม ฉันทำท่านี้คุณวาดไม่ได้เหรอ ต้องการให้ฉันเปลี่ยนเป็นท่าง่ายๆ ไหมล่ะ แต่ท่านี้ดูดีมากเลยนะ”
“………”
ณัฐณิชามองกันรพีอย่างอับอาย ท่าทางนี้ตอนที่เธอเห็นในคลิปสั้น รู้สึกว่าการยืนอยู่ริมทะเลแล้วผมถูกลมพัดปลิวสยาย งอแขนขึ้นอย่างเกียจคร้านและศีรษะถูกลมพัดแบบนี้มันสวยมาก!
แม้ตอนนี้ไม่มีลมทะเล ก็ใช้ลมปกติแทนกันได้!
ณัฐณิชาปรับท่าทางอย่างมีความสุขเต็มหัวใจ ถึงขั้นเอาโทรศัพท์มือถือออกมาถ่ายรูปตัวเองดูเปรียบเทียบครู่หนึ่ง และก็เผยรอยยิ้มหวาน “ฉันจะเพิ่มเงินให้คุณ โดยใช้ท่านี้ได้ไหม”
“ได้ครับ……” กันรพีสูดปาก แล้วตอบตกลง ได้เงินเพิ่ม ทำไมจะไม่ทำล่ะ
