ณัฐณิชาไม่ใช่คนขี้น้อยใจ เพียงแต่…เธอก็เป็นคน และมีศักดิ์ศรีในตนเอง เธอกับธราเทพเท่าเทียมกัน หรือว่าเพียงเพราะเขาเป็นประธานของแกรนด์อิมพีเรียลกรุ๊ป ก็สามารถตะคอกใส่ตนได้เหรอ
เธอไม่เห็นด้วย!
“พี่เทพ……”
ดรุณียังอยากพูดอะไร แต่ถูกผู้ช่วยนรินทร์ปิดปาก ธราเทพมองณัฐณิชาที่นั่งบนโซฟา มือสองข้างวางบนหัวเข่า มองออกนอกหน้าต่างด้วยท่าทีอึดอัด ทันใดนั้นในใจก็พลันรู้สึกกระวนกระวาย
ยัยเด็กคนนี้ ทำไมถึงได้…….รบกวนความรู้สึกนึกคิดเขาได้ง่ายดายขนาดนี้
“ณัฐณิชา แขนของคุณได้รับบาดเจ็บ”
ธราเทพพูดซ้ำประโยคเดิมอย่างดื้อรั้น น้อยมากที่เมื่ออยู่ต่อหน้าคนอื่นเขาจะลดน้ำเสียง แต่ครั้งนี้ น้ำเสียงของเขาค่อนข้างอ่อนลงนิดหน่อย
ณัฐณิชาจึงก้มลงมองแขนของตัวเอง บนแขนขาวมีรอยเลือดแดง เธอขยับมุมปากพูดว่า “แค่แผลเล็กน้อย ไม่ได้หนักหนา” เพราะท้ายที่สุดแล้ว คนที่มีชีวิตต่ำต้อยจะไม่สนใจเรื่องพวกนี้
สัมผัสได้ถึงความเย็นยะเยือกที่ตกใส่ตัวเอง จู่ๆ ณัฐณิชาก็แสบจมูกอยากร้องไห้ เธอพยายามแหงนเงยหน้าขึ้นเพื่อไม่ให้ตัวเองร้องไห้ แต่ขอบตาก็ยังคงแดงเรื่อ ณัฐณิชายกยิ้มสดใสและพูดว่า “ขอบคุณ ถ้าไม่มีเรื่องอะไรแล้วฉันจะกลับ”
ประโยคสุดท้ายเป็นการพูดกับตำรวจ
ลุงตำรวจรีบโบกมือ เพราะเธอไม่ได้ลักพาคน ดังนั้นจึงไปได้
เพียงแต่ คิ้วของธราเทพกลับยิ่งขมวดแน่น
ณัฐณิชา ……โกรธงั้นเหรอ
เห็นณัฐณิชาเดินไปถึงประตูแล้ว ธราเทพจิตใจยุ่งเหยิงสับสน ด้านหนึ่งบอกเขาว่าควรไล่ตามไป แต่อีกด้านบอกว่าศักดิ์ศรีและความเย่อหยิ่งของเขาไม่อนุญาต
“นี่! ผู้หญิงคนนี้ทำไมคุณไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี พี่เทพของฉัน……”
ดรุณีทนดูไม่ได้อีกต่อไป เดินเข้าไปดึงแขนของณัฐณิชา และบ่นว่าด้วยความไม่พอใจ
แต่ณัฐณิชากลับบีบมือของเธอแน่น และหัวเราะอย่างเย็นชา “น้องสาว เมื่อครู่ถ้าไม่ใช่เพราะฉัน คุณถูกตาลุงหื่นกามข่มขืนไปแล้ว ตอนนี้คุณมาตะคอกใส่ฉันแบบนี้ นี่คือทัศนคติของคุณที่มีต่อผู้มีพระคุณงั้นเหรอ”
“ฉัน……”
“ดามิ!”
ธราเทพส่งเสียงเย็นชา ดรุณีเหลือบมองธราเทพอย่างขลาดๆ ไม่กล้าพูดอะไรอีก
ธราเทพย่างสามขุมเข้ามารวดเร็วดั่งดาวตก ดึงณัฐณิชาเข้าอ้อมแขน ก้มหน้าลงมองเธอ ทันใดนั้นก็ยิ้มเล็กน้อย เป็นรอยยิ้มที่สดใสกว่าดวงอาทิตย์ “ภรรยา ตอนบ่ายที่ทะเลาะกันผมไม่ดีเอง อย่าโกรธเลย นะ?”
“หืม?”
ณัฐณิชาชะงักไปครู่หนึ่ง หัวใจเต้นจนวุ่นวายไปหมด
นี่ธราเทพพูดขอโทษงั้นเหรอ
“คนอื่นกำลังมองอยู่ ไหนคุณเคยบอกว่าจะช่วยเป็นไม้กันหมาให้ผมไง” ธราเทพโอบกอดณัฐณิชาในท่าทางที่ล่อแหลม กระซิบข้างหูเธอ
ราวกับกระแสไฟฟ้าแล่นผ่าน
ริมฝีปากของเขาเหมือนจะสัมผัสติ่งหูเล็กของเธอ ทันใดนั้นณัฐณิชาก็สมองว่างเปล่า!
ยังไม่ทันได้เรียกคืนสติ ตัวก็ถูกธราเทพยัดเข้ารถเสียแล้ว ธราเทพหันมามองผู้ช่วยนรินทร์แล้วออกคำสั่งว่า “ส่งเธอกลับไป”
พูดจบก็เข้ารถไป เท้าเหยียบคันเร่ง รถแล่นออกไปราวลูกศรที่ออกจากสาย
“พี่เทพ!”
ดรุณีมองรถที่แล่นไกลออกไปพร้อมกับกระทืบเท้าอย่างโกรธจัด หน้ายู่ไปหมด ผู้ช่วยนรินทร์มองท่าทางนี้แล้วพูดว่า “คุณดรุณี ผมจะส่งคุณกลับไปครับ”
“ฉันไม่ต้องการให้คุณไปส่ง!”
ดรุณีแผดเสียงตวาด ไม่ง่ายที่เธอจะหนีกลับมาจากฝรั่งเศส เพื่อที่จะได้พบหน้าพี่เทพ ใครจะรู้ว่าดันมาเจอกับคนสารเลว ถึงขนาดที่ว่ายัง…ยังถูกพี่เทพทิ้งไว้ตรงนี้ด้วย!
เธอกำลังจะระเบิดแล้ว!
