หมอมองๆเขา แล้วมองโม่หานอีกครั้ง ถ้าไม่แน่ใจว่านี่คือพ่อของเด็ก เธอก็คงเข้าใจผิด อย่างไรเสียจากความกังวลใจในแววตาของชายคนนี้ เธอก็ยิ้มๆเล็กน้อย “มาส่งทันเวลาพอดี การคลอดเป็นไปอย่างราบรื่น สถานการณ์การคลอดธรรมชาติก็ดีมาก”
เฮ่อเทียนโล่งอก “ขอบคุณครับ”
โม่หานได้เห็นอารมณ์ความรู้สึกของเขาในสายตา มือที่ล้วงกระเป๋ากางเกงอยู่ก็กำแน่นขึ้น ถึงแม้ว่าเขากับผู้หญิงคนนั้นจะไม่ได้มีความรักความผูกพันต่อกัน แต่ไม่ได้หมายความว่า เขาจะให้คนเข้ามาแทรกแซงได้ตามอำเภอใจ
“ประธานเธอ วางใจแล้วก็ไปได้แล้ว”
เฮ่อเทียนจ้องมองโม่หาน แววตาเต็มไปด้วยความยั่วโมโห “ประธานโม่ ในเมื่อคุณได้สิ่งที่ต้องการแล้ว ส่วนสิ่งที่ไม่ต้องการ ก็ปล่อยมือซะเถอะ”
พูดจบ เขาก็ก้มหัวให้นายท่านโม่ แล้วหันกลับออกไป
สิ่งที่ไม่ต้องการเหรอ?โม่หานยิ้มเยาะ ไม่รู้จริงๆว่าผู้หญิงคนนั้นมีแผนการอยู่มากมายแค่ไหน เพิ่งจะคลอดลูก ก็ทำให้ผู้ชายกระตือรือร้นที่จะรับช่วงต่อเลย
เมื่อพ่อมู่มาถึง มู่เฉียวก็ถูกย้ายไปห้องผู้ป่วยแล้ว จุดจุดนี้คนตระกูลโม่ไม่ขี้เหนียวเลย หมอสองสามคน พยาบาลอีกสองสามคน ห้องชุดหนึ่งห้อง มาปรนนิบัติโดยเฉพาะ
เพราะต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการคลอดลูก มู่เฉียวจึงหลับหมดสติตลอด เด็กเกิดมา 3.8 กิโลกรัม ไม่นับว่าอ้วน ไม่นับว่าผอม กำลังดี
เมื่อเธอตื่นขึ้นมา ก็เป็นตอนกลางคืนแล้ว
ในห้องมีแค่พ่อกับแม่แล้วก็พี่เลี้ยงอีกหนึ่งคน
คนตระกูลโม่สักคนก็ไม่เห็น เธอยิ้มเยาะตัวเอง
เห็นเธอฟื้นแล้ว แม่ก็เดินเข้ามา จูบที่หน้าผากเธอ “ฉินเอ๋อ ลำบากคุณเลย”
พ่อมู่ยืนอยู่ข้างๆ ไม่พูดอะไร
มู่เฉียวยื่นมือไปกอดคอแม่ “แม่ คิดถึงพวกคุณจังเลย”
“เอาล่ะ อย่าเอามือออกมาข้างนอก ผู้หญิงจะต้องอยู่เดือน (การดูแลแม่ลูกอ่อนแบบจีน) มิเช่นนั้นในอนาคตคุณจะลำบาก” พูดจบก็นำมือของมู่เฉียวใส่เข้าไปในผ้าห่ม
เวลานี้ หมอก็เข้ามาวัดอุณหภูมิเด็ก
มู่เฉียวหันไปมองเด็กทารกที่นอนหลับอยู่ข้างๆ แววตาก็อ่อนโยน “แม่ เป็นผู้หญิง”
“ใช่ น่ารักมากเลย”
“แม่ เรียกเธอว่าโม่เสี่ยวโยวเถอะ?หวังว่าตลอดชีวิตเธอจะไม่มีเรื่องทุกข์ใจ”
“เสี่ยวโยว อืม เพราะดี” แม่มู่เห็นด้วย
“เสียดายหน้าเหมือนพ่อของเธอ”
โม่หานที่เดินเข้ามาฝีเท้าก็หยุดชะงัก ในแววตาประกายความเย็นชา เหมือนเขา แล้วจะน่าเสียดายอย่างไร?
พ่อมู่เห็นเขาเข้ามา ก็กระแอมเบาๆ
มู่เฉียวยังคงมองดูเด็ก ไม่ได้สนใจโม่หานเลย นี่เป็นลูกของเธอ
เนื่องจากการมาของเขา บรรยากาศที่อบอุ่นในห้องก็เก็บกดอึดอัดขึ้นมา
พยาบาลเอ่ยขึ้นว่า : “คุณนายโม่ คุณจะให้นมลูกเอง หรือว่า……”
“นมผง” มู่เฉียวตัดบทคำพูดเธอ เธอไม่สามารถให้นมลูกได้ ถ้าหากเธอให้นมลูก ในช่วงเวลานี้ เธอไม่สามารถไปทำงานได้ และไม่สามารถออกจากตระกูลโม่ไปได้ด้วยซ้ำ
นึกถึงว่าจะออกจากตระกูลโม่ เธอก็หันไปมองโม่หาน “ผลตรวจเลือดจากสายสะดือออกมาแล้วหรือยัง?”
นึกถึงคำพูดมากมายที่ผู้หญิงคนนี้จะพูดตอนที่ตื่นขึ้นมา แต่อย่างไรก็คาดไม่ถึงว่า เธอจะถามถึงสิ่งนี้ ในทันที โม่หานก็โกรธอย่างมาก “เหมือนกับว่าคุณจะรีบร้อนกว่าฉันอีกนะ?”
แม่เห็นว่าคนทั้งสองคล้ายกับจะเรื่องคุยกัน จึงดึงพ่อมู่ออกมานอกห้องผู้ป่วย ก่อนหน้านี้พยาบาลกำชับมู่เฉียวเอาไว้ว่ากี่โมง ที่จะให้คุณป้าอุ้มเด็กตามเธอไปด้านข้างเพื่อว่ายน้ำ
ในห้องจึงเหลือเพียงมู่เฉียวกับโม่หาน สถานการณ์ดั่งคลื่นใต้น้ำ
“โม่หาน ผลของสายสะดือน่าจะออกแล้วใช่ไหม?” หลังจากเธอคลอดลูก ก็ถามถึงคำถามนี้ทันที คุณหมอบอกว่าอย่าเร็วที่สุดก็สามชั่วโมง ตอนนี้ก็น่าจะผ่านไปห้าหกชั่วโมงแล้ว
โม่หานนำมิล้วงกระเป๋าแล้วจ้องมองเธอ “ทำไม?กลัวเหรอ?กลัวว่าสายสะดือมีประโยชน์ ฉันก็จะไม่ต้องการคุณใช่ไหม?”
เขาตอบมู่เฉียวด้วยสีหน้าที่ลำพองใจและสายตาที่เหยียดหยาม เธอหลับตา ถอนหายใจอย่างแรง
เมื่อลืมตาอีกครั้ง โม่หานรู้สึกว่าสายตาของผู้หญิงคนนี้เป็นประกายอย่างมาก
“มีประโยชน์ ใช่ไหม?อย่างนั้นได้เลย หลังคลอดหนึ่งเดือน พวกเราไปหย่ากัน ส่วนเด็กถ้าตระกูลโม่เต็มใจก็จะให้ตระกูลโม่ แต่ฉันจำเป็นต้องมีสิทธิ์มาเยี่ยมได้ หากตระกูลโม่ไม่เต็มใจเอาไป ก็เอาเด็กมาให้ฉัน ให้ใช้แซ่มู่ ฉันก็ยินดี ทางที่ดีก็ควรให้ฉัน แบบนี้ จะได้ไม่ส่งผลต่อความรักความผูกพันของคุณและคุณมู่” เธอพูดคำจำนวนมากออกมาในรวดเดียว พูดจบ เธอก็เงยหน้า จ้องตาโม่หาน
แต่พบว่า สายตาของเขาเยือกเย็น สายตาส่งกระจายความโกรธที่ไม่สามารถละเลยได้
เขากัดฟัน จ้องมองมู่เฉียวแล้วกล่าวว่า: “คุณพูดใหม่อีกครั้งซิ?หย่าอย่างนั้นเหรอ?มู่เฉียว คุณเห็นว่าฉันหลอกง่ายใช่ไหม?”
ปฏิกิริยาของมู่เฉียวกับคำพูดนี้ของเขา รู้สึกเกินความคาดหมายอย่างมาก เธอคิดว่าโม่หานจะดีใจจนแทบเป็นบ้า ถึงอย่างไร เขาก็ยังสามารถอยู่กับคู่รักที่มีใจให้กันมาตั้งแต่เด็กของเขาได้ ถึงอย่างไร เขาก็เกลียดชังเธอขนาดนั้น
และตัวโม่หานเองก็คิดแบบนี้ ที่เขาเข้ามานี้ เดิมทีก็อยากจะพูดเรื่องการหย่ากับมู่เฉียว เขาอยากจะเห็นผู้หญิงคนนี้ร้องไห้ฟูมฟาย อยากจะเห็นเธอขอร้องเขา แต่คาดไม่ถึงว่า เธอจะชิงเขาพูดไปก่อน เหตุการณ์ไม่คาดคิดนี้ ทำให้โม่หานอึดอัดใจอย่างมาก
เรื่องบางเรื่อง การเปลี่ยนแปลงก่อนหลัง นั่นก็ทำให้รู้สึกไม่เหมือนกันโดยสิ้นเชิง
ถ้าเขาเอ่ยออกมาก่อน คนที่ถูกสลัดทิ้งก็คือมู่เฉียว แต่เวลานี้ เขารู้สึกว่าตนเองถูกสลัดทิ้ง สำหรับเขาที่หยิ่งผยองอวดดีมาโดยตลอด ต้องได้รับผลกระทบที่ไม่น้อยอย่างแน่นอน
มู่เฉียวไม่อยากพูดชี้แจงกับเขาอีก “คุณจะคิดอย่างไรก็แล้วแต่ ฉันไม่อยากทะเลาะกับคุณ คุณไปเถอะ” พูดจบ ก็หลับตา ไม่พูดอะไรอีก
โมหานโตมาจนขนาดนี้แล้ว ไม่เคยถูกคนไม่แยแสเช่นนี้
เป็นครั้งแรกที่ถูกคนคนหนึ่งทำลายศักดิ์ศรีแบบนี้ ท่าทีของผู้หญิงคนนี้ ทำให้เขารู้สึกว่าตนเองน่าเบื่อหน่ายอย่างมาก นึกถึงเขาที่เติบโตมาถูกคนรายล้อมราวกับดาวล้อมเดือน แต่เวลานี้ถูกเธอโยนทิ้งเหมือนกับรองเท้าเก่าๆ โม่หานที่สงบนิ่งมาโดยตลอดได้พูดประโยคที่ควบคุมอารมณ์ออกมา “อยากหย่าเหรอ?มู่เฉียว คุณอย่าคิดเพ้อฝันไปเลย?หย่า ก็ต้องรอให้ฉันเล่นให้พอก่อนแล้วค่อยหย่า”
พูดจบ ก็ไม่รอการตอบสนองของมู่เฉียว ประตูก็ถูกปิดดังปัง
โรคประสาท
มู่เฉียวตำหนิเบาๆ
ต่อมา นอนโรงพยาบาลมาห้าวันแล้ว คนตระกูลโม่มารวมทั้งหมดแล้วก็สองวัน เพียงแต่ ตัดสินใจที่จะหย่ากับโม่หานแล้ว มู่เฉียวก็ไม่ได้รู้สึกสำคัญอะไร แต่รู้สึกสงสารเด็กคนนี้ ที่พอเกิดมา พ่อก็ไม่เอ็นดู ปู่ก็ไม่รัก
“เฉียวเอ๋อ คุณตามพ่อแม่กลับไปอยู่เดือน (การดูแลแม่ลูกอ่อนแบบจีน) ที่บ้านเถอะนะ?” ก่อนจะเตรียมออกจากโรงพยาบาลคืนหนึ่ง จู่ๆแม่ก็กุมมือมู่เฉียว แล้วกล่าวข้อเสนอ
มู่เฉียวรู้ว่า แม่คงจะสงสารเธอ ที่ท่าทีของคนตระกูลโม่นี้ไม่ดีเลยจริงๆ คาดว่าเธอจะกลัวว่าเธอจะรู้สึกน้อยใจ
อันที่จริงมู่เฉียวก็เคยคิด ว่าจะกลับบ้านไปอยู่เดือน แต่ไม่ต้องพูดถึงการกลับไป ขับรถก็ต้องใช้เวลาหลายชั่วโมง คนตระกูลโม่ก็คงไม่เห็นด้วย ความสัมพันธ์ตอนนี้ของเธอและโม่หาน ถึงแม้คนนอกจะไม่รู้ แต่เพื่อนสนิทต่างก็รู้ นี่เธอคลอดลูก ก็จะต้องมีคนจำนวนไม่น้อยเข้ามาเยี่ยมแน่นอน ถ้าเธอไปบ้านพ่อแม่ ก็ต้องระแวงคนนินทาอีก ถึงแม้เธอจะไม่สนใจ แต่เธอก็ไม่อยากหาเรื่องให้คนตระกูลโม่โกรธ กลัวว่าหากพวกเขาโกรธแล้ว จะให้ยอมให้เธอได้เจอลูก
ในที่สุด มู่เฉียวก็กลับมาอยู่คฤหาสน์หลังนั้นที่เธออยู่ และเธอก็เริ่มวางแผนเรื่องการหย่ากับโม่หาน
