เมื่อได้ยินดังนั้น ฉินเฉิงก็หันกลับมามองคุณชายหวัง
“จริงเหรอ?” ฉินเฉิงนั่งลงและถาม
คุณชายหวังยิ้มและกล่าวว่า “เรื่องจริงสิ แต่… ฉินเฉิง ทำไมฉันต้องช่วยชายด้วย? การทำธุรกิจ มันก็ต้องแสวงหากำไรสิ?”
ฉินเฉิงหรี่ตาและพูดเล่นๆว่า “ถ้าฉันบอกว่าฉันจะช่วยปกป้องตระกูลนาย นายเชื่อไหม? ”
คุณชายหวังหัวเราะเสียงดังและกล่าวว่า “ตระกูลหวังต้องให้นายมาป้อง? แม้ว่าตระกูลของเราจะไม่ได้อยู่ในวงการการต่อสู้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าตระกูลของเราจะถูกใครมาทำร้ายนะ”
ฉินเฉิงยิ้มและพูดว่า “งั้นฉันจะช่วยรักษาชีวิตนาย โอเคไหม?”
“ช่วยรักษาชีวิตฉัน?”คุณชายหวังหัวเราะร่า “ในจิงตู มีใครกล้าทำอะไรฉัน? ฉินเฉิง ฉันช่วยนายได้ แต่นายอย่ามาพูดอะไรลอยๆ”
“พูดลอยๆ?” ฉินเฉิงหัวเราะ “คืนนี้ฉันจะช่วยชีวิตนายจริงๆ”
คุณชายหวังโบกมือและพูดว่า “ฉันรู้ว่าว่านายไม่อยากที่จะเป็นหนี้บุญคุณ แต่ไม่จำเป็นต้องพูดเรื่องนั้น”
หลังจากนั้นเขาหยิบนามบัตรให้กับฉินเฉิง เป็นนามบัตรของเฉินซือ และข้อมูลในนามบัตรนั้นเรียบง่ายมาก มีเพียงไม่กี่คำ
“อาจารย์เฉินรู้ทุกเรื่อง” คุณชายหวังกล่าว “โดยเฉพาะอย่างยิ่งเรื่องเกี่ยวกับตระกูลใหญ่ในจิงตู ถ้านายสนใจ ก็ลองไปหาเขาดู”
ฉินเฉิงเก็บนามบัตรของเขาและพูดว่า “ขอบคุณมาก”
หลังจากเก็บนามบัตรแล้ว ฉินเฉิงไม่ได้รีบร้อน แต่นั่งอยู่ที่นี่อย่างเงียบ ๆ เพื่อรออะไรบางอย่าง
คุณชายหวังไม่พูดอะไรแล้ว เขาถูกกลุ่มเพื่อนห้อมล้อมอยู่และดูสนุกสนานมาก
ประมาณตีสอง คุณชายหวังลุกขึ้นเตรียมจะกลับ
“ฉินเฉิง ยังไม่กลับอีกเหรอ?” คุณชายหวังถาม
ฉินเฉิงพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “มีคนต้องการจะฆ่านาย”
“มีคนต้องการจะฆ่าฉัน?”คุณชายหวังหัวเราะ “พอแล้วๆ รีบกลับไปเถอะ อย่าพูดเรื่องไร้สาระ”
หลังจากพูดจบ คุณชายหวังก็เดินออกไปพร้อมกับบอดี้การ์ดของเขา
ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์ในครั้งนั้น คุณชายหวังก็มีบอดีการ์ดระดับปรมาจารย์เจ็ดแปดคน เป็นจอมยุทธระดับสามหนึ่งคน แข็งแกร่งพอที่พร้อมจะเผชิญหน้า
หลังจากเดินออกจากบาร์แล้ว คุณชายหวังหาว แล้วพูดว่า “วันนี้เกิดอะไรขึ้นเนี่ย เพิ่งตีสอง ถนนเงียบแปลกๆ”
พูดจบ บอดี้การ์ดหลายคนก็ล้อม โดยมีคุณชายหวังอยู่ตรงกลาง
“นายน้อยหวังมีบางอย่างผิดปกติ” ชายที่อยู่ข้างๆคุณชายหวังกล่าวด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น
คนนี้มักเรียกกันว่าเหล่าจู เป็นจอมยุทธที่รับรู้ได้ถึงความเคลื่อนไหวที่อันตราย
แต่มันก็สายเกินไป
บริเวณโดยรอบเงียบกริบไม่เห็นคนแม้แต่คนเดียว
“คุณชายหวัง”
จากนั้นเขาก็เห็นชายสวมชุดคลุมและไอ้โม่งสีดำ
มีออร่ามืดมนอยู่บนตัวเขา ไม่รู้ว่ามีคนถูกฆ่าตายไปกี่คนเพื่อสร้างออร่าที่มืดมนนี้
“เวรแล้ว” หน้าเหล่าจูเปลี่ยนไป “ฉันเกรงว่าเราเข้าไปในภาพลวงตาของเขาแล้ว”
“นายรู้จักภาพลวงตา?” ชายชุดดำยิ้มและกล่าวว่า “นี่สมกับที่เป็นคนในตระกูลหวัง ที่มีบอดีการ์ดเป็นถึงจอมยุทธระดับสาม …”
คุณชายหวังพูดอย่างหงุดหงิด “แก…แกจะทำอะไร? ฉันไม่รู้จักแก!”
“ฉันรู้ว่าคุณไม่รู้จักฉัน แต่มีคนขอให้ฉันฆ่าคุณ” ชายชุดดำพูดอย่างเคร่งขรึม
“อย่า… อย่า เขาให้นายเท่าไหร่ ฉันจะให้นายสิบเท่า!”คุณชายหวังรีบพูด “ฉันมีเงิน ฉันมีเงิน!”
ชายชุดดำเยาะเย้ยและกล่าวว่า “ไม่ว่าคุณจะให้เงินฉันเท่าไหร่ มันก็ไร้ประโยชน์ คุณชายหวังตายซะเถอะ”
“ฆ่าเขาเร็ว!” คุณชายหวังมองดูบอดี้การ์ดรอบตัวเขาและตะโกนอย่างกังวล
เหล่าจูก้าวไปข้างหน้า และตะโกนด้วยน้ำเสียงเย็นชา: “กล้ามาก ฉันคิดว่านายกำลังรนหาความตาย!”
ทันทีที่พูดจบ มือของเหล่าจูก็รวบรวมพลังของเขาทันที และเขาก็รีบวิ่งไปที่ชายชุดดำ!
ชายชุดดำถอนหายใจอย่างเย็นชา เขายกฝ่ามือขึ้น แล้วกดลง ร่างของเหล่าจูก็ลอยขึ้นและตกลงมาจากกลางอากาศ!
จากนั้นชายชุดดำก็ยกมือขึ้นอีกครั้ง มีแสงสีดำปกคลุมอยู่เต็มหลังของเหล่าจู เขาถูกกดลงบนพื้นอย่างแรง!
“อ๊า อ๊า!!!” หลังจากที่เหล่าจูถูกแสงปกคลุม ร่างกายของเขาเหมือนค่อยๆถูกกิน!
ภาพนองเลือดนี้ คุณชายหวังจึงกลัวจนขาสั่น
หลังจากนั้นไม่นาน ร่างของเหล่าจูก็ถูกแสงสีดำดูดกลืนไปอย่างสมบูรณ์
ชายชุดดำซึ่งอยู่ไม่ไกลเลียลิ้นของตนอย่างพึงพอใจด้วยสีหน้าที่สดชื่น
แม้แต่เหล่าจูยังถูกกำราบ บอดี้การ์ดคนอื่น ๆ ก็ไม่ควรพูดถึง พวกเขาไม่ต้องคิดต่อต้าน ดังนั้นพวกเขาจึงหันหลังกลับและวิ่งหนีไป
“ฉิน…ฉินเฉิง!” คุณชายหวังหวังตะโกนออกไปอย่างสิ้นหวัง “ฉินเฉิง มาช่วยฉันร็ว ช่วยฉันด้วย!”
น่าเสียดายที่บริเวณโดยรอบว่างเปล่า ไม่เห็นวี่แววของฉินเฉิง?
“หยุดเรียกไปเถอะ มันไม่มีประโยชน์” ชายชุดดำเยาะเย้ย “นายมาอยู่ในภาพลวงตาของฉัน ไม่มีใครเข้ามาได้ คุณชายหวัง ฟังดีๆ…”
“ตู้ม!”
ทันใดนั้น ก็มีเสียงดัง! มันถูกถล่มทลายกลายเป็นชิ้นเล็กๆ!
แสงสีทองเเสมือนแสงอาทิตย์ที่ส่องมา!
ฉินเฉิงขมวดคิ้วและพูดว่า “นี่เป็นเวทมนตร์อะไรกัน? มันควบคุมด้วยพลังแบบไหน? ชักจะเกินไปละ?”
“ฉิน…ฉินเฉิง ในที่สุดนายก็มา!” เมื่อเห็นฉินเฉิง คุณชายหวังก็รีบไปเกาะที่ขาของฉินเฉิง
ฉินเฉิงยิ้มและกล่าวว่า “คุณชายหวัง ที่นี่คนเยอะแยะ อย่าไปสนใจภาพลวงตา”
คุณชายหวังก็พบว่าเบื้องหน้าเขากลับมาเป็นปกติอีกครั้ง ผู้คนแน่นตรงทางเข้าบาร์
ฉินเฉิงกวาดสายตาไปทางชายชุดดำและถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “นายใช้เวทมนตร์แบบไหนกัน? เตรียมการณ์ไว้ล่วงหน้าเหรอ? ทำไมฉันไม่เคยเจอมาก่อน? ”
ชายชุดดำเงียบและกล่าวอย่างเย็นชาว่า “ฉินเฉิง วันตายของนายใกล้เข้ามาแล้ว…ฮ่าๆๆๆ…”
“วันตายของฉัน?” ฉินเฉิงขมวดคิ้ว “นายเป็นใคร? แล้วก็ ร่างของนายเกิดมาจากพลังที่ไหนกันแน่? ”
แต่ชายชุดดำไม่ตอบ และร่างของเขาก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย
ฉินเฉิงใช้ญาณจับ ก็ไม่เจอเขาแต่อย่างใด
“หายตัวไปแล้ว?” ฉินเฉิงจับคางและครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็พึมพำว่า “น่าจะเป็นวิธีที่คล้ายกับเย่อจุน…”
“ฉิน…ฉินเฉิง ขอบคุณที่ช่วยชีวิตฉัน นายพูดถูก…” คุณชายหวังพูด
ฉินเฉิง มองไปที่คุณชายหวังและพูดว่า “นายไปทำให้คนพวกนี้ขุ่นเคืองได้อย่างไรกัน?”
คุณชายหวังส่ายหน้า และกล่าวว่า “ฉันไม่รู้ เขาบอกว่ามีคนต้องการจะฆ่าฉัน ฉันให้เงินเขา เขาก็ไม่เอา…”
