ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 2596

บทที่ 2596
ซูโสว่เต้าแต่งตัวอยู่ห้องมุมขวาบน เดี๋ยวจะต้องกลับไปที่ห้องนอนก่อน ถึงจะสามารถเดินออกจากประตูที่อยู่ด้านหน้าของเย่ฉินได้
ดังนั้นเย่เฉินจึงนั่งอยู่ตรงนี้ โซฟาอยู่ตรงข้ามกับประตู เท้าไขว่ห้างและสองมือกางออก พาดอยู่บนพนักโซฟาทั้งสองข้าง รอเขาปรากฏ
ตัว
ในขณะเดียวกัน เครื่องรบกวนสัญญาณก็ถูกเปิดขึ้น เพราะมือถือบริเวณโดยรอบไมสามารถค้นหาสัญญาณได้ อยู่ในสถานะที่ไม่มี
บริการ
มือถือของซูโสว่เต้า ถึงแม้จะยังเชื่อมต่อกับเครื่อข่ายไร้สายของโรงแรม แต่เครื่อข่ายไร้สายก็ได้ตัดขาดสัญญาณอินเทอร์เน็ตแล้ว
เรียบร้อย นั่นก็หมายความว่ ถึงแม้เขาจะเชื่อมต่อWIFIอยู่ แต่ก็ไม่สามารถใช้งานอินเทอร์เน็ตได้
แต่ซูโสว่เต้าไม่ได้สนใจในจุดนี้
เขาจัดชุดสูทและผูกเนกไทหน้ากระจก และหลังจากแน่ใจว่าการแต่งตัวของเขาเหมาะสมแล้ว เขาก็หยิบหนวดปลอมขึ้นมา ติดบริเวณ
ด้านล่างจมูก
หลังจากนั้น เขาก็หยิบแว่นกรอบทองออกมาจากกระเป๋ากางเกง หลังจากสวมเรียบร้อยแล้ว ดูเหมือนชาวจีนโฟันทะเลที่กลับประเทศ
ทันใดนั้น เขากัสวมหมวกทรงสูงสีเดียวกับชุดบนหัวของเขา เขารู้สึกว่า แบบนี้จะไม่มีทางมีทางพลาดเลย
เมื่อเตรียมการเรียบร้อยแล้ว ซูโสว่เต้าก็หยิบมีอถือขึ้นมา เตรียมจะเดินออกไปด้านนอก แต่เมื่อเขากัมมองมีอถือ ก็พบว่าตอนนี้มือถืออยู่
ในสถานะไม่มีบริการ สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกประหลาดใจ และแอบในใจว่า”โรงแรมนี้ทำไมไมมีแม้แต่สัญญาณ?”
พูดจบ เขาก็เปิดวีแชทขึ้นมา พบว่าด้านบนของวีแชทเผยให้ห็นว่าไม่ได้เชื่อมต่อ เขาจึงรู้สึกแปลกใจมาก แล้วพูดมพำเบาๆว่า”ไม่ถูก
สิ! สัญญาณWเIFก็ยังเปิดอยู่ อินเทอร์เน็ตก็เชื่อมต่อ ทำไมถึงเชื่อมต่อวีแชทไม่ได้ล่ะ?”
ระหว่างที่กำลังมึนงอยู่นั้น เขาก็รีบเดินออกมาจากห้องแต่งตัว เดินผ่านห้องนอนเตรียมไปห้องรับแขก เขาก็ใช้โทรศัพท์ของโรงแรมโทร
หาลูกน้องของตั๋วเอง
แต่ว่า ตอนที่เขาก้าวออกจากห้องนอน เขาก็ต้องตกตะลึง! อัตราการเต้นของหัวใจ เต้นเร็วขึ้นหนึ่งเท่า!
เพราะว่า เขาเห็น บนโซฟาของห้องรับแขก มีคนคนหนึ่งนั่งอยู่!
อีกทั้ง รูปร่างหน้าตาของคนผู้นี้ เป็นความคุ้นเคยที่พูดไม่ออก
ซูโสว่เต้าที่ตกใจมาก ถามอย่างแสร้งทำเป็นใจเย็น”คุณเป็นใคร? ! ทำไมถึงมาอยู่นห้องของผม? !”
เย่เฉินมองไปที่ซูโสวเต้าอย่างยิ้มๆ แล้วหัวเราะ”คุณคือซุโสว่เต้าสินะ? ”
ซูโสว่เต้าเห็นอีกฝ่ายรายงานชื่อของตนออกมา จึงถามขึ้นมาอย่างระวังว่า”คุณเป็นใคร? ! คุณรู้จักผมหรอ? ! ”
เย่เฉินหัวเราะ”อันที่จริงเราสองคนเคยเจอกันนะ เพียงแต่คุณอาจจะอายุเยอะแล้ว สมองเลยไม่ค่อยดี ดังนั้นเลยจำไม่ได้เท่านั้นเอง”
“เคยเห็นงั้นหรอ? ! “ซูโสว่เต้าขมวดคิ้ว รู้สึกประหม่ามากยิ่งขึ้น แต่ปากของเขากลับแสร้งพูดอย่างใจเย็นว่า”ทำไมผมถึงจำไม่ได้ว่าเคย
เจอคุณ? ”
เย่เฉินหยิบแอปเปิลขึ้นมาหนึ่งลูกจากต๊ะน้ำชา แล้วหัดหนึ่งคำพลางพูดขึ้นมาว่า”คุณลองนิกดูดีๆสิครับ เราเคยเจอกันที่หน้าลิฟต์ของ
โรงพยาบาลโตเกียว คุณจำไม่ได้หรอ? ”
ซูโสว่เต้ารี่ตาลง แล้วมองไปที่เย่เฉินอย่างระแวดระวัง พลางรีบทวนความจำในสมองอย่างรวดเร็ว
ผ่านไปไม่นาน เขาก็นึกถึงฉากที่เย่เฉินพูด!
เขาชี้ไปที่เย่เฉิน แล้วพูดอย่างตกใจว่า”……คุณเป็นเด็กผู้ชายที่ผมรู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาที่โตเกียว! ”
เย่เฉินพยักหน้าเบาๆ แล้วถามเขาอย่างยิ้มๆว่า”ทำไมคุณถึงรู้สึกว่าผมหน้าคุ้นล่ะ? ”
ซูโสว์เต้าพูดอย่างเย้ยหยัน”เพราะคุณหน้าตาเหมือนคนที่ผมรู้จักเมื่อก่อน แต่ก็เป็นผีอายุสั้นที่ตายไปนานแล้ว! ”
สีหน้าของเยเฉินเปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า”ซูโสว่เต้า ถ้าตอนนี้คุณรีบคุกเขาตบหน้าตัวเอง ผมจะถือว่าคำ
พูดเมื่อกี้คุณไม่ได้พูด ไม่อย่างนั้น ผมจะตบปากคุณเละแน่! ”
ซูโสว่เต้าเห็นสีหน้าเย็นชาของเยเฉิน จึงอดรู้สึกกลัวไม่ได้ และอดถามขึ้นมาไม่ได้ว่า”ะ……คุณป็นอะไรกับเยฉางอิง?! ”
เย่เฉินลุกขึ้นยืน แล้วพูดเน้นทีละคำว่า”เย่ฉางอิง เป็นพ่อของผม! “