ได้ยินคำพูดนี้ ภายในใจลู่จิ้นยวนก็ไม่พอใจอย่างมาก แต่ก็ซื้อของกลับไปนิดหน่อย ในบางครั้งเย่หวานจิ้งก็รู้สึกเวินหนิงมีจิตใจชั่วร้าย……
ดูเหมือน เธอจะมีอคติต่อเวินหนิง และอคติมากด้วย
“แม่ ผมสัญญากับอันหรานว่าจะพาเขาไป เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเวินหนิง”
ลู่จิ้นยวนแบกรับเรื่องนี้เอง แต่เย่หวานจิ้งไม่ใช่แค่ไม่ยอมเพราะเหตุนี้ แต่ยิ่งคิดบัญชีกับเวินหนิง
แต่คิดสักพัก มันเป็นเรื่องยากที่ลูกชายและหลานชายจะกลับบ้าน เธอไม่อยากคุยกับพวกเขาเรื่องผู้หญิงน่ารังเกียจคนนั้นอีก ก็เลยไม่ได้พูดอะไรอีก
“อันหราน ไปกันเถอะ ปู่ทวดของหนูรอหนูมานานมากแล้ว เอาแต่บ่นตลอดว่าเจ้าเด็กน้อยทำไมไม่กลับมาอยู่กับเขา”
ลู่อันหรานฟังถึงตรงนี้ ก็เดินตามหลังไปอย่างเชื่อฟัง
ไม่ใช่เขาไม่อยากกลับมา แค่คุณปู่ทวดตอนนี้อายุมากแล้ว ชอบลากเขามาคุยเรื่องอดีต เขาฟังจนหูแฉะแล้ว
ลู่อันหรานเข้าไปในห้อง ไปหานายท่านลู่
เห็นเขา นายท่านวางของในมือลง “เจ้าเด็ก รู้จักกลับมาแล้วเหรอ? ลืมปู่ทวดของหนูไปแล้วใช่ไหม? ”
“ผมรู้ผมผิดไปแล้ว ต่อไปผมจะกลับมาบ่อยๆ ฮะ”
ลู่อันหรานก้มหน้า ทำท่าทางเหมือนรู้จักผิดพลาดแล้วแก้ไข
เดิมทีนายท่านลู่รักลู่อันหรานมากที่สุด จะรุนแรงกับเขาได้อย่างไร รีบเรียกเขามาแล้วให้บัตรหนึ่งใบ “นี่ค่าขนมที่ปู่ให้หนู”
ในใจลู่อันหรานมีความสุขมาก เงินค่าขนมเขาถูกคุณพ่อควบคุมอย่างเข้มงวด ไม่ปล่อยให้เขาไปซื้อของตามอำเภอใจ ตอนนี้ได้โชคลาภพิเศษเพิ่มมาแล้ว เขาต้องเก็บมันไว้ให้ดี คิดว่าต่อไปจะใช้มันอย่างไร
ผ่านไปสักพัก เย่หวานจิ้งทำอาหารเย็นแสนอร่อยเสร็จ ก็เข้ามาเรียกปู่หลานสองคนไปทานอาหาร
ลู่อันหรานประคองแขนนายท่านเดินออกมา อย่างเฉลียวฉลาดมาก
คนในครอบครัวนั่งด้วยกัน คุยเล่นขณะทานอาหาร
ลู่จิ้นยวนทานอาหารไปด้วย ดูแลลู่อันหรานไปด้วย
ภายในใจ ก็อดคิดไม่ได้ว่าถ้าเวินหนิงอยู่ที่นี่จะสมบูรณ์แบบมาก
และไม่รู้ว่าเมื่อไร ถึงจะสามารถเปิดปมในใจคนทั้งสองฝั่ง ให้ครอบครัวอยู่ด้วยกันอย่างสามัคคีได้
ขณะอยู่ในภวังค์ จู่ๆ นายท่านลู่ก็นึกอะไรขึ้นได้ “แค่กๆ จิ้นยวน จู่ๆ ก็จำเรื่องหนึ่งได้ วันนี้ตระกูลหยงโทรมาหาปู่ บอกรู้แล้วว่าหลานให้คนไปสืบข้อมูลคุณหนูใหญ่ตระกูลเธอ”
ลู่จิ้นยวนได้ยินดังนั้นก็หยุดตะเกียบ เขารู้ตระกูลหยงมีอำนาจมาก และตระหนักถึงการปกป้องคนในครอบครัวอย่างแข็งแกร่ง แต่ไม่คิดว่าจะตอบสนองเร็วขนาดนี้
“ตระกูลหยง?”
ได้ยินชื่อนี้ เย่หวานจิ้งก็รู้สึกสดชื่น “ตระกูลหยงที่เมืองจิงเฉิงเหรอครับ? ผมจำได้ เมื่อก่อนพวกเขาเหมือนสนใจจะแต่งงาน”
นายท่านพยักหน้า “หลานจำไม่ผิด ตระกูลหยงนั่นแหละ ตอนนี้พวกเขาเป็นศัตรูกับเรามาก พอรู้ว่าจิ้นยวนให้คนไปสืบข้อมูล ก็รีบโทรมาทันที ต้องการเอาชนะตาแก่อย่างฉัน”
เย่หวานจิ้งฟังจบ กลับไม่มีการตอบสนองอะไร “จิ้นยวน อยู่ดีๆ ลูกไปสืบหาข้อมูลพวกเขาทำไม? ลูกคงไม่ได้สนใจเธอหรอกใช่ไหม? ” เย่หวานจิ้งก็เห็นด้วยอย่างยิ่ง
“เปล่าครับแม่ มันไม่ใช่อย่างที่แม่คิด ผมแค่อยากแน่ใจอะไรบางอย่าง”
ลู่จิ้นยวนขมวดคิ้ว เย่หวานจิ้งยังไม่ตัดใจจะเตรียมผู้หญิงคนอื่นให้เขา มันทำให้เขาปวดศีรษะมาก
“ก็จริง มันเป็นไปไม่ได้”
ถึงแม้ลู่อันหรานไม่รู้ว่าพวกเขากำลังคุยอะไรกัน แต่ก็ปฏิเสธโดยไม่รู้ตัว
พ่อของเขา สนใจแค่แม่เขาเท่านั้น ผู้หญิงคนอื่นก็ต้องเป็นเหมือนเมฆที่ลอยอยู่
“ฉันก็ไม่ได้อยากพูดอะไรหรอกนะ เพื่อไม่ให้เกิดปัญหา”
นายท่านได้ยินคำพูดระหว่างทั้งสองฝั่ง ก็ปวดศีรษะเหลือเกิน
เขาก็ขี้เกียจที่จะยุ่งเรื่องนี้ แค่เตือนหนึ่งประโยค และไม่พูดอะไรอีก
เห็นเขาไม่พูดอะไรอีก เย่หวานจิ้งก็ไม่รู้จะพูดอะไรอีกดี ก็ก้มหน้าทานอาหาร
อาหารหนึ่งมื้อ แต่ละคนทานพร้อมกับความคิดตัวเอง
เพราะนายท่านคิดถึงลู่อันหราน ก็เลยให้ลู่จิ้นยวนค้างคืนวันนี้
เมื่อนึกถึงวิธีการของตระกูลหยง เขาก็รู้สึกเรื่องราวมันยากขึ้น
ตอนนี้เบาะแสแต่ละอย่างชี้ว่า เวินหนิงเป็นลูกของหยงเหม่ยซิน เพราะเมืองจิงเฉิงก็ไม่มีหยงเหม่ยซินคนที่สอง
แล้วทำไม กรุ๊ปเลือดถึงไม่ตรง?
และไม่รู้ว่ามีเรื่องราวภายในอะไรในนี้ แต่สิ่งเดียวที่ลู่จิ้นยวนแน่ใจคือ ด้วยสถานะที่น่ากระอักกระอ่วนของเขา ต้องการสืบเรื่องนี้มันยากมากๆ
……
วันต่อมา
ถึงแม้นายท่านจะไม่ยินยอมอย่างมาก แต่ลู่อันหรานต้องไปโรงเรียน เขาก็ไม่ได้ยื้อไว้อีก
“ไว้เจอกันฮะปู่ทวด!”
ลู่อันหรานโบกมืออย่างเชื่อฟัง จากนั้นก็ขึ้นรถไป
จากนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที หยิบโพลิกราฟของเล่นอันเล็กขึ้นมา “พ่อ รีบพูดสิฮะ ที่พ่อสืบเรื่องหยงอะไรนั่น มันหมายความว่ายังไง? ”
“จะหมายความว่าอะไรได้? ”
ลู่จิ้นยวนไม่สนใจลู่อันหราน มองของเล่นแปลกๆ ในมือเขา “ลูกให้ปู่ทวดใช้เงินตามอำเภอใจซื้อของเล่นอีกแล้วเหรอ”
ลู่จิ้นยวนหงุดหงิดที่ลู่อันหรานมักจะชอบซื้อของแปลกๆ กลับบ้าน และรื้อมันอยู่บ่อยๆ สร้างความวุ่นวายในบ้าน ก็เลยควบคุมเงินค่าขนมเขา
แต่นายท่านเอาอกเอาใจเขาเกินไปจริงๆ ไม่เห็นด้วยเลย ให้เงินค่าขนมเขาเยอะมาก
“ฮ่าๆ อันนี้คือโพลิกราฟ ผมซื้อมันในเน็ต ถ้าพูดโกหก มันจะจับได้ สุดยอดไหม? ”
“ของฟุ่มเฟือย”
ลู่จิ้นยวนเอ่ยอย่างเย็นชา หยิบของสิ่งนั้นมาแล้วทิ้งไว้เบาะหลัง
ลู่อันหรานมองเขาอย่างหมดคำจะพูด “แล้วพ่อรู้สึกยังไงกับคนชื่อหยงอะไรนั่น? ผมจะบอกพ่อให้ ถ้าพ่อรู้สึก ผม……ผมจะ……”
ลู่อันหรานคิดอยู่นานมาก ก็ยังหาผลสรุปไม่ได้
“ลูกจะทำยังไง? ”
“ผมจะพาแม่หนีออกจากบ้าน!”
ลู่อันหรานโบกกำปั้นเล็ก ลู่จิ้นยวนยักไหล่ “ถ้าลูกหนีออกไปได้ก็ถือว่าสุดยอด”
“งั้น……” ลู่อันหรานพูดไม่ออก
“ผู้หญิงคนนั้น อาจจะเอาไขกระดูกให้คุณย่าลูก พ่อเลยไปสืบ”
ลู่จิ้นยวนก็ไม่ทรมานเจ้าเด็กน้อยอีกต่อไป พูดความจริงไปครึ่งหนึ่ง สำหรับเรื่องความสับสนในสถานะ เขายังปิดบังไว้
“ฮะ? แบบนี้เหรอ”
หลังจากลู่อันหรานได้ยินก็พยักหน้า ยังรู้สึกอายเล็กน้อย “งั้นผมก็เข้าใจพ่อผิดแล้ว”
“เข้าใจผิดแล้ว ต้องทำอะไรบางอย่างถึงจะชดเชยความผิดพลาดได้? ”
ลู่จิ้นยวนยิ้มเจ้าเล่ห์ เหมือนสุนัขจิ้งจอกเฒ่าที่มีแผนร้ายกาจ
“อะไร? ”
ลู่อันหรานมองไป เกิดความรู้สึกโดนวางแผนร้าย
“คุณอาเหอคนนั้น ลูกรู้จักใช่ไหม ถ้าเขามาหาแม่ของลูก ลูกก็ใช้สมองอันชาญฉลาดของลูก ให้เขาถอยไปซะ”
ลู่จิ้นยวนพูดจบก็ตบบ่าลู่อันหราน
เจ้าเด็กน้อยเรื่องอื่นๆ ไม่เท่าไร แต่การทรมานคนนี่เป็นเรื่องที่ดีต้นๆ
โม่เทียนยวี๋โดนเขาแกล้งไม่น้อย
