ในเมื่อทำคลอด คงไม่ได้มีแค่โจวหมิงหยวนคนเดียว ยังไงก็ต้องมีพยาบาลช่วยเหลือ
“เรื่องนี้ จำไม่ค่อยได้”
เวินฉีโม่ส่ายหน้า ถึงเขาจะคิดยังไง คงจำรายละเอียดเรื่องเมื่อยี่สิบกว่าปีให้ครบถ้วนไม่ได้
“……” เวินหนิงกัดริมฝีปากแน่น รู้สึกปวดหัวมาก
ลู่จิ้นยวนก็ขมวดคิ้วเหมือนกัน “ฉันมีวิธีที่จะทำให้เขาจำเรื่องทั้งหมดได้”
พอทั้งสองคนได้ยิน ก็หันมองไปทางเขาอย่างไม่เชื่อ
“วิธีอะไร?”
เวินฉีโม่รู้สึกมีลางสังหรณ์อะไรไม่ดีบางอย่าง
“สะกดจิต”
ลู่จิ้นยวนเอ่ยอย่างเรียบนิ่ง การสะกดจิต เป็นวิธีที่สามารถดึงเอาความทรงจำในสมองออกมาได้ ถึงแม้เจ้าตัวเองคิดว่าไม่รู้ แต่ตอนที่โดนสะกดจิต ความทรงจำจะค่อยๆถูกดึงออกมา
เพราะสมองจะไม่เก็บทุกอย่างไว้ชั้นบนสุด บางเรื่องอาจจะถูกเก็บไว้ในก้นบึ้งหัวใจ
“อะไรนะ? ผมไม่ตกลง”
พอเวินฉีโม่ได้ยินว่าต้องสะกดจิต ก็นึกถึงภาพเหตุการณ์ในทีวี
เขาคิดว่าถ้าถูกสะกดจิตแล้วล้มเหลว เขาอาจจะกลายเป็นคนบ้าคนเอ๋ออะไรแบบนี้ สุดท้ายไม่ได้ในสิ่งที่อยากได้ แต่กลับทำให้ตัวเองซวยไปด้วย
“……”
ลู่จิ้นยวนยิ้มอย่างเยือกเย็น “คุณไม่ตกลงก็ต้องตกลง คุณคิดว่าค่ารักษาพยาบาลของเวินหลาน ผมให้เพราะสงสารเหรอครับ?”
กับคนที่ลู่จิ้นยวนรังเกียจ เขาไม่ไว้หน้าอยู่แล้ว
พอเวินฉีโม่ได้ยินก็ยิ่งโมโห “ยังไงผมก็ไม่ตกลง คุณจะทำอะไรผมได้?”
พอเขาพูดแบบนี้ สีหน้าลู่จิ้นยวนก็เยือกเย็นกว่าเดิม “ไม่เป็นไร งั้นผมก็จะส่งตัวเวินหลานไปสถานบำบัดยาเสพติด จากนั้นก็ควบซื้อร้านเล็กๆของคุณ ผมมีวิธีเยอะแยะที่จะเล่นกับคุณ……”
พอได้ยินแบบนี้ เวินฉีโม่ก็เหมือนลูกโป่งลมรั่ว ตอนนี้เขาจะสู้เขาลู่จิ้นยวนงั้นเหรอ ไม่มีประโยชน์อยู่แล้ว
พอเห็นเขาสงบสติอารมณ์ ลู่จิ้นยวนก็ติดต่อหมอสะกดจิต
คนคนนั้นก็มาอย่างรวดเร็วทันใจ
แต่หลังจากที่มาถึง ก็ทำการทดสอบจิตใจของเวินฉีโม่ เขากลับส่ายหน้า “ขอโทษนะครับ จิตใจของคุณผู้ชายคนนี้ต่อต้านผมเกินไป ด้วยความสามารถของผม คงทะลุแรงต่อต้านของเขาไม่ได้”
“ทำไมถึงเป็นแบบนี้……”
ทีแรกเวินหนิงตั้งความหวังไว้สูงมาก แต่พอได้ยินแบบนี้ก็หดหู่ทันที
“แต่ว่า ไม่ใช่ว่าทุกคนจะทำไม่ได้ ถ้าพวกคุณตามหาหมอสะกดจิตเดนิสได้ เขาอาจจะมีวิธี”
พอได้ยินชื่อหมอสะกดจิต เวินหนิงก็ขมวดคิ้ว
เดนิส……
ชื่อนี้ ทำไมคุ้นหูจัง
“ค่ะ ขอบคุณนะคะ”
เวินหนิงไม่ได้พูดอะไรอีก แต่ลู่จิ้นยวนรีบสั่งคนให้ไปหาคนที่ชื่อเดนิสทันที
เวินฉีโม่เอ่ย “ในเมื่อสะกดจิตผมไม่ได้ งั้นผมขอตัวกลับก่อน”
“ไม่ได้ ผมจะจัดการที่อยู่ให้คุณ จนกว่าผมจะได้ในสิ่งที่ต้องการ ไม่งั้น คุณก็อย่าคิดที่จะไป”
พูดจบ ลู่จิ้นยวนเรียกคนเข้ามา แล้วพาตัวเวินฉีโม่ไป
ไม่ให้เขาหนีก็เท่านั้น
“เดี๋ยวฉันให้คนไปตามหาเดนิส”
ลู่จิ้นยวนมองไปทางเวินหนิง ตบไหล่เธอเบาๆ บอกให้เธอไม่ต้องกังวล
เวินหนิงพยักหน้า กังวลตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์ ทำได้แค่รอเท่านั้น
……
คนของลู่จิ้นยวนตามหาที่อยู่ของเดนิสเจออย่างรวดเร็ว ได้ข่าวว่านิสัยเขาแปลก ก็เลยเตรียมค่าตอบแทนหนาๆไว้
เดนิสกำลังเช็ดรูปถ่ายในมือในห้องทำงานอยู่ มองผู้หญิงในรูปถ่ายด้วยสีหน้าอ่อนโยน เช็ดเบามือมาก กลัวว่าจะทำให้รูปถ่ายเสียหาย
ได้ยินว่ามีคนมาหา เขาจึงขมวดคิ้ว
“คนของบริษัทตระกูลลู่”
“บริษัทตระกูลลู่? บริษัทของลู่จิ้นยวน?”
สีหน้าที่เรียบนิ่งของเดนิสเปลี่ยนไปทันที มือเขาสั่น เกือบจะทำให้รูปถ่ายในมือตกแตก
ในหัวมีภาพเหตุการณ์อุบัติเหตุรถเมื่อหลายปีก่อน
ตอนนั้นเห่อจื่ออันขอร้องเขาให้พาเวินหนิงไปจากที่นี่ คิดไม่ถึงเลยว่าจะเกิดอุบัติเหตุที่รุนแรงขนาดนั้น
เวินหนิงหายตัวไป แต่เขายังโชคดีถูกช่วยขึ้นมาก่อน แค่ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย
เพราะเรื่องนี้ เขารู้สึกผิดกับเห่อจื่ออันมาก ถึงเห่อจื่ออันจะไม่ได้โทษเขา แต่เขาก็อยากจะชดใช้ให้
แต่ทุกอย่างผ่านไปแล้ว ถึงเขาจะหาผู้หญิงมากมายไปปลอบใจเห่อจื่ออัน แต่เขาก็ไม่เคยรับไว้เลย
คิดไม่ถึงเลยว่า ตอนนี้บริษัทตระกูลลู่จะมาหาเขา?
ถึงจะเพื่อเห่อจื่ออัน เขาก็ไม่มีทางช่วยเหลือผู้ชายคนนั้นแน่นอน
“บอกพวกเขา ฉันไม่อยากเจอพวกเขา ให้พวกเขากลับไปเถอะ”
พอผู้ช่วยของเดนิสได้ยินแบบนี้ จึงลังเลมาก “แต่ว่า ราคาที่พวกเขาให้ เยอะกว่าเป็นสิบเท่า ถ้าเราปฏิเสธคนของตระกูลลู่……”
“ไม่มีถ้า คำพูดของฉันไม่มีประโยชน์แล้ว?”
เดนิสไม่สนว่าให้เงินเท่าไหร่ เลยให้ผู้ช่วยไปไล่คนของลู่จิ้นยวน
พอลูกน้องของลู่จิ้นยวนเจอแบบนี้ ก็รู้สึกงง ไม่ว่ายังไง พวกเขาก็แสดงความจริงใจมากแล้ว นิสัยของเดนิสนี่แปลกเกินไปหรือเปล่า
ลู่จิ้นยวนกำลังรอข่าวที่บริษัท แต่ข่าวที่ได้คือเดนิสปฏิเสธเขา สีหน้าของเขาเยือกเย็นทันที
“เรื่องเล็กๆแค่นี้ก็ทำไม่ได้ เลี้ยงพวกแกไว้กินข้าวเหรอ?”
ลูกน้องถูกด่า ไม่กล้าโต้เถียง
พอเวินหนิงเห็น รู้ว่าลู่จิ้นยวนกลัวว่าตัวเองจะกังวล เลยโหโมขนาดนี้ ในใจก็รู้สึกตื้นตัน “นายอย่าใจร้อน ได้ข่าวว่าเขาเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว นิสัยแปลกประหลาด ถ้าไม่ได้จริงๆ เราไปขอร้องให้เขาช่วยด้วยตัวเองดีกว่า”
“เรื่องนี้ เป็นความผิดฉันเอง……”
ลู่จิ้นยวนไม่ได้ใจเย็นลง แต่กลับโมโหกว่าเดิม
ตอนนี้ยังต้องให้เวินหนิงมาปลอบใจตัวเองอีก นี่ไม่ใช่สไตล์ของเขาเลย
“นายทำเต็มที่แล้ว ฉันรู้สึกขอบคุณมาก”
เวินหนิงกุมมือลู่จิ้นยวนไว้ ทั้งสองอยู่อย่างนั้นไปสักพัก
จากนั้นค่อยนึกขึ้นได้ว่าต้องรีบทำให้เดนิสตอบตกลง เวินหนิงเลยปล่อยมือ “เราไปหาเขาเถอะ”
ลู่จิ้นยวนยังรู้สึกเสียดาย เพราะโอกาสที่เวินหนิงเป็นคนมาแตะเขาเองมีไม่เยอะ แต่เขาก็รีบปรับอารมณ์ทันที
“ได้ เราไปเดี๋ยวนี้เลย”
พูดจบ ทั้งสองก็ไปตามที่อยู่ที่ทำงานของเดนิส
ผ่านไปไม่นาน รถก็แล่นไปถึงจุดหมาย
“รบกวนคุณเข้าไปบอกเขาด้วย ผมคือลู่จิ้นยวน”
ลู่จิ้นยวนยื่นนามบัตรให้ผู้ช่วย ให้เขาไปหาเดนิส
