หลังจากได้ยินข้อเรียกร้องนี้ ทั้งจิงเฟิงเฉิงและติงจื่อยวี่มีความสุขอย่างมาก ในที่สุดก็มีโอกาสได้เห็นเจียงชื่อขายหน้าแล้ว ตลอดเวลาที่ผ่านมานี้พวกเขาถูกเจียงชื่อข่มมาโดยตลอด เป็นครั้งแรกที่สามารถข่มเจียงชื่อได้ สะใจจริงๆ
“ทำไม ไม่ยอมคุกเข่าเหรอ?” น้ำเสียงของติงจ้งไม่พอใจ
“บอกว่าคนที่ตายคือผู้อาวุโสที่แกให้ความเคารพ ทำไม เพื่อลุงเฉิงของแก คุกเข่าโค้งคำนับแค่ไม่กี่ครั้งทำไม่ได้เหรอ?”
“ดูท่าแกคงจะเสแสร้งเท่านั้น”
แต่ละคำพูดเหมือนมีด ที่กรีดแทงหัวใจของเจียงชื่อ
ติงเมิ่งเหยนทนดูต่อไปไม่ได้ แต่ก็ไม่กล้าทำให้ติงจ้งโมโห คนอยู่ใต้ชายคาเดียวกันจำต้องก้มหัว จำต้องอดทน
ขอแค่ทำให้ติงจ้งรับปากได้ คุกเข่าโค้งคำนับแล้วยังไง?
ติงเมิ่งเหยนมองไปที่เจียงชื่อ ทำใจเข้มแข็ง เรื่องนี้ เธอที่เป็นภรรยาจะเป็นคนจัดการเอง!
เข่าของผู้ชายที่มีค่าดั่งทองคำ เจียงชื่อไม่มีวันคุกเข่าเด็ดขาด
ติงเมิ่งเหยนเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง คุกเข่าก็คุกเข่าไปเถอะ ไม่สำคัญ
อีกอย่าง ก่อนหน้านี้ไม่รู้ว่าเจียงชื่อเคยช่วยติงเมิ่งเหยนกี่ครั้งแล้ว ช่วยเธอแก้ปัญหามากมายไม่รู้ตั้งเท่าไหร่ต่อเท่าไหร่ เคยช่วยเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ดังนั้น เธอช่วยคุกเข่าแทนผู้ชายของตนเองสักครั้งแล้วจะเป็นอะไร?
ติงเมิ่งเหยนมองติงจ้ง พูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม: “คุณปู่คะ ให้หนูคุกเข่าแทนเจียงชื่อเถอะนะคะ หนูหวังว่าคุณปู่จะทำตามที่พูดเอาไว้ หลังจากที่หนูคุกเข่าโค้งคำนับแล้ว หวังว่าจะให้สิทธิ์ในการใช้หลุมฝังศพหนึ่งหลุม”
ขณะพูด ติงเมิ่งเหยนเตรียมที่จะคุกเข่าโค้งคำนับ
ดวงตาของติงจ้ง ติงเฟิงเฉิง ติงจื่อยวี่ทั้งสามคนเปล่งประกาย ท่าทางเหมือนเฝ้ารอคอยมานานแล้ว ถึงแม้ไม่เห็นเจียงชื่อคุกเข่าจะน่าเสียดาย แต่การได้เห็นติงเมิ่งเหยนคุกเข่า ก็สะใจมาก!
อีกทั้ง ถ้าหากติงเมิ่งเหยนคุกเข่า เจียงชื่อต้องปวดใจมากแน่ๆ กระทบกระเทือนเจียงชื่อเหมือนกัน
ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว เยี่ยมมาก
เห็นติงเมิ่งเหยนกำลังจะคุกเข่า เจียงชื่อรีบคว้าตัวติงเมิ่งเหยน พยุงเธอเอาไว้ไม่ให้คุกเข่า
“ชื่อ”
ติงเมิ่งเหยนมองเจียงชื่อด้วยน้ำตาที่คลอเบ้า เธอรู้ เจียงชื่อทนเห็นตนถูกรังแกไม่ได้
เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ถูกรังแกนิดหน่อยจะเป็นอะไรไป?
“ชื่อ ให้ฉันคุกเข่าเถอะ คุกเข่าแล้วทุกอย่างก็จบ”
“ไม่มีอะไรเสียหายสักหน่อย ไม่เป็นไร”
ติงจ้งลูบหนวด พูดด้วยน้ำเสียงมีเลศนัย: “เจียงชื่อ แกไม่มีปัญญาคุกเข่า แล้วยังจะห้ามไม่ให้ภรรยาคุกเข่าอีกเหรอ? แกมันแย่จริงๆ ”
“ขอพูดอะไรที่ไม่น่าฟังหน่อย ฉันไม่ยี่หระกับการคุกเข่าของพวกแกแล้ว”
“ฉันให้เวลาพวกแกหนึ่งนาที ถ้ายังไม่คุกเข่า ก็ไสหัวออกไปซะ หลังจากนี้ก็อย่าคิดที่จะมีสิทธิ์ในการใช้ หลุมฝังศพของเจียงโม่ ฉันก็ไม่ให้แล้ว!”
หน้าไม่อายจริงๆ
เพื่อที่ติงจ้งจะแก้แค้นเจียงชื่อ ความสุภาพและคุณธรรมก็ไม่เอาแล้ว เขาจะบีบให้เจียงชื่อคุกเข่า
“คุกเข่าเร็วเข้า!”
ภายในห้องทำงาน คนโฉดชั่วราวกับเสือดาวร้ายทั้งสามจ้องมองเจียงชื่อ ติงเมิ่งเหยน ด้วยแววตาที่เปล่งประกายแวววับ
เวลานี้ ในที่สุดเจียงชื่อก็พูดแล้ว
“คุณปู่ติง มีเรื่องหนึ่งที่คุณพูดถูก สิทธิ์ในเขตสุสานที่วางแผนไม่ใช่ของพวกคุณ คนที่มีสิทธิ์ในการตัดสินใจคือกรมโยธาธิการและผังเมือง”
“ดังนั้น ทำไมผมต้องขอร้องคุณด้วย?”
ติงจ้งหัวเราะในลำคอ
ภายในใจเปี่ยมไปด้วยความดูถูก:ไอ้โง่ กรมโยธาธิการและผังเมืองยกสิทธิ์ในการใช้ให้ฉันเป็นคนจัดการตั้งนานแล้ว แกจะไปรู้อะไร?
เขายื่นมือออกมาแล้วพูด: “ถ้าอย่างนั้นก็ดี แกก็ไปหากรมโยธาธิการและผังเมือง ไสหัวไปหาพวกเขา”
บรรยากาศน่ากระอักกระอ่วน
เจียงชื่อพูดต่ออย่างไม่รีบร้อน: “ไม่ต้องไป เดี๋ยวคนของกรมโยธาธิการและผังเมืองจะมา ไม่ได้แค่ให้สิทธิ์ในการใช้กับผมหนึ่งสิทธิ์ แต่ยังจะ……ยึดสิทธิ์ในการใช้ของบริษัทติงหรง!”
