เจ้าสาวใบ้：อยากจะบอกรักคุณ – ตอนที่ 812 ก่อเวรก่อกรรมมากเกินไปนะ

ถึงจะเป็น กลัวว่าก็คงจะเป็นคนที่ประสงค์ร้ายจัดฉากขึ้นมาแน่!

และคนที่สามารถทำเรื่องแบบนี้ได้ เป็นใครไปไม่ได้นอกจากอานเจียเย้น

ยิ่งนึกถึงอานเจียเย้น คิดถึงการที่เขาสามารถควบคุมได้ตามใจชอบ โดยไม่จำเป็นต้องออกหน้าเลยด้วยซ้ำก็สามารถเอาชีวิตของคนอื่นไปได้อย่างง่ายได้ นั่นเป็นต้นเหตุของความหวาดกลัวที่อยู่ในก้นบึ้งของหัวใจได้แพร่กระจายไปเต็มเปี่ยมในขณะนั้น ทำให้อารมณ์ของเธอสั่นไหวอย่างที่สุด ท่ามกลางความรู้สึกไม่คงที่นี้ ความคิดมากมายได้ก่อเกิดอย่างต่อเนื่อง

ลี่เฉินซีมองเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสับสนของเธอ จึงเข้าไปโอบกอดเธอเบาๆอย่างเป็นธรรมชาติ ตบเบาๆที่ไหล่ของเธอ “ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร เธอก่อกรรมทำชั่วมาเยอะ เสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถยนต์เองก็คงจะเป็นการที่ก่อเวรไว้มากเกินไป ไม่เกี่ยวข้องกับคุณหรอก อย่างคิดมาก……”

การเสียชีวิตอย่างกะทันหันของซัวฉ่ายลี่ ซูหยวนเองก็เสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ในวันเดียวกันอีก ลี่เฉินซีก็คงไม่เชื่อได้ลงหรอกว่านี่เป็นบังเอิญเหมาะเจาะพอดี และพอย้อนกลับมาคิดอย่างถี่ถ้วน นั่นก็คงเกี่ยวข้องกับซูย้าวไม่มากก็น้อย

ถึงจะไม่ได้มีเจตนาให้เป็นเช่นนี้ และก็ไม่ได้ลงมือด้วยตัวของเธอเอง แต่ว่าก็น่าจะเกิดขึ้นทางอ้อม

จุดนี้ ซูย้าวเองก็เข้าใจอย่างแจ่มชัด

อย่างเช่น ถ้าเธอไม่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟจนออกนอกหน้าติดต่อหาอานเจียเย้นโดยตรง ถ้าอย่างนั้นบางทีซูหยวนก็อาจจะไม่เป็นเหมือนตอนนี้

หรืออย่างเช่น ถ้าหากเธอไม่ใช่เพราะลูกชายจนโกรธไม่ลืมหูลืมตา ไม่ใช้ขนมหวานหนึ่งถ้วยไปข่มขู่ซัวฉ่ายลี่ ถ้าอย่างนั้นบางทีเธอก็คงเข้าโรงพยาบาลไปฝังเข็ม และก็คงยืดเวลาไปได้อีกหลายวัน……

ทั้งหมดเป็นการทำให้เกิดทางอ้อมจากเธอเอง

สิ่งมีชีวิตที่มีลมหายใจสองชีวิต ตายจากไปแบบนี้ ไม่สามารถหวนกลับมามีชีวิตแล้ว

ถ้าหากว่าเธอยังคงจิตใจสงบและน้ำเสียงไม่สั่นไหว นั่นต่างหากถึงจะไม่มีทางเป็นไปได้ ยังไงเธอก็เป็นมนุษย์คนหนึ่ง ถึงจะแค้นกันมากขนาดไหนก็ไม่อาจบดบังดวงตาของเธอได้ และยิ่งไม่ได้ทำให้สติปัญญาและความเป็นมนุษย์ก็เธอสูญหายไป ถึงเธอต้องการลงโทษซูหยวน ก็คงจะใช้กฎหมาย และคงไม่ยอมให้ใครลงมือโดยพลการ ฆ่าคนตายเหมือนเป็นผักเป็นปลาได้!

ลี่เฉินซีมองออกเช่นกัน ซูย้าวไม่ได้เหมือนซูย้าวคนเดิมคนนั้นอีกต่อไปแล้ว เพราะความทรงจำที่บิดเบือนไปตามอำเภอใจของอานเจียเย้น ถึงแม้ว่าจะฟื้นกลับมาหลังจากนั้น เมื่อเทียบกับเมื่อก่อน ดูจะโหดเหี้ยมเข้ากระดูกดำไปมาก ไม่ว่าจะกับคุณกับเรื่องราวใดๆ ทั้งหมดเป็นเช่นนี้

แต่นั่นแล้วอย่างไรละ?

ลี่เฉินซีพยักหน้า “อาจจะบอกว่าเป็นทางอ้อมก็คงไม่ได้ ขาหมิงเอ๋อที่หักเหมือนว่าจะเธอเป็นคนลงมือเอง”

ใบหน้าของซูย้าวหยุดชะงักด้วยความประหลาดใจ พอกลับไปคิดดูแล้ว นี่เองก็คงอธิบายได้ว่าทำไมหมิงเอ๋อถึงแอบใช้ผลิตภัณฑ์บำรุงผิวของเธอ

มิน่าล่ะ ลูกชายที่เธอเลี้ยงมากับมือ ถึงแม้ว่าทางด้านสติปัญญาจะแตกต่างกับคนทั่วไปอยู่บ้างก็จริง แต่ว่าการกระทำตั้งแต่ไหนแต่ไรก็ปฏิบัติตามกฎระเบียบมาโดยตลอด อยู่ดีๆจะมาทำทุกอย่างอย่างไร้เหตุผลกับซูหยวนได้ยังไงกัน? มันจะต้องมีสาเหตุแน่นอน!

เธอครุ่นคิดอยู่สักครู่ใหญ่ สุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจเบาๆอย่างปล่อยวาง “เพราะฉะนั้น คุณกำลังจะบอกว่าหมิงเอ๋อเป็นเด็กดี ลูกชายของตัวฉันเอง ไม่มีทางที่จะรังแกคนอย่างไร้เหตุผลแน่นอน”

ลี่เฉินซีลังเลเล็กน้อย “อะไรเหรอ? นี่คุณกำลังพูดถึงอะไร?”

เธอกลับส่ายศีรษะ “ไม่มีอะไร เรื่องที่คุณพูดมาเวลาช่างเหมาะเจาะทันเวลาทีเดียว ช่วยบรรเทาความกลัดกลุ้มในใจของฉันเป็นอย่างมาก ไม่เลวเลย ขอบคุณมากคุณลี่”

ขณะที่ซูย้าวพูดอยู่นั้นก็ขยับตัวลุกขึ้น “เวลาก็สายมากแล้ว คุณกลับไปก่อนเถอะ! ฉันอยากจะพักผ่อนแล้ว”

ลี่เฉินซี “……”

เธอเพิกเฉยผู้ชายที่หน้าตาหล่อเหลาไร้คำพูดอย่างเต็มที่ ตรงไปปิดทีวี จากนั้นอ้อมหลบเขาเดินตรงขึ้นชั้นบน

เขามองด้านหลังของอย่างจนใจ ผู้หญิงคนนี้นี่พอใช้เสร็จเรียบร้อยก็ไล่คนเลย พลิกหน้าเร็วกว่าพลิกหน้าหนังสือมาก ผ่านมานานหลายปีขนาดนี้ เขาเองก็หมดปัญญาแล้วเหมือนกัน!

ซูย้าวกลับไปที่ห้อง ไม่ได้เปิดไฟ ตรงเข้าไปในห้องน้ำ

เข้าไปอาบน้ำให้สะอาดหมดจด ใช้น้ำร้อนชำระความเหนื่อยล้าของร่างกาย เธอห่อตัวด้วยชุกคลุมอาบน้ำกลับเข้าไปในห้องนอน

ภายในห้องอันมืดมิด เธอเองนั้นชำนาญเส้นทางเป็นอย่างดี ไม่จำเป็นต้องมองเห็นก็สามารถหาเตียงใหญ่จนเจอได้ไม่ยาก แต่เมื่อร่างกายของเธอไปถึงมุมเตียงและกำลังยื่นมือไปสัมผัสผ้าห่มพอดี ภายในความเงียบนั้นอยู่ดีๆก็มีมือใหญ่ข้างหนึ่งยื่นออกมาจับแขนของเธอไว้แน่น ตามมาด้วยเสียงร้องด้วยความตกใจของเธอ เหมือนโลกกำลังหมุนเคว้ง เธอก็ถูกผู้ชายใช้แรงกดทับร่างกายลงมา

“ขี้กลัวขนาดนี้ ยังจะกล้านอนคนเดียว?”เสียงทุ้มแหบแห้งของลี่เฉินซี เสน่ห์เย้ายวนตามธรรมชาติ ทำให้จิตใจผู้คนสั่นไหวหลงเสน่ห์ไปตามๆกัน

ซูย้าวตกใจอย่างกะทันหัน “คุณ นี่คุณยังไม่ไป?”

ลี่เฉินซีไม่คิดจะตอบคำถามของสักนิด มือใหญ่ที่มีแต่กระดูกลูบไล้ไปตามลำคอของเธอลงไป หลบผ้าคลุมอาบน้ำรุกล้ำเข้าไปด้านใน ซูย้าวทนไม่ไหวจนครางออกมาเบาๆ ร่างกายโก่งงอด้วยความตื่นเต้นคล้ายกับพระจันทร์เสี้ยวตอบสนองตามจิตใต้สำนึก มือเล็กที่ไม่มั่นคงเองก็พยายามขวางมือใหญ่ของเขาเอาไว้ “อย่าซน ฉันเหนื่อยแล้ว ไม่อยากทำ……”