“เป็นเช่นนี้ก็ยิ่งดี ผมต้องการหาคู่ต่อสู้มาลองสู้กับผมดู ไม่อย่างนั้นหลายวันนี้ที่อยู่ที่นี่ผมคงจะเบื่อน่าดู”
หลังจากได้ยินคำพูดของถังเฉา เจ้าหญิงอายาเสะรู้สึกว่าถังเฉาหยิ่งผยองมาก และกังวลเล็กน้อยว่าถึงตอนนั้นถังเฉาจะยอมแพ้
“คุณรับสิ่งนี้ไว้ สิ่งนี้จะช่วยให้คุณพัฒนาความแข็งแกร่งได้ ถ้าเกิดคุณไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกเขา คุณก็สามารถรีบกินยานี้ แล้วคุณจะได้มีแรงต่อสู้กับพวกเขา”
ถังเฉาหยิบเม็ดยาและดมมัน พบว่าเป็นยาที่ไร้ประโยชน์ที่สุดในร้านขายยาของเขา แม้ว่ามันจะสามารถยกระดับความแข็งแกร่ง แต่ก็ยกระดับขึ้นได้เพียงเล็กน้อย ถังเฉาโยนลงถังขยะและพูดอย่าดูถูกเหยียดหยาม
“อันที่จริงของแบบนี้ไม่มีประโยชน์ แม้ว่าคุณจะให้พวกเขากินยาร้อยเม็ด พวกเขาก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของผม คุณไม่ต้องกังวลไป”
หลังจากเห็นถังเฉาทิ้งยาโดยตรง เจ้าหญิงอายาเสะก็ตกใจและรู้สึกเสียดายมาก
“ยานี้มีราคาแพงมาก คุณทิ้งมันไปแบบนี้ ไม่รู้สึกว่าฟุ่มเฟือยเหรอ? และฉันได้ยินมาว่าไม่มีใครในโลกนี้สามารถทำยาชนิดนี้ได้อีก”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ โอดะไอก็อดหัวเราะไม่ได้
“เจ้าหญิงอายาเสะ คุณประเมินถังเฉาต่ำไปแล้ว ความแข็งแกร่งของถังเฉานั้นไม่ธรรมดา เขาไม่เพียงแต่รู้ศิลปะการต่อสู้ แต่ยังรู้เรื่องการแพทย์ด้วย ยาเม็ดที่คุณให้เขาเมื่อกี้ ไม่ใช่ว่าฉันขี้โม้นะ สำหรับเขามันเป็นแค่เรื่องกล้วยๆ แม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่าทำไมทักษะทางการแพทย์ของเขาถึงได้ยอดเยี่ยมขนาดนี้ แต่ฉันรู้ว่าทักษะทางการแพทย์ของเขาต้องเก่งกาจที่สุด”
เมื่อเธอกล่าวเช่นนั้น เจ้าหญิงอายาเสะรู้สึกเกินจริงเล็กน้อย และถามด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“มันจะเก่งขนาดนั้นเหมือนที่คุณพูดได้อย่างไร หรือทักษะทางการแพทย์ของเขาจะดีกว่าผู้บ้าการแพทย์หรอกเหรอ?”
พูดถึงตรงนี้ ถังเฉาอยากจะบอกเธอจริงๆว่าผู้บ้าการแพทย์เป็นลูกศิษย์ของเขา แต่ถังเฉาเพียงแค่ยิ้มและส่ายหัว
“ผมบอกว่าผมทำได้ก็สามารถทำได้ ไม่ต้องกังวล แม้ว่าผมจะทำไม่ได้ ยาที่ผมทำนั้นแข็งแกร่งกว่าที่คุณให้ผม10,000 เท่า”
เจ้าหญิงอายาเสะรู้สึกว่าถังเฉาปากแข็ง ต้องการโชว์ออฟ
“โอเค โอเค ฉันรู้แล้ว ฉันแค่อยากเตือนคุณว่าพรุ่งนี้คุณต้องระวัง มิฉะนั้น องค์ชายสองคนนี้ลงมือโหดเหี้ยมมาก ฉันปกป้องดูแลคุณไม่ได้”
หลังจากที่ถังเฉาพยักหน้า เจ้าหญิงอายาเสะก็กลับไปที่ห้องกับโอดะไอ ทั้งสองดูเหมือนต้องการพูดคุยกัน ถังเฉาจึงไม่ได้เดินตามไป
“พรุ่งนี้คุณจะเป็นคู่ต่อสู้ของทั้งสองคนจริงๆเหรอ? ฉันเคยได้ยินมานะ ความแข็งแกร่งสองคนนั้นไม่ธรรมดาเลย!”
น้องน้อยโจวเดินตามถังเฉาไปตลอดทาง และหลังจากที่ถังเฉาเดินออกมาแล้ว น้องน้อยโจวก็รีบเข้าไปขวางทางถังเฉาไว้และกล่าว
เมื่อเห็นน้องน้อยโจวตื่นตระหนกเช่นนี้ ถังเฉาก็อดหัวเราะไม่ได้
“คุณไม่เคยเห็นผมลงมือหรือ คุณรู้ได้อย่างไรว่าผมจะกลัวพวกเขา? ผมบอกแล้วว่าไม่ว่าใครจะมาก็ไม่ต้องกังวล ผมสามารถเอาชนะพวกเขาได้”
ประการแรก ถังเฉารู้ดีว่าความแข็งแกร่งของเขาเก่งกาจกว่าคนส่วนใหญ่ และประการที่สอง เพราะหลังจากฝึกฝนเทคนิคใหม่ ถังเฉารู้สึกว่าความแข็งแกร่งของเขาเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว และแน่นอนว่าไม่ใช่คนทั่วไปสามารถเอาชนะเขาได้ง่ายๆ
น้องน้อยโจวก็ไม่ได้รู้สึกว่าถังเฉาอ่อนแอ มิฉะนั้น ถังเยว่เหมยก็คงไม่ได้ตัวเธอติดตามถังเฉาหรอก แต่เธอรู้ดีว่าองค์ชายทั้งสองแห่งประเทศญี่ปุ่นนั้นทรงพลังมาก และกังวลว่าถังเฉาจะได้รับบาดเจ็บ
เพราะยังไงแล้ว เหตุผลที่ราชวงศ์ต้าเซี่ยไม่ได้ดำเนินการใดๆกับญี่ปุ่น ส่วนใหญ่เป็นเพราะองค์ชายสองคนนี้
ในความขัดแย้งเมื่อนานมาแล้ว องค์ชายทั้งสองได้นำผู้ใต้บังคับบัญชาของพวกเขารบชนะและขับไล่ผู้คนทั้งราชวงศ์ต้าเวี่ย และพวกเขายังได้รับชัยชนะจากจำนวนคำที่น้อยกว่า ดังนั้นองค์ชายทั้งสองนี้จึงเป็นที่รู้จักของคนในราชวงศ์ต้าเซี่ย
น้องน้อยโจวถูกถังเฉาพูดจนพูดไม่ออกสักคำ ทำได้เพียงไปจากที่นี่กับถังเฉาเท่านั้น
ทั้งวัน น้องน้อยโจวพูดกับถังเฉาว่าองค์ชายทั้งสองทรงพลังแค่ไหน น้องน้อยโจวหยุดพูด จนกระทั่งถึงตอนกลางคืนที่ถังเฉาเข้านอน
วันรุ่งขึ้น น้องน้อยโจวก็มาเคาะประตูของถังเฉาแต่เช้า
“คุณบอกว่าคุณต้องการปกป้องโอดะไอไม่ใช่หรือ? ตอนนี้คุณยังไม่ไปอีกเหรอ ได้ยินมาว่าองค์ชายทั้งสองมาแล้ว ถ้าพวกเขาไปหาโอดะไอ ถึงตอนนั้นก็จะมีปัญหา”
หากเป็นสถานการณ์ปกติ ถ้าถังเฉาบอกว่าจะปกป้องผู้หญิงคนอื่น น้องน้อยโจวจะห้ามหรือจะคิดมากอย่างแน่นอน แต่คราวนี้ หลังจากที่เธอได้ยินคำพูดของอายาเสะ เธอไม่ได้ตั้งใจจะห้ามถังเฉา แต่ต้องการช่วยถังเฉาช่วยให้อายาเสะขึ้นครองตำแหน่ง
หลังจากได้ยินสิ่งที่น้องน้อยโจวพูด ถังเฉาก็ลุกขึ้นนั่งอย่างเกียจคร้าน
“ทำไมผมถึงตื่นสายจัง คุณไม่รู้เหรอ? ไปกันเถอะ รีบตามฉันไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นไหม”
จริงอย่างที่คิดไว้เลย เมื่อองค์ชายทั้งสองมาถึงราชวงศ์ พวกเขาก็ไปสอบถามว่าน้องสาวอายาเสะอยู่ที่ไหน
ราชวงศ์ย่อมรู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้นในประเทศญี่ปุ่น แต่คิดว่าไม่อยากเข้าไปยุ่งเรื่องในประเทศของผู้อื่น จึงบอกที่อยู่ของอายาเสะกับองค์ชายทั้งสองตรงๆ
องค์ชายทั้งสองมาที่บ้านของตระกูลลั่วพร้อมกับทหาร
และในขณะนี้ จ้างไท่กำลังนำคนของเขาเฝ้าประตูไว้ เพราะเจ้าหญิงของเขาเข้าไปแล้ว จึงไม่สามารถให้คนเข้าออกตามสบาย
แม้ว่านิสัยจ้างไท่จะแย่มาก แต่เขาซื่อสัตย์และภักดี หลังจากที่เห็นองค์ชายทั้งสองกำลังจะเข้ามาตระกูลลั่ว แม้ว่าเขาจะรู้ว่าเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ขององค์ชายทั้งสอง เขาก็ยังคงขวางอยู่ตรงหน้าพวกเขา
“องค์ชายทั้งสอง เจ้าหญิงกำลังพักผ่อน องค์ชายทั้งสองโปรดอย่ารบกวน หลังจากที่เจ้าหญิงตื่นแล้ว ผมจะช่วยบอกเธออย่างแน่นอน”
หลังจากที่จ้างไท่พูดจบ เขาก็รู้สึกกลัวอย่างเห็นได้ชัด ตามที่คาดไว้ องค์ชายรองมูโตะเข้ามาและคว้าคอเสื้อของจ้างไท่ไว้
“ไอ้สุนัขรับใช้อย่างคุณมาพูดแบบนี้กับผมได้ไง?รู้ไหมว่าผมเป็นใคร? ผมเป็นพี่ชายของพี่ใหญ่คุณ”
ร่างของจ้างไท่ถูกมูโตะยกขึ้นโดยตรง เห็นได้ชัดว่าจ้างไท่กลัวเล็กน้อย แต่เขาไม่กล้าตอบโต้กลับ เพราะต่อให้โต้กลับเขาก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของมูโตะ
“ขอโทษ องค์ชายรอง ผมแค่ทำตามหน้าที่ของผม ได้โปรดอย่าทำให้ผมลำบากใจ”
มูโตะจะปล่อยเจ้าหญิงอายาเสะไปเพราะคำพูดไม่กี่คำของจ้างไท่ได้อย่างไร
“ถ้าคุณต้องการทำแบบนี้ ก็อย่าโทษผมหยาบคายละกัน ไปตายซะ”
มูโตะผลักจ้างไท่ไปข้างหน้า จากนั้นดึงดาบขนาดใหญ่ออกมา เตรียมฟันจ้างไท่ลงจากหลังม้า
จ้างไท่คิดว่าเขาตายแน่ และไม่ได้หลบ เขาแค่หลับตาลง แต่ในขณะนี้ เสียงของการปะทะกันระหว่างหินกับเหล็กก็ดังขึ้นในหูของจ้างไท่ และจ้างไท่ก็ลืมตาขึ้นด้วยความประหลาดใจ
“เกิดอะไรขึ้น ฆ่าคนในราชวงศ์ต้าเซี่ยได้ตามใจเหรอ คุณดูถูกราชวงศ์ต้าเซี่ยของเราหรือ?”
เสียงหยิ่งยโสดังขึ้น และจ้างไท่มองไป เห็นว่าบุคคลนี้คือถังเฉา
