Regressor Instruction Manual – ตอนที่ 110 รําลึกถึงอดีต (2)

ตอนที่ 110 รําลึกถึงอดีต (2)
 
“มันเป็นแค่ความฝัน…”
 
มันเป็นความฝันที่ผมเห็นจนเคยชินแล้ว
 
ขณะที่ผมยืนขึ้นเล็กน้อยและมองออกไปนอกหน้าต่างผมก็รู้สึกถึงเสียงและแสงจากช่วงเวลานั้น ผมพยายามส่ายหัวแต่ความรู้สึกนั้นยังคงอยู่
 
ขณะที่ผมกล้ํากลืน ผมก็ได้ยินเสียงเคาะประตู
 
“ฮยอนซอง ถึงเวลาประชุมแล้วครับลีซังฮีเรียกสมาชิกปาร์ตี้และผู้บริหารทั้งหมดที่อยู่ในบลู”
 
“อา…. ครับ ผมจะออกไปเร็ว ๆ นี้”
 
“มันจะถูกจัดขึ้นในอีกสามสิบนาที
 
” ครับ ผมจะไปถึงที่นั่นภายในครึ่งชั่วโมง
 
ผมยังมีความคิดมากมายที่ต้องจัดเรียงผมมักจะจบลงด้วยการฝันถึงอดีตทุกเช้าและวันนี้ก็เกิดขึ้นเหมือนกัน
 
อย่างไรก็ตามทันทีที่มองไปรอบ ๆผมก็กลับมามีสติอีกครั้ง
 
เมื่อผมลุกขึ้นและมุ่งหน้าไปห้องน้ําผมเห็นใบหน้าเคร่งเครียดสะท้อนอยู่หน้ากระจก
 
เมื่อเร็ว ๆ นี้ผมนอนไม่หลับ
 
ผมยังมีงานอีกมากที่ต้องจัดการ เหตุการณ์ก่อการร้ายของลินเดลไม่เคยมีอยู่ในไทม์ไลน์แรกผมไม่คิดว่าพวกเขาจะพยายามทําอะไรแบบนั้นตั้งแต่แรก
 
“ผมรู้สึกไม่สบายใจ
 
ผมควรจะเก็บอารมณ์ของลีซอลโฮไว้ในใจ ผมรู้ว่าความสัมพันธ์ของเขากับลีกียองไม่ดีนักแต่ผมไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะไปไกลถึงขนาดนั้น
 
แต่ต้องขอบคุณสิ่งนี้ เขาช่วยผมสร้างตําแหน่งของตัวเองในบลูแต่มันก็เป็นเหตุการณ์ที่เจ็บปวดเพราะเขาทําให้จองฮายันบาดเจ็บสาหัส
 
“ผมคงทําไม่ได้ถ้าไม่มีเธอ
 
ในอนาคต เธอจะกลายเป็นนักเวทย์ที่เป็นตัวแทนของลินเดลและแม้กระทั่งจักรวรรดิศักดิ์สิทธิ์เบนิกอร์ภาพลักษณ์ของเธอเป็นแรงบันดาลใจอันยิ่งใหญ่สําหรับทุกคน
 
อันที่จริงถ้าเธอไม่ตาย สงครามอาจจบลงด้วยชัยชนะของมนุษยชาติ
 
ตัวตนของอาร์คเมจในลินเดลที่ทุกคนเคารพจะดูท่วมท้นกว่าฮีโร่คนอื่น ๆ และด้วยเหตุนี้ เธอจึงมีบทบาทสําคัญที่สุด
 
เมื่อพิจารณาอัตราการเติบโตล่าสุด เธอมีความสามารถที่มากมายจริง ๆ
 
เธอเกิดมาพร้อมกับความสามารถทางเวทมนตร์ตามธรรมชาติยิ่งเธอได้รับความสําเร็จมากเท่าไรชื่อเสียงของเธอในฐานะวิซาร์ดอัจฉริยะของลินเดลก็จะเพิ่มมากขึ้น เท่านั้น
 
อันที่จริง มีข้อมูลไม่มากเกี่ยวกับจองฮายันในครั้งแรกเธอเข้าร่วมกิลด์เมจิคในฐานะนักวิจัยโดยมีเงื่อนไขว่าจะไม่เข้าร่วมการสํารวจหรือสงครามใด ๆ และมันเป็นเวลานานมากแล้วที่เธอไม่ได้ปรากฏตัว
 
อย่างไรก็ตาม ด้วยบุคลิกของเธอจึงคาดเดาได้เธอปฏิเสธที่จะพูดคุยกับผู้คนจากเหตุการณ์ที่ผ่านมาและขังตัวเองไว้ในหอคอย
 
บางที่วิถีชีวิตประจําวันของเธอคงน่าเบื่อเธอคงเรียนเวทมนตร์ทั้งวันก่อนจะนอนหลับ เธอไม่เคยออกไปไหนเลยด้ว ยซ้ํา
 
นอกจากคิมอายองแล้ว เธอปฏิเสธที่จะพูดคุยกับคนอื่นผมรู้ว่าตัวเองอาจจะคิดถูกบางอย่าง
 
“เธอขาดทักษะทางสังคม
 
หากนี่คือจุดอ่อนที่เรียกได้ว่าเสียเปรียบของจองฮายันนี่คือเหตุผลที่ผมพาเธอมาเป็นเพื่อนร่วมทางผ่านการผจญภัยมากมาย
 
การเติบโตจะไม่สิ้นสุดในทันที แต่ละคนมีเรื่องราวของตัวเองและเติบโตได้ด้วยความทุกข์ทรมาน
 
บางคนเติบโตจากการเสียชีวิตของเพื่อนร่วมงานบางคนถูกคนรักหักหลัง และบางคนสามารถแสดงบทบาทของตนได้ในระหว่างการต่อสู้จนเสียชีวิต
 
เช่นเดียวกันสําหรับจองฮายัน
 
บางทีเหตุผลที่เธอแข็งแกร่ง อาจเป็นเพราะเธอขังตัวเองไว้ในหอคอยและปฏิเสธที่จะทําอย่างอื่น นอกจากการศึกษา เวทมนตร์
 
เมื่อผมคิดแบบนั้น ผมก็คิดว่ามันคงจะถูกต้องที่จะส่งจองฮายันไปที่กิดล์บลู อย่างไรก็ตามการเจริญเติบโตทางคิดมีความสําคัญมากกว่าการเจริญเติบโตทางค่าสถานะของเธอ
 
นั่นเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดที่ผมสามารถทําได้ ท้ายที่สุดของฮายันยังคงเติบโตทั้งภายนอกและภายใน
 
และตอนนี้เธอยังเริ่มออกเดต!
 
ผมไม่เคยจินตนาการถึงมันในไทม์ไลน์แรกด้วยซ้ํา
 
แต่เห็นได้ชัดว่าความสัมพันธ์นี้มีข้อบกพร่อง เนื่องจากฮายันหมกมุ่นอยู่กับลีกียองมากเกินไป แต่ความจริงก็ตอกย้ําแล้วว่าพวกเขาเดตกัน
 
ด้วยการรักษาความสัมพันธ์ที่ยั่งยืนกับเขาอนาคตของทางเลือกอันสุดโต่งนั้นสามารถหลีกเลี่ยงได้ตอนจบเลวร้ายที่สุดที่ผมเคยเห็นในความฝันก็อาจถูกมองข้ามไปแม้ว่ามันจะมาถึงจุดที่พวกเขาจะเลิกราผมก็รู้ว่าลีกียองจะไม่มีวันปล่อยให้อะไรเกิดขึ้นกับเธอ
 
ในขณะเดียวกัน ลีกียองก็มีพรสวรรค์ที่แตกต่างไปอย่างสิ้นเชิงเมื่อเทียบกับพรสวรรค์อื่น ๆ ที่ผมเคยพบ เขาเป็นคนที่มีความสามารถมากมายคงจะดีสําหรับผมที่ จะให้ความสนใจทั้งเขาและจองฮายัน
 
เนื่องจากผมไม่มั่นใจในตัวเอง ผมจึงต้องการพรสวรรค์ของพวกเขา เพื่อเตรียมพร้อมสําหรับการต่อสู้ในอนาคต
 
ฮเยจินที่เคยเป็นมือขวาของผมในครั้งแรกด้วยหอกในมือเธอสามารถกําจัดศัตรูได้เหมือนพวกเขาเป็นเด็กทารก
 
“บางที่เธออาจจะมาถึงลินเดลแล้วก็ได้”
 
เมื่อผมคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ผมก็รีบล้างหน้าและออกไปข้างนอก ทิวทัศน์ที่คุ้นเคยปรากฏขึ้นสู่สายตา
 
เมื่อหัวหน้ากิลด์หายไป บลูดูเหมือนจะผูกติดอยู่กับหายนะ เรายังคงเป็นพันธมิตรกับกิลด์อื่นแต่ห้องเควสตอนนี้ถูกปิดเอาไว้และสมาชิกกิลด์ส่วนใหญ่ก็จากไป
 
แม้แต่การย้ายสมาชิกหน่วยที่สองบางส่วนก็ได้รับการตัด
 
หากเป็นเช่นนี้ต่อไป บลูก็จะถูกทําลายล้างจริง ๆ
 
เมื่อเร็ว ๆ นี้ ลีก็ยองใช้เวลากับกลุ่มเรดเมอร์เซนนารี ส มาชิกหลายคนกังวลว่าเขาจะจากไปเช่นกันอย่างไรก็ตามผมแน่ใจว่าเขาจะไม่ทําอย่างนั้น เพราะผมรู้ว่าเขาต้องการอะไร
 
เขาต้องการให้ผมเข้ายึดบลูกิดล์
 
“สุดยอดจริง ๆ
 
เมื่อรู้จักลียอง เขาเป็นคนที่สามารถทําให้ทุกคนสงบลงได้ เขายังเข้าใจในสิ่งที่ผมต้องการ ขั้นบันไดถูกวางไว้ตรงหน้าแล้วทั้งหมดที่ผมต้องทําคือนําพวกเขาไปตามทางที่วาง
 
ไม่นานหลังจากที่ผมเดินเสียงหนึ่งก็เข้ามาทักทายผม
 
“คิมฮยอนซอง
 
” ครับ.”
 
“ผมมีเอกสารบางอย่างที่คุณต้องดู”
 
“อา… ครับ”
 
“มันมีปัญหาบางอย่างที่คุณต้องจัดการ เพราะกียองไม่ได้มาที่นี่ »
 
“คุณบอกวียองไปแล้วหรือยังว่าเรามีประชุม?”
 
“ครับผมได้ยินมาว่าเขากําลังเดินทางเมื่อวานเรดเมอร์ เซนนารีดูแลจองฮายัน…”
 
” อา. ผมก็ได้ยินเหมือนกัน ช่วยเก็บเอกสาร ไว้ในห้องของผมก่อน หลังจากการประชุมจบลงผมจะตรวจสอบมันด้วยตัวเองเพื่อที่จะได้คุยกับหัวหน้าเป็น การส่วนตัว”
 
“แน่นอน วันนี้ผมขอประกาศการขยายสมาชิกกิลด์ได้ ไหม?”
 
“ผมจะบอกเรื่องนี้กับคุณภายหลัง”
 
สมาชิกกิลด์ยังคงถามผมต่อ เมื่อเราเดินไปที่ห้องประชุมอันที่จริงหลายคนหันมาหาผมหลังจากที่ลีก็ยองตัดสินใจลาพักร้อนชั่วคราว
 
เราเคลื่อนไหวช้า ๆ จึงไม่แปลกที่ห้องประชุมจะอยู่ตรงนี้
 
เมื่อเปิดประตูผมพบลีซังฮีที่ดูอึดอัดอย่างเห็นได้ชัดและฮวังจองยอนหัวหน้าหน่วยสองที่จ้องมองมาทางผม
 
มีเพียงสามคนจากห้องประชุมที่เคยเต็มไปด้วยผู้คนและพวกเธอทั้งหมดดูแย่มาก
 
“อ๊ะ… คุณอยู่ที่นี่แล้ว”
 
“ครับ”
 
“คุณกียองล่ะคะ…”
 
“ผมได้ยินว่าเขาอยู่ระหว่างทาง”
 
“ฉันดีใจที่ได้ยินเช่นนั้น”
 
“ดูเหมือนจะนานมากแล้วที่เราไม่ได้จัดการประชุม
 
” ค่ะ ต้องขอโทษด้วย อันที่จริงฉันน่าจะเรียกมาก่อนหน้าแต่ทุกอย่างไม่เป็นไปตามแผนที่วางไว้”
 
ดวงตาของลีซังฮีไร้ชีวิตชีวา อย่างไรก็ตาม ผมรู้ว่าเธอจะสามารถผ่านมันไปได้ เช่นเดียวกับที่เธอทําในครั้งแรก
 
“คุณกียองยังมาไม่ถึง แต่มันน่าจะดีกว่าที่จะบอกคุณล่วงหน้า”
 
“ครับ”
 
“ก่อนอื่น ฉันเสียใจมากที่ทําให้คุณเห็นภาพเราในแง่ร้ายถ้าฉันคิดถึงคุณที่ยังอยู่ในทีม ฉันจะสามารถตัดสินใจได้ดีขึ้น ฉันรู้สึกซาบซึ้งที่พวกคุณสองคนที่คอยช่วยเหลือกิลด์ แม้ ในตอนที่ฉันไม่อยู่”
 
“ผมแค่ทํามันให้ดีที่สุด”
 
“นั่น… อันที่จริง ช่วงพักฉันสามารถคิดอะไรได้หลายอย่างแน่นอนฉันคิดเกี่ยวกับสิ่งที่ต้องทําข้างหน้า เมื่อพิจารณาถึงอนาคตของกิลด์แล้วการซื้อหน่วยของคุณแล้วส่ง ไปยังกิลด์อื่นถือเป็นสิ่งที่ถูกต้องไม่สินั่นถือเป็นวิธีที่ถูกต้องที่สุดจริง ๆ”
 
“แต่… ไม่ค่ะ ฉันไม่สามารถลบสถานที่ที่หัวหน้าสร้างด้วยมือของตัวเองได้ ฉันต้องขอโทษพวกคุณทั้งสองแต่ได้โปรดฉันอยากให้พวกคุณอยู่ในกิลด์นี้ต่อไปด้วยค่ะ”
 
” แน่นอนครับ”
 
“ค่ะ… กับหัวหน้า”
 
“ฉันไม่ใช่หัวหน้าอีกต่อไปแล้ว จองยอน มันถูกต้องแล้วค่ะที่ฉันก้าวลงมา”
 
“อะ อะไรนะคะ”
 
“ฉันไม่เพียงแต่ทําให้คุณตกอยู่ในอันตรายระหว่างการสํารวจแต่ฉันยังทําให้คุณผิดหวัง ขณะที่ฉันกําลังยุ่งกับความเศร้าโศกเพื่อหัวหน้าแม้ว่าลีซอลโฮจะสื่อสารกับกิลด์ญี่ปุน แต่ฉันก็ไม่สามารถเอาชนะมันได้เพราะความรักที่มีต่อเขา”
 
“แต่ถึงอย่างนั้น”
 
“ฉันไม่ใช่คนที่ควรเป็นผู้นํา ฉันยังอยู่ในกลุ่มของผู้ไร้ความสามารถที่คุณกียองเคยพูดถึงมาก่อนด้วย ถ้าฉันดูแลบลูอีกครั้งจะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปจากเมื่อก่อนมากนักค่ะ มันถูกต้องแล้วที่ฉันถอยออกมา มันอาจจะยาก แต่…”
 
แต่ฉัน…”
 
อันที่จริง ผมคาดหวังการตัดสินใจแบบนี้ในส่วนของลีซังฮีเธอยังพูดไม่จบ แต่ฮวังจองยอนได้แสดงอาการปฏิเสธแล้ว
 
การแสดงออกของลีซังฮีก็มืดมนเช่นกันในช่วงเวลานี้มันจะมีประสิทธิภาพกว่า ถ้ามีลีกียองอยู่ด้วย
 
“ถ้าจองยอนไม่เต็มใจ…”
 
“คะ?”
 
“ฉันจะรักษาตําแหน่งไว้ชั่วคราว
 
อา. ”
 
“แน่นอน เป็นไปไม่ได้ที่ฉันจะทํางานทั้งหมดด้วยตัวเองตั้งแต่หนึ่งถึงสิบหากพวกคุณสองคนช่วยฉันหลีกเลี่ยงเส้นทางที่ผิดพลาดอาจใช้เวลาไม่นานที่ฉันจะกลับไปอยู่ที่เดิม”
 
” อา…”
 
“ยังมีพรสวรรค์อีกมากมายที่อยู่ในบลู”
 
พร้อมกันนั้นก็มีเสียงจากภายนอก
 
“นี่คือลีกี่ยอง ผมกําลังเข้าไปครับ”