เย้นหว่านหันหน้าไป มองไปที่คนสองคนที่เดินเข้ามาทีละคน แล้วก็หรี่ตาลงอย่างอันตราย
เธอจ้องไปที่เก่อหรูซวนอย่างเย็นชา “เธอจะย้ายเข้ามาทำงานที่นี่อย่างนั้นเหรอ? ”
ห้องทำงานประธานคือเขตอิทธิพลของโห้หลีเฉิน ขนาดตอนที่เธอเป็นหัวหน้าเลขา ยังได้ทำงานอยู่ที่ห้องทำงานของเลขา แต่ว่าตอนนี้เก่อหรูซวนจะเข้ามาทำงานที่นี่อย่างนั้นเหรอ?
จะอยู่ห้องทำงานเดียวกับโห้หลีเฉินตลอด24ชั่วโมงเลยอย่านั้นเหรอ?
ชายหญิงสองต่อสองเหรอ?
เหอะ สมควรตายจริงๆ
เพราะว่าแรงอาฆาตบนตัวของเย้นหว่านมันแรงเกินไป เหมือนกับอาวุธ ทำให้เก่อหรูซวนรู้สึกหวาดกลัว
เก่อหรูซวนมองไปที่โห้หลีเฉินด้วยแววตาที่คลุมเครือ พอเห็นว่าใบหน้าของเขายังคงเย็นชาเหมือนเดิม ก็เม้มปากไม่อยากจะพูดอะไรต่อ
แต่ว่าจู่ๆ เธอก็รู้สึกมีความมั่นใจขึ้นมา และพูดว่า
“ใช่ค่ะ เพื่อที่สะดวกต่อการทำงาน เพื่อชดเชยปัญหาที่คุณก่อเอาไว้”
เย้นหว่านหัวเราะเยาะ เป็นเหตุผลที่ดีให้กับเก่อหรูซวน
เธอหันไปมองโห้หลีเฉิน “คุณโห้ คุณยอมที่จะให้เธอทำงานอยู่ในห้องทำงานเดียวกับคุณเหรอ? ในห้องนี้ เพิ่มโต๊ะทำงานเธอเข้ามาอีกโต๊ะหนึ่ง? ”
โห้หลีเฉินเป็นคนที่จู้จี้มาก ไม่ใช่แค่ไม่ชอบให้คนอื่นเข้าใกล้เท่านั้น แถมยังไม่ชอบให้คนอื่นมายึดครองพื้นที่ส่วนตัวของเขาอีก
ถ้าพูดตามหลักเหตุผลก็คือ เขาไม่มีทางยอมให้เก่อหรูซวนมาเพิ่มโต๊ะทำงานในห้องนี้อย่างแน่นอน
โห้หลีเฉินมองเย้นหว่านด้วยสายตาที่มืดมน ในน้ำเสียงของเขา มีความเย็นชาและความห่างเหิน
เขาพูดอย่างไม่แยแสว่า “งานต่อไปที่จะมาถึงมันซับซ้อน และยุ่งมาก เก่อหรูซวนจะมาทำงานในห้องของผม” ระหว่างที่พูดนั้น เขาก็มองไปที่โต๊ะกาแฟตรงหน้าของเย้นหว่าน “แค่นั้นเอง”
ก็ยังคงเป็นสไตล์ของโห้หลีเฉินอยู่ดี ไม่อนุญาตให้ใครมาเพิ่มสิ่งของอะไรในเขตอิทธิพลของเขา
แต่ว่าเขากลับยอมให้เก่อหรูซวนคนนี้ มาอยู่ในห้องทำงานของเขาเป็นเวลานาน
แม้ว่าจะเพื่อรับมือกับงาน มันทำได้ถึงกับขั้นนั้นเลยเหรอ?
ใบหน้าของเย้นหว่านเย็นชามาก เธอกัดฟันแล้วพูดว่า “ถ้าเกิดว่าฉันไม่เห็นด้วยล่ะ? ”
“เย้นหว่าน ฉันไม่อยากมาเถียงกับเธอในเรื่องเล็กน้อยพวกนี้นะ”ดวงตาของโห้หลีเฉินทั้งเย็นชาและเหนื่อยล้า
เขาไม่เคยทำแบบนี้กับเย้นหว่านมาก่อนเลย
ความแปลกแยกและความไม่แยแสที่ออกมาจากตัวของเขา ทำให้เย้นหว่านรู้สึกหนาวเหน็บขึ้นมาจากฝ่าเท้า
กาแฟในมือของเธอยังคงอุ่นอยู่ แต่เธอไม่รู้สึกถึงความร้อนเลย
เธอรู้สึกหนาวไปทั้งตัว และหัวใจของเธอกลับยิ่งหนาวมากกว่านั้น
เธออยากจะถามเขาว่า เขาจำสิ่งที่เขาพูดเกี่ยวกับการต่อสู้เคียงข้างกันได้ไหม
แต่ว่าสุดท้ายแล้ว เย้นหว่านก็ไม่ได้ถามออกไป
เธอกำถ้วยกาแฟแน่น จู่ๆ ก็ยิ้ม แล้วเอนหลังพิงโซฟาอย่างเกียจคร้าน
“จริงๆ มันก็เป็นแค่เรื่องเล็กๆ ยังไงฉันก็ยังอยู่ที่นี่ ก็ไม่ถือว่าชายหญิงอยู่กันสองต่อสองหรอก พวกคุณทำงานของตัวเองไปเถอะ ไม่ต้องสนใจฉัน แต่ว่า……”
เย้นหว่านหรี่ตามองเก่อหรูซวน “รักษาระยะห่างให้ดี อย่าเข้าใกล้ผู้ชายของฉันให้มากเกินไป อย่าสบตาเขา อย่าเอางานมาบังหน้าและหวังอย่างอื่น ไม่ยังงั้น ฉันจะฆ่าคุณ——คาที่”
ประโยคสุดท้าย เธอพูดอย่างจริงจังมาก
เจตนาฆ่านั้นรุนแรงมาก เยือกเย็นและไม่มีการล้อเล่นเลยแม้แต่นิดเดียว
เก่อหรูซวนอดไม่ได้ที่จะหนาวสั่น รู้สึกได้ว่าชีวิตของเธอถูกขู่อย่างแท้จริง
เธออยากจะให้โห้หลีเฉินปกป้อง แต่ว่าคำพูดของเย้นหว่านเป็นเพียงแค่การตักเตือนเท่านั้น ยังไม่ได้ทำจริง โห้หลีเฉินไม่มีทางสนใจอย่างแน่นอน
เก่อหรูซวนต้องระงับความตื่นตระหนกและไฟในใจของตัวเองเอาไว้
แต่ริมฝีปากของเธอยังคงไม่แสดงท่าทีอ่อนแอ และตอบกลับอย่างแปลกประหลาดกว่า
“ฉันอดหลับอดนอนก็เพื่องาน ไม่เหมือนคุณหรอกที่ทำงานร้ายคนอื่น ที่มาคอยซ้ำเติมคนอื่น มองดูคนอื่นประสบหายนะ”
เย้นหว่านยกยิ้มมุมปากอย่าเย็นชา เอนตัวไปนั่งเล็กน้อยและเอาส้อมจิ้มขนมขึ้นมากิน
รสชาติหวานมาก มันสามารถขจัดความขมขื่นที่แพร่กระจายในปากของเธอ
โห้หลีเฉินเดินไปตรงโต๊ะทำงานของตัวเองด้วยใบหน้าที่เย็นชา เปิดคอมพิวเตอร์ แล้วก็เริ่มจัดการธุระด้วยความรวดเร็ว
เก่อหรูซวนเองก็เอาคอมพ์มาเปิดที่โต๊ะกาแฟ แล้วก็เริ่มทำงาน
บางทีเธอก็ไปปริ้นเอกสาร หรือไม่ก็ถือคอมพ์ไปคุยกับโห้หลีเฉิน
เพื่อที่จะป้องกันไม่ให้เย้นหว่านได้ยินความลับอะไร เวลาที่เธอพูดก็กดเสียงให้เบามาก แล้วก็เข้าใกล้โห้หลีเฉินมากกว่าระยะครึ่งเมตร
ระยะห่างเท่านี้ ทำให้เย้นหว่านรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก
เธออยากจะเตะเก่อหรูซวนออกไป แต่ว่าเมื่อมองดูใบหน้าที่มืดมนที่เต็มไปด้วยความรำคาญของโห้หลีเฉิน สุดท้ายเธอก็อดไว้
เธอขุดหลุมขนาดใหญ่เช่นนี้ ก็ควรจะให้โอกาสโห้หลีเฉินได้ต่อต้านและช่วยให้รอดพ้น ไม่สามารถบีบเขาแน่นเกินไปได้
ดังนั้น ตอนที่เย้นหว่านไม่ได้พูดอะไรนั้น เธอก็แค่นั่งอยู่บนโซฟาไม่ขยับไปไหนเลย ทั้งกิน ดื่มกาแฟ ออกแบบเสื้อผ้าตัวเล็กๆ กับแท็ปเล็ตของเธอ
ท้องฟ้าด้านนอกหน้าต่างค่อยๆ สว่างขึ้น และไม่ใช่ความมืดมนในยามค่ำคืนอีกต่อไป
เย้นหว่านยื่นมือออกไปปิดปาก เป็นการหาวครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้แล้วของเธอ
เธอเงยหน้าขึ้นดูเวลา ตอนนี้เป็นเวลาหกโมงเช้าแล้ว
อดหลับอดนอนมาหนึ่งคืน
เย้นหว่านมองโห้หลีเฉินที่นั่งอยู่หน้าคอมพ์แล้วพูดว่า “คุณโห้ เหนื่อยไหม อยากนอนสักหน่อยไหม? ”
เธอไม่ได้พูดมาหลายชั่วโมงแล้ว ตอนที่พูดขึ้นมาอีกครั้งนั้น เสียงก็แหบแห้งเล็กน้อย
นิ้วบนแป้นพิมพ์ของโห้หลีเฉินหยุดชั่วคราว และทันใดนั้น เขาก็เคาะมันอย่างรวดเร็วอีกครั้ง
เขาตอบอย่างเฉยเมย “ไม่เหนื่อย”
เมื่อวานนอนหลับจนฟ้ามืดถึงจะตื่น นี่พึ่งผ่านมาคืนเดียวเอง คิดไปคิดมาโห้หลีเฉินน่าจะไม่ค่อยเหนื่อยจริงๆ
แต่ว่าน้อยครั้งมากที่เธอจะอดหลับอดนอนแบบนี้ เธอง่วงจนหาทิศหาทางไม่เจอแล้ว
เย้นหว่านก็เลยยืนขึ้น แล้วก็ไปชงกาแฟให้ตัวเองที่ห้องครัว
ฉันไม่รู้ว่าเธอดื่มไปกี่ครั้งแล้วคืนนี้
ปากของเธอเต็มไปด้วยรสขมของกาแฟ และเธอเกรงว่า เธอจะเบื่อกาแฟหลังจากดื่มไปทั้งหมดในคืนนี้
เย้นหว่านคิดอย่างไม่มีทางเลือก แล้วก็ถือถ้วยกาแฟพร้อมกับยื่นเข้าปากอีกครั้ง
ในตอนนี้เอง จู่ๆ โห้หลีเฉินที่นั่งอยู่หน้าโต๊ะคอมพ์ก็ลุกขึ้น
เก่อหรูซวนที่กำลังจะถือคอมพ์ไปคุยกับเขาก็รู้สึกประหลาดใจ “คุณชาย? ”
โห้หลีเฉินไม่ได้สนใจเธอ เขาก้าวยาว และเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าเย้นหว่าน พร้อมกับแย่งแก้วกาแฟในมือของเธอ
“ไม่ต้องดื่มแล้ว ง่วงก็ไปนอน”
เย้นหว่านมองเขาด้วยความประหลาดใจ พร้อมกับคลี่ยิ้มขึ้นมา “นายโกรธฉันอยู่ไม่ใช่เหรอ? ทำไมยังมาสนใจว่าฉันจะนอนหรือไม่นอน”
โห้หลีเฉินขมวดคิ้วขึ้นแน่นกว่าเดิม “เย้นหว่าน ฉันไม่อารมณ์มาล้อเล่นกับเธอหรอกนะ”
น้ำเสียงเต็มไปด้วยความไม่อดทนและความโกรธที่ยับยั้งไว้
เห็นได้ชัดว่าแม้แต่การมาพูดกับเธอแบบนี้ เขาก็กำลังพยายามระงับความโกรธของตัวเองอยู่ แต่ว่าระหว่างความโกรธของเขากับสุขภาพของเธอแล้ว เขาเอาสุขภาพของเธอมาก่อน
เย้นหว่านไม่รู้ว่าควรจะซาบซึ้งใจ หรือว่าปวดใจ แต่ว่าเธอยังคงทำแบบเดิม
เธอส่ายหน้า “ฉันไม่นอน ถ้าเกิดว่าฉันนอนนายกับเก่อหรูซวนก็จะอยู่กันสองต่อสองสิ เธอจะทำอะไรกับนายฉันก็จะไม่รู้ ฉันไม่สบายใจหรอก”
โห้หลีเฉิน “เย้นหว่าน ฉันเป็นคนประเภทที่เธอจะทำอะไรกับฉันได้งั้นเหรอ? ”
เย้นหว่าน “แน่นอนว่าไม่ใช่ แต่คนที่ฉันไม่ไว้ใจก็คือเธอ”
เห็นได้ชัดว่ามันเป็นเหตุผลที่ไม่ถูกต้อง แต่ว่าเธอก็พูดออกมาอย่างแน่วแน่ ดื้อดึงมาก แถมยังยื่นมือออกไปแย่งแก้วกาแฟในมือของโห้หลีเฉิน “เอามาให้ฉันดื่ม ฉันฝืนได้”
โห้หลีเฉินรีบชูแก้วกาแฟให้สูงขึ้นในทันที ทำให้เธอแย่งไม่ถึง
ขมับของเขาเต้นแรงมาก เส้นประสาทที่ตึงในสมองแทบจะแตกออกมา
