ปล้นสวรรค์ SPH:บทที่ 195 กังฟู
มีคนดูเหตุการณ์ในห้องถ่ายไลฟ์สดของอาเข่อหลายล้านคน
ขณะที่แจ๊คชกไปที่เย่หยู ทุกคนก็พากันลอบถอนหายใจ เย่หยูจะถูกทุบจนน่วมแน่ แต่กลับคาดไม่ถึงว่าในวินาทีต่อมา สถานการณ์จะพลิกผันโดยสิ้นเชิง ผู้ที่แขนหักไม่ใช่เย่หยู แต่เป็นแจ็ค ฝรั่งหนุ่มร่างสูงใหญ่ล่ําสัน
“ให้ตายสิ ฉันเห็นจริงๆ ใช่ไหม เย่หยูทําแขนของเจ้าฝรั่งคนนั้นหัก”
“ให้ตายสิ เจ้าน้องชายคนนี้สุดยอดมาก รักษาหน้าให้ชาวจีน
“นี่มันท่ากังฟูอะไรกัน ทรงพลังมาก มันหักกระดูกของเจ้าฝรั่งนั่นไปเลยนะ”
“หืม ทําไมฉันรู้สึกว่ามีอะไรแปลกๆ เย่หูคนนี้ดูไม่มีฝีมือเลย มีใครอัดภาพหน้าจอเอาไว้บ้าง จะได้ย้อนไปดู”
“ฉันอัดไว้ทันพอดี ขอฉันดูก่อนนะ” ใครสักคนในกลุ่มผู้ชมเปิดภาพที่เย่หยูกับแจ็คสู้กันขึ้นมาดูอีกครั้ง
“ฉันยอมจ่ายค่าตั๋วเครื่องบินให้เป็นรางวัลเลย นายคิดว่าฉันเห็นอะไร”
สมาชิกผู้ชมซึ่งดูภาพย้อนหลังเหตุการณ์พากันพูดอย่างตื่นเต้นว่า “ตอนแลกหมัดกัน ฉันเปิดภาพให้ช้าลงกว่าเดิมสิบเท่า แล้วถึงได้รู้ว่าเย่หยูไม่ได้ใช้กําปั้นเลย เขาแค่ดีดนิ้ว แล้วแขนเจ้าหมอนั่นก็หัก ฉันเกือบคิดว่ามันเป็นภาพลวงตา”
ภาพบนจอในห้องถ่ายทอดสดหยุดไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็โพล่งออกมาว่า “อะไรกัน แน่ใจนะว่าไม่ได้ดูผิด”
“เย่หยูคนนี้สุดยอดไปเลย แค่ดีดนิ้ว ก็หักแขนมันได้แล้ว”
“กังฟูของจริงมันต้องแบบนี้ จากนี้ไป เย่หยูคือสามีของฉัน”
“ขึ้นไปข้างบนเลยไป อย่ามาแย่งฉันนะ นี่คือเทพบุตรของฉัน เพราะเขาไม่แค่หล่อเหลา แต่ยังแข็งแกร่งด้วย”
“ครูใหญ่ให้รางวัลเป็นตัวเครื่องบิน แค่ก ฉันให้เครื่องบินบินกลับมาแล้ว”
ในส่วนของการถ่ายทอดสดนั้น เย่หยูเดินเข้าใกล้เจ้าฝรั่งทั้งสาม
“คิดจริงๆ เหรอว่าคนจีนจะยอมให้รังแกง่ายๆ”
สายตาคมกริบของเย่หยูจ้องไปที่เจ้าฝรั่ง “แกเพิ่งบอกว่ากังฟูของฮัวกู่เป็นแค่ขยะใช่ไหม”
หนุ่มฝรั่งถูกเย่หยูจ้องมองจนตัวสั่น มุมปากของเขาบิดเบ้ “ฉันผิดไปแล้ว เราคนอเมริกันต่างหากที่เป็นขยะ”
เย่หยูไม่ฟังคําเขา แต่กลับเตะใส่อีกฝ่ายตรงๆ
ฟื้บ!
ฝรั่งจอมโหดถูกถีบจนลอยละลิ่วไปกระแทกพื้นห่างจากจุดเดิม แรงกระแทกมากจนเขาถึงกับสํารอกอาหารมื้อเย็นออกมา
ที่การถ่ายทอดสด กลุ่มผู้ชมเห็นฝีมือของเย่หยู และรางวัลสารพัดก็เริ่มหลั่งไหลเข้ามา
“สุดยอดเลย ลงมือไวเพียงคราเดียว นี่แหละลูกผู้ชายตัวจริง”
“ลูกเตะนั่นดีมาก ฉันไม่ชอบพวกฝรั่งอยู่แล้ว”
“สามีเย่หยเก่งเกินต้านทานจริงๆ”
“ขึ้นไปข้างบนเลยไป เย่หยูเป็นของฉัน สามีของฉันหล่อมาก”
นักเลงฝรั่งทั้งสามเสียสมาชิกไปหนึ่งคนหลังเจอลูกเตะของเย่หยู
เหลือแต่บรูซ หัวหน้ากลุ่มที่ยังอยู่ด้านหลัง
พี่บ!
บลูส์คุกเข่าลงตรงหน้าเย่หยู อ้อนวอนด้วยใบหน้าตื่นกลัว “คุณเข้าใจผมผิดอย่างรุนแรง ปล่อยผมไปเถอะครับ”
“ฮ่าๆ ให้ฉันปล่อยนายไปงั้นเหรอ” เย่หยูเหยียดยิ้ม สายตาคมกริบมองไปที่บลูส์ “ความอวดดีก่อนหน้านี้หายไปไหนแล้ว ความห้าวที่ทําเหมือนคนจีนไร้ตัวตนมันหายไปไหนแล้ว”
เย่หยูถีบไหล่ของบลูส์จนเขาล้มลงกลิ้งไปบนพื้นสองสามตลบก่อนนอนแน่นิ่งบนพื้น
เมื่อเห็นสภาพน่าสังเวชของบลูส์ เย่หยูกล่าวอย่างเย็นชาว่า “ถ้าแกอยากให้ฉันปล่อยแกไปก็ได้นะ”
บลูส์เงยหน้ามอง ดวงตาเป็นประกายยินดี “ขอบคุณที่เมตตา ขอบคุณที่เมตตา”
“ถ้านายยอมหักแขนตัวเอง ฉันจะปล่อยมัน เรื่องมันแล้วไป”
บลูส์ตกตะลึงในทันทีแล้วมองเย่หยูด้วยความหวาดกลัว “ทําไม”
เย่หยูเผยยิ้มเย็นชา “เพื่อนสองคนของแกกระดูกหักไปแล้ว แล้วแกจะรอดไปแบบเฉยๆได้อย่างไร ฉันก็เลยจะให้แกหักแขนตัวเองซะ ถูกไหม”
หน้าของบลูส์เปลี่ยนเป็นขาวสลับแดง แววตาวูบไหว มือขวาของเขาแอบไว้ที่ด้านหลังเงียบๆ และพูดเสียงต่ําว่า “แกบีบให้ฉันทําเองนะ” บลูส์คู้ตัวลง มือข้างหนึ่งเอื้อมหยิบของที่ด้านหลัง
อาเข่อยืนที่ด้านหลังบรูซ หันหน้าถ่ายภาพด้วยโทรศัพท์อยู่ เธอเห็นได้ชัดว่ามีอะไรตุงๆ ที่ด้านหลังช่วงเอวของบรูซ เมื่อบรูซเลิกชายเสื้อขึ้น ประกายโลหะก็วาบขึ้น
แย่ล่ะ! บรูซพกปืนไว้ที่ช่วงเอว สีหน้าของอาเข่อเปลี่ยนไปพร้อมตะโกนด้วยความตกใจว่า “มีปืน เย่หยูระวังด้วย”
ในห้องถ่ายทอดสด ผู้ชมทุกคนที่ดูการถ่ายทอดสดอยู่ เห็นปืนที่ด้านหลังบรูซถนัดตา
ถ้ามีใครสักคนที่รู้จักอาวุธปืนดี พวกเขาจะบอกได้เลยว่านั่นเป็นปืนกล็อคจุดหนึ่งแปด เป็นปืนพกที่นิยมใช้แพร่หลายในหมู่ชาวอเมริกัน บลูส์เอามือขวาจับปืนไว้ดวงตาเปล่งประกายตื่นเต้นและโหดเหี้ยม เขามองเย่หยูที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล และตะโกนเสียงเข้มว่า “หยุด ถ้าก้าวเข้ามาอีกก้าวเดียวฉันยิงแน่”
เย่หยูหยุดเดิน และมองบลูส์ด้วยความสนใจอย่างยิ่งยวด
ในห้องถ่ายทอดสด ผู้ชมเห็นบลูส์ถือปืนก็พากันอุทานด้วยความตกใจ แล้วก็วิ่งไปที่หน้าจอของตัวเอง
“ให้ตาย นี่ปืนจริงๆ เหรอ เราได้เห็นมันจริงๆแล้ว”
“นี่แย่แล้ว ไม่ว่าสามีเย่หยูจะเก่งกาจแค่ไหน เขาก็เอาชนะปืนไม่ได้ เราจะทํายังไงกันดีหว่า!”
“ทะเลสาบหยกที่เบื้องบน การประเมินเรียบร้อยแล้ว ฉันเชื่อว่าเทพเจ้าจะพลิกเหตุการณ์ได้”
“นางฟ้าอาเข่อ รีบบอกเย่หยูอย่าทําอะไรบุ่มบ่าม ถูกยิงสักสองสามนัดยังไม่เป็นไร แต่อย่าถึงกับต้องเสียชีวิตเลยนะ”
“ถูกแล้ว เจ้าฝรั่งคนนี้อาจไม่กล้ายิงก็ได้ นี่กลางวันแสกๆนะ เขาต้องมีสติอยู่บ้างสิ”
อาเข่อขยี้ตาที่อยู่เหนือหน้าจอ หัวใจของเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ ตอนนี้ยังกลางวันแสกๆ แต่บลูส์คนนี้อาจทําให้เย่หยูบาดเจ็บได้ แต่นี่อาจเป็นคําเตือนว่าเย่หยูจะไม่ทําให้บลูส์โกรธอีก
“เย…”
ขณะที่อาเข่อกําลังจะเตือนเย่หยู เธอก็รู้แล้วเย่หยูดูเหมือนจะไม่กลัวบลูส์เลย แถมยังเดินหน้าหาเขาอีก
“หยุดนะ ฉันจะยิ่งแน่”
บลูส์เบิกตากว้าง ดวงตาแดงก่ําตอนตะโกนออกมา
สีหน้าของเย่หยูไม่เปลี่ยนแปลง มุมปากโค้งเป็นรอยยิ้ม “อ้อเหรอ ยิงสิ ไหนบอกว่าคนจีนขี้กลัวไง ตอนนี้ดูเหมือนพวกแกคนอเมริกันก็เหมือนกัน”
มือของบรูซส้นเล็กน้อยขณะถือปืน หน้าผากมีเหงื่อผุดพราย และเสียงเปลี่ยนเป็นแหบแห้ง “หยุดนะ เจ้าเด็กจีน ฉันไม่ได้พูดล้อเล่น ฉันจะยิงจริงๆ”
ในห้องถ่ายทอดสดของอาเข่อ ทุกคนเห็นเย่หยูเดินเข้าหาไม่หยุด และไม่สนใจคําเตือนของบลูส์ เหงื่อเย็นๆก็ไหลลงไปตามสันหลังของพวกเขา
“อย่าไปนะ เจ้าบลูส์นั้นกล้ายิงแน่นอน”
“นี่เป็นต่างบ้านต่างเมือง มีอาวุธปืนอยู่ทั่ว เขาจะยิงและฆ่าเมื่อไหร่ก็ได้ที่อยากทํา เย่หยูอยู่ในอันตราย”
“เฮ้อ น่าสงสารจริง เย่หูคนนี้มีทั้งหน้าตาหล่อเหลาและฝีมือ แต่เขากลับไม่มีสมอง”
“ฮ่าๆ ไม่ว่าแกจะเก่งกาจแค่ไหน คิดว่าจะหลบกระสุนได้งั้นเหรอ”
“มันน่ากลัวมาก”
“อ๊ะ… ไม่ เย่หยูสามีของฉัน หลบเร็วเข้า”
เย่หยูไม่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นหน้าจอห้องถ่ายทอดสด แต่เขายังเดินหน้าเข้าหาเรื่อยๆ
ด้วยพละกําลังของเย่หยู อย่าว่าแต่ปืนพก แม้แต่ปืนกลก็แตะต้องเขาไม่ได้
เมื่อเห็นเย่หยูไม่ฟังคําเตือน บลูส์ก็คิดถึงจุดจบอันน่าเศร้า ที่เพื่อนสนิทของเขาต้องประสบ
บลูส์ซึ่งไม่อยากถูกหักแขนและขาตัดสินใจที่จะยิง
เขาใช้ทั้งสองมือกุมปืนไว้แน่น แววตาของบลูส์ทอแววร้ายกาจ “แกบีบให้ฉันทําเองนะ ไปลงนรกซะ”
บลูส์ตะโกน นิ้วชี้ข้างขวาเตรียมลั่นไก
แววตาของอาเข่อทอประกายหวาดกลัวรุนแรงขณะตะโกนบอกเย่หว่า “เย่หยู รีบหลบไปซะ”
เย่หยูยืนตัวตรง ทั้งสองเท้าปักหลักกับพื้น ขณะที่มุมปาก โค้งเป็นรอยยิ้มเย้ยหยัน
“เจ้าหน้าโง่ ต่อหน้าฉัน แกไม่มีโอกาสได้ลั่นไกด้วยซ้ํา”
เย่หยูตวัดข้อมือและมีเปลวไฟสีดําวาบขึ้น
ฟับ!
อ้าก!
