เห็นได้ชัดว่าเมื่อกี้ลั่วเย่นหัวล้อเล่น และหลังจากฟังสิ่งที่ถังเฉาพูด สายตาของเธอก็ดูจริงจัง
“ฉันรู้ ไม่ต้องห่วง ฉันส่งกำลังพลเพิ่มไปเฝ้าประตูบ้านแล้ว ถ้าใครเข้ามา ฉันจะจัดให้สองสาวหนีให้เร็วที่สุด แต่ก็ยังไม่สามารถหลีกเลี่ยงนักฆ่ายอดฝีมือได้ ดังนั้น ยังต้องรบกวนคุณปกป้องพวกเธอหน่อย”
คำพูดของลั่วเย่นหัว ถังเฉาก็พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ
สงครามในประเทศญี่ปุ่นเลวร้ายลง และเวลาที่องค์ชายทั้งสองต้องเดินทางกลับประเทศก็ใกล้เข้ามาแล้ว แต่พวกเขากำลังรอให้ตระกูลไป๋ช่วยจัดการเรื่องนี้
อย่างไรก็ตาม ทั้งสองไม่ได้บอกกันว่าพวกเขาคิดอย่างไร และมูโตะแสร้งทำเป็นไม่สนใจต่อหน้ามิยาโมโตะและพูดแบบสบายๆ
“ตอนนี้ขุนนางในประเทศกำลังต่อสู้กันภายใน เราหลบอยู่ที่นี่สักพักเถอะ ไม่เช่นนั้นหลังจากที่เรากลับไป พวกเขาอาจจะมาหาเรื่องเราอีกครั้ง”
แม้ว่าสถานการณ์ปัจจุบันของประเทศญี่ปุ่นจะเหมือนกับที่มูโตะพูด แต่ขุนนางต่างก็ต่อสู้กันภายใน แต่ไม่มีใครรู้ว่า ขุนนางเหล่านี้อยู่ภายใต้นายของพวกเขา และนายของพวกเขาคือมูโตะและมิยาโมโตะ
มิยาโมโตะรู้ว่ามูโตะต้องการรอจนกว่าตระกูลไป๋จะให้กองกำลังมูโตะในมือก่อนจะกลับไป มิยาโมโตะเองก็มั่นใจมากเช่นกัน โดยเชื่อว่ามูโตะจะไม่ได้รับกองกำลังจากตระกูลไป๋อย่างแน่นอน และกล่าวด้วยรอยยิ้มจางๆ
“ไม่เป็นไร ในเมื่อน้องชายต้องการเที่ยวเล่นในราชวงศ์ต้าเซี่ยอีก ในฐานะพี่ชาย ผมจะอยู่กับคุณสักพัก”
หลังจากพูดจบ ดูเหมือนว่าสองพี่น้องจะมีความสัมพันธ์ที่กลมเกลียวกันมาก และเดินไปตามถนนด้วยกัน แต่เมื่อพวกเขาอยู่บนถนน แต่ละคนต่างก็แอบมีแผนของตัวเอง โดยให้ความสนใจอยู่เสมอว่าอีกฝ่ายอยู่ในราชวงศ์ต้าเซี่ยได้จัดฆาตกรไว้หรือไม่ และมาฆ่าตัวเอง
โชคดีที่ในราชวงศ์ต้าเซี่ย ไม่มีนักฆ่าขององค์ชายทั้งสอง จึงสามารถชะลอความปลองดองของความเท็จนี้ได้
องค์ชายทั้งสองรอคำตอบของตระกูลไป๋ และตระกูลไป๋ก็ไม่ได้อยู่เฉยๆเช่นกัน เช้าตรู่ไป๋ตี๋ก็ได้ไปสั่งการลูกน้องของ
“จำไว้ว่า หลังจากไปถึงญี่ปุ่นแล้ว ต้องเชื่อฟังคำสั่งของผม แม้ว่าตราพยัคฆ์จะอยู่ในมือของมูโตะ คุณต้องจำไว้เสมอว่าตระกูลไป๋ต่างหากเป็นเจ้านายที่แท้จริงของพวกคุณ”
แม้ว่าคนเหล่านี้ล้วนมาจากตระกูลไป๋ ไป๋ตี๋รู้ดีว่าที่พวกเขาฟังคำพูดของตัวเองเราะเห็นแก่เงินเท่านั้น หากเงินให้ได้ไม่มากพอ พวกเขาจะไม่เชื่อฟังคำพูดของตระกูลไป๋เลย
อย่างไรก็ตาม ภายใต้ชายคา พวกเขาจะไม่ก้มศีรษะได้อย่างไร นักฆ่าเหล่านี้ทุกคนดูซื่อสัตย์และสัญญากับไป๋ตี๋ว่าพวกเขาจะเชื่อฟังตระกูลไป๋
ไป๋ตี๋รู้ว่าสิ่งที่เขาทำไปนั้นไร้ประโยชน์ แต่เขาก็ยังพูดมันไป เพราะเขาแค่ให้ลูกน้องรู้ว่าต่อไปจะทำอะไร
“โอเค งั้นเดี๋ยวพวกคุณไปกับผม”
ไป๋ตี๋ได้แยกผู้ช่วยที่แข็งแกร่งมากกว่าออกไป เพื่อที่จะไปกับเขาและฆ่าโอดะไอ เพื่อที่จะได้รับความไว้วางใจจากฝั่งของมิยาโมโตะ
แต่การแอบเข้าไปในบ้านของตระกูลลั่วไม่ใช่เรื่องง่าย ไป๋ตี๋คิดว่าเขาได้ใช้เส้นทางที่สมบูรณ์แบบ และต้องการนำคนกลุ่มนี้ไปที่บ้านของตระกูลลั่ว แต่คิดไม่ถึงว่าเพิ่งไปถึงหน้าประตูบ้านของตระกูลลั่วก็โดนคนในตระกูลลั่วพบแล้ว
“คุณชายไป๋ กลางวันแสดๆแบบนี้ คุณกำลังทำอะไรหรือ?”
ผู้คนในตระกูลลั่วเชื่อฟังคำพูดของลั่วเย่นหัวหัว และผู้คุ้มกันถูกล้อมไว้รอบๆทั้งตระกูลลั่วในตอนเช้า ซึ่งสามารถกล่าวได้ว่าเป็นแหฟ้าตาข่ายดิน
ไป๋ตี๋ไม่ได้ประหม่าเมื่อถูกค้นพบ เขาแค่บอกว่าเพื่อทดสอบความสามารถในการเฝ้าระวังของตระกูลลั่ว เห็นได้ชัดว่านี่เป็นสิ่งที่โง่มาก เพราะผู้ใต้บังคับบัญชาของตระกูลลั่วกลับมาบอกลั่วเย่นหัวแล้ว
“ไม่คาดคิดเลยว่าตระกูลไป๋และคนในประเทศญี่ปุ่นจะมีการร่วมมือกันแบบนี้ ดูเหมือนว่าเราจะต้องระวังตระกูลไป๋ให้มาก”
เมื่อถังเฉาได้ยินเช่นนี้ เขาก็ยิ้มอย่างเย็นชา
“คิดไม่ถึงว่าไป๋ตี๋ที่ถูกตนเองจัดการยังไม่จดจำบทเรียนนี้ พอดีเลย คราวนี้ผมต้องไปหาเขาเพื่อคิดบัญชีกับเขา”
“เจ้าหญิงอายาเสะ โอดะไอ คุณสองคนมากับผม เพราะยังไงแล้ว การอยู่ข้างๆผมปลอดภัยกว่าที่อื่น”
หลังจากที่ลั่วเย่นหัวได้ยินประโยคนี้ เธอก็มองบนใส่ถังเฉา แต่ต้องยอมรับว่าสิ่งที่ถังเฉาพูดนั้นเป็นความจริง และตอนนี้การตามถังเฉาก็เป็นทางเลือกที่ปลอดภัยที่สุด
ไป๋ตี๋คิดว่าแผนของวันนี้จะต้องยุติลงเพียงเท่านี้ แต่ไม่คาดคิดว่าโอดะไอและเจ้าหญิงอายาเสะจะมาตกกับดักเอง เดินออกจากตระกูลลั่วเอง
หลังจากที่เห็นโอดะไอและเจ้าหญิงอายาเสะออกมา ไป๋ตี๋ก็รีบตามไป เดิมทีต้องการปล่อยให้พวกเธอสองคนไปที่ตรอกที่มืดกว่าก่อนที่จะดำเนินการ แต่คิดไม่ถึงว่าทั้งสองคนจะเดินมาทางตระกูลไป๋โดยตรง ซึ่งช่วยไป๋ตี๋ประหยัดเวลาได้มาก
“ผมไม่จำเป็นต้องลงมือ พวกเธอก็มาตกกับดักด้วยตัวเอง ดังนั้นอย่าโทษผมที่ไม่สุภาพนะ”
ไป๋ตี๋ยิ้มอย่างชั่วร้ายด้วยท่าทางที่น่าเกลียด แต่ไม่รู้ว่าข้างหลัง ถังเฉาจ้องมองมาที่เขา
“ในเมื่อคุณต้องการให้พวกเธอสองคนไปที่บ้านของตระกูลไป๋ของคุณมากนัก ผมก็จะปล่อยให้พวกเธอสองคนไปที่บ้านของตระกูลไป๋ดู ดูซิว่าคุณจะทำอะไรได้บ้าง?”
กับความแข็งแกร่งของไป๋ตี๋ ถังเฉาค่อนข้างชัดเจนว่ามันเป็นเหมือนแมวสามขาที่ไร้ประโยชน์ โดยไม่ต้องกังวลเลยแม้แต่น้อย
และไป๋ตี๋ก็ค่อนข้างซื่อ ตามเจ้าหญิงอายาเสะและโอดะไอกลับไปสู่ตระกูลไป๋
“ไม่รู้ว่าลมอะไรพัดพาสองคนนี้มาที่บ้านของตระกูลไป๋ ไม่ก็ไปดื่มชาสักถ้วยไหมล่ะ”
ไป๋ตี๋ค่อนข้างกระตือรือร้น และคิดว่าจะขอรางวัลกับพ่อของเขาอย่างไร ในเวลานี้ เจ้าหญิงอายาเสะและโอดะไอก็เชื่อฟังความคิดเห็นของถังเฉา และติดตามไป๋ตี๋เข้าไปในตระกูลไป๋
เมื่อผู้นำไป๋เห็นคนสองคนเดินมา เขาก็รู้สึกดีใจมาก เขาไม่ได้คาดหวังว่าเขาไม่จำเป็นต้องทำอะไร และเป้าหมายทั้งสองก็ถูกส่งตรงมาถึงที่
ในขณะนี้ คิดไม่ถึงว่าถังเฉาได้ปรากฏขึ้นที่ประตูบ้านของตระกูลไป๋ ไป๋ตี๋ก็ตกใจ โดยไม่รู้ว่าถังเฉามาทำอะไรที่นี่
“ถังเชียว ตระกูลไป๋ของเราไม่ต้อนรับคุณ คุณรีบกลับไปที่ตระกูลถังของคุณซะ ไม่เช่นนั้น อย่าโทษผมที่ไม่สุภาพกับคุณล่ะ คราวที่แล้วคุณใช้กลอุบายในการเอาชนะผมคุณอย่าคิดว่าผมจะกลัวคุณ”
แม้ว่าไป๋ตี๋จะเก่งในปาก แต่เขาก็กลัวที่จะสู้กับถังเฉา
“คุณชายไป๋ คุณพูดรุนแรงเกินไปแล้ว ผมมาที่ตระกูลไป๋ มันอาจจะไม่จำเป็นต้องมาเยี่ยมคุณก็ได้ ผู้นำถังของเรามีเรื่องจะพูดกับผู้นำไป๋ของคุณ ดังนั้นผมแค่มาเป็นผู้ส่งสาร คุณไม่ต้องตกใจ”
ในเวลานี้ ไป๋ตี๋ไม่รู้ความสัมพันธ์ระหว่างถังเฉากับโอดะไอและเจ้าหญิงอายาเสะ และกลัวว่าถ้าขับไล่ถังเฉาออกไป จะแหวกหญ้าให้งูตื่น จึงปล่อยให้ถังเฉาตามเขาเข้าไป
“คุณไปรอผมที่ห้องหนังสือเถอะ เดี๋ยวผมจะให้พ่อผมไป ตอนนี้พ่อของผมน่าจะยุ่งและไม่มีเวลามาสนใจคุณ”
