ได้วิ่งตรงออกไปจากตลาดตงซื่อ ท่านฮั่วถึงได้หยุดวิ่ง
“รีบปล่อยคุณหนูของข้านะ!” ไป่หลิงวิ่งตามมาหายใจแทบไม่ทัน
ท่านฮั่วปล่อยมือออก มู่อวิ๋นซียกมือพบว่าข้อมือได้เขียวช้ำขึ้น
“โอ้……ฮ่าฮ่า” ท่านฮั่วหัวเราะเยาะ “ขอโทษนะ ตอนนั้นคุมแรงไม่ได้
“ไม่เป็นไร” มู่อวิ๋นซีวางข้อมือลง และได้มองดูบนไหล่เขามีรอยแดงสด “ท่านได้รับบาดเจ็บแล้ว”
ท่านฮั่วมองไปสายตาของมู่อวิ๋นซี พร้อมยิงฟัน “ไม่เป็นไร แผลเล็กน้อย ก็แค่น่าเสียดายชุดที่ใส่นี่ เพิ่งได้ใส่เมื่อครู่นี้เอง ต้องเปลี่ยนอีกแล้ว”
“โธ่ๆๆ!”
มู่อวิ๋นซียื่นยาเม็ดสีน้ำผึ้งให้กับเขา “นี้เป็นยาสร้างเนื้อ วางไว้ที่กลางฝ่ามือเติมจินชวงเย่าลงไป รับรองสามวันแผลของท่านจะดีขึ้น และไม่หลงเหลือรอยแผลเป็น”
“จริงหรือ ดีขนาดนั้นเลย?” ท่านฮั่วทำสีหน้าสงสัย ยิ้มเยาะพร้อมรับมา “เช่นนี้แล้ว ข้าจะเป็นคนดีให้สุดๆ จะไปส่งพวกเจ้ากลับไปที่หอมาลา พร้อมถือโอกาสนำสัญญาการขายตัวของเจ้ากลับมาด้วย หากพวกเจ้าไม่มีที่ไป สามารถไปหาน้องสาวของข้าได้ นางเป็นหมอหญิงในวัง”
“ขอบคุณสำหรับความหวังดีของท่านชายฮั่ว แต่ว่าพวกเราไม่มีความเกี่ยวข้องกับหอมาลาจริงๆ” มู่อวิ๋นซียิ้ม พร้อมถามหยั่งเชิงว่า “ท่านกลัวคนของผิงจุ่นซือ?”
แม้ว่าตลาดตงซื่อไม่ยอมให้มีปัญหา แต่เมื่อกี้หนีปัญหาไม่ใช่พวกเขา คนจำนวนมากที่ไปๆ มาๆ สามารถเป็นพยานได้ พวกเขาไม่จำเป็นต้องวิ่งหนีเลย
ท่านชายฮั่วยักไหล่ “ข้าไม่ได้กลัวพวกเขานะ เมื่อกี้ข้าเพิ่งจะทำร้ายคนของพวกเขา นี่ไม่อยากเห็นหน้าพวกเขา เจ้าพักอยู่ที่ไหน?ข้าจะไปส่ง”
“ถนนหย่งชาง จวนตระกูลมู่”
“เจ้าแซ่มู่?” ท่านฮั่วเบิกตากว้างทันที มองมู่อวิ๋นซีขึ้นลงแล้วถามว่า “มู่ซิ่วเป็นอะไรกับเจ้า?”
“เป็นพี่สาวของข้า ทำไมหรือ?”
“เช่นนั้นดีเลย จะได้ไม่เสียเวลาให้ข้าต้องมาอีกรอบ รบกวนเจ้าบอกพี่สาวของเจ้าด้วย ให้นางจัดการกับสามีตัวเองให้ดี เขาเที่ยวผู้หญิง ยังหว่านเสน่ห์ดึงดูดหญิงสาว ข้าจัดการไม่ไหวแล้ว แต่เขายังกล้าที่มีตอแยกับน้องสาวของข้า งั้นข้าคงไม่แค่ต่อยฟันเขาให้ล่วงเต็มพื้นให้มันง่ายแบบนั้นหรอก”
ท่านชายฮั่วนวดกำปั้น เสียงหักโพ๊ะ
หากมู่ซิ่วสามารถจัดการกับเจี่ยอี้ได้ ตอนนี้……
มู่อวิ๋นซีถอนหายใจลึกๆ และมองท่านชายฮั่ว “ต่อไปหากท่านชายฮั่วได้เจอเหตุการณ์เช่นนี้อีกครั้ง ก็ไม่ต้องเกรงใจ ตีให้ตายไปเลย”
ท่านชายฮั่วตะลึง แล้วหัวเราะพูดว่า “ดีมาก ข้าชอบ”
“คุณหนูท่านกำลังพูดอะไรเจ้าคะ?” ไป่หลิงร้อนใจ จ้องไปที่ท่านชายฮั่ว “ท่านชายฮั่ว ท่านเข้าใจอะไรผิดไปหรือไม่เจ้าคะ?”
ทั้งตอนนี้ เจี่ยอี้ที่ถูกไป่หลิงเข้าใจผิดได้ถูกคนของผิงจุ่นซือส่งกลับจวนตระกูลเจี่ยแล้ว
ที่หน้าผากของเขาบวมเปล่ง ใต้คางไม่รู้ว่าอะไรขูดแผลยาวสามนิ้ว ผิวด้านนอกถลอก บนใบหน้าก็เป็นรอยแผลจากการขีดข่วน
“ซิ่วซิ่ว รีบไปเตรียมน้ำอุ่นด้วย……”
“ไม่ต้องให้นางไปเตรียม โอ๊ย ให้นางไสหัวไป โอ๊ย!” เจี่ยอี้ที่นอนครวญครางอยู่บนตั่งนอนชี้ไปที่มู่ซิ่ว
“ซิ่วซิ่ว เจ้าออกไปก่อน” มู่จื่อหลันให้มู่ซิ่วออกไป และได้สั่งให้นังหนูอีกคนไปเตรียมอุปกรณ์ทุกอย่างไว้ และขอบตาแดงเข้าไปหาเจี่ยอี้ “นายท่าน ท่านเป็นอะไรไป? ทำไมได้รับบาดเจ็บหนักเช่นนี้ล่ะเจ้าคะ?”
“หรือว่าถูกเจ้าตัวซวยนั้นทำ?” แค่พูดอะไรประโยคเดียว เจี่ยอี้หายใจด้วยความเจ็บปวด
สองวันที่ผ่านมาเขาเกือบจะกลับบ้านแล้ว แต่เมื่อวานเห็นสาวงามคนหนึ่ง ก็ได้รับปากมอบแป้งท้อธวัลพรรณให้นาง แต่เพียงพริบตาเดียว สาวงามก็หาไปโดยไร้ร่องรอย วันนี้ไม่ง่ายที่จะได้เจอสาวที่สวยงามอีกครั้ง และเพิ่งจะก้าวเข้าไปอย่างโอ่อ่า พูดคุยนิดหน่อย ก็ถูกหมอนี่ต่อยเข้าอย่างบ้าคลั่ง
ความเจ็บปวดบรรเทาลงเล็กน้อย เขาได้สาปแช่ง “ปล่อยให้ตัวซวยนี้ไว้ที่จวน ข้าคงต้องซวยไปแปดชาติแน่ เจ้าดูหน้าข้า ยังจะไปร่วมงานวันเกิดของใต้เท้าผิงจุ่นซือในอีกไม่กี่วันได้อย่างไร โอ๊ย”
มู่จื่อหลันใช้ความคิด พูดน้ำเสียงอ่อนโยน “นายท่าน ตามจริงแล้วเพียงแค่ใช้ยาสร้างเนื้อ บาดแผลนี้ของท่านจะต้องหายดีภายในสามถึงห้าวัน และจะไม่หลงเหลือรอยแผลเป็นด้วย”
“จริงรึ?” เจี่ยอี้มีความหวัง คว้ามือของมู่จื่อหลันไว้ “เร็วเร็ว เอายาสร้างเนื้ออะไรนั้นมาให้ข้า” มู่จื่อหลันค่อยๆ ถอนหายใจ “หากหลันเอ๋อร์มี ยังจะให้นายท่านบอกหรือ คงไปนำมาให้ท่านตั้งนานแล้ว ของพวกนี้มีเพียงน้องสาวของซิ่วซิ่วมู่อวิ๋นซีที่มี”
“งั้นจะมัวรออะไร ยังไม่รีบให้นางไปเอาที่มู่อวิ๋นซีมาอีก? โอ๊ย”
“ข้าจะพานางไปหามู่อวิ๋นซีเพื่อขอยาสร้างเนื้อ” มู่ซิ่วลุกขึ้น
นับจากเวลา แผนของหลิ่วเย่น่าจะสำเร็จแล้ว พอดีที่นางกลับไปดูความคึกคัก และถือโอกาสแย่งเอาก่อนหน้าหลิ่วเย่ที่จะรับยาสร้างเนื้อของมู่อวิ๋นซีไว้เป็นของนางเอง
พอนึกตรงนี้ มู่จื่อหลันไม่กล้าที่ชะลอการหายใจ และรีบพามู่ซิ่วกลับไปที่จวนตระกูลมู่
แต่ไม่คาดคิดว่า จะได้รออยู่ที่จวนตระกูลมู่จนตกกลางคืน มู่อวิ๋นซีถึงได้กลับมา
“อวิ๋นซี!”
มู่ซิ่วที่ตั้งนานยังไม่พูด ก็ถูกมู่จื่อหลันหยิกไปหนึ่งทีในที่สุดถึงได้เปิดปากเรียกให้มู่อวิ๋นซีที่กำลังหันหลังจะเดินไป “ข้า……ข้ามีเรื่องหนึ่งที่อยากจะขอร้องเจ้าหน่อย”
แค่เพิ่งเปิดปากพูด ใบหน้าของนางก็แดงขึ้นมากกว่าเดิม
ความประหลาดใจได้รับเข้ามาในสายตาของมู่อวิ๋นซีอย่างรวดเร็ว “เรื่องอะไร?”
“อ่า……อ่ายาสร้างเนื้อนั้น เจ้าสามารถให้ข้าอีกหน่อยได้ไหม?” มู่ซิ่วหลบตาลงต่ำ “ข้าคิดว่าหรือเพราะว่าครั้งก่อนข้าใช้มันน้อยเกินไปถึงไม่ได้ผล และข้าอยากจะลองดูอีกครั้ง”
อีกหน่อย? ยาสร้างเนื้อ?
มู่อวิ๋นซีอึ้งพักหนึ่ง และนึกถึงคำพูดของท่านชายฮั่วเมื่อตอนกลางวัน ในใจมันชัดเจนขึ้นทันทีว่า ยาสร้างเนื้อนี้เกรงว่าจะเอาให้เจี่ยอี้?
แต่ นางรู้ว่าต้องเอายาสร้างเนื้อไปให้เจี่ยอี้ นั้นก็แสดงว่านางรู้ว่ายาสร้างเนื้อนั้นได้ผล ดังนั้นมู่ซิ่วจะต้องนำยาสร้างเนื้อเอาไปให้คนอื่น
เม็ดยาสร้างเนื้อนี้มีค่ามาก ดังนั้นจึงใช้ประโยชน์จากนางโดยไม่มีอะไรตอบแทนจริงๆ
นางจ้องมู่ซิ่วอยู่นาน แล้วเหลือบไปมองมู่จื่อหลันผู้ที่ก้มหน้าก้มตา ราวกับว่าตัวเองไม่มีตัวตน และนี้ถึงได้หันไปมองมู่ซิ่วอย่างจริงใจ “ท่านพี่ โชคดีที่ครั้งก่อนใช้น้อย ไม่เช่นนั้นต้องกลายเป็นหนองและกลัวว่าหน้าจะพังไปหมดเป็นแน่”
รอยย่นบนใบหน้าเล็กๆ ของมู่ซิ่วพันกันเป็นกลุ่ม รอยแผลเป็นที่อยู่บนหน้าผากก็น่ากลัวขึ้นเรื่อยๆ มองมู่อวิ๋นซีอย่างน่าสงสาร “อวิ๋นซี ข้าต้องการจะลองอีกครั้งจริงๆ”
“ไม่ต้องลองอีกแล้ว” มู่อวิ๋นซีเหลือบไปมององค์หญิงใหญ่แล้วกล่าวว่า “ข้าเข้าใจแล้ว ท่านย่าพูดถูก ร่างกายของคนไม่เหมือนกัน ไม่ว่ายาจะดีสักแค่ไหนก็มิอาจจะใช้ได้ดีกับทุกคน”
“ถูกต้อง” องค์หญิงใหญ่ก็พูดต่อท้ายว่า “ซิ่วซิ่ว เจ้าใช้ยาที่หมอหลวงจ้าวสั่งให้เจ้าในวันนี้เถิด”
มู่ซิ่วใช้หางตากวาดไปที่มู่จื่อหลัน และรีบลุกขึ้นไปคุกเข่าต่อหน้ามู่อวิ๋นซี “อวิ๋นซี ถือว่าพี่ขอร้องเจ้าแล้ว”
“ฮูหยินท่านกำลังทำอะไร?
มู่จื่อหลันตกใจอย่างมาก แต่ก็ได้รีบก้าวเข้าไปคุกเข่าอยู่ข้างๆ มู่ซิ่วมองไปที่มู่อวิ๋นซี “คุณหนูรอง คุณหนูใหญ่ได้มีความตั้งใจเช่นนี้แล้ว ท่านได้โปรดให้นางได้ลองอีกครั้งเถิดเจ้าค่ะ”
“อวิ๋นซี?” มู่ซิ่วมองอวิ๋นซีอย่างน่าสงสาร ในแววตามีทั้งการขอร้อง ความละอาย หมดหนทางและยังมีความหวาดกลัวอยู่เล็กน้อย
