Regressor Instruction Manual – ตอนที่ 111 ไปทํางาน (1)

ตอนที่ 111 ไปทํางาน (1)
 
“กียอง คุณอยู่ที่นี่เอง”
 
“ความเป็นจริง…”
 
“ผมปาร์คจองกิ สมาชิกของกิลด์บลูครับ”
 
“อ่าฮะ….จองกิ ผมจําคุณได้ เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ?”
 
“หัวหน้าเรียกผู้บริหารทุกคน”
 
“ผมเข้าใจแล้ว ช่วยกลับไปก่อนและบอกพวกเขาว่าผมกําลังไปได้ไหม?”
 
“รับทราบครับ”
 
สําหรับสมาชิกกิลด์ทั่วไป ระดับความว่องไวของปาร์คจองกินั้นสูงอย่างเห็นได้ชัด เมื่อเขาหายตัวไปจากสายตาผมอย่างรวดเร็ว
 
เขาต้องเป็นผู้ส่งสารที่ได้รับมอบหมาย ด้วยความสามารถของผมจึงสามารถดูค่าสถานะของเขาได้
 
‘ค่าสถานะความคล่องตัวระดับฮีโรอิคหรือน้อยกว่า…’
 
“ฮะ ไม่เลว”
 
“อะไรนะคะ?”
 
“อา…ไม่มีอะไรหรอกครับ ฮียอง”
 
“คุณต้องไปตอนนี้เลยเหรอคะ? ฉันได้ยินเขาบอกว่ามีการประชุม”
 
“ผมว่าจะไปช้าสักหน่อยนะ”
 
“อ๊ะ…โชคดีจัง แล้วคุณอยากดื่มกาแฟสักแก้วไหมคะ?”
 
“งั้นแวะร้านกาแฟใกล้ ๆ นี้เถอะครับ”
 
ผมรู้สึกแปลก ๆ เพราะนี่เหมือนการออกเดต แต่ผมไม่คิดว่าจะต้องรีบ ผมรู้ว่าทําไมลีซังฮีจึงเรียกประชุม เธอได้ตัดสินใจแล้ว
 
เธอคงเรียกพวกเรามาหารือเกี่ยวกับสถานะ ปัจจุบันของบลูและตําแหน่งที่ว่างของหัวหน้ากิดล์ มันถูกต้องแล้วสําหรับเธอที่จะทําเช่นนั้น
 
ลีซังฮีนั้นไร้ความสามารถในฐานะผู้นํา เธอน่าจะทราบข้อเท็จจริงนี้มากที่สุด และเนื่องจากผมไม่อยู่ในกิลด์ เธอคงจะรู้สึกถึงมันมากขึ้น
 
เป็นเรื่องยากที่จะเห็นสมาชิกกิลด์ส่วนใหญ่เลือกที่จะออกไปมากกว่าจะอยู่ที่นี่ ไม่มีการกล่าวเกินจริงที่จะบอกว่าบลูกําลังจมอยู่ใต้น้ำ
 
นี่ไม่ใช่สิ่งที่ลีซังฮี ผู้มีปัญหาทางความคิดจะสามารถรับมือได้
 
ดูเหมือนว่าคิมฮยอนซองจะรักษาสติของเธอไว้เพื่อจุดประสงค์หนึ่ง แต่ผมอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเหมือนมีช่องโหว่ในแผนการของเขา อย่างไรก็ตามผลลัพธ์ในปัจจุบันไม่สําคัญ
 
‘เพราะผมสามารถสร้างผลลัพธ์ที่ต้องการให้เกิดขึ้นได้ในภายหลังอยู่ดี’
 
ความจริงที่ว่าคิมฮยอนซองเข้ามาดูแล แสดงให้เห็นว่าเขามีส่วนสนับสนุนบลูมากแค่ไหน คิมฮยอนซองเป็นผู้นําที่มีความสามารถทั้งด้านพลังและสติปัญญา
 
ต่างจากซังฮี ผมรู้ว่าสมาชิกทุกคนจะหันมาหาเขา ถ้าผมหายไปจากกิลด์เป็นเวลานาน
 
‘ผมรู้สึกเสียใจที่ทําเช่นนี้ แต่…’
 
แน่นอน เขารู้ว่าทําไมผมถึงทํามัน
 
‘นั่นเป็นเหตุผลที่ผมตัดสินใจที่จะอยู่เงียบ ๆ’
 
เมื่อผมคุยกับซันฮียอง ผมก็รู้สึกถึงช่วงเวลาที่ผ่านไป
 
อันที่จริงบทสนทนาของผมกับซันฮียองนั้นสนุกจริง ๆ เมื่อเทียบกับบรรดาผู้หญิงที่ผมรู้จัก
 
ลีจีฮเยเป็นอันดับหนึ่ง แต่ซันฮียองมีบางส่วนที่สามารถได้รับคําชมเชยจากผม เธอยังดีกว่าคนอย่างชาฮีรา
 
“ผมต้องไปแล้วล่ะครับ”
 
“อา นั่นน่าผิดหวังนิดหน่อย แต่ฉันรู้สึกดีที่ได้คุยกับคุณนะคะ หลังจากผ่านไปนาน”
 
“ผมก็เหมือนกันครับ ฮียอง เพราะมีไม่มากนักที่ผมจะได้พัก”
 
“คุณจะไปเที่ยวกับฉันสักครั้งไหมคะ?”
 
“แน่นอนครับ”
 
ตอนนั้นเราสองคนก็ยืนขึ้น
 
อันที่จริงในขณะที่อยู่กับซันฮียอง ผมก็อดไม่ได้ที่จะกังวลเรื่องของคิมฮยอนซอง
 
ผมไม่รู้ว่าตัวเองทําสิ่งที่ถูกต้องหรือเปล่า แต่มันรู้สึกเหมือนได้ให้การบ้านแก่คนที่ไม่ต้องการ
 
ผมเสียใจที่ไม่ได้ช่วยเขา แต่ผมรู้ว่าคิมฮยอนซองจะทําได้ท้ายที่สุดเขาไม่ได้เป็นคนโง่
 
“แล้วเจอกันหลังการประชุมครับ”
 
“แน่นอนค่ะ”
 
แม้ว่าผมจะพยายามเดินช้า ๆ แต่เมื่อผมกลับมาที่กิลด์ ดูเหมือนว่าผมจะเดินเร็วกว่าที่ตั้งใจไว้
 
ผมกังวลว่าเขาจะทํางานได้ดีไหม
 
หลังจากโบกมือลาซันฮียอง ผมก็เดินตรงไปที่ห้องประชุม หลังจากเคาะประตูและมองเข้าไป ผมก็เห็นการแสดงออกที่จริงจังสามชุดภายในห้อง
 
“นี่คือลีกียอง ผมกําลังเข้าไปครับ”
 
”เข้ามาได้เลยค่ะ”
 
ลีซังฮีแสดงสีหน้าเศร้าเล็กน้อย ฮวังจองยอนถอนหายใจด้วยความโล่งอกและคิมฮยอนซองเองก็ยิ้มให้ผม
 
ดูเหมือนว่างานของเขาจะประสบความสําเร็จ
 
‘เยี่ยม’
 
“ขอโทษด้วยที่ผมมาสาย มีอุบัติเหตุนิดหน่อยระหว่างทาง…”
 
“ทุกอย่างปกติดี! การประชุมนี้ถูกจัดขึ้นอย่างกะทันหันมากค่ะ”
 
“ยังไงก็ตาม…”
 
คิมฮยอนซองเป็นคนตอบ
 
“เรากําลังคุยกันว่าบลูควรก้าวไปทางไหน ลีซังฮีได้แสดงความปรารถนาที่จะเกษียณจากแนวหน้าและกําลังพูดถึงตําแหน่งที่ว่างขึ้น”
 
“อา…”
 
‘เยี่ยม’
 
“แม้จะไม่เพียงพอ แต่ผมคิดว่าจะดูแลกิลด์ในตอนนี้ แน่นอนว่าลีซังฮีจะทําหน้าที่ในการสอนสิ่งต่าง ๆ ในฐานะที่ปรึกษา”
 
ผมพยักหน้าเงียบ ๆ
 
‘นั่นก็ไม่เลว’
 
การมีลีซังฮีเป็นที่ปรึกษาก็เป็นทางเลือกที่ดีเช่นกัน แม้ว่าเธอจะเป็นผู้นําที่ไร้ประสิทธิภาพ แต่นั่นก็ไม่ได้ทําให้เธอกลายเป็นคนไร้ความสามารถ
 
บางทีเธออาจตัดสินใจชดเชยความไร้ความสามารถในฐานะผู้นํา ด้วยการฝึกฝนทักษะในรูปแบบอื่น ในกรณีนี้ดูเหมือนเธอจะสังเกตเห็นว่าสมาชิกกําลังเผชิญหน้ากับ การเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหัน
 
แต่เห็นได้ชัดว่าลีซังฮีจะไม่เข้ามาแทรกแซงมากนัก มันไม่สมเหตุสมผลเลยที่จะทําลายความสามารถดังกล่าว
 
‘แต่เธอก็ควรไปทํางานด้วยนะ ลีซังฮี’
 
รู้สึกเหมือนคิมฮยอนซองจะจัดการกับเธอได้ดีกว่าที่ผมคาดไว้เล็กน้อย
 
“คุณคงตัดสินใจสิ่งที่ยากลําบาก ลีซังฮี”
 
“ไม่เลยค่ะ คุณก็ยอง ฉันรู้สึกเหมือนกําลังสวมเสื้อผ้าที่ไม่เหมาะสมกับตัวเอง อันที่จริงฉันรู้สึกดีที่ได้ถอดมันออก ที่นี้ฉันอยากจะขอโทษ…”
 
“ครับ?”
 
“ฉันต้องแจ้งให้สมาชิกกิลด์คนอื่นทราบเกี่ยวกับเรื่องนี้ค่ะ”
 
“ตามที่คุณสั่ง พวกเขาทั้งหมดมารวมกันอยู่ที่นี่แล้ว”
 
“งั้นฉันจะออกไปที่นั่นทันทีค่ะ”
 
จากวิธีที่เธอพูด เห็นได้ชัดว่าเธอได้เตรียมงานที่หนักหน่วงนี้ไว้ โดยทั่วไปผมไม่สามารถหยุดตัวเองจากการยิ้มได้ ดูเหมือนว่าคิมฮยอนซองจะถามคําถามกับลีซังฮีมากมายเกี่ยวกับการประกาศครั้งนี้
 
เมื่อมองเข้าไปในหอประชุม ก็แจ้งเตือนผมทราบถึงคนที่มาชุมนุม ผมสามารถเห็นปาร์คด็อกกู คิมเยริและซันฮียองนั่งอยู่แถวหน้า ครั้งนี้คงไม่ใช่ผมที่พูดต่อหน้าทุกคน
 
“พี่”
 
“นายเป็นยังไงบ้าง?”
 
“โอ้ วันนี้พี่ไม่ยุ่งเหรอ?”
 
“มีสิ่งต่าง ๆ มากมายเกิดขึ้น ยังมีเวลาอีกมากที่เราจะทําสิ่งต่าง ๆ ร่วมกัน หลังจากที่กิลด์ฟื้นตัวสําเร็จ เราจะมีเวลาพักผ่อนมากขึ้น”
 
“ผมหวังว่าวันนั้นจะมาถึงในไม่ช้า…. ยิ่งไปกว่านั้น ฮายัน โอเคไหม?”
 
“แน่นอนสิ เมื่อวานเธอยังเดินละเมอด้วยซ้ำ”
 
“เฮ้อ ได้ยินแบบนี้ผมก็โล่งอก”
 
“ฮียองบอกว่าเธอสามารถเคลื่อนย้ายไปรอบ ๆ ได้เร็ว ๆ นี้ ดังนั้นอย่ากังวลมากนัก เราควรให้ความสนใจกับข่าวที่ฉันได้ยินในวันนี้จะดีกว่า”
 
“ผมรู้สึกประหลาดใจที่เห็นทุกคนมารวมกัน…จะมีสิ่งที่น่าสนใจเกิดขึ้นเหรอ?”
 
“เดี๋ยวนายก็รู้เอง”
 
มันคงไม่สนุกนักที่จะบอกไปก่อน
 
หลังจากเวลาผ่านไป ลีซังฮีและคิมฮยอนซองก็ปรากฏตัวขึ้น
 
เหตุผลที่แท้จริงว่าทําไมลีซังฮีจึงเรียกหาทุกคนในเวลานี้ เพราะเธอต้องการที่จะจัดการมันให้เสร็จโดยเร็ว ขณะที่เธอเปิดปากพูดอย่างช้า ๆ เสียงที่สงบนิ่งก็ดังขึ้นในหอประชุม
 
“เหตุผลที่ฉันได้เรียกพวกคุณทั้งหมดในวันนี้ เพื่อแก้ไขปัญหาปัจจุบันของบลูให้ดีขึ้นในอนาคต เริ่มต้นด้วยข้อสรุป ฉันได้ตัดสินใจลาออกจากการเป็นหัวหน้าแล้วค่ะ”
 
เธอสงบในขณะที่พูด แต่ก็ไม่ได้หยุดเสียงดังที่เพิ่มขึ้น มีหลายคนกังวลว่าสิ่งนี้มีความหมายต่อบลูอย่างไร
 
“หัวหน้ากิดล์ของบลูคนใหม่ได้รับการกําหนดแล้ว คิมฮยอนซอง หัวหน้าหน่วยที่ 7 เหมาะสมที่สุดและผู้นําทุกคนในบลู รวมทั้งฉันต่างเห็นด้วย ฉันเข้าใจว่านี่เป็นช่วงเวลาที่สับสน ฉันรู้สึกละอายใจในฐานะอดีตผู้นําที่จะปรากฏตัวต่อหน้าพวกคุณ แต่ฉันหวังว่าเราจะสามารถเอาชนะวิกฤตนี้ไปด้วยกัน”
 
ทันใดนั้นเสียงปรบมือเล็ก ๆ ก็ดังขึ้นทั่วห้องต้องยอมรับว่านี่เป็นคําพูดที่ดี
 
เมื่อลีซังฮีออกจากเวทีไปอย่างเงียบ ๆ โดยทิ้งเวทีไว้ให้คิมฮยอนซอง ซึ่งดูไม่ประหม่าหรืออึดอัดเลย อันที่จริงมันดูเป็นธรรมชาติสําหรับเขา
 
“บางที…. เขาอาจมีตําแหน่งที่คล้ายกันในอดีต”
 
“ผมรู้สึกเป็นเกียรติที่ได้รับเลือก เพื่อจัดการกับข้อกังวล คุณลีซังฮีไม่ได้ลงมาอย่างกะทันหัน เธอได้ให้คําปรึกษามากมายเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงนี้ และได้บอกผมล่วงหน้าแล้ว โชคดีที่ลีซังฮี ซึ่งเป็นสมาชิกผู้ก่อตั้งของบลูจะยังคงอยู่ในกิลด์ต่อไปในฐานะที่ปรึกษา”
 
‘เยี่ยม นั่นเป็นวิธีที่นายควรพาไป’
 
“บลูได้รับความเดือดร้อนอย่างมาก สมาชิกส่วนใหญ่ที่นี่ คงอยู่ในบลูมานานแล้ว เป็นเรื่องทั่วไปที่พวกคุณทุกคนต่างรู้สึกประหม่ากับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้”
 
นั่นเป็นการพูดน้อยเกินไป
 
“ลองคิดดูว่านี่เป็นการเริ่มต้นใหม่”
 
คิมฮยอนซองน่าทึ่งมาก
 
“ผมอยากบอกพวกคุณว่าการเปลี่ยนแปลงจะเริ่มขึ้นตั้งแต่ตอนนี้ มันอาจจะกะทันหัน แต่ผมจะบอกพวกคุณถึงคําทักทายและแผนการพัฒนาในอนาคต”
 
ผมไม่เคยคิดว่าเขาจะเตรียมพร้อมสําหรับเรื่องนี้ เมื่อผมมองไปที่ลีซังฮี ดูเหมือนว่าเธอจะรู้อยู่แล้ว
 
ผมไม่รู้ว่าพวกเขาคุยกันตอนไหน แต่ที่ผมรู้คือผู้คนไม่ค่อยเก่งนักกับการเปลี่ยนแปลง พวกเขาอาจได้รับผลกระทบ แม้ไม่ใช้ในวงกว้างก็ตาม
 
อย่างไรก็ตามคิมฮยอนซองดูเหมือนจะไม่ได้คิดอย่างนั้น ใจผมเต้นแรง เมื่อเขาเปิดปากพูด ผมรู้ว่าเขาจะให้ที่นั่งที่มั่นคงแก่ผม สําหรับทุกสิ่งที่ผมทํามาจนถึงตอนนี้
 
เสียงของคิมฮยอนซองดังไปทั่วฝูงชน
 
“อย่างแรก ผมแต่งตั้งคุณลีกียองเป็นรองหัวหน้ากิลด์”
 
‘ฉันรักนาย ฮยอนซอง!’
–
ดวงตาของผมเป็นประกาย นี่คือสิ่งที่ผมรอคอย แม้ว่าผมจะไม่ได้พูดกับเขาออกไปก็ตาม
 
ผมเป็นรองผู้บัญชาการในอาณาจักรของเขา
 
ผมรู้ว่าเขารักผม แต่ดูเหมือนว่าคิมฮยอนซองชื่นชมผมมากกว่าที่คิด ผมอดไม่ได้ที่จะยิ้มตอบ สิ่งนี้ทําให้อารมณ์ของผมสดใสขึ้น
 
“เลขาธิการประจํากิลด์ก็จะเป็นคุณกียองชั่วคราวเช่นกัน”
 
ความสามารถในการจัดการเงินทุนของกิลด์จะทําให้ผมมีพลังมากขึ้น ผมไม่ใช่แค่รองหัวหน้า แต่ยังเป็นเลขาอีกด้วย นี่หมายความว่าผมคงยุ่งไปอีกสักพัก แต่ผมรู้ว่าตัวเองสามารถรับมือได้
 
“หลังจากนั้นจะมีการจัดตั้งคณะกรรมการบุคลากรชั่วคราว เพื่อสรรหาบุคลากรที่สําคัญที่สุด ลีกียองจะทําหน้าที่เป็นประธานสําหรับตําแหน่งนั้น”
 
การเลือกคนที่เหมาะกับรสนิยมก็จะเป็นประโยชน์ต่อผมเช่นกัน
 
“เราจะสร้างทีมกลยุทธ์ใหม่สําหรับการกําหนดเป้าหมาย ในดันเจี้ยนและคุณลีกียองจะทํางานทั้งหมดเป็นการชั่วคราว”
 
หลังจากนั้นไม่นาน ผมก็รู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ
 
“กองกําลังยุทธศาสตร์สําหรับอนาคตของกิลด์และคณะกรรมการป้องกันความเสียหายได้รับการจัดตั้งขึ้นแล้ว และลีกียองจะทําหน้าที่เป็นประธานคน แรกในตอนนี้”
 
‘เดี่ยว’
 
“เราแต่งตั้งลีกียองชั่วคราวให้ดํารงตําแหน่งประธานบริหาร เพื่อครอบคลุมงานธุรการโดยรวม เราจะทํางานอย่างหนักต่อไปจนกว่าสถานการณ์จะมีเสถียรภาพ”
 
‘หยุดก่อน’
 
“เรายังแต่งตั้งคุณลีกียองเป็นผู้จัดการวางแผนกลยุทธ์ด้วย”
 
‘หยุดมันซะ’
 
“เราได้จัดตั้งทีมกลยุทธ์ศาสตร์ประชาสัมพันธ์และลีกียองจะรับผิดชอบการโปรโมตกิลด์ชั่วคราว”
 
‘หยุดได้แล้ว ไอ้สารเลว!’
 
ปัญหาคือชื่อของผมยังคงโผล่ออกมาจากปากของคิมฮยอนซองอย่างต่อเนื่อง
 
แน่นอน นอกจากชื่อของผมแล้ว ชื่อของฮวังจองยอนและซันฮียองก็โผล่ขึ้นมาตรงกลางเช่นกัน
 
แต่ยังเป็นผมเองที่ยังคงได้รับการแต่งตั้งให้ดํารงตําแหน่งต่าง ๆ ด้วยตําแหน่งที่แปลกประหลาด
 
ในที่สุดคนรอบข้างก็เริ่มมองผมด้วยแววตาสงสาร เมื่อถึงจุดนี้ ผมสงสัยว่าคิมฮยอนซองพยายามทําให้ผมยุ่ง เพื่อป้องกันไม่ให้ผมทําหรือพูดอะไรอีกหรือเปล่า?
 
“…ผมยังแต่งตั้งคุณลีกียองเป็นประธานชั่วคราวด้วย”
 
‘โอเค ผมเข้าใจแล้ว…’
 
ทั่วทั้งห้องเงียบลง ณ จุดนี้
 
นี่เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกขุ่นเคืองต่อคิมฮยอนซอง