เกาเหวินตัวแข็งทื่อ ยืนงงไปสักพัก”ใช่เสjาเฉินพี่ชายของฉันเป็นยังไงบ้าง มีคนบอกว่าตอนนี้เขายังมีชีวิตอยู่ใช่ไหม”
หนองเส่าเฉิน มองดูเธออย่างลึกซึ้ง“ ฉันยังไม่รู้สถานการณ์ อีกเดี๋ยวคงขึ้นมาได้”
หลังจากพูดแล้วเขาก็หันมองไปที่เฉินเป้ยอีที่ยืนอยู่ข้างๆอย่างเงียบ ๆ เธอถูกปกคลุมไปด้วยรอยแผล ด้วยความตกใจ “นายพาเธอไปโรงพยาบาลก่อน” เขาพูดกับ ชู่หยู่จี้
“ไม่!” เฉินเป้ยอีปฏิเสธ
จากนั้นเธอก็พูดอีกว่า: “ฉันอยากเห็นว่าเขาเป็น
อย่างไร?”
เกาเหวินขมวดคิ้วและหันไปจ้องที่เฉินเป้ยอี”พี่เฉินคุณรู้จักพี่ชายของฉันไหม”
เมื่อเฉินเป้ยอีได้ยินว่าเกาเหวินยังคงเรียกเธอว่าพี่เฉิน เธอรู้สึกรังเกียจและชื่นชมผู้หญิงคนนี้ แทบอยากจะฆ่าเธอ แต่เธอยังสามารถเรียกเธอว่าพี่เฉินได้อย่างใจเย็น ลึก ๆ ในใจของเธอ น่ากลัวจริงๆ เมื่อพยักหน้าให้เธอ “คุณเกา ฉันไม่รู้จัก ฉันแค่อยากช่วย
หลังจากพูดเสร็จเธอก็หันหน้าไป ปกปิดความรู้สึกผิดในสายตาของเธอ
” ฉันเห็นว่าคุณตื่นตระหนกมาก ฉันคิดว่าคุณและพี่ชายของฉันรู้จักกันสะอีก ?พี่สาว ฉันขอบคุณที่สนใจเขา” เธอมองไปที่เฉินเป้ยอี ด้วยสายตาที่อ่อนโยนเธอกำลังจับหนิงเส่าเฉินไว้ในมือ “เส่าเฉิน พี่เฉินกระตือรือร้นมากแม้คนที่ไม่รู้จักก็หมดหวังมาก”
เฉินเป้ยอีเหลือบมองเธอและจ้องไปที่หนิงเส่าเฉินใบหน้าของเขาเย็นชาและเขาไม่แสดงออกใดๆเพียงแค่เมื่อเธอคิดว่าเขาจะไม่พูด
“ เธอมีความเห็นอกเห็นใจอยู่เสมอ” คำพูดที่อบอุ่นของเขาเอ่อล้นออกมาจากปากของหนิงเส่าเฉิน
เกาเหวินอ้าปากอยากจะพูดอะไรบางอย่าง ทันใดนั้นมีคนในนั้นพูดว่า “ขึ้นมาแล้ว ดูเร็ว!”
จากนั้นสายตาของทุกคนก็มองไปใต้หน้าผา“ พี่ชายของฉันเป็นยังไงบ้าง” กัปตันเดินขึ้นมาก่อนและเกาเหวินก็วิ่งขึ้นมาและคว้าแขนกัปตันไว้
“ พี่ชายของคุณ?” ผู้กองตะลึงก่อนจ้องมองข้ามเกาเหวินและมองเฉินเป้ยอีที่ยืนอยู่ไม่ไกลและดึงริมฝีปากของเขา“ ผมหลงคิดว่าหญิงสาวคนนั้นเป็นน้องสาวของผู้บาดเจ็บ … ”
เธอยังคงร้องไห้ร่างกายของเธอบอบช้ำไปหมดและหนิงเส่าเฉินก็ยังดูแลเธอความจริงไม่ชัดเจนคนจึงเข้าใจผิด
เกาเหวินเม้มริมฝีปากของเธอและลดศีรษะลงเพื่อซ่อนความเกลียดในดวงตา
“คุณผู้หญิงปล่อยก่อน ผู้ป่วยจะต้องถูกส่งไปที่โรงพยาบาลเพื่อรับการรักษา” กัปตันดึงเกาเหวินออกไปและไม่ตอบคำถามของเธอ
เฉินเป้ยอีได้รับการพยุงจาก ชู่หยู่จี้และเดินไป “สวัสดีคุณตำรวจนั่นเขาเป็นอะไรมากไหม?”
กัปตันหันกลับมาและมองเฉินเป้ยอีใบหน้าของเขาสดใสขึ้นมากอย่างเห็นได้ชัด “ผมได้ยินหมอที่เพิ่งลงไปบอกว่าศีรษะของผู้บาดเจ็บกระแทกอย่างแรงมันยากที่จะพูดในตอนนี้”
หลังจากพูดจบเขาก็พยักหน้าให้เฉินเป้ยอีและ หนิงเส่าเฉินจากนั้นก็เริ่มอพยพผู้สังเกตการณ์
เกาไห่ถูกหามขึ้นรถพยาบาล
“ที่นี่มีสมาชิกในครอบครัวหรือไม่ ตามมา”
เกาเหวินตกใจมากเมื่อเธอได้ยินคำว่าครอบครัว แต่ความรู้สึกผิดและความกลัวในใจของเธอทำให้เธอไม่สามารถไปกับเกาไห่ได้ในขณะนี้เธอจึงหันกลับมาและเดินไปไปยังรถพยาบาล เธอแกล้งเป็นลม.
ผู้คนในรถพยาบาลที่นั่นยังคงตะโกนว่า “มีสมาชิกในครอบครัวหรือไม่”
เฉินเป้ยอีเหลือบมองไปที่เกาเหวินที่นอนอยู่ในอ้อมแขนของหนิงเส่าเฉิน รู้สึกกังวล เลยรีบวิ่งไปที่รถพยาบาลเข้าไปในรถพยาบาลและชู่หยู่เจี๋ยที่มีสติก็ตามไปด้วย
“ เสี่ยวเหวินคุณเป็นยังไงบ้าง?” หนิงเส่าเฉินก้มศีรษะลงหลังจากเธอล้มลงข้างรถพยาบาลสักพัก มองไปที่เกาเหวินในอ้อมแขน เขาขมวดคิ้วก้มลงกอดเธอ
เดินไปทางคฤหาสน์อย่างรวดเร็ว
เมื่อเห็นพ่อเกาขับรถลงมาและเห็นหนิงเส่าเฉิน อุ้มเกาเหวินเขาตกใจและรีบถามเขา “เสี่ยวเหวิน เกิดอะไรขึ้น?”
หนิงเส่าเฉิน ไม่ตอบเขาและรีบเดินกลับไปที่บ้านโดยวางเกาเหวินลงเตียง ถอดรองเท้าและห่มผ้าให้
หลังจากจ้องมองใบหน้าของเธออย่างลึกซึ้งอยู่สักครู่เขาก็หันกลับมาและบอกพ่อเกาให้ออกไป
“เส่าเฉินเกิดอะไรขึ้นเมื่อกี้ฉันกลับมาฉันเห็นรถพยาบาลและรถตำรวจขับผ่านไป” พ่อเกาพูดกับหนิงเส่าเฉินให้นั่งลงบนโซฟา
“คุณลุง ควรไปที่สถานีตำรวจตอนนี้” หนิงเส่าเฉินไม่นั่งและเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงของเขามองไปที่พ่อเกาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
“เกิดอะไรขึ้น” สีหน้าของพ่อเกาจมลงและลุกขึ้นจากโซฟา
“เป็นอะไรไปเสี่ยวเหวินตื่นสักพักให้เธอเล่าให้ฟังอีกครั้ง คุณป้าอยู่ในสถานีตำรวจตอนนี้ … ” หนิงเส่าเฉินลังเลอยู่พักหนึ่งหลังจากเห็นชายสูงอายุตรงหน้าเขา : “เกาไห่ถูกผลักตกหน้าผาเขาเพิ่งได้รับการช่วยเหลือผมต้องไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้”
เมื่อพูดจบเขาก็เห็นร่างของพ่อเกาเดินเซถอยหลังไปสองสามก้าว เขาจึงยื่นมือเข้ามาช่วย
พ่อเกาส่ายหัวใส่เขา ลูกกระเดือกกลิ้ง มือกำหมัดแน่น “ฉันจะไปโรงพยาบาลกับคุณ”
หลังจากพูดเสร็จเขาก็เดินออกไปหลังจากนั้นสองก้าวดูเหมือนว่าเขาจะจำอะไรบางอย่างได้และพูดกับพ่อบ้านที่ยืนอยู่ที่ประตู: “ถ้าเธอตื่น ขอให้เธอโทรหาฉัน”
“ คุณลุงคุณป้าถูกนำตัวไปที่สถานีตำตวจ” หนิงเส่าเฉินพูดซ้ำสิ่งที่เกาไม่ได้ยิน
สีหน้าของพ่อเกาโกรธขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเงยหน้าขึ้นและนวดที่ดั้งจมูก “ไปโรงพยาบาลก่อน”
หลังจากพูดจบเขาก็เดินออกไปโดยไม่หันกลับมามอง
เมื่อหนิงเส่าเฉินและพ่อเกามาถึงโรงพยาบาลพวกเขาก็เห็นเฉินเป้ยอีและชู่หยู่จี้นั่งอยู่นอกห้องผ่าตัด
เขาและชูหยูจี้เจอกันที่งานเลี้ยงหมั้นของเกาเหวิน เมื่อเห็นเขาที่นี่เขาคิดเพียงว่าเป็นหนิงเส่าเฉินที่เรียกเขามาและเขาพยักหน้าทักทาย
เมื่อหันไปมองเฉินเป้ยอีที่กำลังเสียใจ “ผู้หญิงคนนี้ … ”
“เธอคือ … ” ชูหยู่จี้ต้องการอธิบาย …
“ เธอเป็นพนักงานของบริษัทของเสี่ยวเหวิน เธอได้ยินมาว่าเกาไฮ่ประสบอุบัติเหตุจึงมาช่วย”
“่อ่อ ต้องรบกวนแล้ว” พ่อเกาพูดอย่างอ่อนโยนและสุภาพหลังจากอยู่ข้างเฉินเป้ยอีสักพัก
เฉินเป้ยอีดึงริมฝีปากของเธอและยิ้มกว้างเธอไม่รู้ว่าวันนี้เธอเหนื่อยเกินไปหรือเปล่าเธอมีภาพหลอน เธอมักจะรู้สึกว่าคุ้นเคยกับผู้ชายคนนี้และดูเหมือนจะเคยเห็นเขาที่ไหนสักแห่ง แต่เธอจำไม่ได้ว่าเธอเห็นที่ไหน เมื่อเธอลุกขึ้นเธอรู้สึกถึงภาพที่เลือนลางในความคิดของเธอ
อย่างไรก็ตามพ่อของเกาเหวินเธอแน่ใจว่าไม่เคยติดต่อ
