บุตรอสูรบรรพกาล – บุตรอสูรบรรพกาล ตอนที่ 254 ความผิด พลาดของชายขี้เมา

บุตรอสูรบรรพกาล ตอนที่ 254 ความผิด พลาดของชายขี้เมา
 
“นายน้อย….ข้าไม่ได้ฝันไปใช่ไหม”ชายขี้เมาว่าพลางคลําตามร่างกายของไปจูเหวิน ตอนนี้ไปจูเหวินไม่เหลือเค้าโครงเดิมอีกต่อไปแล้วเพราะนอกจากจะโตจากทารกกลายเป็นชายหนุ่มแล้วมันยังได้รับพลังของอสูรแมงมุมมาอีกต่างหาก ทําให้ตอนนี้มันแตกต่างจากตอนเด็กไม่น้อย
 
“ท่านยังมีชีวิตอยู่ เช่นนี้ข้าก็สามารถไปเจอหน้านายท่านได้แล้ว” ชายขี้เมาว่าพลางคุกเข่าลงกับพื้น ยามนี้มันมองไปจูเหวินราวกับสมบัติล้ําค่าที่ไม่มีใครเอามาแทนได้ ท่าทางเมามายของมันยามนี้หายเป็นปริดทิ้งเลยทีเดียว
 
“ข้าจําอะไรไม่ได้เลยจนกระทั่งเร็วๆนี้ ท่านช่วยบอกข้าได้ไหมว่าเรื่องทั้งหมดมันเป็นเช่นไร”ไปจเหวินถามพลางมองชายขี้เมาด้วยท่าทางสงสัย มันจําได้แต่ว่าชายขี้เมาคนนี้พามันหนีศัตรูมาและให้อสูรปักษาของมันพาไปจูเหวินหนีไปเท่านั้น
 
“เรื่องทั้งหมดเป็นความผิดของหวังตงผู้นี้เองขอรับ” ชายขี้เมาหรือ หวังตง พูดพลางคุกเข่าลงกับพื้น
 
“มารดาของนายน้อยท่านหวังเย่หลิงเป็นผู้เก็บข้าน้อยมาเลี้ยงดูขอรับ ด้วยพลังพิเศษของท่านทําให้รอบตัวท่านมีอสูรล้อมหน้าล้อมหลังอยู่ตลอด ทําให้ข้ามีความรู้เกี่ยวกับอสูรมากกว่าคนทั่วไปขอรับ”ได้ยินคําตอบของหวังตง ไปจงเหวินก็ขมวดคิ้วทันที หวังเย่หลิง มารดามันไม่ใช่หวังเฉียนงนหรือแล้วหวังเฉียนในจิตใต้สํานึกของมันเล่าเป็นใคร
 
“หลังจากนั้นข้าได้พบอาจารย์ท่านหนึ่ง ท่านช่วยฝึกสอนวิชาให้ข้าจนแข็งแกร่งและท่านยังพาข้าเข้ากลุ่มเขี้ยวโลหิตที่ท่านเป็นรองหัวหน้าอยู่อีกขอรับ” หวังตงเล่าพลางนังลงกับพื้นแทน พอนึกถึงความหลัง แม้อาจารย์ของมันจะเป็น ผู้มีพระคุณ แต่มันก็อดคิดไม่ได้ว่ามันไม่ควรตามอาจารย์เข้ากลุ่มเขี้ยวโลหิตเลย
 
“ตั้งแต่นั้นมาข้าได้ทํางานในกลุ่มเขี้ยวโลหิตอยู่นานมากขอรับ จนกระทั่งข้าได้รับตําแหน่งอาวุโสของกลุ่มเขี้ยว โลหิต แต่หลังจากนั้นไม่นานข้าก็ได้ทราบว่านายหญิงของข้า ได้แต่งงานแล้ว ข้าจึงเดินทางไปพบกับนายหญิงขอรับ”หวังตงพูดพลางก้มหน้าลงต่ํากว่าเดิมยิ่งมาติดย้อนมันก็ยิ่งรู้สึกว่าการกระทําของมันช่างมีแต่ความผิดพลาดไปหมด
 
“หลังจากข้าไปพบ ข้าก็ได้พบกับนายท่าน….ท่านเป็นยอดบุรุษที่ข้าเองยังเทียบไม่ติด ท่านทั้งช่วยแนะนําข้าและช่วยสอนวิชาข้าด้วยขอรับ อย่างวิชาลมปราณมังกรนี่ก็เป็นวิชาที่ท่านช่วยสอนขอรับ” หวังตกว่าพลางเปล่งพลังสีทอง เมื่อครู่ออกมา ยาที่หวังตงใช้พลังลมปราณมังกรออกมา นั้นมันเข็งแกร่งขึ้นมากจนน่ากลัวไม่ว่าจะมองอย่างไรมันต้องเป็นยอดวิชาย่างแน่นอนแล้วบิดาของไปจูเหวินที่สอนวิ ชานี้ให้หวังตงเล่า
 
“แล้ว มันเกิดเรื่องนี้ขึ้นได้ยังไง”ไปจูเหวินถามพลางเลิกคิ้วสงสัยเท่าที่เล่ามาตอนนี้ยังไม่มีอะไรผิดพลาดเลยไม่ใช่หรือ
 
“นั่นเพราะตนที่นายน้อยเกิด ข้าอยากพานายน้อยไปพบกับท่านอาจารย์ที่กลุ่มเขียวโลหิตขอรับ” หวังตงตอบพลางก้มหน้าลงมันกับมารดาของไปจูเหวินรักใครกันปานพี่ น้องทําให้มันอยากจะพาพี่สาวและบุตรของนางไปพบอาจา รย์ มันเลยเสนอให้หวังเย่หลิงเดินทางไปร่วมกับมัน
 
“แต่เพราะแบบนั้น ข้าจึงพานายหญิงเข้าไปในที่ๆไม่สมควรเข้าไป” หวังดงว่าพลางกัดฟันแน่น ท่าที่เศร้าสร้อยของมันเมื่อครู่แปลเปลี่ยนเป็นโทสะทันที
 
“แต่ก็ผิดคาด เมื่อข้าพานายหญิงกลับไปที่กลุ่มเขี้ยวโลหิตพลังของนางทําให้เหล่าอสูรพากันเข้ามาสนใจท่านทันทีในตอนนั้นหัวหน้ากลุ่มก็…”หวังตกกําหมัดแน่น ในกลุ่มเขี้ยวด ลหิตนั้นมีการเลี้ยงอสูรเอาไว้เป็นทาสจํานวนมากทันทีที่ หวังเย่หลิงเข้าไป เหล่าอสูรก็เข้ามาห้อมล้อมนางเอาไว้ไม่ต่างจากไปจูเหวินเลย
 
“หัวหน้ากลุ่มเขี้ยวโลหิต…มันบอกว่านางคือนางพญาแห่งเผ่าอสูรและสั่งให้กลุ่มเขี้ยวโลหิตสังหารนางซะ” พูดจบหวังตงก็ต่อยพื้นเสียพลังยับเยิน แม้แต่ไปจูเหวินเองยังต กตะลึงว่าเกิดเรื่องเช่นนี้ได้อย่างไร
 
“แล้วท่าน…”ไปจูเหวินพูดไม่ออก ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามารดาของมันได้พบจุดจบเช่นนี้ แถมมันยังโชคดีมากที่ยอม ทําตามคําขอของเหม่ยหลินหากไม่แวะที่เมืองแห่ง นี้ก่อนมันคงตรงไปยังกลุ่มเขี้ยวโลหิตแล้วและหลังจากนั้นมันก็คงโดนโจมตีทันที แน่นอนว่าไปจเหวินมีอสูรปักเป้าคอยตามอยู่แต่จะให้อสูรปักเป้าโจมตีอย่างเด็ดขาดเลยก็คงต้องแลกชีวิตเท่านั้นบางทีผลลับจากการมุ่งตรงไหยังกลุ่มเขี้ย วโลหิตเลยอาจจะเป็นการระเบิดตัวตายก็ได้
 
“พวกมันพยายามจับตัวนางขอรับ แต่นายหญิงก็สู้สุดใจนางส่งตัวนายน้อยมาให้ข้าก่อนจะขอร้องให้ข้าหนีไปข้าจึงทําเรื่องโง่ๆอีกครั้งโดยการพาท่านไปหาอาจารย์ของข้าขอรับแต่ท่านก็ไม่ได้อยู่ที่สานักข้าเลยหนีไปจนถึงภูเขาลุกที่อา จารย์เดินทางไป” หวังตงเล่าพลางส่ายหน้าเบาๆ เช่นนั้นที่หวังตงไปที่ภูเขาลูกนั้นก็เพื่อไปขอความช่วยเหลือจากอาจารย์แต่เพราะอาจารย์ของมันตายไปแล้วทําให้หวังตงไร้ที่พึ่งสุดท้ายจึงกัดฟันเข้าสู้กับพวกพ้องของตนแล้วปล่อยให้อสูรปักษาที่มันเลี้ยงมากับมือตั้งแต่มันยังเด็กให้พาไปจูเหวินหนีไปเรื่องราวทั้งหมดเริ่มขึ้นเช่นนั้นเอง
 
“ท่านหวังตง…”ไปจูเหวินพูดพลางมองหวังตงด้วยท่าทางเห็นใจหวังตงไม่เคยคิดร้ายอะไรกับมารดาของมันหรื อตัวมันเลยเรื่องทั้งหมดมันทําไปเพื่อแค่พามารดามาพบอา จารย์ของมันเท่านั้น
 
“ท่านไม่ได้ทําอะไรผิดหรอกขอรับ”ไปจูเหวินว่าพลางจับมือของหวังตงขึ้นมา
 
“ไม่ขอรับนายน้อย มันเป็นความผิดของข้าเอง” หวังตงว่าพลางก้มหน้าลง
 
“ไม่ ความผิดเป็นของหัวหน้ากลุ่มเขี้ยวโลหิตต่างหาก”ไปจูเหวินว่าพลางกําหมัดแน่น ไปจเหวินไม่ใช่คนที่โกรธอะไรใครง่ายๆ แต่หากความแค้นฆ่าแม่เช่นนี้มันยังไม่โกรธมันคงจะไม่ใช่คนอีกต่อไปแล้ว
 
“ขอรับนายน้อย เรื่องนั้นไม่ผิดเลยขอรับ สักวันข้าจะให้หัวหน้ากลุ่มเขี้ยวโลหิตได้ชดใช้” หวังตงพูดด้วยท่าที เคียดแค้นอย่างมากหากเป็นไปได้มันยากจะสับหัวหน้ากลุ่มเขียวโลหิตให้แหลกเป็นชิ้นๆแต่น่าเสียดายข้างกายของมันมีอาวุโสและรองหัวหน้านับสิบคนแต่ละคนต่างอยู่ระดับยอด ฝีมือทั้งนั้น ทําให้มันไม่อาจทําอะไรได้จนต้องมานั่งดื่มเหล้าปรับทุกเช่นนี้แถมช่วงหลังมานี่มันยังได้ทราบมาว่าหัวกลุ่ม เขียวโลหิตจับอสูรระดับสูงมาเป็นพวกอีกจํานวนมากทําให้กําลังของกลุ่มเขียวโลหิตแข็งแกร่งอย่างมาก
 
“แล้ว เจ้าเป็นอะไรกับจูเอ๋อกันแน่” อสูรแมงมุมที่อยู่ในร่างของไปจูเหวินถามพลางมองไปทางหวังเฉียนไหนนางอ้างตัวว่าเป็นมารดาของไปจูเหวินไง
 
“นึกว่าจูเอ๋อจะเป็นลูกชายข้าซะอีก ถ้าอย่างนั้นมันก็เป็นหลานรุ่นหลังจากนั้นกระมัง” หวังเฉียนว่าพลางทําท่าครุ่นคิด
 
“ข้าไม่ได้ถามสายญาติของเจ้าเสียหน่อย ทําไมเจ้าถึงมาอยู่ในร่างของจูเอ๋อกัน” อสูรแมงมุมถามย้ําอีกครั้ง
 
“ข้าก็เหมือนเจ้า ข้าคือตัวตนของกลังที่หลงเหลืออยู่ตัวข้าคือเศษเสี้ยวพลังของหวังเฉียนอยู่สืบทอดกันมาทางสายเลือดพูดง่ายๆคือข้าก็เหมือนเจ้าอสูรแมงมุม เพราะเจ้าเองก็เป็นเศษเสี้ยวพลังของอสูรแมงมุมตัวจริงไม่ใช่หรือ” หวังเฉียนอธิบายด้วยท่าที่เรียบเฉยราวกับมันไม่ใช่เรื่องใหญ่
 
“ถึงจะอย่างไรเจ้าก็ไม่ใช่แม่แท้ๆสินะ” อสูรแมงมุมยิ้มด้วยท่าที่พอใจทําเอาหวังเฉียนเส้นเลือดปูดโปนออกมา
 
“ไม่เกี่ยวยะ ยังไงจูเอ๋อก็มีสายเลือดของข้าอยู่ดี” หวังเฉียนว่าพลางกอดอกแน่น ท่าทางนางก็ไม่ชอบเช่นกันที่รู้ว่าไปจูเหวินไม่ใช่บุตรชายแท้ๆของนาง เพราะความทรงจําของนางขาดหายไปตอนคลอดบุตรชายเท่านั้น ท่าทางนางจะเสียชี วิตไปตอนคลอดบุตรชายออกมาหลังจากนั้นบุตรชายก็คงส ร้างเชื้อสายขึ้นมาและสืบทอดมาจนถึงรุ่นของไปจูเหวินกระมัง
 
“ที่นี่นะเหรอผาไร้กัน” ชายในชุดสีแดงเข้ม 3 คนปรากฏนตรงที่ขอบหน้าผา โดยคนที่อยู่หน้าสุดถือกรงนกที่มีอสูรปักษาถูกขังเอาไว้ภายในแม้จะเป็นกลุ่มที่ทํางานล่า อสุรเช่นกันแต่การผสานร่างมนุษย์กับแก่นอสูรก็มีแต่กลุ่มนักล่าอสูรของหวงหลงเท่านั้น กลุ่มเขียวโลหิตใช้วิธีการเลี้ยงอสูรขนาดเล็กและพกพามันไปเพื่อให้มันบอกว่าอสูรอยู่ ตรงไหน
 
“เขตอสูรห้าแห่งบรรจบรวมกัน แถมยังมีตํานานเรื่องฝันร้ายสีขาวอีกต่างหาก” ชายอีกคนว่าพลางมองลงไปที่ก้นผาเป็นเรื่องธรรมดาที่จะไม่มีใครลงไปไม่ต้องพูดเรื่องความสูงแค่เห็น 5 เขตอสูรตรงหน้าคนธรรมดาก็เผ่นหนีแล้ว
 
“ท่านหัวหน้าถึงต้องเตรียมการขนาดนั้นไง”ชายอีกคนว่าพลางยิ้มกริ่ม เขตอสูรผาไร้กันเป็นเชตอสูรที่น่ากลัวแห่งหนึ่งน้อยคนนักที่จะกล้าท้าทายแต่พวกมันกลับกล้าบอกว่าหัวหน้าของพวกมันจะโจมตีเขตอสูรผาไร้กันงั้นหรือ
 
“ขอแค่มีอาวุธลับของเรา รับรองว่าต้องสามารถฆ่าราชาของเขตนี้ได้แน่ๆ”ชายที่ถือกรงนกหัวเราะพลางกระโดดลงไปจากขอบหน้าผาพวกมันคือหน่วยสํารวจของกลุ่มเขี้ยวโลหิตนั่นเอง
 
“หืม มนุษย์?” ชายที่กระโดดลงมาเป็นคนแรกพูดพลางขมวดคิ้ว ตรงหน้ามันปรากฏร่างของมนุษย์คนหนึ่งกําลังเดินเข้ามาใกล้พวกมันแต่มันไม่สามารถสัมผัสพลังวิญญาณได้เลย
 
จิ้บๆๆๆๆ นกในกรงของมันร้องระงมทันทีที่เด็กสาวตรงหน้าเดินเข้ามาแสดงให้เห็นว่าฝั่งตรงข้ามคืออสูรอย่างแน่นอน
 
“อะไรกัน เด็กผู้หญิงตัวสีขาวนั่น” ชายที่พึ่งกระโดดตามลงมาถามพลางมองร่างของไปไปที่กําลังเดินเข้ามาอย่างประหลาดใจ พวกมันไม่สามารถจับพลังอสูรได้ ทําให้พวกมันไม่ทราบว่าพลังของไปไปอยู่ระดับใดแต่นกที่พวกมันนํามานั้น ขาดใจตายไปแล้วเพราะระดับของมันห่างกันเกินไป
 
“หรือว่าจะเป็นฝันร้ายสีขาว” ชายอีกคนว่าพลางชักดาบออกมา
 
“ไม่รู้วะ ในตํานานก็ไม่เคยบอกรูปลักษณ์ของมันด้วยแต่ยัยหนูนขาวไปทั้งตัวจริงๆ” ชายที่ถือกรงนกพูดพลางโยนกรงนกทิ้งไปเป็นแบบนี้ก็ต้องลองทดสอบฝีมือเสียหน่อย ก่อนที่จะกลับไปรายงาน
 
ตูม!! หอกในมือของชายคนหนึ่งแทงเข้าใส่ร่างของไปไปทันทีแต่หอกของมันกลับแทงไปไปไม่เข้าเลย ทําให้ไปไปที่เดินมาโดยไม่รู้เรื่องรู้ราวได้แต่กระพริบตาปริบๆนี่ นางโดนโจมตีงั้นหรือ?
 
“ชิบหาย” ชายถือหอกว่าพลางมองปลายหอกของตนเอง พวกมันทั้ง 3 แม้จะไม่ใช่ยอดฝีมือของกลุ่มเขี้ยวโลหิต แต่พว กมันก็มีฝีมือกันไม่น้อยหอกที่มันใช้เป็นหอกวิเศษมีชื่อเสียงต่อให้เป็นอสูรระดับมายาก็ยังแทงเข้าแต่ตอนนี้หอกของมันกลับแตกไม่มีชิ้นดี
 
“มันเจ็บนะ”ไปไปว่าพลางเปลี่ยนแขนข้างหนึ่งของนางเป็นแขนของมังกรพร้อมตบลงมาใสร่างของพวกมันเต็มแรง
 
ตูม! ไม่เสียแรงที่มีฝีมือ พวกมัน 2 คนหลบการโจมตีของไปไปไปได้ก่อนที่ชายที่ถือดาบจะเข้ามาฟันใส่ไปไปเต็มแรงแต่ผลก็เหมือนเดิมอาวุธวิเศษของพวกมันทําอะไรไปไปไม่ได้เลย
 
ฟับ! ปีกสีขาวลายหินอ่อนปรากฏที่ด้านหลังของไปไป ปีกของนางตัดร่างของชายที่ใช้ดาบจนเป็นสองท่อนในพริบตาทําเอาชายที่เหลืออยู่ไม่กล้าเข้ามา
 
“บ้าจริงๆ ฝันร้ายสีขาวน่ากลัวสมคําร่ําลือจริงๆ” ชาย คนนั้นพูดจบก็กระโดบีนหน้าผาขึ้นไปทันที ไม่นึกเลยว่าพอลงมาแล้วก็เจอฝันร้ายสีขาวเลยแถมมันยังน่ากลัวกว่าที่ ตํานานกล่าวเอาไว้อีก
 
“ห้ามหนีนะ”ไปไปว่าพลางกางปีกของตนออกมาทั้งหมด
 
พรึบ!! สายลมแรงพัดเข้ามาจนชายที่หนีไปแทบจะร่วงตกเหวแต่แรงลมนั่นไม่ได้มาจากปีกของไปไป
 
“ไปไป เจ้าจะไปไหน”ไก่ฟ้าหงอนทองว่าพลางลงจอดบนพื้น
 
“ปะ เปล่านะเจ้าคะ ข้าแค่มาเดินเล่น”ไปไปว่าพลางหันหน้าหนี
 
“เจ้าคงไม่ได้จะแอบออกไปหาจูเอ๋อหรอกนะ”ไก่ฟ้าหงอนทองถามพลางกลับคืนร่างมนุษย์ปกติไปไปบินไปมาในเขตอสูรอยู่แล้วทําไมนางต้องซ่อนพลังอสูรแล้วออกมาเดินเล่นในร่างมนุษย์กันเล่า
 
“ข้าเปล่านะ ข้ามาเดินเล่นจริงๆ”ไปไปยังคงดื้อแต่ไก่ฟ้าหงอนทองกลับไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมาย
 
“ถ้างั้นก็เดินกลับไปบ้านของเจ้าได้แล้ว ขืนพ่อเจ้ารู้ว่าเจ้าเดินมาจนเกือบจะออกจากเขตอสูรละก็ มันลงโทษเจ้าแน่ๆ “ไก่ฟ้าหงอนทองว่าพลางอุ้มตัวไปไปขึ้นมา แต่เมื่อเห็นว่าปีกของนางและฝามือเปื้อนเลือดมันก็ส่ายหน้าเบาๆพ ลางใช้ธาตุลมเป้าจนเลือดหลุดออกจากร่างของนางไป
 
“ค่า”ไปไปทําแก้มปองพลางปีนขึ้นมาบนคอของไก่ฟ้าหงอนทองอย่างช่วยไม่ได้
 
*บ้านไรท์ไฟดับหลายชั่วโมงเลยครับเลยมาลงช้าหน่อย