โม่หานเอามือแตะหลังศีรษะแล้วเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “ผมได้ตรวจสอบดูแล้ว เธอไม่ได้รับความช่วยเหลือในเวลานั้น เพราะมันเป็นเพียงภาพลวงตา ผมเกลียดคนที่โกหกมากที่สุด”
ใบหน้าของมู่เฉียวแข็งทื่อขึ้น เธอปิดหน้าไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี บางทีนี้อาจเป็นโชคชะตาของเธอกับโม่หาน
“ไม่สบายหรือเปล่า?” โม่หานลุกขึ้นนั่งและมองดูเธออย่างประหม่า
มู่เฉียวส่ายหัว เธอวางมือลง คุกเข่าลงบนเตียงแล้วเอาแขนโอบคอของโม่หาน “โม่หาน คุณรู้ไหมว่าทำไมฉันถึงต้องแต่งงานกับคุณตั้งแต่แรก”
มู่เฉียวครุ่นคิดคำถามนี้หลายครั้งและพูดคุยกับโม่หาน แต่เพราะไม่รู้ความรู้สึกของเขาที่มีต่อมู่หยิง เธอจึงไม่อยากเป็นคนที่สร้างปัญหาและเธอไม่ต้องการทำให้โม่หานลำบากใจ
โม่หานดึงมือเธอออกมาวางมันลงบนฝ่ามือของเขา โดยที่ตาของเขาทั้งสองหันหน้าเข้าหากัน และมุมปากของเขายกขึ้นเมื่อเขามองมาที่เธอ “เป็นไปได้ว่าตอนนั้นคุณแอบชอบผมอยู่หรือเปล่า?”
“อะไรนะ?”
มู่เฉียวสั่นศีรษะและพูดเสียงสั่นว่า “ฉันจะไปชอบคุณได้ยังไงในตอนนั้น ทำอะไรก็ดูเหมือนคุณจะไม่พอใจ อย่าพูดแอบชอบเลย…” เมื่อสีหน้าของเขาค่อยๆ มืดลง มู่เฉียวรีบหุบปาก แต่ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “ตอนนั้นคุณก็ไม่เคยเห็นหัวฉัน และดูเกลียดฉันด้วย?”
โม่หานดึงเธอมาไว้ในอ้อมแขนของเขา “แล้วบอกฉันได้ไหมว่าทำไม ไม่ใช่เพื่อเงิน และไม่ใช่เพราะผม”
“คุณมันไม่รู้อะไรเลยจริงๆ เหรอ ฉันคิดว่าคุณทำแบบนั้นกับมู่หยิงเพื่อที่จะล้างแค้นให้ฉัน” เมื่อเป็นเช่นนี้ มู่เฉียวอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหลงทางเล็กน้อย
“เป็นเพราะอะไร” เห็นได้ชัดว่า โม่หานมีความอยากรู้
“เพราะมู่หยิงใช้พ่อแม่และน้องชายของฉันมาแบล็กเมล์ฉัน และรู้ไหม เธอไม่ต้องการแต่งงานกับคุณ เธอ… เธอกลัวว่าจู่ๆ คุณจะหายไป เธอจะเป็นม่าย และเธอก็ไม่อยากเป็นคนเลวคนนั้น เธอเลยปล่อยให้ฉัน……”
“หยุดพูด” โม่หานขัดจังหวะเธอทันที
เมื่อเห็นสีหน้าของเขาเริ่มเข้มด้วยความโกรธ มู่เฉียวรู้สึกผิดเล็กน้อย เธอเป็นเหยื่อ และเธอก็ไม่โกรธ ทำไมเขาถึงโกรธมาก
ทั้งสองไม่พูดอะไรและบรรยากาศก็ค่อนข้างหดหู่ มู่เฉียวลุกขึ้นจากอ้อมแขนของเขาแล้วพูดว่า “คุณไปนอนก่อน ฉันจะกลับก่อน” เธอยอมรับว่าเธอก็ไม่มีความสุขเล็กน้อย เขาควรที่จะมาปลอบโยนเธอไม่ใช่หรือ?
แขนถูกดึงและมู่เฉียวก็ตกลงไปที่เดิมอีกครั้ง
เขาถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ “ฉันไม่ได้โกรธเธอนะ…” เขากลืนน้ำลายลงคอ “ฉันโกรธตัวเอง ที่ ยอมปล่อยมือจากหม้อแตกทำให้คุณถูกทำร้ายมากขึ้น และก็โกรธตัวเองที่ก่อนหน้านั้นทำกับคุณแบบนั้น”
มู่เฉียวขมวดคิ้ว “จริงเหรอ?”
ชายคนนั้นจูบเธอที่หน้าผาก “ผมจะชดใช้ให้คุณทั้งชีวิต คุณว่า ดีไหม?”
มู่เฉียวนั้นยิ้มอย่างมีชัย
“โอเค ไปนอนเร็วเถอะ พรุ่งนี้ยังมีเรื่องยุ่งอีกมาก”
“ถ้าพรุ่งนี้คุณมีเวลา ส่งรูปเสี่ยวโยวไปที่โทรศัพท์ที่ผมโทรหาคุณวันนี้นะ”
นี่เป็นครั้งแรกที่ โม่หานพูดถึงเสี่ยวโยวเอง มู่เฉียวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยและประทับใจ “ฉันคิดว่าคุณลืมไปแล้วว่ามีเด็กคนนี้อยู่?”
โม่หานหยุดและพูดว่า “ผมละอายใจกับเธอ ผมไม่คู่ควรที่จะเป็นพ่อเธอ”
มู่เฉียวหันกลับมากอดเขา ใช้มือข้างหนึ่งประคองร่างกายส่วนบนของเขา ค่อย ๆ จับคิ้วเรียบขึ้นด้วยมือข้างหนึ่ง “โม่หาน ในใจของเสี่ยวโยว คุณเป็นพ่อที่วิเศษมาก”
“ผมรู้ มันคือฝีมือของคุณ จนผมกลายเป็นอุลตร้าแมนในใจเธอ”
มู่เฉียวยิ้ม แล้วเธอก็มองไปที่โม่หาน “คุณ…คุณรู้ได้อย่างไร”
“ไม่ต้องถาม
ค่ำคืนนั้นสั้นเกินไป และเวลาที่จะอยู่ด้วยกันก็สั้นลง และในที่สุดพวกเขาก็ไม่อยากนอน
“โม่หาน”
“ว่า”
“คุณชอบผมตอนไหน”
“ในเยอรมนี เวลาทำอาหารให้ผมเหรอ”
“อ้อ แน่นอน การทำอาหารเป็นเรื่องสำคัญมาก”
เขาหัวเราะ
“แล้วคุณล่ะ?”
“เมื่อคุณกำลังจะตาย”
…
เขาไม่พูด จับเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา “แล้วถ้าผมตายจริงล่ะ”
เธอตอบเพียง อืม” ก่อนที่จะลืมคุณก็ยังไม่แต่ง แต่ตอนนั้น แค่หัวใจเต้นแรง ยังคงไม่ใช่ความรัก” เธอบอกความจริง
“ถ้าตอนนี้ล่ะ?”
ที่เอวของหญิงสาวนั้นบีบมือเบา ๆ “ฉันจะแต่งงานทันทีและถ้าคุณคิดต้องการให้ฉันเป็นม่ายจริงๆ คุณมันก็โหดร้ายเกินไป”
“มู่เฉียว”
“ค่ะ”
“เหนื่อยไหม?”
“ไม่เหนื่อย.”
“แล้วอีกอย่าง…” เขาเอื้อมมือไปโอบเอวของหญิงสาว
“เหนื่อยจัง นอนเถอะ” หญิงสาวรีบหลับตา
เขาขยี้ผมของเธออย่างช่วยไม่ได้ “ได้”
มู่เฉียวอดไม่ได้ที่จะหลับไปด้วยความงุนงงเมื่อท้องฟ้าใกล้จะรุ่งสาง
เมื่อเธอตื่นขึ้น โม่หานไม่ได้อยู่ที่นั่นแล้ว เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและตรวจสอบเวลาอีกครั้ง เป็นเวลาสิบโมงแล้ว
เมื่อเธอรู้สึกตัวเธอก็รีบลุกขึ้นนั่งและพบว่าเธอไม่ได้สวมเสื้อผ้าเธอก็ตื่นตระหนกอยู่ครู่หนึ่ง แต่ใครล่ะที่ปิดนาฬิกาปลุกของเธอ? มันคือใคร? เธอ…เธอ…
โทรศัพท์ดังขึ้นและมู่เฉียวหยิบขึ้นมา
“ตื่นแล้วเหรอ ช่วงเช้าผมลางานให้คุณ ส่วนอาหารเช้าผมซื้อให้อาและน้าแล้ว และเปิดประตูด้วยกุญแจของคุณ ดังนั้น สบายใจได้ ลุกขึ้นไปกินข้าวแล้วค่อย ๆ มาที่บริษัท อย่ารีบร้อน”
เสียงที่ไพเราะของเขาดังก้องอยู่ในหูของเธอ
มู่เฉียวรู้ว่าเมื่อคืนไม่ใช่ความฝัน และมุมปากของเธอก็ยิ้มอย่างมีความสุข
อย่างไรก็ตาม โม่หานรู้ได้อย่างไรว่าเธอตื่นแล้ว เธออดไม่ได้ที่จะมองไปรอบๆ ห้องและส่งข้อความกลับไปหาเขาว่า “คุณมีกล้องอยู่ในห้องหรือ คุณไม่ใช่ว่าถ่ายอะไรที่ไม่สมควรถ่ายไว้หรือเปล่า?”
มีเสียงหัวเราะตื้นๆ จากเขา มู่เฉียวสามารถจินตนาการได้ว่าเขาเม้มปาก ยิ้มอย่างเขินอายและยับยั้งชั่งใจ “มีตัวจับความเคลื่อนไหวคู่กับมือถือของคุณอยู่บนโต๊ะ ถ้าคุณมีการเคลื่อนไหว จะมีการแจ้งเตือนมาที่นี่ .”
มู่เฉียว หันศีรษะและเห็นบางอย่างที่เหมือนนาฬิกา
“ได้ บาย”
หลังจากวางสาย มู่เฉียวก็เปิดกล่องจดหมายของโทรศัพท์มือถือและเห็นว่ามีข้อความฝากในกล่องข้อความของเธอ เธอรู้สึกไม่สบาย และขอลาในช่วงเช้า คำแนะนำนับพันเกี่ยวกับการดูแลสุขภาพส่งมาให้เธอคือหัวหน้าของเธอ .
ตอนเที่ยง เธอแกล้งโทรหาพ่อแม่ของเธอและพบว่าพวกเขากำลังพักหลับกลางวันอยู่ เธอค่อย ๆ เดินออกจากประตูบ้านของโม่หานอย่างเงียบ ๆ และยืนอยู่ในลิฟต์ ในที่สุดเธอก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
แต่เมื่อเธอลงไปข้างล่าง เธอจำได้ว่าเธอสวมรองเท้าแตะและมีร้านรองเท้าอยู่ทางขวามือตอนที่เธอออกไป
เมื่อเธอมาถึง My กรุ๊ป เสี่ยวโหรวเกือบจะร้องไห้เมื่อเห็นเธอ
“เกิดอะไรขึ้น?”
“พี่เสี่ยวเฉียว ฉันทำเรื่องผิดพลาดครั้งใหญ่”
มู่เฉียววางกระเป๋าลงบนโต๊ะและเหลือบมองเธอ “อย่าร้องไห้ อธิบายปัญหาให้ชัดเจนก่อน เกิดอะไรขึ้น?”
