SPH:บทที่ 200 แวมไพร์
เย่หยูเอามือไว้ที่ด้านหลัง แล้วขยับนิ้วเบาๆและเลือดบรรพบุรุษหยดหนึ่งในแหวนเลิฟซิกของเขาก็หายวับไปพริบตา
ตูม!
ร่างของแคทลีนสั่นระริก หัวเข่าอ่อนยวบและเธอเกือบล้มพับลงกับพื้นโลหิตบรรพบุรุษเพียงหยดเดียวที่ปรากฏก็ทําให้แคทลีนพบด้วยความอัศจรรย์ใจว่าทั้งร่างของเย่หยุกระจายไอร่างที่เธอไม่สามารถต้านทานได้นี่เป็นไอร่างของบรรบุรุษคนแรก ความกดดันที่กระจายมาจากส่วนลึกของสายเลือดของเขามันเป็นไอของการยอมสยบที่ถูกสลักไว้ในพันธุกรรมของเขา แต่มันเป็นข้อดีที่ไอร่างนี้หายไปอย่าง รวดเร็ว ซึ่งคือเหตุผลที่แคทลีนไม่ได้ทําให้ตัวเองต้องอับอายต่อหน้าทุกคน แต่มันจะกลายเป็นข่าวใหญ่แน่ถ้าคุณหนูของกลุ่มบริษัทการเงินชั้นนําในสหรัฐอเมริกาต้องคุกเข่าต่อห น้าทุกคน
แคทลีนยังคงยิ้มแย้มอย่างมีเสน่ห์ แต่แววตาของเธอนั้นที่นตระหนกอย่างสุดชีวิต
แคทลีนทําตามจิตใต้สํานึกของสายเลือดของเธอด้วยการเดินเข้าไปในร้านกาแฟ เมื่อเธอเห็นเหยูในตอนแรก แคทลีนรู้สึกถึงไอร่างต่างๆที่แผ่ออกจากของบรรพบุรุษ ในตอนแรกแคทลีนไม่แน่ใจว่าสายเลือดของบรรพบุรุษอยู่ในตัวของเหยุหรือไม่ คิดไปว่าหนุ่มจีนคนนี้อาจได้รับไอร่างของบรรพบุรุษจากที่อื่นก็เป็นได้
แต่ทันทีที่โลหิตแห่งบรรพชนปรากฏ แคทลีนก็แน่ใจว่าโลหิตแห่งบรรพชนอยู่ในร่างของเหยูจริงๆ ถึงแม้เธอไม่รู้ว่าหนุ่มน้อยคนนี้มีเลือดบรรพชนซุกซ่อนไว้ แต่ในยามนี้ แคทลีนจดจําตัวตนของเหยูเอาไว้แล้วเธอต้องได้โลหิตแห่งบรรพชนคืนมา
เย่หยมองดูแคทลีด้วยรอยยิ้มที่ไม่เหมือนรอยยิ้มเอาซะเลย แววตาของเขาวับวาว “ผมเชื่อว่าคุณแคทลีนคนนี้ไม่ถือสาเรื่องช่วยเหลือผมถูกไหมครับ”
หัวใจของแคทลีนเต้นผิดจังหวะ และแววตาของเธอนั้นทอแววประหลาดใจอย่างปกปิดไม่อยู่หนุ่มน้อยจากจีนผู้นี้รู้จริงๆว่าเป้าหมายของเธอคือเลือดของบรรพชน
เลสแต็ทซึ่งยืนที่ด้านหลังเหยู ได้ยินสิ่งที่อีกฝ่ายกล่าวเขาตกตะลึงไปครู่หนึ่งก่อนระเบิดเสียงหัวเราะออกมาเขามองเย่หยูอย่างดูหมิน “เจ้าเด็กปากดีนายคิดว่าตัวเองเป็นใครคุณหนูแคทลีนจะช่วยนายงั้นเหรอ เหลวไหลน่า”
เลสแต็ทก้าวออกมาและกระซิบบอกแคทลีน “คุณหนูแคทลีนครับหมอนี่มันโง่ การพูดคุยกับเขาทําให้ดูเหมือนคุณลดตัวลงไปนะครับ” เลสแต็ทไม่รอให้แคทลีนตอบแต่รีบ ก้าวออกมาชี้ไปที่เย่หยูแล้วพูดดูถูกว่า “เย่หยู คุณหนูแคทลี นมีสถานะอะไร ทําไมจะต้องสานฝันให้นายด้วย ช่วยคนที่ไม่เกี่ยวข้องเนี่ยนะนายตีค่าตัวเองสูงไปหน่อยแล้ว”
ดวงตาของเหยูทอแววเย็นเยียบวูบหนึ่งเขายกขาขึ้นมาแล้วเตะออกไป “กล้าดียังไงมาชี้หน้าผม”
ปัง! เลแสต์ทปลิวกระเด็นไปตามแรงเตะของเหยูเขาคุกเข่าลงกับพื้น ใบหน้าบิดเบี้ยวอย่างเจ็บปวดหลังผ่านไปครู่ใหญ่เลสแต็ทก็มีแรงขึ้นมาเล็กน้อย เขาเงยหน้าและตะโกนว่า “เย่หยูแก…”
“หุบปาก” แคทลีนตะโกนแทรกเสียงเลสแด็ท “เย่หยูเป็นเพื่อนของฉัน คุณจะดูถูกเขาแบบนั้นไม่ได้” แคทลีนมองเลสแต็ทอย่างเย็นชาและกล่าวอย่างหมิ่นหยามว่า “สวะ! จากนี้ไปอย่ามาพูดจาวางโตต่อหน้าฉัน”
เลสแต็กตะลึงงันราวกับถูกสายฟ้าฟาดใส่เขาลืมความเจ็บปวดที่ถูกเตะและมองเหยูอย่างไม่อยากเชื่อ “เขากลายเป็นเพื่อนคุณตั้งแต่เมื่อไหร่ นี่เป็นไปได้อย่างไร”
เย่หยูมองไปที่แคทลีนที่น่านับถือ มุมปากเขาโค้งเป็นรอยยิ้มน้อยๆ และกล่าวเบาๆ ว่า “คุณพูดถูกผมไม่ใช่เพื่อนของแคทลีน”
เลสแด็ทยินดีอย่างมากขึ้นมาในทันทีและตะโกนบอกแคทลีนว่า “คุณหนูแคทลีน คุณได้ยินแล้วนะเย่หยูบอกเองว่าเขาไม่ใช่เพื่อนของคุณ”
“ฉันเป็นเจ้านายของเธอ” คําพูดของเหยูเปรียบดุจฟ้าร้องคํารามจนทั้งแคทลีนและเลสแด็ทพากันตะลึงงันแม้แต่ เป็นเมิ่งและอาเข่อที่อยู่ด้านข้างก็อ้าปากค้างขณะมองเย่หยูด้วยความประหลาดใจ
“นายว่าอะไรนะ” เลสเต็ทมองเหยุอย่างตกใจ “นายเป็นเจ้านายของคุณหนูแคทลีนอย่างนั้นเหรอ”
เย่หยูเอามือไปไว้ที่ด้านหลัง และกล่าวเสียงเรียบว่า “ถุกต้องฉันคือนายเหนือหัวของเธออย่าว่าแต่เธอจะออกมาช่วยให้เป็นเมิ่งก้าวหน้าในอาชีพการงานด้วยตัวเอง ต่อให้ถึงกับต้องคุกเข่าลงต่อหน้าฉันเธอก็จะต้องทํามันเดี๋ยวนี้”
เลสแด็ทเบิกตากว้าง และมองเย่หยูอย่างไม่อยากจะเชื่อราวกับเขามองดูคนบ้า “คุณหนูแคทลีน เย่หยุคนนี้กล้าทําให้คุณขายหน้าถึงเพียงนี้” เลสแด็ทลุแล้วเอามือกุมหน้าท้องที่เจ็บชาเอาไว้พูดลอดไรฟันเมื่อมองใบหน้าเย็นชาของแคทลีน “คุณหนูแคทลีนเขาล่วงเกินศักดิ์ศรีของคุณ นี่คือการยั่วยุศักดิ์ศรีของเราชาวอเมริกัน”
“คุณไม่ต้องพูดอีกแล้ว” แคทลีนยื่นมือออกไปหยุดเลสแต๊ทไว้แล้วมองเย่หยูด้วยสายตาเย็นยะเยือกดุจธารน้ําแข็ง “เย่หยูด้วยเหตุผลบางอย่างฉันไม่ถือนะที่จะปล่อยให้เลสแซ็ทถูกซ้อมจนยอมเป็นเพื่อนของคุณแต่ฉันไม่ใช่คนที่คุณ จะมาทําโอหังอวดดีต่อหน้าได้” รอยยิ้มทรงเสน่ห์ของแคทลีนค่อยๆเลือนหายไปเมื่อเธอหลับตาลง เมื่อลืมตาขึ้นดวงตาคู่นั้นทอแววอันตรายยามเธอกล่าวอย่างเย็นชาว่า “ไม่มีใครกล้าบอกว่าเป็นนายเหนือหัวของฉันตั้งแต่ฉันแคทลีนคริสเตียนยังเป็นเด็ก”
เลสแท็ทที่ยืนด้านหลังแคทลีน มีแววตาที่พอใจในคราวเคราะห์ของผู้อื่นเมื่อตะโกนว่า “เย่หยูนายหลงตัวมากเกินไปคิดจริงๆเหรอว่าถ้าหากคุณหนูแคทลีนปฏิบัติกับ นายเหมือนเพื่อนแล้วนายอยากทําอะไรก็ทําได้” เขายิ้มอย่างเย็นชาเมื่อกล่าวต่อว่า “เพราะนายล่วงเกินคุณหนูของต ระกูลผู้มีอิทธิพลด้านการเงินในสหรัฐอเมริกาฉันอยากรู้ว่านายจะผ่านเรื่องนี้ไปได้อย่างไร”
เป็นเมิ่งและอาเข่อ ซึ่งอยู่ข้างๆ เย่หูต่างมีสีหน้าวิตกกังวลเมื่อคิดถึงตอนที่แคทลีนจะทําร้ายเย่หยูเพราะโทสะหัวใจของพวกเธอก็ตึงเครียดขึ้นมา
ในยามนั้นเอง ในการไลฟ์สดของอาเข่อ เนติเซ่นเกือบสิบล้านคนพากันไร้คําพูด ได้แต่มองดูใบหน้านิ่งสงบของเหยู
หลังจากนั้นพักใหญ่ สารพัดข้อความก็ไหลผ่านหน้าจอเหมือนคลื่นสึนามิ
“เจ้าเทพเย่หยุผู้ยิ่งใหญ่คนนี้บ้าเกินไปแล้ว หยุดซะตอนที่ยังทําได้ ไม่อย่างนั้น นายจะหาทางลงไม่ได้นะ”
“ถูกต้อง ครั้งนี้ เย่หยูจัดหนักเกินไป แคทลีน คริสเตียนคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป”
“จบแล้ว เตรียมเก็บศพของเย่หยุได้ ฉันทํานายจุดจบของเขาเอาไว้แล้ว”
“เทพเย่หยู อย่ากลัวไปเลย ลงมือสิ”
“ถูกต้อง ไม่จําเป็นต้องพูด ถ้าหากแม่สาวฝรั่งคนสวยคนนี้คุกเข่าต่อหน้าและพูดคําว่า “เจ้านาย” จริงๆ ต่อให้เขา ตายไปมันก็คุ้มค่า”
ทั้งที่เผชิญหน้ากับแคทลีนผู้เย็นชา สีหน้าของเย่หยุยังไม่เปลี่ยนแปลงเมื่อเขาพูดเสียงนิ่งๆ ว่า “คําพูดก็คือผมเย่หยูเมื่อกล่าวออกไปแล้วจะไม่มีใครต้านทานได้ ถ้าผมบอกว่าเป็นเจ้านายของคุณงั้นก็ผมก็คือนายเหนือหัวของคุณแล้ว”
เย่หยุไม่ใส่ใจสีหน้าที่เย็นชายิ่งกว่าของแคทลีน เขาตะโกนออกไปว่า “คุกเข่า!”
เลสแต็ทเหยียดยิ้มและมองเย่หนูราวกับมองดูคนบ้าแคทจีนผู้สูงส่งจะคุกเข่าตรงหน้าเขาได้อย่างไรกัน
ภายใต้สายตาที่ไม่อยากเชื่อของทุกคน หัวเข่าของแคทลีนอ่อนยวบ จนทรุดลงไปตรงหน้าของเหยู
…” เลสแด็ทอ้าปากค้าง แต่ไม่มีคําพูดใดหลุดออกมา
–
แคทลีทคุกเข่าต่อหน้าเย่หยูจริงๆ!
เรื่องนี้เป็นไปได้อย่างไร
ไม่ว่าเลสแต็ทพยายามเค้นความคิดขนาดไหนเขาก็คิดไม่ออกว่าแคทลีนจะคุกเข่าลงตรงหน้าของเย่หยุได้
เป็นเมิ่งและอาเข่อก็มองแคทลีนอย่างไม่เชื่อสายตาทั้งคู่ตกใจที่พอเย่หยูออกคําสั่ง แคทลีนก็คุกเข่าลงไปจริงๆ
พวกเขาทุกคนไม่เห็นว่าที่ด้านหลังของเหยู มีหยดเลือดสีแดงสดปรากฏขึ้นโดยไม่มีที่มาที่ไปบนฝ่ามือของเขาแผ่พลังที่ไร้รูปทรงออกมา พลังชนิดนี้ไม่ทําให้มนุษย์ธรรมดาสัมผัสได้แต่สําหรับแวมไพร์อย่างแคทลีนแล้วมันเหมือนกับราชโองการของฮ่องเต้เป็นประกาศิตจากสวรรค์ที่ต่างกันออกไป!
