นี่ไม่ใช่โซ่ธรรมดาๆ บนโซ่มีอักขระสลักไว้เยอะแยะ
ฉินเฉิงพยายามขยับตัว แต่เขากลับไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เลย เห็นอยู่ว่าโซ่ไม่ได้ผูกไว้แน่น แต่เขาขยับไม่ได้
ในขณะนั้นเองก็มีลำแสงพุ่งออกมาจากโซ่ นั่นทำให้ฉินเฉิงรู้สึกว่าโซ่ดูเหมือนจะเข้าไปในร่างกายของเขา และทำให้พลังทั้งหมดในร่างกายของเขาก็ค่อยๆ หมดไปทีละน้อย!
โซ่ค่อยๆสั่นและปรากฏแสง พลังไหลไปตามโซ่ ท่ามกลางความมืด!
สีหน้าของฉินเฉิงเปลี่ยนไป เขาขยับตัวโดยใช้กำลังที่มีทั้งหมด แต่เขาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เลย ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงปล่อยให้โซ่จัดการกับความแข็งแกร่งของเขา!
“เป็นไปได้อย่างไร…” ฉินเฉิงเริ่มรู้สึกว่าพลังแห่งจิตวิญญาณในตัวของเขาค่อยๆหายไปทีละน้อย แม้จะไม่เร็วมาก แต่ก็รับรู้ได้
เขาใช้วิธีนับไม่ถ้วน แต่ก็ไม่สามารถหลุดออกจากโซ่ได้ และเขาก็ไม่สามารถหยุดโซ่ที่ดูดพลังแห่งจิตวิญญาณของเขาได้ด้วย
หลังจากนั้นไม่นาน ฉินเฉิงก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้
“สมาคมศิลปะการต่อสู้จิงตูที่บอกว่าตัวเองเป็นหน่วยงานยุติธรรม แต่กลับการจับกุมผู้ที่ฝึกเวทมนตร์ ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าสมาคมศิลปะการต่อสู้จิงตูเป็นปีศาจที่แท้จริง!” ฉินเฉิงทนไม่ได้ที่จะพูดออกมา
พวกเขาไม่ปล่อยให้ฉินเฉิงใช้เวทมนตร์ แต่พวกเขาก็กลับถ่ายกำลังภายในของคนอื่นอย่างลับๆ
นี่คือปีศาจตัวจริง คือผู้ฝึกเวทย์มนตร์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุด!
สมาคมศิลปะการต่อสู้จิงตู ไม่ได้กระจอกๆ!
กำลังภายในของคนอื่นได้มาอย่างยากลำบาก แต่กลับถูกสมาคมศิลปะการต่อสู้จิงตูเอาไป โลกนี้้มีเรื่องแบบนี้จริงเหรอนี่?
ในที่สุดฉินเฉิงก็เข้าใจว่าทำไมสมาคมศิลปะการต่อสู้จิงตูจึงอยู่มายาวนาน และมีแต่คนระดับสูงๆ
นั่นเป็นเพราะพวกเขาใช้กำลังภายในของผู้อื่นเพื่อปรับปรุงการฝึกฝนของพวกเขาเอง!
“ไม่แปลกใจเลยที่มีจอมยุทธมากมายในสมาคมศิลปะการต่อสู้จิงตู แต่ทำไมกลับไม่มีจอมยุทธผู้ยิ่งใหญ่” ฉินเฉิงตระหนักทันที
ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา เขาสังหารจอมยุทธไปไม่น้อยกว่า 30 คน และไม่รู้ว่าจอมยุทธของสมาคมศิลปะการต่อสู้จิงตูถูกซ่อนไว้มากน้อยแค่ไหน
ฉินเฉิงสงสัยมาตลอด ว่าทำไมพวกเขาถึงมีคนอัจฉริยะมากมาย?
จนวันนี้ ฉินเฉิงจึงรู้แล้วว่า พวกเขาสร้างจอมยุทธด้วยวิธีนี่เอง!
สาเหตุที่สมาคมศิลปะการต่อสู้จิงตูไม่มีจอมยุทธผู้ยิ่งใหญ่เป็นเพราะมันต้องอาศัยพรสวรรค์ที่แข็งแกร่งมาก ไม่มีทางขึ้นระดับนั้นได้ ถ้าไม่มีกำลังภายในเพียงพอ
“นี่คือเพียงสิ่งที่ฉันเห็น ไม่รู้มันยังมีเรื่องลับลมคมในอะไรอีก?” ฉินเฉิงคิดกับตัวเอง
มันต้องมีวิธีอื่นที่สาเหตุที่สมาคมศิลปะการต่อสู้จิงตูเอามาใช้
คุกลึกนั้น มีเสียงร้องออกมาเป็นระยะๆ
ไม่รู้ว่านานแค่ไหน ในที่สุดเสียงก็เงียบลง
ดูเหมือนว่าสมาคมศิลปะการต่อสู้จิงตู ได้จัดการกับกับตราประทับเรียบร้อยแล้ว
มีคนจำนวนไม่น้อยเดินมาในส่วนลึกของคุกนั้น และดวงตาของฉินเฉงก็จับจ้องไปที่ประธานทั้งแปดคนของสมาคมศิลปะการต่อสู้จิงตู
น่าเสียดายที่ประธานทั้งแปดคนไม่ปรากฏตัวออก ทั้งแปดนี่น่าจะเป็นจอมยุทธผู้ยิ่งใหญ่เหรอ?” ฉินเฉิงคิดกับตัวเอง
จอมยุทธผู้ยิ่งใหญ่ทั้งแปด ฉินเฉิงจะไม่มีโอกาสชนะแม้แต่น้อย
ในขณะนั่น ชางโจวก็เดินเข้ามาอีกครั้ง
เขายืนอยู่ตรงหน้าฉินเฉิง และพูดเยาะเย้ย “ฉินเฉิง นายฆ่าคนของสมาคมศิลปะการต่อสู้จิงตูไปไม่น้อย ฉันต้องได้รับโทษ?”
“โทษบ้าบออะไร!” ฉินเฉิงตะโกน
ชางโจวไม่มีท่าทีใดๆ แต่พูดต่อ “นายสร้างบาดแผลให้สมาคมศิลปะการต่อสู้จิงตูหลายครั้ง ฉันทนนายมานานแล้ว”
“xxxแม่ ไอ้เวรเอ้ย!
ชางโจวถอนหายใจ “ฉินเฉิง นายต้องเข้าใจ สมาคมศิลปะการต่อสู้จิงตู… ”
“xxxแม่ ไอ้เวร!” ก่อนที่ชางโจวจะพูดจบ ฉินเฉิงก็ขัดจังหวะ
ชางโจวทนไม่ไหว เขาพูดอย่างโกรธจัด “ไอ้ชาติชั่ว พ่อแม่ไม่สั่งสอนหรือไง”
“กับพ่อนายฉันก็จะพูดอย่างนี้? กลับบ้านไปถามแม่นายนะ ว่าพ่อนายก็ชาติชั่วเหมือนกันเปล่า” ฉินเฉิงตะโกน
ชางโจวกัดฟัน ฝ่ามือสั่น และทันใดนั้นจับแส้มาไว้ที่มือ
แส้นี้แสดงเป็นสีทอง และมีอักขระจาง ๆ อยู่ดูทรงพลัง
หลังจากนั้นชางโจวก็ฟาดแส้ไปที่ตัวของฉินเฉิงทันที
รอยสีดำปรากฏบนตัวของฉินเฉิง มันเหมือนรอยไหม้ มีควันสีดำออกมา
“เพี๊ยะ!”
ชางโจวยังคงฟาดแส้ลงไปที่ตัวฉินเฉิงหลายต่อหลายครั้ง จนเหนื่อยหอบ
“ฉินเฉิง” ชางโจวอ้าปากหายใจ “ที่นี่ ถ้าฉันต้องการให้นายตาย นายก็ต้องตาย ฉันจะทำให้แกตายทั้งเป็น มันจะดีกว่าไหม! ที่นายควรจะฟังฉัน!”
ผิวหนังของฉินเฉิงถูกแส้ฟาดจนเป็นแผลเต็มไปหมด มันแทบทำให้เขาหมดแรงไปชั่วขณะ
เขาเงยหน้าขึ้น หัวเราะและพูดว่า: “ไอ้สัตว์นรก… ”
“ไอ้เวรนี่!” ชางโจวโกรธฉินเฉิงแทบกระอักเป็นเลือดของฉินเฉิง “เอาล่ะ ฉันอยากเห็นว่านายจะปากดีไปนานแค่ไหน!”
หลังจากพูดจบชางโจวก็เดินกำลังจะออกไป
จากนั้นปรมาจารย์หนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาในคุก
ชางโจวส่งแส้สีให้ปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่คนนั้น
“ปาฉิง ฟาดเขาต่อ ถ้าฉันไม่บอกให้หยุด ก็ห้ามหยุด เข้าใจไหม? ” ชางโจวพูดอย่างเย็นชา
ปาฉิงถือแส้และพยักหน้าอย่างรวดเร็ว “ขอบคุณ คุณชางที่ให้โอกาส!”
ชางโจวมองไปที่ฉินเฉิง แล้วพูดว่า “ถูกปรมาจารย์หมิ่นเกียรติ คงรู้สึกเศร้าน่าดูสินะ? ฮ่าๆ ฉินเฉิง สนุกไปด้วยกันแล้วกัน ”
หลังจากพูดจบ ชางโจวก็เดินออกไป
ปาฉิงฟาดแส้ในมือของเขาและพูดด้วยความตื่นเต้น “ฉันไม่คิดมาก่อนเลย! ว่าจะมีโอกาสจัดการกับจอมยุทธ! และไม่ใช่จอมยุทธธรรมดา ฮ่าๆๆ!”
ฉินเฉิงเหลือบมองเขาและพูดเยาะเย้ย “ภูมิใจนักเหรอ? คิดว่าออกไปมันจะได้หน้าเหรอ? นายนี่มันสวะจริงๆ ”
ปาฉิงหัวเราะ แล้วพูดว่า “แล้วไง? นายอยู่ใต้มือฉันนะ? ถ้าพูดจาให้น่าฟัง อาจจะโดนเบากว่านี้ ”
“นายคู่ควรเหรอ?” ฉินเฉิงหรี่ตาลง
เมื่อได้ยิน ปาฉิงก็เดินไปพร้อมกับแส้ในมือของเขา
“นายอยากตายใช่ไหม?” ขณะที่เขาเดินไป ฉินเฉิงเงยหน้าขึ้นและมองเขาอย่างเย็นชา
เมื่อดวงตาของสบกัน ปาฉิงถอยหลังสองก้าวด้วยความตกใจ และแส้ในมือของเขาตกลงไปที่พื้นโดยไม่รู้ตัว
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ!” เมื่อเห็นดังนี้ ฉินเฉิงอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นและหัวเราะ
การแสดงออกของปาฉิงเปลี่ยนไป เขาจับแส้ด้วยความโกรธ กัดฟันและพูดว่า “นายกล้าทำฉันขายหน้า! คอยดู ฉันจะฆ่านาย!”
