มู่เฉียวหยิบที่คาดผมขึ้นมาบนโต๊ะและโบกมือให้ลูกพี่ลูกน้องของเขา “พูดถึงอันนี้เหรอ?”
ลูกพี่ลูกน้องรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย เขาจับมันด้วยมือทั้งสองข้าง
มู่เฉียวขมวดคิ้ว
“พี่สาว ที่คาดผมนี้มีมูลค่าหลายล้านเหรียญ พี่ใช้เป็นที่คาดผมของมู่เสี่ยวโหยว ไม่กลัวถูกกระชากหรือไง?”
มือของมู่เฉียวสั่น และหวีระหว่างนิ้วของเธอก็ตกลงไปบนโต๊ะ เธอก้าวไปข้างหน้าสองก้าว “อะไรนะ?
ลูกพี่ลูกน้องของฉันชี้ไปที่เพชรที่อยู่บนนั้น “พี่สาว ดูสิ เพชรเม็ดนี้เป็นเพชรจริงๆ เมื่อพิจารณาจากน้ำเทคโนโลยีการตัดแล้ว มันคืองานของปรมาจารย์อย่างแน่นอน”
“จริงเหรอ…เพชรจริงเหรอ” มู่เฉียวสูดหายใจ
ลูกพี่ลูกน้องคนนี้เป็นคนประเมินราคาอัญมณี มู่เฉียวไม่สงสัยในสิ่งที่เขาพูด เสี่ยวโยวชอบที่คาดผมนี้มาก เขาจะคาดมันทุกวันและไม่เคยเปลี่ยน
ตอนแรกมู่เฉียวคิดว่าแม่ของเธอซื้อให้แต่ไม่ได้สังเกตเพชรบนนั้น เธอคิดว่ามันสวยและวาววับมาก วงแหวนผมสีดำ โบสีแดงเข้ม และเพชรประกายตรงกลางแบบไม่ธรรมดา แม้ว่ามันจะดูงดงาม มู่เฉียว ไม่เคยคิดว่าเพชรตรงกลางจะเป็นของจริง
หลังจากฟังลูกพี่ลูกน้องแล้ว เธอก็หยิบขึ้นมาดูใกล้ๆ กัน จากนั้นเธอก็พบว่ามีแหวนไหมทองที่ข้างคันธนูสังเกตเห็นได้ยาก
“มันทำมาจากด้ายสีทองจริงๆ” ลูกพี่ลูกน้อง ในมือของเธออีกครั้งแล้วมองกลับไปกลับมา
“มีด้ายเส้นนี้ด้วย คุณดูอาจธรรมดา เท่าที่ฉันรู้นี่น่าจะเป็นไหมทะเล ของที่หาซื้อยากในโลกนี้ มันควรจะแปรรูปด้วยกระบวนการพิเศษ ที่คาดผมชิ้นนี้สามารถซื้อบ้านสองหลังในเมือง A ได้เลย” ขณะที่เขาพูด เขาก็รีบคืนที่คาดผมให้มู่เฉียวอย่างระมัดระวัง
มู่เฉียวจับที่คาดผมไว้เธอและตกลงไปที่พื้น ทำให้เกิดความตื่นตระหนกในใจของเธอ
เธอหยิบมันขึ้นมา
เดินไปหามู่เสี่ยวโยว “มู่เสี่ยวโหยว บอกแม่หน่อยว่า ใครซื้อที่คาดผมนี้ให้?”
มู่เสี่ยวโยวนั่งบนเก้าอี้ไม้ไผ่ขนาดเล็กที่คุณปู่ทำขึ้นเป็นพิเศษสำหรับเธอ มองขึ้นไปที่มู่เฉียว แล้วหุบปาก และส่ายหัว คุณย่าและคุณปู่บอกว่าถ้าเธอบอกแม่ของเธอ พวกเขาจะหายตัวไป
“พูดไม่ได้” มู่เสี่ยวโยวไม่เคยเห็นมู่เฉียวที่จริงจังขนาดนี้มาก่อน และรู้สึกตกใจเล็กน้อยอยู่พักหนึ่ง
ลูกพี่ลูกน้องก็ตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติและนั่งยอง ๆ ข้าง มู่เสี่ยวโยว”เสี่ยวโยวบอกลุงหน่อยได้ไหมว่าใครให้สิ่งนี้?”
มู่เสี่ยวโยวเป็นคนตัวเล็ก แต่เธอมีความคิดของเธอเอง เช่นเดียวกับ มู่เฉียวเมื่อเธอยังเป็นเด็ก คนอื่นๆ จะเปลี่ยนสิ่งที่เธอไม่ต้องการจะพูดได้ยาก
ในฐานะแม่ของเธอมู่เฉียวรู้ดี เธอคิดเกี่ยวกับมันและเปลี่ยนวิธีอื่น “เพราะคนที่ให้มันกับเธอไม่ต้องการให้บอกแม่ใช่ไหม?”
มู่เสี่ยวโหย่วพยักหน้า
มู่เฉียวจ้องไปที่คาดผมอีกครั้ง และคนส่วนใหญ่ไม่สามารถมอบสิ่งที่ล้ำค่าให้กับ มู่เสี่ยวโยว ตั้งแต่ยังเป็นเด็กได้
แล้วยังส่งให้แบบเงียบๆ
ยิ่งไปกว่านั้น คนที่กล้าให้ทางการเงินของคนที่ให้ต้องมีกินมีใช้ไม่หมดแน่
เธอนึกถึงโม่หานคนที่มีทรัพยากรทางการเงินและเหตุผลที่จะส่งให้
“ช่วยดูเธอไว้ให้หน่อย ฉันลองโทรสอบถามดู” มู่เฉียวพูดจบ และเมื่อเขาเดินไปที่บ้าน เธอก็โทรหาโม่หาน โม่หานมองดูรถและเห็นหมายเลขของมู่เฉียว และกดเปิดลำโพงเพื่อพูดสาย “อยู่ระหว่างทาง ผมน่าจะไปถึงตอนบ่ายโม่งครึ่ง”
“คุณขับรถอยู่เหรอ”
“ใช่.”
“ทำไมไม่ให้คนขับรถขับ”
“แล้วคุณว่าไงละ?”
เมื่อเขาพูดขึ้น มู่เฉียว ก็ยอมแพ้อีกครั้ง เส้นทางไปหาเธอมันไม่ง่าย เธอไม่ต้องการโน้มน้าวเขา ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจรอให้เขามาถามอีกครั้ง
เมื่อกลับมา เสี่ยวโยวกำลังร้องไห้ อาจเป็นเพราะเธอกลัวที่ผู้ใหญ่สองสามคนถามเธอ มู่เฉียวก็ขมวดคิ้ว
“เกิดอะไรขึ้น?”
แม่ทักเธอ “ฉันเพิ่งได้ยินลูกพี่ลูกน้องของเธอบอกว่าที่คาดผมของ เสี่ยวโยวหลายล้าน?”
มู่เฉียวกล่าวว่า “เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กน้อยแน่นอน พ่อแม่ของฉันทำงานหนักมาทั้งชีวิต และคาดว่าพวกเขาน่าจะมีไม่ถึงหลายล้าน”
“พ่อแม่ หนูจะออกไปข้างนอกสักพัก พอดีเพื่อนร่วมงานมาที่นี่ หนูจะพาเขาไปเที่ยวหน่อย”
พ่อแม่พยักหน้า “แล้วเรื่อง…”
“เรื่องนี้ จะตรวจสอบเอง อย่าเพิ่งบอกอะไรออกไป”
เธอเหลือบมองลูกพี่ลูกน้องของเธอที่ส่ายหัว “ไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่พูดอะไรทั้งนั้น”
มู่เฉียวเดินไปที่ทางเข้าหมู่บ้านและรอสักครู่ เธอเห็นรถออฟโรดขับผ่านไป มันเป็นแบรนด์ชั้นนำ เมื่อเธอเห็นเขาอยู่ที่นั่น ชายคนนั้นเหยียดแขนออกและโบกมือให้เธอ มู่เฉียวโบกมือให้เขาหยุดรถ ถัดจากเขา เขาเปิดประตูที่นั่งผู้โดยสาร แล้วนั่งลง
โม่หาน ในชุดเบสบอลสีดำและเสื้อสเวตเตอร์มีฮู้ดสีขาวอยู่ข้างใน รู้สึกกระฉับกระเฉง
ดึงเธอและจูบใบหน้าของเธอ
มู่เฉียวตบไหล่เขา “เดี๋ยวมีคนเห็น”
ชายคนนั้นเสียใจมาก “คุณมารอที่ข้างถนนคุณกลัวว่าคนจะเห็นหรือ”
มู่เฉียวไม่อยากเถียงกับเขา ดึงที่คาดผมออกจากกระเป๋าเสื้อแล้วกางออกในฝ่ามือ “คุณเป็นคนให้เสี่ยวโยวหรือ?”
โม่หานหยิบมันขึ้นมาและมองดูมันขมวดคิ้ว “ไม่”
“ไม่ใช่คุณ? แล้วใคร?” มู่เฉียวสับสนเล็กน้อย
“คนให้นี้ใจกว้างจริงๆ” โม่หานกล่าว
เป็นคนรอบรู้จริง “คุณดูมันออก”
“บางที ฉันเดาได้ว่าเป็นใคร”
มู่เฉียวรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย “ใคร?”
โม่หานปลดเข็มขัดนิรภัย เปลี่ยนท่าทาง และมองมู่เฉียว “น่าจะเป็นปู่กับย่า”
เพราะเขาได้ยินคนพูดมาก่อนว่าปู่ย่าใช้เงินเยอะ
พวกเขาขอให้ใครสักคนทำเครื่องประดับเล็กๆ เขาไม่ได้ถามว่ามันคืออะไร คิดว่าทำให้พวกเขาเอง แต่เขาไม่ได้คาดว่าจะทำเพื่อส่งให้มู่เสี่ยวโยว
“อ่า เป็นไปได้ยังไง…” คำตอบนี้ไม่คาดคิดสำหรับมู่เฉียว ในปีนั้น ครอบครัวตระกูลมู่ ทำให้เธอเสียชื่อเสียง และย่าโม่และปู่โม่ ก็พูดแทนเธอในตอนแรก ต่อมา คุณนายโม่ไม่รู้ว่ามาจากไหน หลังจากทำการทดสอบความเป็นพ่อ เธอแค่พูดว่าโม่เสี่ยวโยวไม่ใช่ลูกหลานตระกูลโม่ และผู้สูงอายุสองคนก็เงียบปล่อยให้คุณนายโม่ ทำให้เธออับอายและทำให้เป็นเรื่องยากสำหรับเธอ
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ มู่เฉียวก็เม้มปากและเอาที่คาดผมไว้ในมือของโม่หาน “รบกวนคุณช่วยฉันคืนให้หน่อย ของชิ้นนี้แพงเกินไปฉันรับมันไว้ไม่ได้”
โม่หานถือมันไว้ในมือแล้วหันกลับมา “ไม่ใช่ให้คุณ แต่ให้เสี่ยวโยว”
“โม่หาน ถ้าให้ใครรู้ว่าเสี่ยวโยวมีสิ่งล้ำค่าอยู่บนหัวของเธอ มันจะทำให้เธอเป็นอันตราย” นี่เป็นหนึ่งในเหตุผลที่เธอกลัว โชคดีที่มีคนจำนวนมากที่ ไม่รู้จักของแบบนี้เหมือนเธอ หลายๆ อย่าง นึกไม่ถึงจริงๆ
“คุณปู่และคุณย่าอาจพิจารณาถึงแง่มุมนี้ด้วย ดังนั้น ฟังนะ มู่เฉียว ถ้าพวกเขา…”
“ไม่” ดูเหมือนว่าเธอจะรู้ว่าเขาต้องการจะพูดอะไร มู่เฉียวปฏิเสธโดยไม่รอให้เขาพูดจบ หลังจากคิดแล้ว เขาก็เสริมอีกประโยคหนึ่งว่า “ฉันไม่คัดค้านที่พวกเขาแอบมาหามู่เสี่ยวโยวเป็นการส่วนตัว แต่ฉันยังไม่อยากคุยและเผชิญหน้าตอนนี้”
