หลังจากหยงซือเหม่ยเจอเห่อจื่ออันเธอก็กลับบ้านทันที จากนั้นก็พุ่งตรงเข้าไปในห้องหนังสือเถ้าแก่หยง
“คุณตาคะ หนูมีเรื่องอยากให้คุณตาช่วยค่ะ”
เถ้าแก่หยงมองหยงซือเหม่ย ถึงแม้อายุเธอไม่เด็กแล้ว แต่ทำอะไรก็ยังเอาแต่ใจ ในสายตาท่าน เธอก็ยังเป็นเด็กที่ไม่โต
“มีเรื่องอะไร? ทำไมต้องให้ตาแก่อย่างตาออกหน้าให้?”
“คุณตาคะ หนูอยากไปเมืองเจียงเฉิง ไปหาคุณแม่กับคุณปู่ของลู่จิ้นยวน”
หยงซือเหม่ยคิดไปมา รู้สึกว่าที่เห่อจื่ออันพูดก็ถูก
ด้วยวงศ์ตระกูลของเธอ เธอไม่เชื่อว่าตระกูลลู่ไม่อยากใช้เป็นข้ออ้างร่วมมือกันทางธุรกิจ
ถึงเวลาถ้าคนตระกูลลู่ช่วยเธอ ไม่ว่าอะไรก็จะง่ายขึ้น
“หลานคิดอะไรอยู่”
พอเถ้าแก่หยงได้ยิน ก็รีบส่ายหน้า “หลานเป็นผู้หญิง เป็นฝ่ายวิ่งเข้าหาก่อน เดี๋ยวจะเหมือนหลานอยากแต่งเข้าไปมาก ฐานะหลานจะลดทันที!”
เถ้าแก่ผ่านประสบการณ์มาเยอะขนาดนั้น ยังไงก็ต้องคิดการไกลอยู่แล้ว
ท่านมองออก หยงซือเหม่ยชอบลู่จิ้นยวนจริงๆ อยากแต่งงานกับเขา
แต่ท่านก็ไม่ได้ต่อต้าน แต่ว่า ท่านไม่อยากให้หลานสาวต้องเองลำบาก
แม่ของหยงซือเหม่ยเสียไปนานแล้ว เถ้าแก่เอาความรักทุกอย่างให้หลานคนนี้ ก็ต้องหวังให้เธอได้สิ่งที่ดีที่สุด
“งั้น งั้นหนูจะทำยังไงดีคะ?”
“เรื่องนี้ ตาจัดการเอง ถ้าหลานชอบเขาจริงๆ ช่วงนี้ก็ไปกระชับความสัมพันธ์ลู่จิ้นยวนก็พอ”
“คุณตาดีกับหนูที่สุดเลย”
พอหยงซือเหม่ยได้ยินก็วางใจไม่น้อย ท่านออกหน้าแทน เธอก็ไม่ต้องกังวลอะไรแล้ว
หยงซือเหม่ยอยู่กับเถ้าแก่อีกสักพัก ค่อยออกไป
เถ้าแก่หยงสืบเบอร์โทรศัพท์ของตระกูลลู่ จากนั้นก็โทรไปหา
เถ้าแก่ลู่กำลังเล่นหมากรุกกับสหายในห้องหนังสือ พอได้ยินพ่อบ้านบอกว่าได้รับโทรศัพท์จากเมืองจิงเฉิง ท่านก็เรียกมา
“ฮัลโหล ใคร?”
“ฉันเอง เถ้าแก่ตระกูลหยง”
พอเถ้าแก่ได้ยินว่าเป็นเขา ก็รู้สึกแปลกใจไม่น้อย
เถ้าแก่คนนี้ เพราะหลายปีก่อนลู่จิ้นยวนปฏิเสธหลานสาวเขา ก็ไม่เคยติดต่อท่านอีกเลย ยังขัดขาธุรกิจตระกูลลู่ที่เมืองจิงเฉิงด้วย
ตอนนี้ ทำไมนึกอยากติดต่อท่าน?
“มีเรื่องอะไร?”
เถ้าแก่ลู่เอ่ยอย่างเรียบนิ่ง
“ก็ต้องเป็นเรื่องดีอยู่แล้ว ช่างเถอะ ฉันก็จะไม่อ้อมค้อม หลานสาวฉันเอง ครั้งก่อนลู่จิ้นยวนช่วยเธอไว้ ตอนนี้เธอชอบเขา
พอได้ยินแบบนี้ เถ้าแก่ลู่ก็เลิกคิ้ว
หลานสาวตระกูลหยงชอบลู่จิ้นยวน?
ท่านไม่เคยได้ยินข่าวอะไรเลย
ถ้าเป็นแต่ก่อน เถ้าแก่ลู่คงคิดว่าไม่เลวเลย เพราะธุรกิจทั้งสองตระกูลจะได้ทดแทนกัน ถ้าร่วมมือกัน ก็ถือว่าเป็นเรื่องดี
แต่ตอนนี้……
พอนึกถึงหลานตัวเองหลงเวินหนิงขนาดนั้น หลายปีแล้วก็ไม่เคยเปลี่ยนใจ เถ้าแก่รู้สึกว่านี่อาจจะเป็นเวรกรรมของทั้งสองคน
“เรื่องนี้ ฉันตัดสินใจไม่ได้ เรื่องของหนุ่มสาว ให้พวกเขาจัดการเองเถอะ”
“แกเป็นถึงปู่ แค่ช่วยพูดหน่อยก็ไม่ได้? ถ้าพวกเขาแต่งงานกัน ประโยชน์ที่นำพามาให้คงไม่น้อย”
เถ้าแก่ลู่เงียบไปครู่หนึ่ง ถ้าเป็นแต่ก่อน ท่านอาจจะเห็นด้วย
แต่หลายปีที่เวินหนิงหายตัวไป ท่านก็เห็นเหมือนหลานตัวเองวิญญาณหลุดออกจากร่าง ท่านเห็นแล้วยังรู้สึกเจ็บปวดไปด้วย ท่านไม่อยากเป็นคนชั่วอีก
“ถึงจะเป็นแบบนั้น แต่เรื่องความรู้สึกไม่มีอะไรมาบังคับได้ เอาอย่างนี้ ถ้าจิ้นยวนรับรักหลานสาวแก งั้นฉันก็จะสนับสนุนเต็มที่ ถ้าเขาไม่ ฉันก็จะไม่บังคับ”
กี่ปีผ่านมานี้ก็ไม่ได้ร่วมธุรกิจกับตระกูลหยง ก็ไม่เห็นเป็นอะไร
เถ้าแก่หยงยังอยากจะพูดอะไร แต่กลับถูกเปลี่ยนประเด็นแบบนี้ เลยจำใจต้องปล่อยผ่าน
ข้างนอกห้องหนังสือ เย่หว่านจิ้งที่กำลังยกน้ำชามาให้ ก็ได้ยินคำพูดของเถ้าแก่ลู่ชัดเจน
พอคำว่าตระกูลหยงลอยเข้าหู เธอก็รู้สึกดีใจไม่น้อย
ตอนนี้เย่หว่านจิ้งลดมาตรฐานแล้ว สิ้นหวังจนอยากจะบวชชี แค่ผู้หญิงเชื่อฟังก็พอแล้ว แค่ไม่ใช่เวินหนิง ยังไงเธอก็ต้องยอมรับให้ได้
หลานสาวของตระกูลหยง เธอจะไม่รู้ได้ยังไง?
แก้วตาดวงใจของตระกูลหยง มีคุณชายตามจีบเธอไม่น้อย เพราะความเอ็นดูที่เธอได้รับ อีกหน่อยคงได้มรดกไม่น้อย
แค่แต่งงานกับเธอ อนาคตก็จะสว่างสดใส
เพราะฉะนั้น ตอนที่เย่หว่านจิ้งได้ยินเถ้าแก่ปฏิเสธ ก็เดินเข้าไปทันที
“คุณพ่อคะ คุณพ่อปฏิเสธเรื่องคู่แต่งงานของจิ้นยวนอีกแล้วใช่ไหมคะ”
เถ้าแก่หันมองเธอ “เธอได้ยินหมดแล้ว?”
เย่หว่านจิ้งพยักหน้า “คุณพ่อ ตระกูลหยง หลายปีก่อนเราพลาดโอกาสไปแล้วครั้งหนึ่ง ครั้งนี้ก็จะปล่อยอีกเหรอคะ?”
“หว่านจิ้ง จิ้นยวนคิดยังไง เธอไม่รู้เหรอ? เธอยังคิดว่าเขาสามารถรับรักผู้หญิงคนอื่นได้อีกเหรอ? พ่อว่าเธออย่ายุ่งเรื่องคนหนุ่มสาวเลย เดี๋ยวลูกจะเกลียดเธอเปล่าๆ”
สีหน้าเถ้าแก่เข้มงวด เย่หว่านจิ้งไม่กล้าเถียงท่าน แต่ในใจก็ไม่ยอม
เธอยุ่งอะไร ทุกอย่างก็เพื่อความสุข เพื่ออนาคตของลู่จิ้นยวนไม่ใช่เหรอ?
ทำไมทุกคนไม่มีใครเข้าใจเธอเลยล่ะ?
เย่หว่านจิ้งเดินออกจากห้องหนังสือ ในใจไม่หยุดคิดแผนเลย
เธอต้องยุเรื่องนี้ให้สำเร็จ ต้องไล่เวินหนิงออกไป
……
เมืองจิงเฉิง
กับเรื่องที่เมืองเจียงเฉิง ลู่จิ้นยวนไม่รู้เรื่องเลย แต่กลับหงุดหงิดกับการตอแยของหยงซือเหม่ย
ตอนนี้เขาเข้าใจแล้ว ผู้หญิงคนนี้ไม่รู้เรื่องงานอะไรเลย ทั้งหัวเอาแต่เพ้อฝันเรื่องความรักโรแมนติก
ลู่จิ้นยวนถามใจตัวเอง ตอนนั้นที่เขาช่วย ก็แค่ทนเห็นผู้หญิงคนหนึ่งถูกโจรกระชากกระเป๋ากลางถนนไม่ได้ ไม่ได้อยากโชว์ความแมนอะไรเลย
ตอนนี้เขาก็เลยหลบหน้าหยงซือเหม่ย กับคำเชิญชวนต่างๆของเธอ เขาไม่สนใจเลย
แต่ช่วงนี้เขามีเรื่องสำคัญต้องทำ เพราะไม่รู้ว่าจะอยู่เมืองจิงเฉิงนานแค่ไหน เขาก็เลยให้คนหาบ้านให้เขา
เอาแต่อยู่ในโรงแรม ก็ไม่สะดวกมากนัก แถมยังมีเห่อจื่ออันอีก เขาเลยหงุดหงิดลำคาญมาก
ลู่จิ้นยวนเลือกโซนที่สงบๆ ถึงแม้ไม่ใช่ในตัวเมือง ไม่ได้สะดวกขนาดนั้น แต่สภาพแวดล้อมดี เรื่องการตกแต่งก็อิงตามความชอบเวินหนิง สไตล์เรียบๆ
แต่เขาไม่รู้ว่าจะทำยังไง ถึงจะทำให้เวินหนิงย้ายเข้ามาอยู่
