เวินหนิงวิ่งได้ไม่นาน ไป๋หลินยวี่ก็ถูกคุณหมอเข็นออกมาจากห้องฉุกเฉิน
“คุณหมอ ตอนนี้แม่ฉันเป็นยังไงบ้างคะ?”
เวินหนิงถามอย่างกังวล จับแขนหมอไว้ เผลอออกแรงโดยไม่รู้ตัว
“ตอนนี้ผู้ป่วยพ้นขีดอันตรายแล้ว ยังดีที่พบได้ทันเวลา จึงไม่เป็นอะไรมาก ตั้งใจพักผ่อนไม่กี่วันก็หายแล้ว”
ได้ยินคุณหมอพูดแบบนี้ เวินหนิงก็โล่งใจมาก
ยังดีที่ไม่เกิดผลร้ายแรงที่ไม่สามารถย้อนกลับได้
หลังจากเวินหนิงเดินตามหลังคุณหมอและพยาบาล ส่งไป๋หลินยวี่กลับที่ห้องผู้ป่วย
จากนั้นเธอก็ไปหาคุณหมอที่รับผิดชอบ “ทำไมจู่ๆ แม่ฉันถึงเป็นลม? ยาในช่วงก่อนหน้านี้ไม่ได้ประสิทธิภาพเหรอคะ?”
“ยามีประสิทธิภาพมาก แต่ร่างกายเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา ประสิทธิภาพของยาอาจจะลดลงเมื่อเวลาผ่านไป สุดท้ายแล้วมันก็รักษาไม่ได้ วิธีการเดียวที่รักษาได้คือปลูกถ่ายไขกระดูก”
เวินหนิงได้ยินถึงตรงนี้ หัวใจก็หนักอึ้งทันที
เธอเข้าใจว่าการปลูกถ่ายกระดูกมีความจำเป็น ไม่สามารถยืดเยื้อได้อีกต่อไป
“ฉันรู้แล้ว รบกวนคุณดูแลแม่ฉันดีๆ นะคะ ฉันหาเจอไขกระดูกที่เข้ากันได้แล้ว ไม่ควรใช้เวลานานเกินไป พาเธอมาทำได้เลย”
พูดจบ เวินหนิงก็เดินออกไป
กลับมาที่ห้องผู้ป่วยที่แม่อยู่ ร่างกายเต็มไปด้วยท่อหลอด เพราะป่วยเธอจึงผอมมากๆ ผอมจนกลายเป็นกระดูก
เวินหนิงกำลังมองเธอ ในหัวสมองมีภาพอดีต
ไป๋หลินยวี่เป็นผู้หญิงเข้มแข็ง หลังจากแต่งงานกับเวินฉีโม่ เธอไม่เคยใช้ชีวิตอย่างมีความสุขกับอันหรานที่บ้านเลยสักวัน ต้องทะเลาะกับผู้ชายพวกนั้นในที่ทำงานทุกวัน
แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ไม่เคยลืมที่จะเป็นห่วงลูกสาวตัวเอง
บางทีชีวิตวัตถุนิยมของเธออาจจะไม่ฟุ่มเฟือยเท่าหยงซือเหม่ย แต่มีความรักที่เสียสละของแม่ก็มากพอแล้ว
“แม่ ฉันจะไม่ให้แม่เป็นอะไร แม่ต้องดีขึ้นแน่นอน”
เวินหนิงจับมือซีดผอมของไป๋หลินยวี่ การตัดสินใจที่ไม่สามารถตัดสินใจได้อยู่ตลอด ในที่สุดก็ทำการตัดสิน
เวินหนิงหลับตา มีความคิดหนึ่งเข้ามาในหัวสมองอย่างรวดเร็ว
แค่ทำแบบนี้ หยงซือเหม่ยก็จะต้องพอใจแน่ๆ
……
ขณะที่เวินหนิงเดินออกมาจากห้องผู้ป่วย เหอจื่ออันและลู่อันหรานก็มองเธอด้วยใบหน้ากังวล
“ท่านป้าไม่เป็นอะไร เธอก็ไม่ต้องกังวลเกินไป ตอนนี้เธอจะเหนื่อยล้าไม่ได้ ไม่งั้นท่านป้าจะเป็นห่วง”
“แม่ แม่ไปพักผ่อนหน่อยดีกว่า ผมจะดูคุณยายแทนแม่ที่นี่เอง”
เห็นสีหน้าเวินหนิงซีดเซียว ลู่อันหรานก็เสียใจมาก
ถ้าเขาโตกว่านี้ก็ดีสิ กลายเป็นผู้ชายแข็งแกร่งไม่ย่อท้อ สามารถช่วยปกป้องแม่จากลมฝนได้
“อันหราน ลูกเข้าไปเยี่ยมคุณยายสิ”
ตรงทางเดินเหลือแค่เวินหนิงและเหอจื่ออันสองคน
เวินหนิงอ้าปาก ลังเลที่จะพูด
เหอจื่ออันเห็นท่าทางเธอ ก็เดาได้ว่าเธอกำลังจะพูดอะไร
“ถ้าเดาไม่ผิด เธอคงมีอะไรอยากให้ฉันช่วย”
เหอจื่ออันพูดประโยคนี้ออกไป เวินหนิงก็ถอนหายใจอย่างหมดหนทาง
ผู้ชายคนนี้รู้จักตนมากเกินไปจริงๆ บางทีก่อนที่ตัวเองยังไม่แน่ใจ เขาก็มองออกทุกอย่างแล้ว
“แต่ความคิดฉันมันอาจจะเห็นแก่ตัวเกินไป……ฉัน……”
เหอจื่ออันยกมุมปากยิ้มจางๆ “เธอใจดีเกินไป งั้นฉันจะตอบเธอก่อน ถ้าเธออยาก ไม่ว่าอะไรฉันก็ยินดีช่วย ถึงแม้เธอแค่อยากหลอกใช้ฉันก็ไม่เป็นอะไร”
เวินหนิงเงยหน้าสบตาจริงจังของชายหนุ่ม “คุณเดาได้เหรอว่าฉันจะทำอะไร?”
เหอจื่ออันพยักหน้า เขาคิดได้ตั้งนานแล้วจริงๆ ถึงขนาดตั้งตารอมาถึงวันนี้
ด้วยนิสัยของเวินหนิง ไม่มีทางที่จะยอมแพ้ความเป็นไปได้ในการฟื้นฟูสุขภาพของไป๋หลินยวี่ สิ่งที่เธอทำได้เพียงอย่างเดียวก็คือตกลงเงื่อนไขหยงซือเหม่ย
แต่ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้โง่ขนาดนั้น
ต้องให้ลู่จิ้นยวนผิดหวังกับเวินหนิงสุดๆ ถึงจะสร้างความประทับใจให้หยงซือเหม่ยได้ ทำให้เธอยินยอมบริจาคไขกระดูก
ถ้าอย่างนั้นวิธีเดียวก็คือต้องให้เหอจื่ออันเล่นละคร เพื่อให้ลู่จิ้นยวนผิดหวังอย่างสมบูรณ์
เหอจื่ออันไม่สนใจว่าจะถูกหลอกใช้หรือไม่ บางทีถูกผู้หญิงที่ตัวเองรักหลอกใช้ เขาก็ดีใจมาก
ขณะที่ทั้งสองคุยกัน ลู่จิ้นยวนก็รีบกลับมาในที่สุด
เมื่อขึ้นไปชั้นบน เขาเห็นเวินหนิงยืนอยู่กับเหอจื่ออัน ไม่รู้กำลังคุยอะไรกันอยู่
ลู่จิ้นยวนขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้ เดินเข้าไป จู่ๆ ก็เห็นเหอจื่ออันยื่นมือออกมากอดเวินหนิง
และเวินหนิงก็รับมือไม่ค่อยทัน อยากยื่นมือออกไปผลักเหอจื่ออันออกโดยไม่รู้ตัว
แต่เหอจื่ออันที่กอดเธออยู่ได้กระซิบเบาๆ ข้างหูเธอว่า “หนิงหนิง ถ้าเธอตัดสินใจไม่ได้ ละครเรื่องนี้ปล่อยให้ฉันเป็นคนนำ เธอแค่ร่วมมือด้วยก็พอ”
เวินหนิงลังเลสักพัก ก็วางมือลง
เห็นเวินหนิงไม่ได้ผลักเหอจื่ออันออก สีหน้าลู่จิ้นยวนก็ไม่พอใจ ก้าวเข้าไปอย่างรวดเร็ว ต้องการแยกสองออกจากกัน
และเหอจื่ออันกลับพูดขึ้นในตอนนี้ “ดีจัง ในที่สุดเธอก็ยอมแต่งงานกับฉัน เดี๋ยวท่านป้าหายดี เราจะไปต่างประเทศเริ่มต้นชีวิตใหม่ด้วยกัน”
ดวงตาลู่จิ้นยวนสั่นระริก ราวกับไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยิน
และเวินหนิงก็ไม่คิดว่าเหอจื่ออันจะพูดแรงแบบนี้
ความตั้งใจเดิมของเธอคือแค่อยากให้เหอจื่ออันเล่นละครกับเธอ ให้ลู่จิ้นยวนเกลียดตนเท่านั้น
แต่ไม่คิดว่าเหอจื่ออันจะพูดเรื่องแต่งงานขึ้นมาโดยตรง
แต่สถานการณ์ในตอนนี้ เวินหนิงขี่หลังเสือแล้วยากที่จะลง
ถ้าเธอปฏิเสธ ทั้งหมดก็จะสูญเปล่า
เวินหนิงหาคนอื่นมาร่วมมือกับเธอไม่ได้แล้ว
ในเมื่อหาผู้ชายที่บอกว่าตนเปลี่ยนใจได้แล้ว ด้วยนิสัยนั้นของลู่จิ้นยวน จะต้องไม่เชื่ออย่างแน่นอน
“เอามือนายออกไป ออกไปซะ!”
ลู่จิ้นยวนไม่ได้ยินเสียงเวินหนิง แต่เขาโกรธจัด ยื่นมือออกไปดึงเวินหนิงออกมาจากอ้อมแขนเหอจื่ออัน
แรงที่มือลู่จิ้นยวนเยอะมาก เหมือนแหนบเหล็กบีบข้อมือเวินหนิงไว้แน่น ให้เธอรู้สึกเจ็บปวดเหมือนจะโดนบดขยี้กระดูก
“คุณลู่ นายบีบเวินหนิงเจ็บแล้ว”
เหอจื่ออันก็โดนผลัก ถอยหลังไปสองก้าว แต่ไม่นานก็ทรงตัวได้ จ้องมองการแสดงออกของลู่จิ้นยวน
เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นแววตานี้ของลู่จิ้นยวน ปกติชินกับใบหน้าสงบนิ่งของชายคนนี้ บางครั้งก็ลืมไปว่าเขาเป็นคนมีชีวิตเหมือนกัน และคนก็มีจุดอ่อน
ถ้าอย่างนั้นจุดอ่อนเดียวของลู่จิ้นยวน ก็คือเวินหนิง
