ตอนที่ผู้คนมากมายได้ยินซ่งแซ่สองคำนี้ ก็สละสิทธิ์แล้ว
ซ่งแซ่กรุ๊ป กิจการของตระกูลซ่ง หนึ่งในแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู
ใครกล้าแข่งกับตระกูลซ่ง?
“สี่ร้อยเจ็ดสิบล้าน ครั้งที่หนึ่ง!”
“สี่ร้อยเจ็ดสิบล้าน ครั้งที่สอง!”
“สี่ร้อยเจ็ดสิบล้าน……”
ผู้จัดประมูลชูค้อนประมูลขึ้นแล้ว ตาเห็นว่าใกล้จะร่วงลง
“สี่ร้อยเจ็ดสิบห้าล้าน!”
และภายใต้สถานการณ์ล่อแหลมอย่างยิ่ง ในที่สุดฉินซีกัดฟันเข้าร่วมแข่งประมูลด้วย
ซานเหอกรุ๊ปอยู่ที่เจียงโจวอาจจะเป็นกิจการชื่อดัง แต่ในเมืองเยี่ยนตูสถานที่แบบนี้ ก็แค่บริษัทเล็กๆ แห่งหนึ่งเท่านั้น
สี่ร้อยล้านคือขีดจำกัดของซานเหอกรุ๊ปแล้ว ตอนนี้เงินที่เพิ่มขึ้นมา ได้เพียงหาเอาจากหยางเฉินแล้ว
ถ้าไม่ใช่หยางเฉินบอกเป็นนัย ที่ดินผืนนั้นของเขตชานเมืองทิศใต้จะมีโอกาสพัฒนามากมายในอนาคต ฉินซีก็คงไม่แข่งประมูลที่ดินผืนนี้
“สาวงามท่านนี้ ดูขึ้นมาหน้าไม่คุ้นตาเท่าไร ไม่ทราบว่าเป็นสาวงามตระกูลไหนกันครับ”
ชายหนุ่มคนนั้นที่เมื่อสักครู่เสนอราคา ตอนที่มองเห็นฉินซี ในสายตามมีความผิดแปลกนิดๆ แวบผ่าน ถือโอกาสสอบถามอย่างยิ้มกริ่ม
ฉินซีตอบแบบเรียบนิ่ง “ฉันเป็นใคร เหมือนว่าไม่เกี่ยวข้องกับการแข่งประมูลมั้งคะ?”
พอได้ยิน ชายหนุ่มก็ไม่โกรธ เผยรอยยิ้มที่สดใสออกมา พูดแนะนำก่อน “ผมชื่อซ่งหวายี่ คนของตระกูลซ่งเมืองเยี่ยนตูครับ ที่ดินผืนนี้ผมต้องเอาชนะมาให้ได้ ไม่ทราบว่าคนสวยยอมให้ผมได้หรือไม่ครับ?”
ด้วยสถานะและตำแหน่งของคนตระกูลซ่ง ถึงแม้ทำให้กระบวนการประมูลล่าช้าไป จะมีใครกล้าพูด?
หยางเฉินขมวดคิ้วแล้ว เรื่องยุ่งยากของวันนี้เหมือนมากอยู่หน่อย
เขามีเจตนาที่จะฝึกฝนฉินซี ภายใต้สถานการณ์ที่ฉินซีไม่ได้รับบาดเจ็บมากมาย เขาย่อมจะไม่ลุกออกมา
“ไม่ได้!”
ฉินซีทำหน้าเย็นยะเยือก นี่ถึงเป็นนิสัยเวลาทำงานของเธอ ประธานสาวสวยเย็นเยือก
“ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นผมได้เพียงแข่งกับคนสวยสักหน่อยแล้ว คนสวยอย่าว่ากันนะ!”
ซ่งหวายี่หัวเราะแล้ว เสนอราคาต่อไป “ห้าร้อยล้าน!”
ได้ยินห้าร้อยล้าน ฉินซีสีหน้าซีดเซียวอยู่บ้าง
ราคาพื้นฐานในใจของเธอ ก็คือห้าร้อยล้าน
ปัจจุบันนี้ ถูกซ่งหวายี่เพิ่มขึ้นยี่สิบห้าล้านในทีเดียว
ผู้จัดประมูลหน้าฮึกเหิมเต็มที่ ที่ดินที่เดิมทีราคาประเมินสี่ร้อยล้าน แข่งประมูลถึงห้าร้อยล้านแล้ว แข่งประมูลเกินกว่าราคาประเมิน เขาสามารถรับโบนัสได้แล้ว
“ซ่งแซ่กรุ๊ป เสนอราคาห้าร้อยล้าน!”
“ยังมีคนอยากแข่งประมูลต่อไปหรือไม่ครับ?”
ผู้จัดประมูลใกล้ตื่นเต้นจนบ้าแล้ว ราคาแข่งประมูลแซงราคาประเมินไปหนึ่งร้อยล้านแล้ว
“ต่ออีก!”
มองลักษณะลังเลสองจิตสองใจบนหน้าฉินซี หยางเฉินอดพูดเตือนสติไม่ได้
ขอเพียงเมืองจิ่วโจวที่เขตชานเมืองทิศใต้สร้างขึ้นมา อย่าว่าแต่ห้าร้อยล้านเลย ต่อให้ประมูลที่ดินผืนนี้ไปสองพันล้าน ยังสามารถทำเงินได้ก้อนโต
เมืองจิ่วโจวที่ลั่วปิงวางแผน เป็นโครงการที่มหึมาอย่างมาก ถึงแม้หยางเฉินจะไม่มีความสามารถด้านธุรกิจมากเท่าไร แต่ก็สัมผัสได้ถึงมูลค่าของโครงการนี้
เขตชานเมืองทิศใต้ผืนนั้น ยังเปลี่ยวอยู่บ้างชั่วคราว แต่ก็เป็นเพียงเรื่องชั่วคราว
ฉินซีตะลึงครู่หนึ่ง เมื่อมองเห็นการส่งเสริมในสายตาของหยางเฉิน ในที่สุดเธอตัดสินใจลงมา เสนอราคาต่อไป “หกร้อยล้าน!”
ที่ดินราคาเริ่มต้นประมูลอยู่ที่สามร้อยล้าน คาดไม่ถึงพลิกไปเท่าตัว ทุกคนในงานล้วนตกใจค้างแล้ว
แม้แต่ซ่งหวายี่ ยังตกใจเล็กน้อยเช่นกัน ห้าร้อยล้านก็คือราคาในใจของเขา
เดิมทีเห็นท่าทางฉินซีลังเล เขายังคิดว่าฉินซีคงสละสิทธิ์
“คนสวย ทำไมคุณจำเป็นต้องทำขนาดนี้ด้วยครับ?”
ซ่งหวายี่ยังคงรักษาลักษณะของคุณชายที่ถ่อมตัวสุภาพ ยิ้มแล้วพูดว่า “ราคาของที่ดินผืนนั้น ก็คือสามร้อยล้าน คุณใช้เงินหกร้อยล้านซื้อไป ไม่คุ้มทุนเท่าไร”
ฉินซีตอบไปนิ่งๆ “ขอบคุณที่เตือนค่ะ!”
ผู้จัดประมูลมองทางซ่งหวายี่แล้ว เห็นเพียงซ่งหวายี่แบมือให้ ยิ้มบอกว่า “ในเมื่อสาวสวยท่านนี้อยากได้ งั้นผมก็ยอมให้เธอแล้วกัน ผมสละสิทธิ์!”
เดิมเหลือแค่ซ่งหวายี่และฉินซีสองคนแข่งประมูลที่ดินเลขที่8 ปัจจุบันนี้ซ่งหวายี่สละสิทธิ์ กรรมสิทธิ์ที่ดินผืนนี้ ย่อมตกเป็นของฉินซีแล้วเป็นธรรมดา
“ยินดีกับสาวสวยท่านนี้ด้วยครับ แข่งประมูลสำเร็จได้รับที่ดินเลขที่8ไปครอง!”
ผู้จัดประมูลชี้ขาดคำตัดสินสุดท้ายแล้ว พูดจาแบบฮึกเหิม
“ที่รัก ฉันวู่วามไปรึเปล่า?”
การประมูลดำเนินต่อไป ฉินซีถามเสียงเบาๆ
หยางเฉินยิ้มแล้วส่ายหน้า “ด้านธุรกิจเหมือนสนามรบ เพิ่งเริ่มแข่งประมูล อย่างน้อยล้วนเพิ่มราคาสิบล้าน คุณกลับเพิ่มเพียงห้าล้าน อันดับแรกแค่ดูจากด้านอำนาจก็อ่อนแอกว่าคนอื่นแล้ว”
“นี่ทำให้คนอื่นมองออกว่า กำลังของคุณไม่เพียงพอ อีกฝ่ายถึงเพิ่มมาทีเดียวยี่สิบล้านเลย พยายามใช้อำนาจทำให้คุณตกใจถอย”
“เมื่อกี้ตอนที่อีกฝ่ายเสนอราคาห้าร้อยล้าน คุณคิดจะสละสิทธิ์แล้ว ที่ผมพูดไม่ผิดมั้ง?”
หยางเฉินสอบถาม
ฉินซีพยักหน้าแบบเขินอายอยู่บ้าง “ห้าร้อยล้าน คือขีดสุดของฉัน”
หยางเฉินวิเคราะห์ต่อไป “ตอนหลังคุณเสนอราคาเพิ่มไปหนึ่งร้อยล้านโดยตรง วู่วามอยู่บ้าง คนของตระกูลซ่งคนนั้น ตอนแรกกำลังลองเชิงคุณดู ตอนหลังเสนอราคาห้าร้อยล้านทีเดียว ความจริงก็เป็นราคาสุดท้ายของเขาแล้ว ถ้าผมดูไม่ผิด มากที่สุดคุณเพิ่มอีกห้าสิบล้าน ก็สามารถเอาที่ดินเลขที่8มาได้”
พอได้ยิน ฉินซีทำหน้าตำหนิตนเอง “ก็โทษฉัน เสียเงินห้าสิบล้านไปฟรีๆ แต่ว่าคุณวางใจได้ รอบริษัทได้กำไรมาแล้ว ฉันจะคืนคุณทันทีเลย”
หยางเฉินพูดอย่างจำใจพอสมควร “ของผมก็คือของคุณ ทำไมคุณต้องมาแบ่งแยกชัดเจนกับผมขนาดนี้ด้วย? จะว่าไป ถึงคุณไม่อยากได้เงินของผม ต่อให้เป็นเงินที่ยืมจากผมไป หรือว่าก็ได้เหรอ?”
ที่ทำให้หยางเฉินแปลกใจคือ ครั้งนี้ ฉินซีพยักหน้าแล้ว “ที่รัก ฉันรู้แล้ว ก่อนหน้านี้เป็นฉันดื้อรั้นเกินไป มักคิดว่าผู้หญิงต้องพึ่งตัวเอง ต่อไปจะไม่เป็นแล้ว”
ช่วงเวลาพริบตาเดียว ก็มีที่ดินสองสามแห่งแข่งประมูลเสร็จเรียบร้อยแล้ว
วันนี้ที่หยางเฉินมา เพียงเพื่อที่ดินของเขตชานเมืองทิศใต้ผืนสุดท้ายนั้น ราคาเริ่มประมูลก็สูงที่สุด ขึ้นไปถึงสองพันล้าน
ถึงแม้ราคาสูงมาก แต่พื้นที่ของที่ดินผืนนั้นใหญ่มาก หนึ่งร้อยไร่เต็มๆ
ถ้าไม่ใช่ที่ดินตั้งอยู่เขตชานเมือง ราคาเริ่มต้นประมูลคงพุ่งขึ้นไปถึงห้าพันล้านเป็นแน่
“ต่อไปนี้ คือการประมูลที่ดินปิดท้ายในวันนี้ของพวกเรา และเป็นที่ดินเนื้อที่ใหญ่ที่สุด ในบรรดาที่ดินสิบห้าผืนของการแข่งประมูลวันนี้ มีขนาดหนึ่งร้อยไร่เต็มๆ”
“ที่ดินเลขที่15ถึงแม้อยู่เขตชานเมืองทิศใต้ แต่ว่าทางการมีเอกสารประกาศออกมาอย่างเป็นทางการว่า ปีหน้าจะพัฒนาความเจริญทางทิศใต้ของเมืองเยี่ยนตูครับ”
“ขอเพียงสามารถซื้อที่ดินผืนนี้ได้ สร้างกำไรได้แน่นอน ราคาเริ่มประมูลสองพันล้าน การแข่งประมูลเริ่มตอนนี้!”
ผู้จัดประมูลประกาศเริ่มการประมูลของที่ดินผืนสุดท้าย
“สองพันหนึ่งร้อยล้าน!”
“สองพันห้าร้อยล้าน!”
……
“สามพันเจ็ดร้อยล้าน!”
ภายในเวลาห้านาทีสั้นๆ ที่ดินเลขที่15 ดำเนินการชูป้ายแข่งเสนอราคาไปห้าสิบกว่าครั้งแล้ว ราคาที่ดินเริ่มประมูลสองพันล้าน เพิ่มขึ้นมาหนึ่งพันเจ็ดสิบล้านเต็มๆ
เวลานี้ ที่ยังเข้าร่วมแข่งเสนอราคา เหลือเพียงสามคน โดยเฉพาะมูลค่าที่เพิ่มขึ้นของการเสนอราคา ก็ระวังอยู่มากเช่นกัน
“สี่พันล้าน!”
ในเวลานี้เอง เสียงที่ดูหนุ่มดังขึ้นกะทันหัน
ได้ยินเสียงนี้ สองสามคนนั้นที่ยังเข้าร่วมการแข่งประมูลเมื่อสักครู่ ล้วนท่าทางขมขื่น มองหน้าซึ่งกันและกัน ส่ายหน้าพูดอย่างจำใจ “ในเมื่อตระกูลซ่งสนใจที่ผืนนี้ งั้นผมสละสิทธิ์!”
“ผมก็สละสิทธิ์!”
“ผมก็สละสิทธิ์เหมือนกัน!”
ชั่วพริบตาเดียว สามคนล้วนสละสิทธิ์หมด
ยังไม่พูดถึงสถานะของซ่งหวายี่ แค่กำลังทรัพย์ของตระกูลซ่ง ก็ไม่ใช่บริษัทอื่นสามารถเปรียบเทียบได้
ซ่งหวายี่หัวเราะนิดหนึ่ง “งั้นก็ขอบคุณทั้งสามท่านมากนะครับ!”
“คุณชายยี่เกรงใจไปแล้วครับ!”
ทั้งสามคนรีบตอบทันที
“ห้าพันล้าน!”
ตอนที่ซ่งหวายี่หน้ายิ้มแย้มเต็มเปี่ยม และคิดอย่างมั่นใจว่าจะชนะได้ครอบครองที่ดินเลขที่15แล้ว เสียงที่ดูหนุ่มมากเหมือนกันก็ดังขึ้นมา
