ตอนที่ 688 เป็นอาจารย์วันหนึ่งเท่ากับเป็นบิดาชั่วชีวิต
หลังจากตะโกนนี้รถม้าของราชสํานักก็หยุดตรงข้ามกับรถม้าของเฟิงหยูเฮง ผู้ดูแลยกม่านและองค์ชายที่สี่, ซวนเทียนยีก็ออกมาจากรถม้า
เฟิงหยูเฮงยืนขึ้นเพื่อรับเฟิงเซียงหรู แต่ตอนนี้นางเห็นว่าองค์ชายสี่มา นางไม่สามารถหยุดริมฝีปากม้วนเป็นรอยยิ้ม ขณะที่นางนึกในใจว่าเขายังเป็นที่โปรดปราณแม้เขาจะทําความผิด
ก่อนที่นางจะตอบสนอง ซวนเทียนยี่ก็รีบประสานมือเขา “องค์หญิงจีอัน ไม่ได้เจอกันนาน !”สําหรับคนที่ถูกกักบริเวณอยู่ในพระราชวังเป็นเวลานาน เขามีจิตวิญญาณที่ดี ลักษณะการพูดของเขายังไม่ได้เก้อเขินแม้แต่น้อย และมันก็ตรงไปตรงมามากขึ้น
เฟิงหยูเฮงแค่คิดว่าทุกคนบอกว่าการเย็บปักสามารถทําให้ทุกคนสงบลง และทําให้องค์ชายสี่แตกต่างจากเดิมอย่างสิ้นเชิง
ดังนั้นนางจึงโค้งคํานับเขาและกล่าวว่า “องค์ชายสี่ ยินดีที่ได้พบกันเพคะ” เมื่อทั้งสอง ได้พบกันอีกครั้งพวกเขาทักทายกันอย่างสุภาพและอบอุ่นโดยไม่ได้เรียกพี่สี่ และน้องสะใภ้กันอีกแล้วแต่พวกเขาเรียกตําแหน่งกันโดยตรง มันฟังดูห่างเหิน แต่มันก็ยังดีกว่าความสนิทสนมที่น่า ประหลาดใจ
หลังจากชวนเทียนยีทักทายเฟิงหยูเฮง เขาไม่ได้สนใจนางต่อไป เขากระโจนออก จากรถม้าของราชสํานักและเดินไปทางเฟิงเซียงหรู แล้วกล่าวอย่างเคารพ “ท่านอาจารย์ลูกศิษย์มารับท่านอาจารย์ไปงานเลี้ยง”
เฟิงเซียงหรูขมวดคิ้วขณะก้าวถอยหลัง จากนั้นนางกล่าวอย่างไม่สุภาพ “ใครบอกให้พระองค์มารับข้า รีบกลับไป ข้าจะไปกับพี่รอง !”
“ข้าจะกลับไปทําอะไรอีก” ชวนเทียนยี่โบกมือ “ในที่สุดเสด็จพ่อก็อนุญาตให้ข้าออกมาและมีส่วนร่วมในงานเลี้ยงในพระราชวังแห่งนี้ ทําไมข้าจะกลับไปอีก ? ” ในขณะที่พูดเขามองชุดที่เพิ่งเชียงหรูสวมใส่พร้อมกับเครื่องประดับศีรษะหยกสีชมพู เขาพยักหน้าด้วยความพึงพอใจอย่างมาก“ถูกต้อง ข้ากําลังบอกว่าชุดนี้ดูดี เจ้ายังเด็กอยู่ เจ้าจะทําตัวแก่แดดได้อย่างไร”
แต่เดิมเฟิงเซียงหรูมีบุคลิกที่ดีและอ่อนแอเล็กน้อย แต่หลังจากสองปีหลังนางสอน การเย็บปักให้กับชวนเทียนยี่ อารมณ์ของนางก็ไม่สามารถควบคุมได้ด้วยเหตุผลบางอย่างจนถึงจุดที่เมื่อใดก็ตามที่พวกเขาพบกัน มันจะสิ้นสุดลงในการเผชิญหน้าที่ร้อนระอุคราวนี้ก็เหมือนกัน เมื่อคําพูดของซวนเทียนยีหลุกออกมา นางก็ตอบโต้ทันที “พระองค์กําลังพูดว่าใครแก่แดด ? พระองค์เป็นคนแก่ ! พระองค์เป็นคนที่อายุเกิน 30 ปีแล้ว แต่พระองค์ยังไม่ทําอะไรที่เหมาะสม พระองค์ใช้เวลาในการเรียนเย็บปัก ช่างเป็นอนาคตอันสดใสอะไรเช่นนี้ !”
ชวนเทียนยี่พยายามจะปิดปากของนาง แต่เพิ่งเซียงหรูหลีกเลี่ยงสิ่งนี้ จากนั้นเฟิงเซียงหรูก็เหยียบเท้าของเขาแล้วกล่าวว่า “ย่าคนนี้ ! ไม่อยากพูดอะไร ! ข้ามีอนาคตที่สดใสและข้ามีธุรกิจที่เหมาะสมในการจัดการ แต่ตอนนี้ข้าสามารถทําสิ่งเหล่านั้นได้หรือไม่เพคะ”
เฟิงเซียงหรูตกใจ จากนั้นนางก็จําได้ว่าเขาเป็นองค์ชาย ในอดีตเขาจัดการเรื่องที่ค่อนข้างสําคัญและเขาวางแผนที่จะรับมอบบัลลังก์ด้วยซ้ํา ในที่สุดเมื่อเขาได้รับการสอนให้เงียบ ๆ หากเขาฟื้นจิตวิญญาณการต่อสู้ของเขาเนื่องจากการยั่วยุของนาง นั่นจะไม่ใช่ความรับผิดชอบที่นางจะแบกรับได้
เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ นางเปลี่ยนคําพูดของนางอย่างรวดเร็ว “พระองค์เรียนรู้การเย็บปักก็ ค่อนข้างดีการเย็บปักสามารถทําให้คนสงบได้ กลับไปเถิด ข้าจะไปงานเลี้ยงกับพี่รอง”
ชวนเทียนยจะอนุญาตให้นางเข้าไปในรถม้าของเฟิงหยูเฮงได้อย่างไร ในขณะที่เขากล่าวขึ้นมาอย่างรวดเร็ว “ดูที่นี่ เจ้าคืออาจารย์ของข้า นี่คือสิ่งที่ทุกคนในเมืองหลวงรู้ ครั้งนี้เสด็จพ่ออนุญาตให้ข้าออกจากตําหนักของข้าและเข้าสู่พระราชวังจักรพรรดิ ข้านําผ้าข้าปักเองโดยเฉพาะโดยหวังว่าจะขอบคุณเสด็จพ่อ ท่านอาจารย์ช่วยข้าด้วย ข้าจะช่วยส่งท่านอาจารย์เข้าไปในพระราชวังด้วยตัวเอง คําพูดนี้จะต้องถึงพระกรรณของเสด็จพ่ออย่างแน่นอน และท่านพ่อจะสามารถเห็นได้ว่าข้ามีการเปลี่ยนแปลงและรู้วิธีที่จะมีชีวิตที่เหมาะสม ในอนาคตเสด็จพ่อไม่ต้องเป็นห่วงข้าอีกต่อไปแค่ปฏิบัติต่อมันเหมือนช่วยข้าออกไป”
เฟิงเซียงหรูรู้สึกว่านางเริ่มใจอ่อนลงเล็กน้อยเมื่อเขาพูดถึงเรื่องนี้ หลังจากคิดถึงเรื่องปีที่แล้วชวนเทียนยี่ก็เชื่อฟังมาก นอกจากทํางานปักแล้วเขาไม่ได้ทําอะไรอีกเลย เขาใช้เวลาทกวันในตําหนักปิง สําหรับองค์ชาย นี่เป็นปัญหาสําหรับเขา
ชวนเทียนยโจมตีจิตใจของนางให้อ่อนลงขณะที่เหล็กร้อน “วันนี้เป็นเทศกาลกลางฤดูใบไม้ร่วง ทุกคนกําลังเข้าไปในพระราชวังเพื่อให้เสด็จพ่อมีความสุข หากฮ่องเต้ได้ยินว่าข้าสามารถอุทิศตัวเองอย่างเต็มที่เพื่อเรียนรู้งานปักจากเจ้าและไม่สร้างความวุ่นวาย และลดตัวลงเพื่อนําเจ้าเข้ามาในพระราชวังเป็นการส่วนตัว เสด็จพ่อจะมีความสุขมากที่ได้ยินเรื่องนี้ ไม่ว่าจะเป็นบุตรชายหรือเรื่องใด ไม่ใช่เพียงหน้าที่ของเราที่จะทําให้คนมีความสุขที่สุดหรอกหรือ ! เจ้าคิดอ ย่างไร ?”
เฟิงเซียงหรูทําอะไรไม่ได้ นางไม่เคยรู้สึกว่าชวนเทียนยีพูดได้ดีอย่างวันนี้ เขาพูดได้อย่างราบรื่นมาก และทําให้นางไม่สามารถปฏิเสธได้ นางขอโทษที่เฟิงหยูเฮง “พี่รอง ข้าขอโทษแล้วข้าต้องนั่งในรถม้าของพระองค์เจ้าค่ะ !
เฟิงหยูเองไม่รังเกียจและพยักหน้าด้วยรอยยิ้มโดยกล่าวว่า “เอาเลย ! เราจะพบกันในพระราชวัง”
“เจ้าคะ” เฟิงเซียงหรูโค้งคํานับก่อนเตรียมมุ่งหน้าไปในทิศทางอื่น เป็นผลให้ชวนเทียนยี่ยืนอยู่กับที่ในขณะที่นางก้าวไปข้างหน้าและเกือบชน ทําให้เฟิงเซียงหรูยกเท้าของนางขึ้นมาแล้วเตะเขา“หลีกไปให้พ้นทาง!”
ชวนเทียนยี่ย้ายออกไปอย่างรวดเร็ว ในขณะที่ทําท่าให้คนขับช่วยเฟิงเชียงหรูเข้าไปในรถเขาประสานมือไปที่เฟิงหยูเฮงและผู้คนที่ดูจากด้านข้าง “เด็กสาวนั้นไร้ความคิด เราอนุญาตให้ทุกคนเห็นบางสิ่งที่ไร้สาระ ! ไร้สาระจริง ๆ !”
เพิ่งเซียงหรูหันกลับมาด้วยความโกรธและถาม “พระองค์เรียกใครว่าเด็กผู้หญิงตัวเล็ก? เป็นอาจารย์วันหนึ่งเท่ากับเป็นบิดาชั่วชีวิต !”
“ใช่แล้ว” ชวนเทียนยี่ตกลงอย่างรวดเร็ว “เป็นอาจารย์วันหนึ่งเท่ากับเป็นบิดาชั่วชีวิต” จากนั้นเขาก็ยิ้มและเข้าไปในรถม้าของราชสํานัก
คนขับตั้งรถม้าปล่อยให้เฟิงหยูเฮงหัวเราะขณะนั่งอยู่หน้ารถ หวงซวนถามนางว่า “คุณหนูหัวเราะอะไรเจ้าคะ ?”
นางยักไหล่ “ไม่มีอะไรหรอก ข้ารู้สึกว่าเจ้าไม่สามารถมองใครบางคนผ่านสายตาเดียวกันได้เจ้าจะต้องทําการตัดสินใจของเจ้าหลังจากประสบการณ์ไม่กี่ครั้ง ยกตัวอย่างองค์ชายสี่ในวันนี้ ใครจะคิดว่าคนที่ทํางานร่วมกับคุณหนูสามในตอนนี้จะเป็นเช่นนี้ ?”
คําพูดเหล่านี้ทําให้หวงซวนรู้สึกอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่นางก็ยังคงกระตุ้นให้เฟิงหยูเฮงกลับไปในรถม้าเพื่อหลีกเลี่ยงการถูกมองโดยผู้สังเกตการณ์ จากนั้นนางก็เรียกร้องให้คนขับเคลื่อนตัวไปข้างหน้าเพื่อรับจาวเหลียนที่รอพวกนางอยู่ที่ทางเข้าบ้าน
วันนี้หลี่เฉิงไม่ได้ติดตาม คนเดียวที่มากับเขาคือบ่าวรับใช้ตามปกติ จาวเหลียนสวมชุดสีแดงเหมือนเคย แต่ชุดนี้เพิ่งตัดมาใหม่ ด้วยความเย่อหยิ่งที่ผสมกับความประพฤติอันละเอียดอ่อนของเขาที่มองเห็นได้ในภาคเหนือ เสื้อผ้าให้ความรู้สึกมีเสน่ห์จากเจียงหนาน ส่วนโค้งของร่างกายนั้นสง่างามมาก และใครก็ตามที่เห็นจะต้องการมองไม่ละสายตา
เฟิงหยูเองไม่สามารถอดกลั้นได้และถามว่า “เจ้าจะไปงานเลี้ยงหรือมีส่วนร่วมในการประกวดสาวงามหรือ ? ”
จาวเหลียนไม่ใส่ใจกับคําพูดของนาง และขยับผมของเขากลับมาเล็กน้อยก่อนจะกล่าวว่า“ข้าเห็นทุกสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น คุณหนูสามนั้นเข้ากับองค์ชายสี่ได้ดีจริง ๆ”
เฟิงหยูเฮงมองเขาจากด้านข้างแล้วกล่าวว่า “ตามที่ข้าเห็น มันไม่จําเป็น เฟิงเซียงหรูไม่ชอบองค์ชายสี่”
“ฮะ ! สิ่งต่าง ๆ เช่นความรู้สึกสามารถปลูกฝัง ! ตอนนี้นางไม่ชอบพระองค์ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าพรุ่งนี้นางจะไม่ชอบพระองค์ ตราบใดที่ผู้คนได้รับโอกาสมากขึ้นและได้รับแรงผลักดันในเวลาที่เหมาะสม ข้าพูดได้ว่าในฐานะพี่สาว เจ้าไม่สามารถดูสิ่งนี้ได้ราวกับว่าไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเจ้า”
เฟิงหยูเฮงยิ้ม และถามว่า “ทําไมเจ้าถึงสนใจเซียงหรู ?”
อย่างไรก็ตามหวงซวนหยิบบทสนทนานี้ขึ้นมา และกล่าวว่า “ข้าได้ยินมาว่าองค์ชายเหลียนไปที่บ้านของตระกูลเฟิงเมื่อไม่นานมานี้ และมันเป็นการเชื้อเชิญส่วนตัวจากคุณหนูสี่นางจะต้องเปิดเผยความลับของบ้านของตระกูลเฟิง เจ้าเคยได้ยินหรือไม่ว่าคุณหนูสามตระกูลเฟิงครั้งหนึ่งเคยได้รับความช่วยเหลือจากองค์ชายเจ็ด มีความรู้สึกบางอย่างระหว่างสองคนนี้หรือ ?”
จาวเหลียนไม่ซ่อนมันเพียงแค่กล่าวว่า “องค์ชายเจ็ดไม่เหมาะกับนาง”
เฟิงหยูเฮงหัวเราะ “แล้วเขาจะเหมาะกับใคร ? เจ้าหรือ ?”
“แน่นอน !” จาวเหลียนคุยโม้โอ้อวด “ในเรื่องของรูปลักษณ์ พระองค์เหมาะสมกับข้า”
“ข้ารู้สึกว่าองค์ชายสี่เหมาะกับเจ้า” เฟิงหยูเฮงกล่าวว่า
จาวเหลียนส่ายหัวเหมือนกลองเม็ด “ไม่ต้องการ ไม่จําเป็น ข้าไม่ชอบองค์ชายสี่”
“ฮะ ! สามารถปลูกฝังความรู้สึกได้ !” เฟิงหยูเฮงคัดลอกสิ่งที่จาวเหลียนเพิ่งพูดไป “วันนี้เจ้าอาจไม่ชอบพระองค์ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าพรุ่งนี้เจ้าจะไม่ชอบพระองค์ ตราบใดที่มีคนสร้างโอกาสให้กับเจ้า ในขณะที่ให้โอกาสเจ้าสองคนในช่วงเวลาวิกฤติ สิ่งนี้อาจได้ผลจริง ๆ”
จาวเหลียนพูดไม่ออกโดยสิ้นเชิง เขาทุ่มหินทับเท้าเท้าของเขาเอง เขาได้แต่กล้ํากลืนต่อความขมขึ้นภายในเท่านั้น แต่เขาก็ยังรู้สึกไม่ดี ดังนั้นเขาจึงยังคงโต้เถียงว่า “ถ้าเจ้ามีหัวใจที่จะช่วยเหลือผู้อื่นจริง ๆ เมื่อเราเข้าไปในพระราชวัง เจ้าต้องช่วยสร้างโอกาสให้ข้ามีโอกาสได้พูดคุยกับองค์ชายเจ็ด”
อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงกล่าวว่า “ถ้าข้ามีหัวใจนั้นจริง ๆ ข้าจะตบเจ้าอย่างแรง และรักษาอาการปวยของเจ้า”
จาวเหลียนตัวสั่นและไม่กล้าส่งเสียงอีก
รถม้าของราชสํานักมุ่งตรงไปในทิศทางของพระราชวัง เมื่อพวกเขาใกล้ถึงประตู รถม้าช้าลงอย่างรวดเร็ว ในตอนท้ายมันไม่สามารถเคลื่อนไหวต่อไปได้
จาวเหลียนร้องออกมา “ทําไมเราไม่เคลื่อนไหว ? ทําไมเราไม่เคลื่อนไหว ?”
หวงซวนยกม่านขึ้น และมองกลับไปกล่าวว่า “มีคนจํานวนมากเกินไป รถม้าของราชสํานักไม่สามารถเข้าไปได้ พวกเขาทั้งหมดเป็นคนบ้า คิดถึงเด็กที่เข้าร่วมในงานเลี้ยงในพระราชวังและพวกเขาปิดกั้นเส้นทางทั้งหมด”
“เช่นนั้นให้พวกเขายืนเฉย ๆ !” จาวเหลียนคุ้นเคยกับการอยู่ในเฉียนโจว ในใจของเขาไม่มีสิ่งใดที่ยั่งยืน และรออยู่ เฟิงหยูเฮงเตือนเขา “ที่นี่คือราชวงศ์ต้าชุน หากเจ้าไม่มีความเห็นอกเห็นใจใด ๆ เพียงคิดเกี่ยวกับเวลาที่เจ้าถูกขังอยู่ในคุกที่มืดและชิ้นนั้น”
เมื่อนางพูดอย่างนี้ จาวเหลียนก็ยอมแพ้ เขาห่อเหี่ยวและไม่ได้ส่งเสียงอีก สําหรับหวงซวนนางยังคงมองไปรอบ ๆ ด้านนอกรถม้า ในขณะที่มองนางพูดกับคนขับ เฟิงหยูเฮงเริ่มให้บทเรียนกับจาวเหลียน “งานเลี้ยงสําหรับเทศกาลกลางฤดูใบไม้ร่วงแบ่งออกเป็น 2 กลุ่มแขกผู้ชายและ แขกผู้หญิงไม่สามารถเข้าทางประตูเดียวกันได้ สิ่งที่เรากําลังเข้าสู่คือประตูรุย* ซึ่งนําไปสู่พระราช วังด้านใน แขกผู้ชายจะเข้าสู่ประตูหลักนั่นคือประตูเต๋อหยาง”
จาวเหลียนพูดอย่างนี้ “เกี่ยวกับผู้ชายที่เหนือกว่าผู้หญิง”
เพิ่งหยูเฮงกล่าวอย่างเฉยเมย “จริง ๆ แล้วข้าไม่เคยได้ยินผู้ชายที่เติบโตแล้วไม่เหมาะสมที่จะเป็นผู้ชาย และกลับกลายเป็นผู้หญิงมาก่อน”
จาวเหลียนยอมแพ้อีกครั้งและไม่สนใจนาง เขายกม่านขึ้นและมองออกไปข้างนอกด้วยตัวเอง โชคดีที่เขารู้ที่จะปกปิดใบหน้าของเขาด้วยม่านเพื่อหลีกเลี่ยงการเปิดเผยใบหน้าของเขาอย่างเปิดเผย
เมื่อม่านยกขึ้น มีการสนทนาบางส่วนที่ลอยมา เปิงหยูเฮงได้ยินคนพูดถึงรถม้าของนางว่า “ดูสิรถม้านี้ของใครมันสวยมาก”
“ดูเหมือนว่าจะทําให้ผู้หญิงนั่งอยู่คนเดียวที่อยู่ในเมืองหลวงที่มีสถานะที่จะมีคือองค์หญิงหรูหยางนางเป็นองค์หญิงในราชวงศ์นี้สถานะของนางนั้นสูงส่งและนางก็เป็นคนที่มีจุดสนใจมาก”
“ไม่จําเป็น ! ” มีคนเสนอความคิดเห็นที่แตกต่างกัน “องค์หญิงหรูหยางย่อมได้รับความสนใจเป็นธรรมดา แต่ถ้าจะพูดว่าองค์หญิงหรูหยางเป็นคนเดียวในเมืองหลวงที่จะนั่งในรถม้าแบบนี้ พวกเจ้าอย่าลืมว่ายังมีองค์ชายและองค์หญิงจีอัน !”
Related
