ตอนที่ 686 นี่เป็นเหมือนน้องสาวของอาเฮง
ใครจะรู้ว่าถ้าเป็นการเคารพในงานเลี้ยงสําหรับเทศกาลกลางฤดูใบไม้ร่วงหรือถ้าชวนเทียนรู้สึกสํานึกผิดแต่ชุดก็ไม่ได้มีอะไรผิดปกติ แม้แต่ดอกไม้เล็ก ๆ ที่เขาปักลงบนสะโพกก็ดูเหมือนจะมีการเย็บอย่างจริงจัง แม้ว่าพวกมันจะไม่ได้เย็บขึ้นมาอย่างประณีตหากมีคนไม่ได้เพ่งมองมันก็ดูดี
เฟิงเซียงหรูมองที่ชุดแล้วหันไปทางเสื้อผ้าบนโต๊ะ นางลอบถอนใจและกล่าวกับบ่าวรับใช้ “ลืมไปเถิดข้าจะใส่ชุดพวกนี้ !”
บ่าวรับใช้พอใจมากและทิ้งเครื่องประดับไว้ก่อนออกเดินทาง ชานชูช่วยนางพับชุด อีกครั้งแล้วเปิดกล่องเครื่องประดับ มันเป็นชุดเครื่องประดับศีรษะหยกสีชมพู พวกมันดูน่ารักมากแต่ก็ไม่ได้ขาดความสง่างาม พวกมันเหมาะสมกับคุณหนูสาม “ช่างสวยเหลือเกิน” บ่าวรับใช้คนนั้นอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ “องค์ชายสี่ใส่ใจอย่างชัดเจน คุณหนูควรยอมรับความรู้สึกเหล่านี้เจ้าค่ะ”
เฟิงเซียงหรูไม่สนใจที่จะยอมรับพวกมันหรือไม่ นางเก็บเสื้อผ้าชุดเดิมอย่างระมัดระวัง แต่ไม่ได้มองเสื้อผ้าที่ชวนเทียนยี่ส่งมาให้นาง
ชานซูต้องการที่จะพูดคําแนะนําเพิ่มเติมอีกสองสามคํา แต่ในเวลานี้เสียงของเฟิงเฟินไดมาจากสนาม มันเป็นน้ําเสียงแปลก ๆ “ พี่สามอยู่ข้างในหรือไม่ ? ”
เฟิงเซียงหรูขมวดคิ้วของนางเล็กน้อย นางไม่ชอบโต้ตอบกับเฟิงเฟินได สําหรับปีที่ผ่านมานางหลีกเลี่ยงถ้านางทําได้ อย่างไรก็ตามไม่มีอะไรที่นางจะทําได้ ถ้าเฟิงเฟินไดมาหานางที่เรือนใครจะ รู้ว่าเฟิงเฟินไดจะมีความคิดชั่วร้ายอะไรในครั้งนี้
“คุณหนูเจ้าคะ” ชานชูพูดอย่างไม่มีความสุข “ข้าจะให้พวกนางกลับไป ข้าจะบอกพวกนางว่าคุณหนูนอนหลับและไม่อยากพบใครเจ้าค่ะ”
“ไม่ต้อง” เฟิงเซียงหรูนั่งลงบนเก้าอี้ของนาง “การที่นางมาในวันนี้ถ้าไม่พบข้า พรุ่งนี้นางก็จะมาหาข้าใหม่ ถ้านางต้องการมาและทําให้ข้าไม่มีความสุข มันเป็นสิ่งที่ข้าไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ลืมมันไปเถิด ให้นางเข้ามา”
หลังจากมีการพูดกันแล้ว ประตูก็เปิดออกด้วย ก่อนที่ชานชูจะเชิญพวกนาง เข้าไปข้างในเฟิงเฟินไดเจรจาต่อรองแม้บ่าวใช้จะพยายามรั้งนางไว้ในขณะเดียวกันนางก็ดบ่าวรับใช้ที่หยาบคาย “เจ้าไม่รู้ถึงความรุนแรงของสิ่งต่าง ๆ มีที่ไหนในบ้านของข้าที่ข้าไปไม่ได้ในบ้านนี้พวกเจ้าทุกคนกําลังกินอาหารและนอนในห้องของข้า แต่เจ้ากล้าที่จะหยุดข้าหรือ ?”
บ่าวรับใช้ที่ถูกด่าก็เงียบลง ขณะที่พวกนางสั่นด้วยความกลัวขณะที่มองเฟิงเซียงหรู เมื่อเฟิงเซียงหรูโบกมือนาง พวกนางถอยหลังในขณะที่รู้สึกว่ามีของหนักขึ้น
ชานชูยืนอยู่กับที่และไม่เคลื่อนไหว นางมองเฟิงเฟินไดอย่างระมัดระวัง เฟิงเฟินไดจ้องมองที่ด้านข้างของนาง “อะไรกัน ? เจ้าไม่เห็นว่ามีแขกมาหรือ ? ทําไมเจ้าไม่ยกน้ําชามาล่ะ”
เฟิงเซียงหรูไม่สามารถทนรับฟังและกล่าวว่า “บ้านเฟิงไม่ส่งเงินมาแม้แต่หนึ่งเหรียญเงินในแต่ละเดือน ข้ายังไม่ได้กินอะไรเลยจากน้องสี่ ข้ามีความเป็นอยู่ที่ไม่ดีและข้าไม่มีชาหากน้องสี่กระ หายน้ํา ชานชูเทน้ําเปล่าให้”
“เจ้าค่ะ” ซานชูออกจากเรือนอย่างมีความสุข
เฟิงเฟินไดกัดฟันกล่าว “เฟิงเซียงหรู อย่าได้ดีใจเกินไป แม้ว่าเจ้าจะไม่ได้กินข้าวของข้า แต่ที่ดินที่เจ้าอาศัยอยู่ก็ได้รับมาจากว่าที่สามีของข้า มันจะดีที่สุดถ้าเจ้าคิดก่อนจะพูดคิดดูให้ดีว่าเจ้ามี สิทธิ์หรือไม่ ! อย่าใช้เวลาในการเรียนรู้อะไรนอกจากการกล่าววาจาไร้สาระจากเฟิงหยูเฮง”
เฟิงเซียงหรูโกรธมากและกล่าวอย่างไม่สุภาพมาก “ข้าไม่อยู่ที่นี่ได้อย่างไร บ้านของตระกูลเฟิงเป็นของหมั้นซึ่งองค์ชายห้ามอบให้ โฉนดเป็นชื่อของท่านพ่อ ทําไมเจ้ายังพูดว่ามันเป็นของเจ้า” เมื่อมีการคัดค้านเรื่องนี้ นางไม่ได้รอที่เฟิงเฟินไดพูดและกล่าวต่อว่า “น้องสี่เจ้าควรชื่นช มยินดีที่ข้าไม่ได้เรียนรู้อะไรมากมายจากพี่รอง ไม่อย่างนั้นเวลาที่เจ้ามาหาเรื่องข้ามันคงเป็นไปไม่ ได้ที่เจ้าจะจากไป หรือบางทีเจ้ารู้สึกอย่างแท้จริงว่าข้าควรเรียนรู้อีกเล็กน้อยจากนั้นข้าก็จะไปเรีย
นรู้ สําหรับเจ้า เจ้าควรคิดให้ดี เมื่อถึงเวลานั้นถ้าเจ้ายังคงเจ้ากี้เจ้าการอยู่ เจ้าจะอดทนต่อการแก้แค้นได้หรือไม่ ? ”
เมื่อคําเหล่านี้ถูกพูดออกไปแล้ว จาวเหลียนก็ปรบมือให้อย่างสุดใจและกล่าวว่า “นี่เป็นเหมือนอาเฮงมาก แน่นอนเจ้ามีนิสัยเหมือนพี่สาวของเจ้า”
เฟิงเซียงหรูเห็นเขายืนอยู่ด้านหลังเฟิงเฟินได้ อย่างไรก็ตามนางไม่เข้าใจว่าองค์ชายเหลียนแห่งเฉียนโจวมาอยู่กับเฟิงเฟินไดได้อย่างไร นางมองเขาด้วยความสับสน และเห็นเขาเดินไปหานาง เขาจับมือนางไว้อย่างอบอุ่นเขากล่าวว่า “เซียงหรู ข้ามาพบเจ้า”
เมื่อได้รับคําพูดเหล่านี้ เฟิงเฟินไดรู้สึกว่านางไม่มีหน้าอีกต่อไป และเอ่ยออกมาอย่างกระวนกระวายใจ“พี่สาวเหลียน”
จาวเหลียนหันมามองนาง แล้วกล่าวว่า “ขอบคุณคุณหนูสีมากที่พาข้ามาที่นี่ ข้าสามารถเห็นการต่อสู้และแผนการของตระกูลใหญ่ ข้าคิดในอดีตว่านี่เป็นสิ่งที่มีอยู่ในพระราชวังเท่านั้นแต่ใครจะรู้ว่าบ้านของตระกูลเฟิงก็เหมือนกับพระราชวังของฮ่องเต้”
เขาทําตัวแบบสบาย ๆ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง เชิงเฟินไดรู้สึกว่าการจ้องมองของจาวเหลียนดูมีอํานาจตามธรรมชาติ มันเป็นสิ่งที่ผู้คนไม่สามารถป้องกันและไม่มีทางเลือกนอกจากต้องเชื่อฟังมันเป็นเช่นนั้นนางก็พยักหน้าไม่รู้ตัวและเริ่มขยับเท้าของนางอย่างช้า ๆ
เฟิงเฟินได้ตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติ ในตอนนี้ความปรารถนาที่จะซุบซิบของจาวเหลียนหายไปที่ไหน ? เขายังขาดความอ่อนโยนต่อผู้หญิง สิ่งที่เหลืออยู่ทั้งหมดเป็นสิ่งที่ไม่สามารถปฏิเสธได้ดวงตาของเขาก็มีความตาย
เฟิงเฟินไดรู้ทันทีว่านางถูกหลอกลวง แทนที่จะพูดว่านางวางแผนที่จะให้คุณหนูเหลียนคนนี้เข้ามาในบ้านมันจะเป็นการดีกว่าถ้าจะบอกว่าเขาใช้นางเพื่อทําความเข้าใจเกี่ยวกับบ้านของตระกูลเฟิงสําหรับเหตุผลที่ทําให้เฟิงเฟินได้ไม่รู้จัก เหตุผลที่จาวเหลียนเข้ามาในบ้านของตระกูลเฟิงและซื้อบ้านข้าง ๆ จากนั้นก็เพราะเขาต้องการที่จะเห็นว่าคนแบบไหนที่จะทําให้เฟิงหยูเฮงโกรธมากขนาดนั้น เขาเป็นองค์ชายแห่งอาณาจักรที่ไม่มีตัวตนอีกต่อไปเฉียนโจวหายไปและสิ่งเดียวที่เขามีความสัมพันธ์ภายในเมืองหลวงคือเฟิงหยูเฮงคนเดียวกล่าวอย่างชัดเจนว่าเขาไม่ได้ใช้งานและรู้สึกเหมือนทําให้เฟิงเป็นไดรู้สึกฉลาดในขณะที่ผลักนางไปที่คมมีด
ภายใต้แรงกดดันเช่นนี้ เฟิงเฟินไดหนีออกจากห้องของเฟิงเซียงหรูได้อย่างสับสน จาวเหลียนไม่ช่วยนางต่อไป เขายังคงเป็นองค์ชายและเขาก็ยังต้องแบกความต้องการของเขามันเป็นเรื่องของการที่เขาต้องการเปิดเผยหรือไม่
ในห้อง จาวเหลียนยังคงยึดเฟิงเซียงหรูต่อไป ในขณะที่ขอให้นางบอกเขาข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับชวนเทียนชั่วในเวลาเดียวกันเฟิงเฟินไดก็เตรียมที่จะไปที่ตําหนักหลี่เพื่อถามความเป็นมาของจาวเหลียน
วันนี้จาวเหลียนอยู่กับเฟิงเซียงหรู ที่คฤหาสน์ขององค์หญิงยินดีต้อนรับชวนเทียนเก้อ, เหรินซีเฟิงและเฟิงเทียนหยูเป็นแขก
เปยฟูหรงมีสติได้ราว 3 ชั่วยามต่อวัน เฟิงหยูเฮงได้ยินว่าพวกนางจะมา และบอกให้พวกนางมาเยี่ยมอย่างรวดเร็วเมื่อเปยฟูหรงตื่น เช่นนี้สหายที่ดีจะสามารถมีความสุขได้ด้วยกัน
แต่การที่จะเรียกมันว่าเป็นการรวมตัวที่ดี มันก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าการเช็ดน้ําตาขณะ ที่มองเปยฟูหรงในขณะที่ถอนหายใจว่าชีวิตของนางนั้นขมขืน ซวนเทียนเก้อยกย่องว่านางสามารถตัดสินใจได้อย่างถูกต้องระหว่างเฉียนโจวและราชวงศ์ต้าชุน เป็นเพราะนางไม่ได้ขายราชวงศ์ต้าชุนและไม่ขายเฟิงหยูเฮงซึ่งสามารถช่วยนางได้
เปยฟูหรงมีความชัดเจนมากในประเด็นนี้ ดังนั้นนางจึงบอกชวนเทียนเก้อทันที “แม้ว่าท่านพ่อของข้าไม่ได้ถูกควบคุมอย่างลับ ๆ โดยคนของเฉียนโจว ข้าก็จะไม่เลือกเฉียนโจวอีกด้านหนึ่ง คืออาณาจักรของท่านพ่อข้า ในอีกด้านหนึ่งคือครอบครัวของข้า อีกด้านหนึ่งเป็นอาณาจักรที่ข้าเติบโตขึ้นมา ในอีกด้านหนึ่งคือตระกูลของฮ่องเต้ที่ขับไล่ข้าออกมาเพื่อต่อสู้เพื่อราชบัลลังก์ตั้งแต่ข้ารู้ความจริงนี้ ข้าไม่เคยคิดถึงมารดาคนนั้นมากนักนาง…ไม่คู่ควร”
เปยฟูหรงยังคงอ่อนแอมาก คําพูดที่นางพูดแฝงความโกรธมากแต่อ่อนแอ หลังจาก คุยกันซักพักนางก็จะไอเล็กน้อยเพิ่งหยูเฮงปลอบโยนทุกคน “นางจะดีขึ้นอย่างรวดเร็วหลังจาก อีกไม่กี่เดือนข้าสามารถรับประกันได้ว่านางจะสามารถใช้ชีวิตได้อย่างอิสระก่อนปีใหม่แม้ว่ารูปร่า งหน้าตาของนางจะไม่สามารถกู้คืนได้เต็มสิบส่วน แต่ส่วนใหญ่ก็จะหายดี”
เปยฟูหรงรู้สึกซาบซึ้ง แต่นางก็รู้ว่านี่เป็นเส้นทางที่เต็มไปด้วยอันตรายที่นางเลือก หากนางทําผิดพลาดไปก่อนหน้านี้ นางจะไม่ได้สัมผัสกับฉากนี้ ไม่เพียงแต่นางจะตาย แต่บิดาของนางก็ไม่สามารถอยู่รอดได้ สหายเหล่านี้ก็คงจะต้องผิดหวัง
พวกนางพูดนานขึ้นเล็กน้อย ในช่วงเวลานี้เหรินซีเฟิงกล่าวว่าผู้คนเริ่มเข้าคฤหาสน์ขององค์หญิงเพื่อพูดคุยเกี่ยวกับการแต่งงาน มีคนทุกประเภท เชิงเทียนหยุยังกล่าวว่านางมีสถานการณ์ที่คล้ายกันและมีคนที่ตระกูลชื่นชอบ บางทีเรื่องจะตัดสินใจเร็ว ๆ นี้
เฟิงหยูเฮงได้ยินและถอนหายใจ สาวๆ ของยุคโบราณแต่งงานเร็ว มันเร็วขนาดนั้นที่พวกเขาไม่แน่ใจด้วยซ้ําว่าคนประเภทใดที่พวกเขาควรชอบหรือไม่ควรชอบ แต่พวกนางถึงวัยออกเรือนแล้วแต่หลังจากคิดไปเล็กน้อยแม้ว่าพวกนางจะชัดเจนเกี่ยวกับประเภทของคนที่พวกนางชอบมันจะเป็นอย่างไร การแต่งงานในสมัยโบราณขาดเสรีภาพ ทุกอย่างถูกตัดสินโดยตระกูล ในความเป็นจริงยิ่งผู้หญิงคนหนึ่งมาจากครอบครัวที่โดดเด่นพวกเขาทําอะไรไม่ถูก
เปยฟูหรงไม่สามารถนั่งได้นานเกินไป พวกนางคุยกันซักพักหนึ่งก่อนออกเดินทาง พวกนางจะมาเยี่ยมอีกครั้งหลังจากงานเลี้ยงฉลองเทศกาลกลางฤดูใบไม้ร่วง
ก่อนออกเดินทางเฟิงหยูเฮงมาส่งพวกนางออกไป หลังจากช่วยเหลือเหรินซีเฟิง และซวนเทียนหยูขึ้นรถของพวกนาง ซวนเทียนเก้อก็ไม่รีบที่จะจากไป แล้วดึงนางไปที่ด้านข้างเพื่อคุยกันอีกครั้ง “อาเฮง เจ้ารู้หรือไม่ว่าเมื่อวานนี้ท่านฮูหยินเหยาไปที่พระราชวัง ? “
เฟิงหยูเฮงตกตะลึง “พระราชวังหรือ ? พระราชวังไหน ?”
ชวนเทียนเก้อถอนหายใจ “พระราชวังเหวินซวน”
นางไม่แปลกใจเกินไปที่พูดว่า “นางไปพบท่านป้า”
อย่างไรก็ตามนางเห็นชวนเทียนเก้อส่ายหัวแล้วบอกนางว่า “การพบท่านแม่ของข้าเป็นเรื่องโกหกเป้าหมายที่แท้จริงคือการได้รับเทียบเชิญเข้าร่วมงานเลี้ยงของเทศกาลกลางฤดูใบไม้ร่วง”
เฟิงหยูเฮงสับสนในเวลานี้ “นางต้องการเทียบเชิญเพื่ออะไร ? เป็นไปได้หรือไม่ว่านางต้องการเข้าไปในพระราชวัง ? นางสามารถมาถามข้าได้ ข้า…” นางไม่สามารถพาตัวเองไปจบประโยคได้เหยาชื่อสามารถขอนางได้อย่างไร ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองได้จบลงไปในระดับนี้ ไม่มีคำทักทายที่เป็นมิตรแม้แต่น้อย ดังนั้นสิ่งที่จะพูดคืออะไร
เมื่อเห็นว่าเฟิงหยูเฮงดูเจ็บปวด ชวนเทียนเก้อกระทืบเท้าของนาง “อาเฮง มีบางอย่างที่เจ้าต้องเตรียมตัวให้พร้อม ท่านฮูหยินเหยาไม่ต้องการเทียบเชิญให้ตัวเอง นางบอกว่าเป็นของบุตรสาวของนางคนที่เหมือนเจ้า, เสี่ยวหยา ! ท่านแม่บอกว่านางจะช่วยในครั้งนี้ นางยังต้องการที่จะเห็นว่าเสียวหยาซ่อนความคิดแบบไหนไว้ มันเป็นความคิดท่านฮูหยินเหยาเองหรือไม่ท่านแม่บอ กว่าถ้าเสี่ยวหยามีเจตนาไม่ดีท่านแม่จะไม่เมตตาแม้ว่านางจะถูกท่านฮูหยินเหยาเกลียดตลอดชีวิต ท่านแม่ก็จะกําจัดนางออกไป”
เฟิงหยูเฮงตกใจและรู้สึกปวดใจเล็กน้อย แต่มันก็ถูกผลักลงมาอย่างแรง
เหยาชิคิดว่าเสี่ยวหยาเป็นนาง และนางก็ตกสู่โลกแห่งจินตนาการของนางเอง ตอนนี้จริง ๆแล้วนางไปขอเทียบเชิญสําหรับเสี่ยวหยา นางไม่คิดว่าจะมีแผนการใด ๆ ที่นี่ เหยาชื่อไม่มีความสามารถในการวางแผนอย่างใดอย่างหนึ่ง นางกําลังเจ็บปวดอยู่ข้างใน
ชวนเทียนเก้อเข้าใจความรู้สึกของนาง ดังนั้นนางจึงไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติมเพียง แต่บอกนางว่า “มันใช้ได้ดีตราบใดที่เจ้าเข้าใจ โชคดีที่พวกเราทุกคนจะอยู่ที่นั่นในวันงานเทศกาลกลางฤดูใบไม้ร่วง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็จะได้รับการจัดการ ข้าไม่ได้อยู่ในสภาพจิตใจที่ดีในวันนี้และข้ากังวลว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้นระหว่างงานเลี้ยง” หลังจากที่นางพูดจบนางก็ไม่ได้อยู่ต่อไป
เมื่อมองดูรถม้าของชวนเทียนเก้อออกไป เฟิงหยูเฮงก็กลับไปที่คฤหาสน์ของนาง สายตาของนางเกิดขึ้นเพื่อกวาดผ่านคฤหาสน์เหยา อย่างไรก็ตามนางเห็นป้าใหญ่ซูชื่อมองมาที่นาง
Related
