“ความสัมพันธ์ของเรา ควรจะเปิดเผยได้หรือยัง?”
“เปิดเผย?” มู่เฉียวแปลกใจมากที่จู่ๆโม่หานก็แสดงความเห็นนี้ขึ้น เงยหน้ามองเขา อย่าให้พูดเลย ดูหล่อมากจริงๆ แต่พอคิดถึงสีหน้าของผู้หญิงเหล่านั้น เธอส่ายหน้า “ยังก่อนดีกว่า ฉันคิดว่าตอนนี้ก็ดีอยู่แล้ว”
สีหน้าชายหนุ่มนิ่งลง “ทำไม?”
มู่เฉียวมองสีหน้าของชายหนุ่มที่โศกเศร้า “คุณประธานโม่ ไม่เปิดเผย คุณไม่พอใจเหรอ? ดอกท้อของคุณจะได้บานได้ตลอดไง?” เธอพูด ก้มหน้า กินอาหารต่อไปสองสามคำ อารมณ์ดี เรื่องที่ว่าจะเปิดเผยนี้ ถ้าหากโม่หานไม่พูดถึง เธออาจจะรู้สึกอึดอัดใจ แต่ พอเขาพูดว่าจะเปิดเผย เธอกลับรู้สึกว่ามันไม่เป็นไรแล้ว
การแต่งงานก็เหมือนคนที่ดื่มน้ำ รู้อยู่กับตัวว่ามันเย็นหรือร้อน
เธอไม่สนใจว่าคนอื่นจะมองยังไง แค่เพียงในใจของโม่หานมีเธอ ก็พอแล้ว เธอไม่ได้อะไรกับชื่อเสียงจอมปลอมเหล่านั้นอยู่แล้ว
“เป็นแบบนี้นั่นแหละ ปิดบังการแต่งงาน ก็ดี”หญิงสาวยิ้ม แบบนี้ คนอื่นก็จะไม่มองเธอแบบผิดๆ เธอเองก็ไม่ต้องสนใจสายตาของคนอื่น อีกอย่าง เธอสามารถเป็นตัวของตัวเอง ชายหนุ่มจ้องเธอ
“คุณไม่ได้มีแผนอื่นใช่ไหม?”
“คุณไม่มีความรู้สึกปลอดภัย?”มู่เฉียวคีบผักยื่นไปที่ปากของโม่หาน
ชายหนุ่มอ้าปากกินเข้าไป จากนั้น พยักหน้าแรงๆ “ใช่”
“ถ้าอย่างนั้นยิ่งเปิดเผยไม่ได้เลย ให้คุณกังวลต่อไป”นึกถึงตอนที่โม่หานหึง เธอก็รู้สึกอิ่มเอมใจมาก
“ถ้าอย่างนั้นคืนนี้ไปพบแม่ผม”
“แค่กๆ……”มู่เฉียวกำลังซดน้ำซุปอยู่ ประเด็นสนทนาเปลี่ยนเร็วเกินไป และยังได้ยินโม่หานพูดแบบนี้อีก เธอจึงสำลัก เธอเงยหน้ามองโม่หาน “คุณว่าอะไรนะ?”
“เธอน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ?”โม่หานตบหลังเธอเบาๆ
มู่เฉียวสูดหายใจเข้า ปัญหาไม่ได้อยู่ที่ว่าน่ากลัวหรือไม่น่ากลัว เพียงแต่เธอรู้สึกตกใจก็เท่านั้น
เหตุการณ์ครั้งนี้ของโม่หาน อาจทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเธอคลี่คลายลงแล้ว แต่ว่า เธอคิดไม่ถึงว่า“แม่สามี”จะรีบร้อนขนาดนี้
“มู่เฉียว……”
“โอเค”
เวลาเลิกงาน รถของโม่หานก็จอดอยู่หน้าบริษัท มู่เฉียวคิดๆแล้ว ไม่ได้เลือกที่จะนั่งรถของเขา คนไปๆมาๆเยอะขนาดนี้ เธอไม่กล้า
“แต่งงานกับผมมันน่าขายหน้าขนาดนั้นเลย?”
ข้อความจากชายหนุ่มที่ถูกส่งมา มู่เฉียวนั่งอยู่ในแท็กซี่เรียบร้อยแล้ว เธอมองข้างหลังผ่านกระจก เม้มปาก
พอถึงที่ทานข้าว ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องบังเอิญหรือตั้งใจ มันเป็นที่ที่พวกเขากินข้าวด้วยกันครั้งแรก ที่ที่พ่อโกรธออกจากที่นี่ ตอนที่ปู่โม่ยังอยู่
ตอนที่มาถึง โม่หานยืนอยู่นอกประตู
เห็นเธอลงรถ รีบเดินเข้ามาใกล้ ขยี้ที่หัวเธอสองครั้ง ยิ้มขึ้นอย่างไม่มีหนทาง
คนยังไม่ทันเดินเข้าไป ก็สามารถยืนยันได้ หันไปมองโม่หาน“หมายความว่ายังไง?”
“ผมรับพ่อกับแม่มาแล้ว”
“อ๋า?”มู่เฉียวประหม่าเล็กน้อย การก้าวเดินก็เร็วขึ้นเล็กน้อย
โม่หานดึงเธอไว้ ทั้งสองยืนอยู่นอกประตู มองเข้าไปข้างในผ่านกระจกรูปพัด คุณนายโม่กำลังเทน้ำชาให้พ่อกับแม่
“นี่ คุณแม่ยาย คุณดื่มเยอะหน่อย ชานี้พื้นเมืองมาก”
“คุณแม่ของโม่หาน พวกเราทำเอง คุณไม่ต้องเกรงใจ”แม่รู้สึกตกใจเล็กน้อย
คุณนายโม่ยิ้มบางๆ “ฉันต้องขอโทษทั้งสองคนจริงๆ ไม่กี่ปีที่ผ่านมา สมองฉันไม่ดีแล้วแน่เลย ที่ทำเรื่องทำร้ายทั้งสองคนและเสี่ยวเฉียว โชคดีที่พวกคุณเป็นผู้ยิ่งใหญ่ไม่คิดถือโทษคนต่ำต้อย ไม่อย่างนั้น ความสุขทั้งชีวิตนี้ของเด็กทั้งสองคนนี้ คงพังลงที่มือของฉัน”
“เรื่องนี้ไม่ต้องพูดถึงแล้ว เราเป็นคนบ้านเดียวกันแล้วไม่ต้องเกรงใจ แค่เด็กทั้งสองคนยังอยู่ดี พวกเรา ก็ไม่มีความเห็นอะไร”
มู่เฉียวเม้มปาก น้ำตาคลอเล็กน้อย “โม่หาน คุณว่านี่เป็นความโชคดีในความโชคร้ายหรือเปล่า? ถ้าหากไม่ใช่เพราะเรื่องของคุณในครั้งนี้ ก็ไม่รู้ว่าฉันกับแม่คุณจะทะเลาะกันไปถึงเมื่อไหร่?”
โม่หานก้มมอง “โอเคแล้ว เข้าไปกันเถอะ พวกเขารอเรากันอยู่”
อาหารมื้อนี้ มู่เฉียวหลั่งน้ำตาหลายครั้ง แต่เป็นน้ำตาแห่งความสุข
เธอไม่เคยคิดจริงๆ ว่าจะมีวันนี้ได้
ชีวิตกลับมาสงบอีกครั้ง
มู่เฉียวไม่อยากเปิดเผยความสัมพันธ์ของทั้งสองคน เธอคิดว่าที่เป็นอยู่แบบนี้ มันดีอยู่แล้ว เธอเป็นมู่เฉียว พนักงานหญิงคนใหม่ที่เพิ่งความสามารถของตัวเองในการหาเงิน ชื่อของเธอจะไม่ถูกพูดถึงโม่หาน เธอเองก็ไม่ต้องกังวลว่าจะทำได้ไม่ดี แล้วกระทบต่อโม่หาน อยู่อย่างสบายๆ
เธอคิด ถ้าหากความสัมพันธ์นี้เปิดเผยแล้ว คาดว่าเธอคงต้องปวดหัว ด้วยฐานะคุณนายรองโม่แล้ว เธอคงจะไม่ได้มีชีวิตที่สงบสุข แบบนั้น ไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการ เพราะ โม่หานเข้าใจเธอ จึงตามใจเธอ
คุณนายโม่อาจจะคิดว่ารู้สึกผิดต่อเธอ จึงชอบซื้อของให้เธอบ่อยๆ เช่น สินค้าฟุ่มเฟือย เครื่องประดับ เธอพูดไปหลายครั้ง ว่าเธอเป็นพนักงานออฟฟิศ ใช้สิ่งของเหล่านี้ เด่นเกินไป
แต่ ก็ไม่สามารถหยุดอาการหลงลูกสะใภ้ของคุณนายโม่ได้
พริบตาก็เดือนหกแล้ว
วันนี้ คุณนายโม่นัดมู่เฉียวทานข้าว แต่กลับพูดชัดเจนว่าไม่ให้พาโม่หานมา
“แม่คะ คุณจะทานข้าวอะไรเหรอคะ ถึงพาโม่หานมาด้วยไม่ได้?”มู่เฉียวนั่งลง ในมือถือกระเป๋าแบรนด์ดังที่คุณนายโม่ซื้อให้เธอ เสียดาย เธอหยิบออกมาใช้ ผู้หญิงที่ขี้นินทาเหล่านั้น ถามเธอว่าซื้อจากที่ไหน เกรดเอเหมือนจริงขนาดนี้
เธอไม่อธิบาย แต่กลับพิสูจน์ความจริงที่น่าเศร้าของมนุษย์
ทานอาหารมื้อนี้เสร็จ คุณนายโม่ก็ไม่พูดถึงจุดประสงค์ของเธอ
จนกระทั่งทั้งสองคนจ่ายบิลและจากไป คุณนายโม่จึงจับมือมู่เฉียว พูดว่า“เสี่ยวเฉียว เธอว่า ปีนี้โม่หานอายุ32แล้ว ส่วนเธอ ปีหน้าก็อายุ30แล้วใช่ไหม?”
มู่เฉียวพยักหน้าอื้มไปเสียงหนึ่ง ก็รีบรู้สึกตัวขึ้นมา “แม่คะ แม่คงไม่ได้เร่งให้ฉันมีลูกคนที่สองใช่ไหมคะ?”
สีหน้าของคุณนายโม่มีความดีใจขึ้นมา “ฉันหมายถึงนี่แหละ เธอดูสิ ทุกวันนี้ฉันกับย่าเธอก็อยู่แต่บ้าน ต่างฝ่ายต่างมองตากัน ส่วนเสี่ยวโยว ก็อยู่แต่กับตากับยายของเธอ พวกเราเหงามากจริงๆ เธอว่าถ้าหากพวกเธอมีลูกให้พวกฉันอีกสักคน…….”
มู่เฉียวเม้มปาก “แม่คะ นี่คุณจะให้ฉันมีหลานให้พวกคุณ หรือมีของเล่นให้พวกคุณกัน?”
หลังจากที่ปรับความเข้าใจกับคุณนายโม่ นิสัยของเธอก็มีความคล้ายคลึงกับย่าโม่ นิสัยเด็ก ทำให้มู่เฉียวหัวเราะไม่ออกร้องไห้ไม่ได้บ่อยๆ
ได้ยินมู่เฉียวพูดจนรู้สึกเขินไปเล็กน้อย คุณนายโม่มองไปทางอื่น แล้วเอ่ยปากพูดอีกครั้ง “งั้นเธอก็พูดสักคำสิ ย่าเธอวันๆอยู่แต่บ้าน บ่นตั้งแต่เช้าจนค่ำ พวกเธอสองคนน่ะไม่ได้ยิน หูสงบ แต่ฉันนี่สิปวดหัวมาก”พูดถึงตรงนี้ คุณนายโม่ก็หยุดไปสักพัก จับมือมู่เฉียวไว้ “เสี่ยวเฉียว อายุคุณย่าไม่น้อยแล้ว เธอก็ทำให้ท่านได้สมปรารถนาแทนแม่หน่อยแล้วกัน”
พูดถึงขนาดนี้แล้ว มู่เฉียวยังจะพูดอะไรได้อีก? เธอพยักหน้า “ค่ะ ฉันไปคุยกับโม่หานก่อน”
ดึกๆกลับไป ห้าทุ่มกว่าแล้วโม่หานก็ยังไม่เลิกงาน
