S.P.D: บทที่ 241: ข้ามได้แล้ว!
โรแกนได้ก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับมองไปที่ทหารเรือเหล่านั้นอย่างเย็นชา
“ แกไม่สามารถหนีไปไหนได้อีกแล้ว!”
ในตอนนี้เหล่าทหารเรือนั้นได้ล้อมรอบโรแกนเอาไว้ราวกับกําแพงสูงที่ตั้งตระหง่านของศูนย์ใหญ่กองทัพเรือ,ตรงหน้าของเขานั้นมีทหารเรืออยู่ประมาณ 3000 คน
นี่คือการต่อสู้กับคนนับพันคนด้วยตัวคนเดียว เพราะฉะนั้นแรงกดดันของมันนั่นจะต้องเป็นอะไรที่บ้าคลั่งอย่างแน่นอน
โรแกนนั้นเลือกที่จะสู้กับทหารเรือพวกนี้ด้วยตัวคนเดียว, จริงอยู่ที่ทั้งสามนั้นไม่ใช่คนที่อ่อนแอ แต่พวกเขานั้นก็ไม่ได้ เป็นเหมือนเขาที่มีระบบคอยช่วยเหลือ,โรแกนนั้นไม่ต้องการให้มีอะไรเกิดขึ้นกับพวกเขา
ในฐานะกัปตันเขาไม่มีทางยอมให้ลูกเรือของเขามาตกอยู่ในอันตรายอย่างแน่นอน
เพราะงั้นเขาถึงเลือกที่จะเผชิญหน้ากับทหารเรือ พวกนี้ด้วยตัวคนเดียว!
“ แกมีแผนการอะไรกันแน่ถึงได้แอบลักลอบเข้ามาในศูนย์ใหญ่กองทัพเรือ?”
ในตอนนี้พวกทหารเรือนั้นอยู่ห่างจากโรแกนเพียงแค่ 30 เมตรเท่านั้น พวกเขานั้นกําลังมุ่งหน้าเข้ามาหาโรแกนด้วยความดุร้าย
“ แผนอะไรงั้นหรอ?”
โรแกนนั้นได้ก้าวเดินออกไปข้างหน้าพร้อมกับยกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย,เขานั้นไม่มีความคิดที่จะถอยหนีเลยแม้แต่น้อย
ทั้งสองฝ่ายนั้นกําลังเข้าใกล้กันมากขึ้นเรื่อยๆ ในตอนนี้พวกเขานั้นห่างกันเพียงสิบเมตรเท่านั้น
ระยะห่างสิบเมตรนั้นเป็นระยะที่สั้นมากในตอนนี้เหล่าทหารเรือนั้นได้เตรียมตัวปะทะกับโรแกนแล้ว คนที่ใช้ดาบนั้นก็กําดาบแน่น,คนที่ใช้ปืนนั้นก็ยกปืนขึ้นมาประทับ เล็ง,คนที่ใช้หมัดเปล่านั้นก็กําหมัดแน่น,ทุกคนนั้นต่างก็พร้อมที่จะปะทะแล้ว
แต่ในเวลาเดียวกันนั้นเองโรแกนก็ได้หลับตาลง
และทันใดนั้นเองเขาก็ได้ลืมตาขึ้นมา
“ อูมม”
ในเวลานี้แรงกดดันที่ดุร้ายและกดขี่นั้นได้ระเบิดออกมาจากร่างกายของโรแกนพื้นที่เขายืนอยู่นั้นถึงกับแตกร้าวอาคารบ้านเรือนต่างๆนั้นถึงกับสั่นสะเทือน
แรงกดดันนี้ราวกับมังกรที่กําลังพุ่งทะยานขึ้นมาจากพื้นดินมันทั้งอหังการ,สูงส่ง,และน่าเกรงขาม,มันราวกับว่าไม่มีใครในที่แห่งนี้ที่อยู่ในสายตาของเขา!
“ วูมม”
ราวกับระเบิดที่มองไม่เห็นในตอนนี้ดวงตาของเหล่าทหารเรือที่กําลังวิ่งเข้ามาหาโรแกนนั้นได้เปลี่ยนไปเป็นสีขาวพร้อมกับล้มลงไปบนพื้นเป็นจํานวนมาก บางคนนั้นมีเหงื่อผุดขึ้นมาอยู่เต็มใบหน้าราวกับว่าพวกเขานั้นกําลังเผชิญหน้ากับสิ่งมีชีวิตที่น่าหวาดกลัว
ในตอนนี้ทหารเรือที่ยังคงมีสติอยู่นั้นต่างก็หันหน้าไปมองทหารเรือคนอื่นๆที่อยู่รอบอย่างสับสน
พวกเขาเป็นอะไรไป?
ในตอนนี้จํานวนของทหารเรือที่ยังมีสติอยู่นั้นเหลือไม่ถึง 100 คน!
กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือกว่า 90% ของทหารเรือที่พุ่งเข้ามาหาโรแกนนั้นถูกทําให้หมดสติลงไปในทันทีโดยที่ยังไม่ได้ทําอะไรเลย
“ ขอโทษด้วยนะ พอดีว่าพวกนายมากันเยอะไปหน่อยนะ ฉันก็เลยรู้สึกกลัว!”
โรแกนนั้นได้ยักไหล่พร้อมกับก้าวเดินออกไปข้างหน้าอย่างช้าๆ,เขานั้นได้เอื้อมมือไปที่หลังและหยิบดาบของเขาออกมา
“ ฮาคิแห่งราชันย์!”
ที่ใจกลางของสนามรบ.คองนั้นได้หันหน้าไปมองยังตําแหน่งของโรแกนอย่างงุนงง
“ เซนโงคุ มันเกิดอะไรขึ้นที่นั่น?”
การปรากฏขึ้นมาอย่างฉับพลันของฮาคิราชันย์นั้นได้ดึงดูดความสนใจของเหล่าทหารเรือระดับสูงในทันที,ในสงครามครั้งนี้นั้นพวกเขานั้นจะไม่ยอมให้เกิดเหตุการณ์ที่เหนือการควบคุมของพวกเขาอย่างเด็ดขาด
เซนโงคุนั้นได้ตอบกลับไปในทันที
“ มันเป็นโรแกน! ดูเหมือนว่าเขานั้นต้องการเข้าไปในดินแดนศักดิ์สิทธิ์แมรีจัวส์!”
นี้คือสิ่งที่เซนโงคุนั้นได้คาดการณ์เอาไว้แล้ว
การกระทําของอีกฝ่ายนั้นอยู่ในการคํานวณของเขาอยู่แล้ว
“ โรแกน!”
แววตาของคองนั้นได้ปรากฏความกังวลขึ้นมาในทันที
“ คนที่มีความแข็งแกร่งในระดับพลเรือเอกในตอนนี้มีแค่ฉันกับนายเพียงเท่านั้น”
โรแกนนั้นเป็นบุคคลที่มีพลังอํานาจที่น่าหวาดกลัวมาก,เพราะฉะนั้นเขาจึงไม่สามารถเพิกเฉยต่อตัวตนของเขา
“ คิซารุงกําลังจะมาถึงที่นี่ในเร็วๆนี้!”
เซนโงคุได้กล่าวออกมาอย่างใจเย็น
หน้าเหวลึกที่ขวางกั้นศูนย์ใหญ่กองทัพเรือกับดินแดนศักดิ์สิทธิ์แมรีจัวส์
“ เราจะข้ามมันได้ยังไงกัน?”
คล็อกโคไดล์นั้นได้กล่าวถามออกมา
“ เทรนซุ,น้ําเต้าของกัปตันมันทําอะไรได้บ้าง?”
เจสันได้มองไปที่น้ําเต้าที่อยู่ในมือของเทรนซุพร้อมกับกล่าวถามออกมาด้วยความสงสัย
น้ําเต้านี้มันไม่ได้ดูใหญ่เหมือนตอนที่พวกเขานั่งเข้ามาในศูนย์ใหญ่
ในขณะที่เทรนซุกําลังจะพูดนั้นมันก็ได้มีเสียงดังออกมาจากน้ําเต้า
“ อย่ามัวเสียเวลาเลย,พวกแกนะยังไม่รู้จักความแข็งแกร่งของพวกเรากองทัพเรือ,แม้ว่ากัปตันของพวกแกจะมีความแข็งแกร่งในระดับพลเรือเอก ก็ไม่มีทางที่มันจะสามารถเอาชนะกองทัพเรือได้หรอก และในไม่ช้ามันก็จะต้องถูกจับกุมอย่างแน่นอน!”
“ เมื่อไหร่ที่มันถูกจับ,มันก็จะถึงตาของพวกแก!”
เสียงนี้คือเสียงของเซเฟอร์, น้ําเสียงของเขานั้นเต็มไปด้วยความดูถูก
“ เซเฟอร์งั้นหรอ!?, นี่กัปตันขังพลเรือเอกเอาไว้ในน้ําเต้านี้งั้นหรอเนี่ย!?”
เทรนซุนั้นรู้สึกประหลาดใจมาก
เมื่อได้ยินคําพูดของเขาเซเฟอร์นั้นก็เงียบไปในทันที
“ น้ําเต้านี้ไม่มีทางธรรมดาอย่างแน่นอน ไม่อย่างนั้นกัปตันไม่มีทางมอบมันให้พวกเราหรอก!”
เทรนซุนั้นได้กล่าวออกมา
“ งั้นมาลองทําให้มันทํางานกัน!”
คล็อกโคไดล์ได้กล่าวออกมา
ทั้งสามนั้นได้เริ่มลงมือในทันที, พวกเขานั้นเคยเห็นโรแกนใช้งานมันมาแล้วในตอนนั้นเขาทําเพียงแค่ตบลงไปที่ มันแล้วมันก็ขยายใหญ่ขึ้นมาในทันที
แต่หลังจากตบลงไปที่มันจนเมื่อยมือพวกเขาก็ยอมแพ้ไปในทันที
พวกเขานั้นกําลังมืดแปดด้าน
ในตอนนั้นเองดูเหมือนว่าเทรนซุนั้นจะนึกอะไรขึ้นมาได้ เขาได้วางมือขวาลงไปบนน้ําเต้า
ในครั้งนี้นั้นเขาได้ลองถ่ายเทลมปราณเข้าไปในน้ําเต้า ดูและในตอนนั้นเองน้ําเต้านั้นก็ได้เปล่งประกายแสงสีเขียวขึ้นมา
“ มันตอบสนองต่อลมปราณนี้เอง!”
แววตาของทั้งสามนั้นได้เปล่งประกายขึ้นมาในทันที,ในที่สุดพวกเขาก็เจอวิธีใช้งานมันซักที
หลังจากถ่ายเทลมปราณไปซักพัก น้ําเต้านั้นก็ได้เปล่งแสงสีเขียวและขยายตัวขึ้นมาอย่างรวดเร็วพร้อมกับลอยขึ้นไปในอากาศห่างจากพื้นดินประมาณหนึ่งเมตร ในตอนนี้ขนาดของมันนั้นเพียงพอสําหรับพวกเขาทั้งสามคนแล้ว
“ สาเร็จแล้ว!”
เทรนซุนั้นมีความสุขมาก เขาได้กระโดดขึ้นไปบนน้ําเต้าเป็นคนแรก
“ กัปตันนี้สุดยอดจริงๆ!”
เจสันนั้นได้กล่าวชื่นชมออกมาพร้อมกับจับไปที่น้ําเต้านิลกาล
น้ําเต้านิลกาลนั้นสุดยอดมากแม้ว่าต้องรับน้ําหนักของทั้งสามแต่มันก็ไม่ได้จมลงไปบนพื้นแต่อย่างใดมันยังคงลอยอยู่อย่างนั้นอย่างมั่นคง
“ ไปกันเถอะ!”
คล็อกโคไดล์นั้นได้กล่าวออกมา
เทรนซุนั้นได้สูดหายใจและถ่ายเทลมปราณเข้าไปในน้ําเต้าอย่างต่อเนื่อง
น้ําเต้านิลกาลนั้นได้เคลื่อนตัวออกไปข้างหน้าอย่างช้าๆเหนือเหวลึก
“ ในที่สุดพวกเราก็ข้ามเหวนี้ได้!”
