ผู้หญิงพายเรือพามุกดาออกจากทะเล มุกดาสวมเสื้อผ้าเสร็จแล้วก็เดินออกมา เสื้อตัวนี้ใส่พอดีตัวเลย แถมยังดูสวยมากด้วย
“แม่หนูเป็นคนสวย ใส่อะไรก็ดูสวยไปหมดเลย” ผู้หญิงพายเรือก็เห็นมุกดาเดินออกมา เธอยิ้มกรุ้มกริ่ม เสื้อตัวนี้เป็นเสื้อที่เธอใส่ตอนแต่งงานจริง แต่ก็เคยใส่แค่ครั้งเดียว หลังจากนั้นก็ไม่มีโอกาสได้ใส่มันอีกเลย เธอชอบเสื้อตัวนี้มาก แต่เพราะต้องทำงาน เลี้ยงลูก เลยไม่ได้ใส่มันเลย
“ขอบคุณนะคะ” มุกดาพอใจกับเสื้อตัวนี้มาก เธอยังไม่เคยใส่กระโปรงสไตล์นี้มาก่อนเลย
ผู้หญิงพามุกดากลับมาบ้านตัวเอง เพื่อความปลอดภัย ผู้หญิงพามุกดาไปซ่อนไว้ในห้องลับ จากนั้นก็ยกของกินมาให้มุกดา
“แม่หนู กินนี่ก่อนสิ ฉันต้องออกไปดูข้างนอกหน่อย ถ้าไม่ได้ยินเสียงฉัน ก็ห้ามออกมาเด็ดขาดนะ!” ผู้หญิงพูดจบก็ล็อกประตู แล้วออกไปทันที
มุกดาก็หิวมากเหมือนกัน เธอเริ่มกินอาหารที่ผู้หญิงคนนั้นยกมาให้ แม้กับข้าวหน้าตาจะไม่ค่อยสวยมาก แต่มุกดาก็รู้สึกว่ามันหอมมากอยู่ดี
กินเสร็จแล้ว มุกดาก็นอนอยู่บนเตียง ในใจเธอก็ยังกังวลชลธีกับสามคนที่เหลือ ยังมีสองสามีภรรยาชาวประมงอีกด้วย
แต่เธอก็เหนื่อยมากจริงๆ กังวลได้สักพัก เธอก็หลับตาและคล้อยหลับไป
ชลธีดันแพของเธอออกไปด้วยแรงเฮือกสุดท้ายที่ตัวเองมีอยู่ แต่เพราะบาดแผลบนร่างกายของเขา ทำให้เขาจมลงน้ำลึกลงไปเรื่อยๆ
ช่วยมุกดาออกจากเงื้อมมือของธีรเมทได้แล้ว ชลธีก็วางใจได้แล้วล่ะ ธีรเมทเจ้าหมอนั่นมันไร้จิตสำนึกไปแล้ว ถ้ามุกดายังอยู่ในมือเขาต้องอันตรายมากแน่ๆ
“มุก เธอจะต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปนะ!” ชลธีพูดคำสุดท้ายนี้ในใจเงียบๆ เขาหมดสติไปแล้ว แต่แค่รู้สึกว่าตัวเองกำลังจมลงน้ำเร็วมาก
ทั้งสามคนที่วิ่งไปมาบนเกาะก็วิ่งต่อไม่ไหวแล้วจริงๆ และเหนื่อยจนไม่อยากเดินต่อแล้ว จึงนอนลงไปบนพื้นไม่อยากขยับไปไหนอีก
“ที่แท้ก็เป็นพวกนายสามคนนี่เอง วิ่งเก่งนี่ ลุกขึ้นมาวิ่งต่อสิ! ฉันไม่เชื่อว่าจะจัดการพวกนายไม่ได้” ธีรเมทมองดูทั้งสามคนที่มาสร้างความวุ่นวายตอนกลางคืน ถ้าไม่ใช่เพราะเขามีกำลังคนเยอะ และผลัดเปลี่ยนวิ่งไล่กัน คงวิ่งไล่สามคนนี้ไม่ทันแน่
“ธีรเมท เกาะนายนี่มันไม่เลวจริงๆ ฉันรู้สึกสนุกมาก พวกเรามาแล้วนายไม่ดีใจหน่อยเหรอ?” อนุชิตใส่กางเกงว่ายน้ำ นอนอยู่บนหาดทราย แต่ปากก็ยังพูดไม่หยุด
“ดีใจสิ พวกนายมาแล้วฉันดีใจมาก งั้นนายขอเชิญพวกนายไปพักที่ดีๆสักที่ดีกว่า จะได้ต้อนรับพวกนายด้วยของกินอร่อยๆ!” ธีรเมทกัดฟันพูด
“จับสามคนนั้นไว้!” ธีรเมทปัดมือ แล้วสามคนนั้นก็ถูกลากไปที่อื่น เขายังต้องไปหามุกดาของเขา เพราะสามคนนี้ทำให้ตัวเองเสียเวลา ไม่รู้ว่าตอนนี้มุกดาไปไหนแล้ว หรือว่ายังมีคนอื่นมาช่วยมุกดาอีกเหรอ?
ธีรเมทให้คนไปตามหาเกาะข้างๆ ถ้าได้ข่าวอะไรก็จะมีคนมารายงานเขาทันที เขาก็วุ่นวายอยู่ตลอดทั้งคืน อีกสักพักก็จะเช้าแล้ว เขาไปพักผ่อนก่อนจะดีกว่า
อนุชิต ทศพรและประวีร์ถูกจับโยนเข้าไปในคุกน้ำ ครึ่งตัวถูกแช่ด้วยน้ำ แถมน้ำนั้นก็ยังสกปรกด้วย
“ให้ตายสิ ธีรเมท นายจะทำกับพวกเราแบบนี้จริงเหรอ?” อนุชิตเห็นคุกน้ำก็ตะโกนขึ้นมาอย่างไม่พอใจ พวกเขาต่างก็เป็นคนรักสะอาด จะอยู่ในน้ำที่สกปรกขนาดนี้ได้ยังไง?
แต่คนพวกนั้นก็ไม่ได้พูดตอบเขา แล้วเตะทั้งสามคนลงไปทันที ได้ยินเสียง “บุ้ม บุ้ม บุ้ม” ทั้งสามตกลงไปในนั้น
“นี่ นี่ ฉันขอเจอธีรเมทหน่อย คนหน้าไม่อายอย่างมัน ไหนว่าจะต้อนรับพวกเราด้วยของกินดีๆไงล่ะ ทำไมถึงมาที่นี่ล่ะ?” อนุชิตตะโกนด่าคนด้านบน
คนพวกนั้นเดินออกไปโดยไม่มองพวกเขาด้วยซ้ำ เหลือเพียงสามคนที่แช่อยู่ในน้ำ
“นายคิดว่ามันจะต้อนรับพวกเราแล้วให้อาหารดีๆงั้นเหรอ ไร้เดียงสาเกินไปแล้ว” ทศพรดูถูกอนุชิต
“ฉันไม่ได้คิดแบบนั้นอยู่แล้ว ฉันแค่รู้สึกว่าน้ำนี้สกปรกเกินไป มันอยากอ้วกจริงๆ แถมยังเหม็นด้วย!” อนุชิตดมกลิ่นนี้จนจะอ้วกอยู่แล้ว
“ไม่ต้องรีบหรอก พวกเราพักผ่อนกันก่อน คืนนี้เหนื่อยทั้งคืนเลย ไม่รู้ว่ามุกดากับชลธีจะปลอดภัยหรือเปล่า” ทศพรไม่ค่อยสนใจคุกน้ำเล็กๆนี้สักเท่าไหร่
“เห็นสีหน้าธีรเมทเมื่อกี้ น่าจะยังหาพวกมุกดาไม่เจอนะ ฉันคิดว่าพวกเขาน่าจะไปถึงแล้ว งั้นพวกเราก็พักผ่อนก่อนเถอะ ดูว่าจะหาโอกาสออกไปได้เมื่อไหร่” ประวีร์มองดูคุกน้ำที่พวกเขาถูกขังอยู่ สังเกตอยู่สักพักนั้น เขาก็เห็นปัญหาว่าการจะหนีออกจากคุกนี้ของพวกเขานั้น เป็นเรื่องที่ยากมาก
มุกดานอนหลับจนตื่น เธอมองดูรอบๆ ถึงเห็นว่าตัวเองหนีออกจากธีรเมทได้แล้ว เมื่อวานตัวเองก็ถูกชลธีช่วยเอาไว้ได้ ชลบอกว่าจะตามมานี่? แต่ทำไมตัวเองถึงไม่เห็นเขาล่ะ?
มุกดาลุกขึ้นจากเตียง เธอเคาะประตูห้อง ไม่นานก็มีคนมาเปิดให้
“แม่หนู เมื่อวานพวกเรากลับมาดึกมาก ก็เลยไม่ได้รบกวนเธอ เธอตื่นแล้วเหรอ?” ผู้หญิงเห็นสีหน้าที่สดชื่นของมุกดา เธอก็ค่อยโล่งอกไปที แต่ว่าคนที่นอนอยู่ข้างนอกนั้นน่าเป็นห่วงมากกว่าอีก
“ค่ะ พี่สาวคะ ขอบคุณมากเลยนะคะ” มุกดามองดูด้านหลังของผู้หญิง แต่ก็ไม่เห็นคนอื่นๆเลย
“พี่สาวคะ สามีของฉันกลับมาหรือยังคะ?” มุกดาถามพี่สาวซึ่งๆหน้า
“เขา เขากลับมาแล้ว แต่ตอนนี้อาการไม่ค่อยดีเลย” ผู้หญิงครุ่นคิดแล้ว ก็ไม่มีเหตุจำเป็นอะไรต้องปิดบังมุกดา ก็เลยพามุกดาไปยังที่ที่ชลธีนอนพักอยู่
ชลธีนอนอยู่บนเตียงแข็งๆ ใบหน้าซีดขาวมีร่องรอยจากการจมน้ำมาเป็นเวลานาน มีบางจุดที่ถูกแช่จนผิวเหี่ยว
ชาวประมงคนนั้นกำลังป้อนน้ำให้เขา แต่ชลธีกลับดื่มไม่ลง
“ชล ชล พี่ชายคะ สามีฉันเป็นอะไรไปเหรอคะ?” มุกดาตะโกนเรียกอยู่สองครั้ง แต่ชลธีก็ไม่ตื่นขึ้นมาสักที
“อาการของเขาไม่สู้ดีเลย บาดแผลก็เริ่มติดเชื้อแล้วด้วย พวกเราก็ไม่มียาที่รักษาอาการของเขาได้เลย อีกอย่างเขาก็เหนื่อยมากด้วย มีแต่โรงพยาบาลประจำตำบลถึงจะมียารักษา แต่พวกเราไม่มีรถน่ะสิ” ผู้ชายมองดูอาการของชลธี ก็รู้สึกกังวลใจอย่างมาก
มุกดาน้ำตาไหลลงมาอาบแก้ม ตั้งแต่ที่ชลธีอยู่กับตัวเอง เขาก็เจอแต่เรื่องอันตราย เป็นเธอที่ทำให้เขาต้องตกอยู่ในอันตรายทุกครั้ง
มุกดาเช็ดน้ำตา ทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้ว่าตอนที่พวกชลธีมาน่าจะขับรถมาด้วยนะ
“มีวิธีแล้วค่ะ พวกเขาขับรถมา ฉันขับรถเป็นค่ะ ส่งเขาไปที่ตำบลได้ งั้นรบกวนพี่ชายช่วยฉันย้ายตัวเขาขึ้นรถได้ไหมคะ และช่วยนำทางฉันด้วยค่ะ”
