เมื่อมุกดากำลังพูดคุยกับธีรเมท มีคนคนหนึ่งวิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน และพูดกับธีรเมท ธีรเมทขมวดคิ้วทันที
“ออกไปก่อน” ธีรเมทพูดกับชายคนนั้น หลังจากที่ชายคนนั้นออกไป ธีรเมทก็หันกลับมาพูดกับมุกดา
“มุก คุณพักผ่อนก่อนแล้วกันนะ ผมจะออกไปทำธุระบางอย่าง ถ้าคุณอยากทานอะไรก็ให้แม่นมทำให้ทานแล้วกัน คุณสามารถเรียกเธอมาได้นะ” หลังจากธีรเมทจบ เขาก็ยื่นกระดิ่งอันเล็กๆ ให้มุกดา
“อืม” มุกดาตอบเพียงเท่านั้น ธีรเมทเองก็ไม่ได้ใส่ใจกับเธอมากนัก เขาหันหลังกลับและจากไปอย่างรวดเร็ว
แต่หลังจากที่ธีรเมทจากไป มุกดาก็รู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อย เป็นเพราะอะไร เธอเองก็อธิบายไม่ถูกเช่นกัน
คงไม่ได้เกิดอะไรขึ้นกับชลธีใช่ไหม? คนซื่อบื้อแบบเขา มีแนวโน้มที่จะเกิดเรื่องบางอย่างกับเขาสูง ลักษณะนิสัยของเขามุกดาเข้าใจดี ดังนั้นเธอก็เลยยิ่งกังวลมากขึ้นไปอีก
มุกดานอนพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียง เธอนอนไม่หลับอีกครั้ง เธอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะสั่นกระดิ่งในมือ
“คุณมุกดา คุณเรียกฉันเหรอคะ อยากทานอะไรหรือเปล่าคะ” แม่นมเข้ามาอย่างรวดเร็ว และเธอก็ถามมุกดา
“แม่นม ฉันอยากลงไปเดินเล่น ฉันอยู่ที่นี่ทุกวัน อยู่จนจะป่วยแล้ว” มุกดาพูดกับแม่นม
“อยากลงไปเดินเล่นเหรอคะ ได้ค่ะ งั้นฉันจะช่วยพยุงคุณเอง” แม่นมมองดูท้องฟ้าที่มืดสนิทข้างนอก ก่อนที่จะมองไปที่มุกดา ธีรเมทเคยบอกไว้ ว่ามุกดาสามารถทำทุกอย่างที่เธอต้องการ แต่ตอนนี้เมธพรอยู่ในห้องรับแขก
“ไปกันเถอะ” มุกดายืนยันที่จะลงไปเดินเล่น
แม่นมพยุงมุกดาค่อยๆ เดินลงบันไดไป เมธพรก็เดินออกไปพอดี เลยทำให้แม่นมที่เป็นกังวลรู้สึกโล่งใจ
“คุณมุกดา คุณนั่งบนโซฟาสักครู่นะคะ ฉันจะเทโจ๊กรังนกให้คุณเอง” แม่นมพยุงมุกดาไปนั่งบนโซฟา จากนั้นเธอก็ไปเอาโจ๊กรังนกในห้องครัว คุณหมอบอกว่ามุกดาจะต้องทานอาหารเพื่อบำรุงร่างกาย ธีรเมทเลยให้เธอไปซื้อของมาเยอะมาก วันนี้เธอเลยเตรียมโจ๊กรังนกให้กับมุกดา
“อืม” ในช่วงเวลาที่มุกดามองไม่เห็น หูและจมูกของเธอก็อ่อนไหวมากขึ้นเรื่อยๆ ผู้คนมากมายต่างก็บอกว่าพระเจ้านั้นยุติธรรมมาก ทุกครั้งที่พระเจ้าปิดประตูไปหนึ่งบาน พระเจ้าก็จะเปิดประตูอีกบานให้เราเสมอ (เวลาที่เสียอะไรไปก็จะได้อีกสิ่งมาทดแทนเสมอ)
มุกดานั่งอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก สิ่งแรกที่เธอได้กลิ่นคือกลิ่นน้ำหอมที่ฉุนมาก เธอขมวดคิ้ว กลิ่นนี้เป็นกลิ่นของเมธพร ผู้หญิงคนนี้ชอบกลิ่นที่โดดเด่นแบบนี้
หรือเมื่อครู่นี้เมธพรจะมาที่นี่ และเธอก็ได้นั่งในห้องรับแขก แล้วพวกเขามีเรื่องอะไรกัน ทำไมธีรเมทถึงได้จากไปอย่างรีบร้อนแบบนั้น?
“คุณมุกดา ดื่มโจ๊กรังนกนะคะ ฉันทำให้เย็นสักพักแล้ว น่าจะไม่ค่อยร้อนแล้ว” ตอนนี้มุกดาเป็นที่รักของธีรเมท แม่นมถึงได้ดูแลเธอเป็นอย่างดี
มุกดารับโจ๊กรังนกไว้ เธอชิมโจ๊ก แล้วพบว่ามันอร่อยมาก เธอไม่ค่อยทานของสิ่งนี้มากนัก เธอเพิ่งจะได้ทานเพียงไม่กี่ครั้งหลังจากที่เธอแต่งงานกับธีรเมท
“แม่นม เมื่อกี้นี้เกิดอะไรขึ้นกับธีรเมท? ทำไมเขาถึงได้รีบออกไปแบบนั้น?” มุกดาถามอย่างไม่ตั้งใจ
“อันนี้ ฉันไม่ทราบค่ะ ปกติแล้วคุณชายก็ไม่ได้บอกอะไรฉันเลย เขาบอกให้ฉันดูแลคุณให้ดีแค่นั้นค่ะ” แม่นมมองไปที่มุกดาแต่เธอไม่รู้จริงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น ทั้งธีรเมทและแม่บ้านต่างก็มาที่นี่ ท่าทีของพวกเขาดูเคร่งขรึมมาก
“อืม ฉันเป็นห่วงเขาจัง เขาบอกว่าเขาจะอยู่เป็นเพื่อนฉัน แต่…ฉันได้กลิ่นน้ำหอมของผู้หญิง ธีรเมทไปอยู่กับผู้หญิงคนอื่นอีกแล้วใช่ไหม?” มุกดาได้ยินน้ำเสียงที่สงสัยของแม่นม เธอรีบเอาเมธพรมาเป็นโล่กำบังของเธอ
เมื่อแม่นมได้ยินเรื่องนี้ เธอก็ไอออกมาด้วยความอึดอัด จมูกของคุณมุกดานี่มันไวมากจริงๆ แม้แต่เรื่องที่ผู้หญิงเคยมาที่นี่เธอก็รู้ แต่เธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรในตอนนี้ดี เพราะเรื่องนี้คุณชายก็ไม่ได้บอกเธอไว้ว่าต้องทำอย่างไร
“ฉันรู้อยู่แล้วว่าในหัวใจของเขานั้นยังมีผู้หญิงคนอื่นอยู่ เหอะ ทุกคนเอาแต่หลอกฉัน! เพล้ง!” มุกดาขว้างชามรังนกในมือลงพื้นด้วยความโกรธ
“คุณมุกดา คุณมุกดา มันไม่ใช่แบบนั้น ไม่ใช่แบบนั้น ในหัวใจของคุณชายมีแต่คุณ ผู้หญิงคนนั้นมีธุระเลยมาหาคุณชาย มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิดจริงๆ” เมื่อแม่นมเห็นว่ามุกดานั้นดูกังวลใจ เธอจึงรีบอธิบาย
“ชั่งเถอะ ยังไงแม่นมก็ต้องช่วยพูดแทนเขาอยู่แล้ว ฉันไม่โทษเธอหรอก มันเป็นเพราะชะตากรรมของฉันเองที่ไม่ดี!” คำพูดของมุกดาฟังดูเศร้าสร้อยยิ่งกว่าเดิม
แม่นมใจสั่นเล็กน้อย ยัยเด็กคนนี้เป็นคนมีอารมณ์เปราะบางมากๆ
“คุณมุกดาคะ คุณอย่าคิดมากเลย คุณชายของฉันชอบคุณเพียงคนเดียวจริงๆ แม้ว่าในอดีตเขาอาจจะมีความสัมพันธ์บางอย่างกับผู้หญิงคนนี้ แต่…” เมื่อแม่นมพูดถึงตรงนี้ เธอรีบปิดปากเงียบทันที โอ้พระเจ้า เมื่อครู่นี้เธอโดนอะไรครอบงำไป? ทำไมเธอถึงได้พูดเรื่องคุณชายออกไป
“แม่นม ไม่ต้องพูดแล้ว ฉันอยากจะออกไปเดินเล่นได้ไหม” สีหน้าของมุกดาดูเจ็บปวดมาก จนทำให้แม่นมรู้สึกว่าเธอทำอะไรบางอย่างที่ผิดต่อเธอ
“ค่ะ ได้ค่ะ ฉันจะช่วยพยุงคุณเอง” แม่นมพูดอย่างเร่งรีบ เธอให้คนไปเก็บกวาดเศษชาม และเธอก็ช่วยพยุงมุกดาออกไปเดินเล่น
มุกดาเองก็รู้ว่า ในบ้านนี้ ไม่ได้มีแค่คนอยู่ไม่กี่คน แต่มีคนอยู่ในนี้มากมาย ธีรเมทเป็นคนที่เตรียมความพร้อมไว้เสมอ
“แม่นม ฉันมองไม่เห็นอะไรเลย เธอช่วยเล่าให้ฉันฟังหน่อยได้ไหมว่าวิวทิวทัศน์ที่เป็นยังไงบ้าง” มุกดาก้าวออกจากประตูห้องรับแขก เธอรู้สึกได้ว่าข้างนอกบ้านหลังนี้กว้างขวางมาก และก็ได้ปลูกพืชไว้จำนวนมากมาย
“ได้ค่ะ คุณมุกดา” แม่นมตอบรับ หัวใจของเธอเกือบจะหล่นหายไปก็เพราะมุกดา
“คุณมุกดา นี่คือลานหน้าบ้านค่ะ ที่นี่ไม่มีอะไรพิเศษมากนัก มีแต่ต้นไทรใหญ่ๆ ที่คุณชายชอบมากๆ ตอนที่เขาซื้อบ้านหลังนี้ เขาบอกว่าผู้หญิงที่เขาชอบนั้นชอบต้นไทรมากๆ ดังนั้นเขาเลยซื้อบ้านหลังนี้” แม่นมพูดอธิบาย ต้นไทรต้นนั้นใหญ่มากๆ บนยอดต้นไทรก็เหมือนกับร่มคันใหญ่ ที่คอยโอบล้อมทุกสิ่งไว้ด้วยอ้อมแขนของมัน
มุกดายิ้มอย่างเยือกเย็นภายในใจของเธอ เขารู้ด้วยว่าเธอชอบต้นไทร!
“ถ้าเดินต่อไปข้างหน้าก็คือสวนหลังบ้าน คุณชายปลูกดอกไม้และวัชพืชแปลกตามากมายไว้ในสวนแห่งนี้!” แม่นมคอยพยุงมุกดาไว้ เวลาที่เธอพูดถึงสวนหลังบ้านเธอก็ดูภูมิใจมาก! สวนแห่งนี้ใหญ่กว่าสวนของตระกูลรุ่งเจริญเยอะมาก แต่ที่ตรงนี้นั้นรกร้างมาก ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมคุณชายถึงได้ซื้อบ้านหลังใหญ่ที่นี่
“อ่า ฉันก็ชอบพวกดอกไม้และต้นไม้เหมือนกัน พวกเราไปดูกันดีกว่า” ที่มุกดานึกถึงสวนหลังบ้านเพราะเธอเองก็มีจุดประสงค์ของเธอเช่นกัน เธออยากรู้ว่า หลังจากที่ชลธีกระโดดลงมา เขาถูกเอาตัวไปไว้ที่ไหน
