ในขณะที่ทุกคนกำลังคิดหาวิธีตามหามุกดา นีรชาก็ค้นพบเรื่องที่น่ากลัวมากขึ้นมาเรื่องหนึ่ง นั่นก็คือชลธีที่สติปัญญาได้รับความเสียหายนั้นหายตัวไปเสียแล้ว
เมื่อครู่ยังให้เขานั่งอยู่อีกด้านหนึ่ง แต่เมื่อทุกคนแบ่งหน้าที่กันเรียบร้อย เขาก็หายตัวไปเสียแล้ว
“เมื่อครู่พวกเธอเห็นชลไหม” นีรชาถามคนรับใช้ในบ้านอย่างร้อนใจ
เหล่าคนรับใช้ส่ายหน้าด้วยความมึนงง ใครก็ไม่ทันได้สังเกตว่าชลธีเดินออกไปตั้งแต่เมื่อใด
เรื่องของมุกดาในคราวนี้ก็มีเงื่อนไขเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งเรื่อง นั่นก็คือต้องตามหาชลธีด้วย ไม่รู้ว่าเขาวิ่งไปถึงที่ไหนแล้ว
มุกดาคลำทางเดินไปถึงห้องน้ำ เธอมาอยู่ที่นี่หลายวันแล้ว หลังจากไปห้องน้ำมาหลายครั้ง เธอก็สามารถคลำทางไปด้วยตัวเองได้ และไม่ต้องให้ธีรเมทประคองอีก
แต่ว่าดวงตายังไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ตอนนี้ในหลายๆครั้ง ธีรเมทก็ไม่ได้มารบกวนเธอ และไม่รู้ว่าเขาทำอะไร ทว่าไม่ว่าเขาจะทำอะไร มุกดาล้วนรู้สึกว่าไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกับเธอ ในใจของเธอมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีอยู่อย่างหนึ่ง
“ปัง” เสียงประตูถูกเตะให้เปิดออก จะกล่าวให้ถูกต้องก็คือถูกถีบให้เปิดออก ลมพัดมาปะทะใบหน้าของมุกดา มุกดาที่ดวงตาใช้ไม่ได้ก็เป็นฝ่ายเสียเปรียบแน่นอน เธอถูกคนเตะเข้าฝ่าเท้าหนึ่ง
“นังแพศยา นึกว่าหนีมาที่นี่แล้ว ฉันจะตามเธอไม่เจอหรือ เหอะ เมื่อครู่ฉันจงใจปล่อยให้ธีร์ออกไป ฉันรู้แล้วว่าเธออยู่ที่นี่ เขาปฏิบัติต่อเธอดีมากจริงๆนะ เอาเธอมาเลี้ยงในคฤหาสน์หลังใหม่ของเขา เธอก็นึกว่าฉันจะหาไม่เจอแล้วหรือ” เสียงมุ่งร้ายของเมธพรดังขึ้นเหนือศีรษะ
“เมธพร เธอทำแบบนี้จะไปมีความหมายอะไร เธอสามารถพาธีรเมทไปได้ ฉันก็ไม่ได้จะแย่งอะไรกับเธอ” ท้องของมุกดาถูกเตะจนเจ็บ เธอนั่งอยู่บนพื้นอยู่นานก็ยังลุกขึ้นไม่ขึ้น
“เธอไม่คิดจะแย่งกับฉัน? ฉันเห็นว่าแต่ไหนแต่ไรเธอก็แสร้งทำเป็นถือตัวเพื่อดึงดูดผู้ชาย ให้พวกเขาสนใจเธอ ความจริงแล้วเธอน่ะสารเลวที่สุด เธอนึกว่าฉันไม่รู้หรือ เธอทำร้ายให้พี่สาวฉันกลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา เธอส่งธินิดาเข้าไปในคุก ตอนนี้ยังดีที่มีฉัน ฉันสามารถจัดการเธอได้!” เมธพรโน้มตัวมาด้านหน้า เตรียมจะเตะมุกดาอีกหลายที
แม้ว่าตาของมุกดาจะมองไม่เห็น แต่ว่าช่วงนี้เธอฝึกทักษะการฟังของตัวเอง เธอรู้สึกได้ว่าเมธพรจะเตะตัวเอง เธอจึงกลิ้งตัวไปบนพื้น
เท้าของเมธพรเตะโดนอากาศ อารมณ์โมโหร้ายของเธอก็ปะทุขึ้นมาอีกแล้ว เธอตามไปเตะมุกดา แม้ว่ามุกดาจะรู้สึกตัวได้ทันที แต่เธอก็หลบเลี่ยงลูกเตะที่มาติดต่อกันไม่พ้น
“เธอเก่งมากไม่ใช่หรือ ทำไมถึงไม่ตอบโต้ล่ะ ทำไมถึงให้ฉันรังแก” เมธพรเตะไป พลางเอ่ยด่าไป
“ดวงตาของเธอมองไม่เห็นหรือ” เตะไปได้ครู่หนึ่ง เมธพรก็ค้นพบว่าดวงตาของมุกดามองไม่เห็น
“ฮ่าๆๆ ตาของเธอบอดแล้ว สวรรค์มีตาจริงๆ มุกดา เธอก็มีวันนี้เช่นกัน ฉันยังนึกว่าเธอจะมีความสุขไปชั่วชีวิต ฉันนึกว่าเธอจะยืนอยู่เหนือฉันตลอดไป มันก็เท่านี้นี่เอง เธอก็ถูกกรรมตามสนอง! ฮ่าๆๆ!” หลังจากที่เมธพรค้นพบเรื่องนี้ ก็ไม่ต้องเอ่ยเลยว่าเธอดีใจมากแค่ไหน
เธอไม่เตะมุกดาแล้ว แต่ย่อตัวลง ใช้มือจับใบหน้าของเธอให้เงยขึ้นมา
“จุ๊ๆๆ มุกดา ใบหน้าของเธองดงามมากจริงๆ ผิวก็ดี เครื่องหน้าทั้งห้าก็ดี หาจุดบกพร่องไม่เจอเลยจริงๆ ทว่าไม่เป็นไร หาจุดบกพร่องไม่เจอ พวกเราก็สามารถสร้างจุดบกพร่องได้ ฉันจะกรีดใบหน้าเธอ ฉันจะดูสิว่ายังมีผู้ชายคนไหนมาชอบเธออีก! ใครก็ได้ เอามีดมาให้ฉัน!” ตอนนี้เมธพรนั้นอารมณ์ดีมากจริงๆ สามารถรังแกมุกดาได้ตามใจชอบ นี่เป็นเรื่องที่เธอถวิลหาแม้ในยามที่ฝัน
มุกดาคิดจะหันหน้าหนี แต่ว่าไม่ได้ มุกดาให้ลูกน้องจับใบหน้าของมุกดาเอาไว้นิ่งๆ เธอรับกริชมาจากคนที่อยู่ข้างๆ ตบลงบนหน้าของมุกดาเบาๆ
“หน้าของเธอเป็นลายแล้ว ธีรเมทก็จะได้ชอบฉันเท่านั้น หลังจากนี้ฉันก็จะเป็นผู้หญิงของเขา มุกดา เธอควรจะขอบคุณฉันนะ ฉันช่วยชีวิตเธอ และช่วยชีวิตผู้ชายโง่ๆพวกนั้น” เอ่ยจบ เมธพรก็กรีดกริชลงไปบนใบหน้าของมุกดา
มุกดาก็ต่อต้านไม่ไหว อาศัยความสามารถในการฟัง ภายในห้องนี้จะต้องมีคนมากมายแน่นอน เสียงลมหายใจหนักๆ ทำให้เธอตัดสินตำแหน่งของคนที่อยู่ในห้องนี้ทั้งหมดได้
ในตอนที่กริชของเมธพรกำลังวาดไปทางมุกดา มุกดาก็ยื่นมือออกมาจับมือของเมธพรเอาไว้ และแทงกริชกลับไปทางเธอ
เมธพรคิดไม่ถึงว่ามุกดาจะยังต่อต้านได้อีก กริชจึงกรีดลงบนใบหน้าของตัวเองโดยที่เธอไม่ทันระวังไปแผลหนึ่ง
“อ๊า ใบหน้าของฉันเสียโฉมแล้ว! เธอ นังผู้หญิงสมควรตาย ใครก็ได้ พวกแกอยากจะเล่นกับเธออย่างไรก็เล่นไป รอเล่นเสร็จแล้วฉันค่อยมาจัดการกรีดใบหน้าเธอ!” ตอนนี้เมธพรอับอายจนโกรธแล้ว เธอกุมใบหน้าและให้คนเหล่านั้นมารุมโจมตีมุกดา
“ปล่อยฉันนะ ปล่อยฉัน” มุกดาถูกผู้ชายกลุ่มหนึ่งกดเอาไว้ มีปากเหม็นๆที่คิดจะจูบปากเธอ
“โอ๊ยๆ!” มุกดารู้สึกว่าร่างกายของตัวเองเบาขึ้นกะทันหัน ผู้ชายที่ควบคุมเธอเอาไว้พวกนั้นถูกคนหิ้วออกไป และส่งเสียงร้องที่น่าเวทนาออกมา
ต่อมามุกดาก็ถูกคนอุ้มขึ้นมา และออกจากสถานที่แห่งนั้นอย่างรวดเร็ว
มุกดาได้กลิ่นกายของคนคนนั้น นั่นก็คือธีรเมท ตอนนี้ธีรเมทกลับมาได้ทันเวลาพอดี ทำให้มุกดารู้สึกขอบคุณเขามาก ถ้าหากว่าเขายังไม่กลับมาอีกล่ะก็ ตัวเองก็ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว มีเพียงทางเดียวก็คือตาย
“มุก ขอโทษที่ผมกลับมาช้า แต่ว่าไม่เป็นไร ยังทันเวลาอยู่” ธีรเมทอุ้มมุกดาเดินเลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวา เสียงของคนเหล่านั้นห่างไกลออกไปเรื่อยๆ ธีรเมทถึงได้วางมุกดาลง
เหตุผลที่ผมซื้อคฤหาสน์หลังนี้อีกเหตุผลหนึ่งก็คือ คฤหาสน์หลังนี้มีห้องใต้ดินห้องหนึ่ง! อีกทั้งในห้องใต้ดินห้องนี้ก็มีของครบถ้วนมาก พวกเราอยู่ที่นี่กันก่อน รอจนเมธพรจากไปแล้ว พวกเราค่อยคิดหาวิธี ผมก็คิดไม่ถึงว่าการที่ผมออกไปซื้อของที่ซุปเปอร์มาร์เกตในวันนี้ จะทำให้เมธพรสบโอกาส” ธีรเมทวางมุกดาลงบนเตียงแข็งๆหลังหนึ่ง
“อืม เรื่องในวันนี้ ฉันต้องขอบคุณคุณ” ในที่สุดมุกดาก็เอ่ยขอบคุณกับธีรเมทประโยคหนึ่ง
“ไม่ต้องขอบคุณ ผมเกือบจะทำร้ายคุณแล้ว เพียงแต่ห้องใต้ดินห้องนี้ของผมค่อนข้างแย่อยู่บ้าง มุก ลำบากคุณแล้ว” ธีรเมทไม่ได้จับมือของมุกดาอีก
ในใจของมุกดาเกิดความรู้สึกซึ้งใจต่อธีรเมทเล็กน้อย บางทีตัวเองอาจจะคิดมากไปจริงๆ
“มุก คุณพักผ่อนก่อน ผมจะออกไปข้างนอกสักหน่อย ประตูของที่นี่เป็นแบบปิดเองอัตโนมัติ ไม่มีรอยนิ้วมือของผม ประตูก็เปิดไม่ออก ดังนั้นคุณก็พักผ่อนอยู่ที่นี่ได้อย่างวางใจ จะไม่มีใครมารบกวนคุณอีก” ธีรเมทเอ่ยจบแล้วก็ช่วยขยับเส้นผมให้มุกดา
“อ่อ ใช่แล้ว ห้องน้ำที่นี่อยู่ไกลหน่อย ผมจะพาคุณไปก่อนครั้งหนึ่ง ตอนที่ผมออกไป คุณจะได้ไปห้องน้ำเองได้ เพราะว่าผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผมจะกลับมาได้เมื่อไร” ธีรเมทท่าทางอ่อนโยนมาก
