หลังจากมุกดาร้องให้ช่วยอยู่ที่หน้าประตูแล้ว ประตูก็เปิดออก มีขวดยาหนึ่งขวดและผ้าพันแผลม้วนหนึ่งถูกโยนเข้ามา
“น่ารำคาญจริงๆ จะให้คนพักผ่อนหรือไม่ เอาไปสิ!” เสียงหมดความอดทนดังขึ้นที่หน้าประตู หลังจากโยนของเข้าไปแล้ว ประตูก็ถูกปิดลงอีกครั้ง
มุกดารับขวดยานั้นเอาไว้ไม่ได้ แต่กลับเห็นผ้าพันแผล ผ้าพันแผลสีขาวค่อนข้างเด่นสะดุดตา ส่วนยาขวดนั้น มุกดาต้องคลำอยู่นานกว่าจะหาเจอ
“มา ฉันจะใส่ยาให้คุณ คุณอดทนหน่อยนะ บอกฉันว่าคุณได้รับบาดเจ็บตรงไหน ฉันก็มองไม่เห็นเช่นกัน” จะมองสิ่งต่างๆภายในห้องดำนั้นยากมาก คนคนนั้นพักอยู่ครู่หนึ่ง ก็รู้สึกดีขึ้นบ้างแล้ว จึงเอามือของมุกดาวางไว้ในจุดที่ตัวเองได้รับบาดเจ็บมากที่สุด มุกดาลูบแล้ว จุดนั้นมีเลือดรินไหลออกมาตลอดจริงๆ
มุกดาเทยาลงบนมือเล็กน้อย และโรยผงยาในมือลงบนปากแผล หลังจากนั้นก็ทำเช่นนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า เมื่อรู้สึกว่าเลือดไม่ไหลออกมาเยอะเท่าเดิมแล้ว มุกดาถึงได้ใช้ผ้าพันแผลพันรอบเอวคนคนนั้น เสื้อของคนคนนั้นถูกถอดไปแล้ว ตอนนี้มีเพียงแค่เสื้อยืดบางๆตัวหนึ่งเท่านั้น
“ขอบคุณนะมุก” ตอนนี้เองที่คนคนนั้นมีแรงฟื้นคืนมา เขาเอ่ยขอบคุณกับมุกดา มุกดาถึงได้ฟังออกว่าที่แท้คนที่ได้รับบาดเจ็บก็คือธีรเมท
“ธีรเมท คุณมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร” มุกดาถอยหลังไปเล็กน้อยตามจิตใต้สำนึก
“เหอๆ แค่กๆๆ” เสียงของธีรเมทกระอักกระอ่วนเล็กน้อย เขาไอขึ้นมาอีกแล้ว
มุกดาเห็นว่าเมื่อครู่เขามาช่วยตัวเอง ก็ไม่อาจฝืนทนได้
“คุณไม่ต้องรีบร้อน พักผ่อนครู่หนึ่งก็ดีขึ้นแล้ว” มุกดาพูด แต่ว่าเธอก็ยังอยู่ห่างจากธีรเมทไกลมากอยู่ดี
“ได้ ขอเพียงแค่คุณไม่เป็นอะไรก็พอแล้ว” ธีรเมทไออยู่อีกพักหนึ่ง เขาเริ่มหอบและมีท่าทางอ่อนแรงมาก
“มุก ล้วนเป็นผมที่ไม่ดี ครั้งนี้ผมก็ไม่ดีเหมือนเดิม ผมนึกว่าผมจะสามารถช่วยคุณออกไปได้ แต่คิดไม่ถึงเลยว่ากระทั่งตัวผมเองก็ยังเอาตัวไม่รอด!” เสียงของธีรเมทเต็มไปด้วยความหงุดหงิด
มุกดาไม่ได้พูดอะไร เธอยังคงรู้สึกมึนงงสับสนในใจกับการปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหันของธีรเมท เขารู้ได้อย่างไรว่าตัวเองอยู่ที่นี่?
“ผมรู้ว่าคุณกำลังคิดว่าทำไมผมถึงมาที่นี่ได้ เพราะว่าผมได้พบคนใบ้ที่นี่คนหนึ่งอย่างไม่ได้ตั้งใจ ฉีกเครื่องบินกระดาษส่งออกไปติดต่อกันหลายวัน เมื่อหยิบขึ้นมา ด้านบนก็เขียนเอาไว้ว่าช่วยชีวิตคน ผมไม่ได้คิดอะไรมากก็บุกเข้ามาแล้ว ผมคิดไม่ถึงเลยจริงๆว่าจะเป็นคุณ!” ธีรเมทเอ่ยขึ้นมา หลังจากนั้นก็ดูเหมือนว่าเขาจะเหนื่อยมาก จึงไม่พูดอะไรอีก
ต่อมาก็เป็นช่วงเวลาที่เงียบอย่างยาวนานช่วงหนึ่ง เงียบเสียจนมุกดานึกว่าธีรเมทหลับไปแล้ว เขาขยับร่างกายเล็กน้อย
“มุก ขอบคุณที่พันแผลให้ผมโดยไม่คิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องบาดหมางครั้งก่อนเก่า ถ้าหากว่าครั้งนี้ผมสามารถมีชีวิตออกไปได้ล่ะก็ ผมจะต้องตอบแทนคุณแน่นอน!” ธีรเมททำลายความเงียบ
“ไม่ต้อง ขอเพียงแค่คุณไม่เข้ามายุ่งวุ่นวายกับฉันนั้นดีที่สุด หลังจากนี้พวกเราก็เดินในเส้นทางของตัวเองเถอะ” มุกดาไม่อยากมีความเกี่ยวข้องอะไรกับผู้ชายแบบนี้อีก
“เฮ้! สุดท้ายแล้วคุณก็ไม่สามารถให้อภัยผมได้ มุก ผมไม่ขอให้คุณให้อภัยผม ผมเพียงแค่อยากให้คุณเป็นเพื่อนกับผม ผมตาบอดเองที่ปล่อยคุณไป แต่ผมก็ถูกปิดบังเช่นกัน ช่างมันเถอะ ไม่พูดเรื่องพวกนี้แล้ว ไม่สามารถโทษคนอื่นได้ สถานการณ์ของตัวผมก็ไม่มั่นคง” ตอนที่ธีรเมทเอ่ยพูดนั้นกลับเจียมเนื้อเจียมตัวมาก มุกดารู้จักเขามานานขนาดนั้น ก็ไม่เคยเห็นมีท่าทีแบบนี้ ในอดีตเขาเพียงแค่ผลักความรับผิดชอบให้คนอื่น
ทั้งสองคนล้วนไม่ได้พูดอะไรอีก แต่ว่าในตอนนี้ ประตูของห้องดำถูกเปิดออก ฟ้าสว่างเล็กน้อยแล้ว เมื่อประตูถูกเปิดออก แสงก็ส่องเข้ามา ลมเย็นก็พัดตามเข้ามาเช่นกัน มุกดาตัวสั่นระริก ธีรเมทก็จามออกมาครั้งหนึ่งเช่นกัน
“รู้ใจกันดีจริงๆ?” เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังมาจากหน้าประตู
เสียงนั้นไม่ได้แปลกสำหรับมุกดา รวินท์เดินเข้ามาจากประตู เธอให้คนนำไฟมา ตอนนี้ห้องดำจึงมีแสงสว่าง
“ธีร์ คุณได้รับบาดเจ็บหนักขนาดนี้เลยหรือ คุณทำเพื่อผู้หญิงคนนี้หรือ” รวินท์มองคราบเลือดบนร่างธีรเมท ความริษยาของเธอเอ่ยล้นขึ้นมาอีกแล้ว เธอเดินไปถึงด้านหน้ามุกดาอย่างคิดจะตบมุกดาสักครั้ง
มุกดาคว้ามือของเธอเอาไว้ได้ “ใครก็ได้มาจับผู้หญิงคนนี้ให้ฉันที ดูสิว่าฉันจะจัดการเธออย่างไร!” รวินท์เรียกคนอื่นมาควบคุมตัวมุกดาเอาไว้ เธอยกมือขึ้นตบมุกดาไปหลายที ใบหน้าของมุกดาจึงบวมขึ้นมาในทันที
“เป็นผู้หญิงที่ไร้ยางอายคนหนึ่งจริงๆ แต่งงานไปแล้วยังจะมายั่วยวนผู้ชายของฉันอีก! ใครก็ได้มาประคองธีร์ขึ้นมา เอาเสื้อมาให้เขาตัวหนึ่งด้วย อากาศเย็นขนาดนี้ เดี๋ยวจะทำให้เขาหนาวจนป่วยได้” รวินท์ยังคงเป็นห่วงธีรเมทมาก
“ไม่ต้อง ผมไม่ต้องการความหวังดีของคุณ” ธีรเมทเอ่ยกับรวินท์อย่างเย็นชา
“ธีร์ คุณทำแบบนี้กับฉันเพราะผู้หญิงคนนี้สินะ?” ฉันคิดไม่ถึงเลยว่าคุณจะได้รับบาดเจ็บหนักขนาดนี้เพื่อเธอ คุณทำเพื่ออะไร หรือว่าในใจของคุณยังมีเธออยู่” รวินท์เอ่ยจบแล้ว ก็ถีบมุกดาอย่างโมโหไปทีหนึ่ง
“คุณอย่าทำร้ายเธอ มีอะไรก็มาลงที่ผมสิ!” ธีรเมทเห็นรวินท์ลงไม้ลงมือกับมุกดา ก็รู้สึกเจ็บปวดใจ
“ไม่ ธีร์ คุณชอบเธอไม่ใช่หรือ อย่างนั้นฉันก็จะทำลายเธอ เมื่อเป็นแบบนี้แล้ว คุณจะได้ชอบฉันเท่านั้น ฮ่าๆๆ ธีร์ คุณชอบร่างกายของฉันไม่ใช่หรือคะ ร่างกายของฉันก็ไม่ได้เปลี่ยนไป คุณลืมไปแล้วหรือว่าคุณพูดอะไรตอนที่อยู่บนตัวฉัน คุณจะชอบฉันไปตลอดกาล” รวินท์เดินไปถึงข้างกายธีรเมท อิงแอบอยู่ในอ้อมแขนของเขา
“คุณหลบไป!” ธีรเมทผลักรวินท์ออกไปอย่างแรง แต่ว่ารวินท์กลับติดหนึบอยู่บนร่างของธีรเมทราวกับเค้กข้าว
“ธีร์ คุณอย่าร้อนใจสิคะ ฉันจะปฏิบัติต่อคุณดีๆ หลังจากนี้อะไรฉันก็ฟังคุณ เพียงแต่ว่าผู้หญิงคนนี้ต้องตายเท่านั้น!” รวินท์ชี้ไปที่มุกดา
“คุณฝันหวานเกินไปแล้ว คุณให้ฉันตาย ฉันก็ต้องตายหรือ ประเทศนี้ยังมีกฎหมาย ไม่ใช่สิ่งที่คุณ เมธพรพูดแล้วจะเป็นไปตามนั้น!” แม้ว่ามุกดาจะพูดจาไม่ชัดนัก แต่เธอก็เปิดโปงเบื้องหลังของเมธพรออกมา
ธีรเมทได้ยินว่ารวินท์ก็คือเมธพร เขาก็ตะลึงค้างไปหลายนาที ต่อมาเขาก็มีความรู้สึกอยากอ้วก
“มุกดา เธอรู้มากเกินไปแล้ว! คนที่รู้มากเกินไปมีเพียงหนทางเดียวคือตาย!” ตอนนี้เมธพรโผเข้าไปอย่างบ้าคลั่ง เธอบีบเข้าที่ลำคอของมุกดาแน่น
“ปึก!” ธีรเมทใช้ร่างกายของตัวเองชนเมธพรกระเด็นออกไป เขาปกป้องมุกดาเอาไว้ที่ด้านหลังตัวเอง
“เมธพร คุณมันนางแพศยา ยังคิดจะโกหกผมไปถึงไหน” ธีรเมทเอ่ยพูดกับเมธพรอย่างโหดเหี้ยม
“ธีร์ ฉันไปทำศัลยกรรมเพื่อคุณเลยนะคะ ฉันอยากมอบตัวฉันคนใหม่ให้คุณ คุณรักฉันไม่ใช่หรือคะ ตอนแรกคุณยังทิ้งผู้หญิงคนนี้เพื่อฉัน ตอนนี้เธอเป็นผู้หญิงที่ไร้เกียรติและศักดิ์ศรีแล้ว คุณจะยังต้องการเธอไปเพื่ออะไรอีก พวกเราสองคนต่างหากที่เป็นคู่กัน ฝ่ายชายและฝ่ายหญิงล้วนยังไม่ได้แต่งงาน พวกเราสองคนเหมาะสมกันมาก!” เมธพรโผเข้าไปใกล้ร่างธีรเมทอีก ธีรเมทก็มอบฝ่าเท้าหนึ่งให้เธออย่างแรง!
