“คุณหล่อกว่าเขาค่ะ!” เวลานี้เองรวินท์หลงใหลความหล่อของอนุชิตเข้าให้แล้ว เธอมองใบหน้าอันสมบูรณ์แบบของอนุชิต พร้อมทั้งเพ้อออกมา
ทันใดนั้นเธอก็ตกใจและรู้ตัวทันที จึงรีบเปลี่ยนคำพูด “ไม่ ไม่ เขาไม่ได้หล่อกว่าคุณนะ” รวินท์รีบพูดกับธีรเมททันที แต่ใบหน้าของธีรเมทโกรธเคืองจนหน้าดำหน้าแดงไปแล้ว
จังหวะที่รวินท์ดึงชายเสื้อของธีรเมทนั้น ธีรเมทก็ใช้ความรวดเร็วในการกระชากชายเสื้อของตนเองกลับมา
“ใช่สิ ปากคุณก็พูดแล้วว่าผมหล่อกว่า ทรัพย์สินของผมก็ไม่ได้น้อยไปกว่าเขา งั้นถ้าเป็นคุณ คุณจะเลือกใคร? แน่นอนว่า ไม่ใช่คุณนายมุกดาแน่ เพราะว่าเธอไม่เคยจ้องมองผมจริงๆ จังๆ เลยสักครั้ง ไม่ต้องไปเอ่ยถึงผู้ชายของคุณเลยด้วยซ้ำ!” อนุชิตเอ่ยออกมาอย่างเชื่องช้า
คนที่ยืนอยู่รอบๆ ต่างเริ่มถกเถียงกันอีกครั้ง อันดับแรกต่างก็ยอมรับกันถ้วนหน้าว่าอนุชิตหล่อกว่าธีรเมทจริง จากนั้นก็เกิดการตั้งคำถามกับคำพูดของ รวินท์ เพราะโดยส่วนตัวเองยังชอบอนุชิตเลย และจะไปแย่งผู้ชายของเธอทำไมกัน
“ผู้หญิงคนนี้โง่หรือเปล่าเนี่ย? ถ้าถามถึงเรื่องเงินทองก็มีถามถึงเรื่องมารยาทก็มีคนเขามีเพียบพร้อมทุกอย่าง ดีเลิศกว่าเธอเป็นไหนๆ ต้องการผู้ชายแบบไหนกันเชียว ถึงจะไปแย่งผู้ชายของเธอมา”
“ใช่สิ เธอเป็นดั่งเพชร แต่คนอื่นๆ อาจจะไม่ถูกใจ” การสนทนาในกลุ่มฝูงชนเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ จนทำให้รวินท์ตื่นตระหนกมาก เธออยากจะดึงมือธีรเมทเอาไว้ ทว่าร่างกายของธีรเมทแผ่รัศมีความเย็นเฉียบไปทั่วทั้งตัว
เดิมเขาอยากใช้แผนการวีรบุรุษมาช่วยสาวงาม แต่อนุชิตดันเสนอหน้าปรากฏตัวขึ้นมาเสียนี่ จนทำให้เขาตั้งตัวรับไม่ทันเลย
“เมื่อครู่ผมก็พูดแล้ว มุกเป็นผู้บริสุทธิ์ ผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่พูดมั่วซั่วอยู่ฝ่ายเดียว ผมไม่ได้มีความสัมพันธ์ใดๆ กับเธอสักนิด ดังนั้นผมไม่ใช่ผู้ชายของเธอ” เมื่อครู่ธีรเมทก็ยังคงทำตัวอึกอักน่าสงสัยมาโดยตลอด ก็เพื่อต้องการให้มุกดาตกอยู่ในช่วงคับขันที่สุด และตนเองคอยยื่นมือเข้าไปช่วย ทว่าตนเองยังไม่จะทันยื่นมือเข้าไปเลย ก็ไม่มีโอกาสเสียแล้ว ดังนั้นเขาจะต้องคว้าโอกาสเส้นสุดท้ายที่เหลืออยู่
“ธีร์ ธีร์คะ ทำไมคุณถึงไม่ใช่ผู้ชายของฉันล่ะคะ คุณเป็นผู้ชายของฉันนะ เรานอนด้วยกันแล้ว แถมฉันก็ตั้งท้องอยู่ด้วย” รวินท์ใช้จังหวะนี้ในหลุดปากพูดออกไป ถ้าไม่ยอมรุกหน้า ตนเองก็จะเสียธีรเมทไปแล้ว งั้นที่ไปทำศัลยกรรมมามันก็เปล่าประโยชน์ไปทันที
“ขอโทษด้วย ผมไม่รู้จักคุณ มุก วันนี้ผมช่วยคุณไม่ได้เลย ขอโทษจริงๆ เดี๋ยวเอาไว้วันอื่นผมจะเลี้ยงข้าวเพื่อเป็นการปลอบใจคุณนะ” ในเวลานี้ธีรเมทเองก็ไม่อยากจะไปยื้อแย่งอะไรกับอนุชิตอีกแล้ว เพราะว่าถึงอย่างไรเขาก็ไม่ชนะอยู่ดี
เมื่อพูดประโยคนี้จบแล้ว ธีรเมทก็เดินไปทันที รวินท์ที่อยู่ด้านหลังก็วิ่งไล่ตามไป ความวุ่นวายที่เกิดขึ้นก็จบสิ้นเพียงเท่านี้
“ขอบคุณ คุณมาก คุณชายอนุชิต” มุกดาขอบคุณอนุชิตมาก ถ้าไม่ได้เขามาได้ทันเวลาพอดี วันนี้ตนเองก็คงเสียใจกับความอยุติธรรมที่เกิดขึ้นจริงๆ
“ขอบคุณอะไร ผมไม่ได้มาที่พระนครนานแล้วเนี่ย แต่กลับเกิดเรื่องพรรค์นี้ขึ้นได้แถมยังสนุกสนานจริงๆ เลย ยากมากที่พวกเราจะเจอหน้ากัน ไปกินข้าวกันเถอะ เดี๋ยวผมเรียกน้องสาวผมมาด้วย!” อนุชิตยิ้มให้มุกดา
“ค่ะ คุณโทรศัพท์หาธีรนัยน์เถอะค่ะ ฉันขอเก็บของที่หล่นตรงนี้สักประเดี๋ยว” ของที่ตนเองเพิ่งซื้อมาเมื่อครู่มันหล่นกระจายอยู่เต็มพื้น มุกดาอยากจะเก็บมันขึ้นมา
ทว่าอนุชิตคว้าแขนของเธอเอาไว้ทันที “ผมจะให้คนมาจัดการเอง คุณไม่ต้องยุ่งเลย”
พูดจบเขาก็ดึงมุกดามุ่งหน้ามาทางรถของตนเอง และจัดการโทรศัพท์หาธีรนัยน์ทันที เพื่อให้เธอออกมากินข้าวด้วยกัน ทว่าธีรนัยน์กลับพูดว่าได้นัดกับคนอื่นแล้ว ท่ามกลางการขอร้องอย่างหนักหน่วงของอนุชิต เธอจึงจำใจพาคนคนนั้นมากินข้าวด้วยกัน
อนุชิตคำนึงถึงเรื่อง ถ้าเขามากินข้าวกับมุกดาสองต่อสอง ต้องมีคนไปสร้างประเด็นแน่ๆ เขาจึงต้องเรียกธีรนัยน์มาด้วย เขามีเวลาจำกัดมาก เพราะว่าเพิ่งเข้าไปบริหารอมรถิรจินดากรุ๊ป และยังมีเรื่องน่าปวดหัวมากมายที่ยังจัดการไม่ลงตัว การกลับมาครั้งนี้ก็เพื่อมุกดา
“ไปเถอะ เดี๋ยวธีรนัยน์ก็จะถึงแล้ว พวกเราไปหาที่นั่งกันก่อน ธีรนัยน์พูดว่าเดี๋ยวจะพาเพื่อนมาด้วยอีกคน คงไม่ใช่แฟนหนุ่มของเธอมั้ง? มีคนตาบอดถูกใจเธอด้วยเหรอ?” อนุชิตพูดแดกดันออกมา
“คุณอย่าพูดแบบนั้นเชียว ธีรนัยน์เป็นเด็กสาวที่ยอดเยี่ยมมากคนหนึ่งเลย ถ้าฉันเป็นผู้ชายฉันก็จะตามจีบเธอ” มุกดาไม่คล้อยตามไปกับคำพูดของอนุชิต
“ผมก็ไม่ได้พูดว่าเธอไม่ยอดเยี่ยมนี่ แต่ว่าตั้งแต่เด็กเธอก็ทำอะไรดีกว่าผมทุกอย่าง เป็นยอดดวงใจของแม่ผมเลยแหละ แต่เธอชอบแต่งตัวเป็นทอมบอยผู้หญิงก็ไม่ผู้ชายก็ไม่เชิง คุณพูดมาสิว่าผู้ชายพวกนั้นต่างชอบจำพวกอ่อนโยน แต่งตัวแบบเปิดเผยตามปกติ ถึงจะมีคนมองออกว่าเธอเป็นผู้หญิงและถึงมีคนชอบเธอใช่ไหมล่ะ? นั่นจะเป็นสายตาที่ดูดีมากทีเดียวเลย ผมยังเคยคิดว่าแม่ผมคลอดน้องชายให้ผมเลย!” อนุชิตเปิดประตูรถ และให้มุกดาเข้าไปนั่ง เขาถึงเข้าไปนั่งในรถ และขับรถมุ่งหน้าไปยังสถานที่ที่บอกกับธีรนัยน์เอาไว้แล้ว
เมื่อจัดการสั่งอาหารเรียบร้อยแล้ว ธีรนัยน์ที่คนมาด้วยก็มาถึงแล้ว เมื่อคนคนนั้นเข้าประตูมา ก็เห็นมุกดา มุกดาก็เห็นเขา ทั้งสองคนต่างตกตะลึงทันที
“ณัฐ?”
“พี่?” ทั้งสองคนมาเจอหน้ากันในสถานที่แห่งนี้ คิดไม่ถึงจริงๆ เลย
“พี่ พี่ไม่เห็นบอกเลยว่าพามุกมาด้วย?” ธีรนัยน์คิดว่ามีแค่พี่ชายคนเดียวที่จะเลี้ยงข้าวตนเอง ใครจะคิดว่ามุกดาก็อยู่ด้วยล่ะ ไม่งั้นเธอก็คงไม่พาณฐวรมาด้วยหรอก เวลานี้มันน่าอายชะมัดเลย
“มันมีอะไรที่ไหนล่ะ เราเป็นเพื่อนกันทั้งนั้น แกยังรู้สึกอายอีกเหรอ?” อนุชิตเบะปากให้ตอนมองมาที่น้องสาวของตนเอง เขาก็รู้จักณฐวร เป็นเด็กหนุ่มหน้าตาโดดเด่นสะดุดตา นี่เขามองออกว่าธีรนัยน์เป็นผู้หญิงด้วยเหรอ?
“พอแล้ว พอเลย ฉันก็ขี้เกียจจะมาเถียงกับพี่แล้ว สั่งอาหารเรียบร้อยแล้วใช่ไหม ฉันจะกินข้าวแล้วนะ” เวลาธีรนัยน์ใช้ความเบื่อหน่ายมากลบเกลื่อนความเขินอายของตนเอง
ไม่นานนักอาหารก็มาเสิร์ฟ ธีรนัยน์เห็นว่าเป็นอาหารที่ตนเองชอบตั้งเยอะแยะ แถมยังมีอาหารที่มุกดาชอบกินอยู่บ้าง พี่ชายถือว่าเป็นคนที่รอบคอบจริงๆ เลย แถมดูแลผู้หญิงได้อย่างดี มิน่าล่ะ สาวๆ ของเขาถึงได้มากหน้าหลายตาจริงๆ
“มุก พวกเราเริ่มกินข้าวเถอะ วันนี้กับข้าวดูดีจัง” อาหารในโรงแรมในเครือของอมรถิรจินดากรุ๊ปดูดีมากอย่างแน่นอน เพราะเป็นหนึ่งในโรงแรมที่ดีที่สุดของพระนคร
“ได้เลย นี่ นี่คือเนื้อปลาที่แกชอบกิน ให้ณัฐเขาเอาก้างปลาออกให้แกนะ เขาเป็นคนรอบคอบมาก” เดิมทีมุกดาก็ต้องการจะคีบปลาให้ธีรนัยน์ชิ้นหนึ่ง ทว่าคิดได้ว่าธีรนัยน์เป็นคนพูดไม่หยุด กลัวว่าเดี๋ยวจะไปติดคอเธอเข้า จึงเอาปลาชิ้นนั้นใส่ในถ้วยของณฐวรแทน
ณฐวรก็ยินดีมากที่ได้ช่วยดึงก้างปลาออกให้ธีรนัยน์อนุชิตเองก็ไม่ได้น้อยหน้า เขารีบแกะเปลือกกุ้งให้มุกดาทันที และเอามาวางในถ้วยของมุกดา
“ไม่ต้องหรอกค่ะ ขอบคุณค่ะ” มุกดาเริ่มอายอยู่เล็กน้อย เพราะอนุชิตเขาช่างเอาอกเอาใจดูแลผู้หญิงมากจริงๆ
“ไม่ต้องเกรงใจเลย ผมเป็นพี่ชายของคุณนะ คุณกับธีรนัยน์เป็นน้องสาวของผม ของพวกนี้ที่เธอกินแม่เป็นคนทำให้เธอตั้งแต่เด็ก พอตอนแม่ไม่อยู่ ก็ตกเป็นเรื่องของผมแทน!” อนุชิตจัดการปอกเปลือกกุ้งให้ธีรนัยน์การดูแลน้องสาว ความรักและหวงน้องสาวทั้งหมดนี้เป็นคำสั่งที่มารดาได้ออกคำสั่งเอาไว้กับตนเอง
“พี่ชาย พี่ก็รีบกินสิ ฉันว่าพี่พูดมากจริงๆ !” ธีรนัยน์รู้สึกอายเล็กน้อย เธอคีบหมูสามชั้นให้อนุชิตชิ้นหนึ่ง อนุชิตคนนี้เขาชอบกินเนื้อเป็นชีวิตจิตใจ
ทั้งสี่คนกินกันไปพูดคุยกันไป อนุชิตก็เริ่มจงใจพูดเรื่องความอับอายขายหน้าสมัยธีรนัยน์เมื่อตอนเป็นเด็กออกมา
