เมื่อมุกดามาถึงโรงพยาบาลก็ได้ยินนีรชาพูดคุยกับอักลี่อยู่ ตอนที่เธอเดินเข้าไปนั้น กลับเห็นชลธีนั่งอยู่บนม้านั่ง
กระเป๋าที่มุกดาถือมาพลันร่วงหล่นพื้นจนมีเสียงดัง “ตุ้บ”
ชลธีก็รู้สึกว่ามีคนเข้ามาในห้องคนป่วย เขาเงยศีรษะขึ้น เพื่อมองไปทางมุกดา
อาการเจ็บป่วยมาหลายเดือนจนทำให้ใบหน้าของชลธีซูบผอมไปเยอะมาก ทว่าก็ยังไม่ส่งผลกระทบกับความหล่อเหลาของเขาเลย มีแค่ดวงตาของเขาไม่ได้เฉียบคมดั่งวันวานเท่านั้นเอง แต่กลับมีความมึนงงขึ้นมาแทน
“ตาชล เธอคือมุก เป็นภรรยาของแกนะ” นีรชาเห็นมุกดา เธอก็รีบพูดกับชลธีทันที
“ภรรยาคืออะไร?” ชลธีบ่นพึมพำ
ทว่ามุกดากลับไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นและกระโจนเข้าหาทันที และดึงศีรษะของชลธีแนบชิดกับหน้าอกของตนเองจนแน่น
สัญชาตญาณของชลธีต้องการถอยหลังหลบ แต่มุกดาก็ทุ่มเทสุดกำลัง การกอดรัดฟัดเหวี่ยงของเธอจนทำให้ชลธีไม่สามารถสะบัดหลุดออกมาได้
“ชลคะ ชลคุณฟื้นแล้ว คุณฟื้นแล้วเหรอ?” น้ำตาของมุกดาไหลออกมาเป็นสายจนหยดเป็นเม็ดไข่มุกลงมา
“เอ่อคุณปล่อยผม คุณปล่อยผมนะ” ชลธีผลักมุกดาออก เขาจะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว
“ชล เธอเป็นเมียของแก แกต้องเชื่อฟังเธอ อย่าไปยั่วให้เธอโมโหเข้าใจไหม?” นีรชารีบพูดกับชลธีทันที
ชลธีถึงยอมเลิกขัดขืน เขายอมนั่งนิ่งให้มุกดากอดตนเองไปเรื่อย เขาเงยหน้าขึ้น เพื่อเป็นวิธีเลี่ยงไม่ให้ตนเองขาดอากาศหายใจ
“ชล ชลคะ” เวลานี้เองมุกดาถึงได้ก้มหน้าลง และประคองใบหน้าของชลธีเอาไว้ และจ้องมองดวงตาของเขา ดวงตาที่เคยลึกซึ้ง ที่ทำให้คนมากมายเดาใจไม่ออก ทว่าในเวลานี้กลับกลายเป็นว่างเปล่า เขาเป็นอะไรไปเนี่ย?
“คุณแม่คะ ชลเขาเป็นอะไรไปเหรอคะ?” มุกดาเบนสายตามาทางนีรชา
“คือเรื่องมันเป็นแบบนี้ มุกเอ๋ย ตอนนี้ตาชลเขาไม่มีปัญหาอะไรแล้ว แค่IQได้รับผลกระทบกระเทือนนิดหน่อย คุณหมอพูดว่า จะค่อยๆ ฟื้นตัวกลับมา”
นีรชาชำเลืองมองลูกชายตัวเอง ช่างปาฏิหาริย์จริงๆ ที่สามารถรอดชีวิตมาได้ อีกทั้งยังสามารถฟื้นกลับมาได้เพียงระยะอันสั้น ชุติภาสคงคุ้มครองช่วยเหลือทุกอย่างมั้ง
“อ้อ งั้นไม่เป็นไรค่ะ ขอแค่เขาหายดี มันดีกว่าอะไรทั้งนั้นแหละ” มุกดาวางใจแล้ว ก็แค่ IQ ได้รับผลกระทบกระเทือนเล็กน้อย ไม่มีอะไรเลย
“คุณนายมุกดา ประธานชลธีไม่ได้มีปัญหาหนักอะไรเลย ถ้ามีปัญหาสามารถโทรศัพท์ติดต่อผมได้โดยตรงเลย ต่อไปพวกคุณไม่จำเป็นต้องมาที่นี่อีก” การแสดงออกของคุณหมอท่านนั้นดูอ่อนโยนและให้ความสนิทสนมมาก อาจจะเป็นเพราะว่าประวีร์กำชับมาเป็นพิเศษ
“ได้ค่ะ ได้เลย งั้นต้องขอบคุณ คุณแล้วค่ะ” มุกดากับนีรชาพูดขอบคุณคุณหมอท่านนั้น
หลังจากตรวจร่างกายของชลธีเสร็จแล้ว และแสดงผลว่าปกติดีทุกอย่าง ซึ่งทำให้ทุกคนวางใจกันถ้วนหน้า แถมคุณหมอยังออกปากชมว่าดูแลได้ดีมาก ดังนั้นชลธีเลยฟื้นเร็วขนาดนี้ อีกอย่างตัวชี้วัดทุกตัวก็แสดงผลที่เป็นมาตรฐานขนาดนั้นด้วย
ตอนนี้มุกดากับอักลี่อยากทำตัวดีกับชลธี ขนาดตอนนั่งรถยังอยากจะนั่งติดกับชลธี ชลธีน่ารักน่าชังมาก และก็ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี
“คุณแม่ คุณแม่อยู่กับคุณพ่อทุกวัน ตอนนี้ก็ถึงตาผมที่ควรจะอยู่กับคุณพ่อแล้ว” อักลี่ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น พลันนั่งลงบนตักของชลธีทันที เรื่องนี้มุกดาไม่วิธีสู้ได้เลย เธอคงไม่นั่งลงบนหน้าตักของชลธีต่อหน้าทุกคนหรอกมั้ง
ชลธีรู้สึกว่าเด็กคนนี้น่าสนุกชะมัด เขาก็ยื่นออกไปกอดอักลี่ทันที เพราะว่ารถมันส่ายไปส่ายมาเล็กน้อย จนเขารู้สึกว่าเจ้าของชิ้นเล็กนี้จะต้องล้มลงไปแน่
อักลี่เห็นว่าคุณพ่อกอดตัวเองเอาไว้ ก็ยิ้มให้มุกดาอย่างภาคภูมิใจ มุกดาก็ทำหน้าหลอกผีให้กับอักลี่ นีรชาที่นั่งอยู่ด้านหน้า ก็เห็นความน่ารักของครอบครัวของทั้งสามคนผ่านกระจกมองหลัง เธอจึงยิ้มออกมาอย่างดีใจอยู่ทางด้านหน้า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ขอแค่คนยังมีชีวิตอยู่ก็พอแล้ว
“คุณพ่อ ทำไมคุณพ่อกินข้าวไม่ใช้ตะเกียบละครับ?” อักลี่เห็นชลธีใช้มือไปหยิบกับข้าว เขาก็ถามออกด้วยความสงสัยทันที
ชลธีมองทุกคนใช้ตะเกียบอยู่ เขาก็เห็นว่าด้านหน้าของตนเองมีตะเกียบวางอยู่หนึ่งคู่ จึงปล่อยกับข้าวที่อยู่ในมือลง และหยิบตะเกียบ แต่จะหยิบยังไงก็ดูผิดปกติไป
“พอแล้วครับ คุณพ่อเพิ่งฟื้นกลับมาเอง ให้เขาใช้มือหยิบเถอะ ซุปถ้วยนี้ใช้ช้อนนะ” มุกดาจ้องมองชลธีอย่างปวดใจ จากนั้นก็เอาช้อนมาใส่ในถ้วยของเขาหนึ่งอัน เพื่อสะดวกให้เขาใช้ในเวลาซดน้ำซุป
ชลธีจ้องมองมุกดาใช้ช้อนในกินอาหาร เขาก็ค่อยๆ เรียนรู้การใช้ช้อนในการซด รสชาติของกินพวกนี้ไม่เลวเลย เป็นรสชาติที่เขาชื่นชอบ
“ชล อันนี้คือของที่คุณชอบกินที่สุด คุณลองชิมสิว่ามันเป็นยังไงบ้าง?” เนื่องจากชลธีนอนอยู่บนเตียงมายาวนาน ลำไส้กับกระเพาะค่อนข้างอ่อนแอมาก ฉะนั้นของที่กินเข้าไปต้องเป็นอาหารอ่อนเป็นหลัก
มุกดาตักโจ๊กข้าวฟ่างถ้วยเล็กๆ ให้กับชลธี เธอเคยเอาใจพยายามให้ชลธีกินมัน
ชลธีรับโจ๊กข้าวฟ่างถ้วยนั้นมา และรู้สึกว่าของสิ่งนี้มันช่างหน้าตาดีมาก เลยหยิบช้อนขึ้นมาและลองชิมไปคำหนึ่ง แต่กลับรู้สึกว่าไม่อร่อยเลย
“อันนี้ ไม่อร่อย” ชลธีพลันขมวดคิ้วทันที และวางถ้วยลง เมื่อก่อนชลธีไม่ชอบกินโจ๊กข้าวฟ่าง มุกดาอยากให้ชลธีที่สมองยังประมวลผลไม่ทันลองชิมโจ๊กข้าวฟ่างดู ผลที่ได้คือเขายังคงไม่ชอบกินอยู่เหมือนเดิม
“กินสักหน่อยนะ อันนี้เป็นสิ่งที่คุณชอบกินที่สุดเลย” มุกดาพยายามเกลี้ยกล่อมชลธี แต่ยังไงชลธีก็ยังไม่ยอมกิน จนโมโหแถมยังทำปากจู๋ให้ตัวเองอีก
“ผมพูดแล้วนะว่าไม่กินก็คือไม่กินไง! ผมจะกินซุป!” ชลธีชี้มาที่ซุปที่ตนเองเพิ่งจะกินไปเมื่อครู่ และรู้สึกว่ามันอร่อยมาก
หลังจากดื่มน้ำซุปเสร็จแล้ว ชลธีก็เกิดอาการง่วงนอน แม้ว่าร่างกายจะฟื้นตัวได้ไม่เลวแล้ว แต่ว่าก็บาดเจ็บมานานแล้ว เขายังไม่คุ้นเคยกับสิ่งแวดล้อมรอบตัวนี้
มุกดาประคองเขากลับไปยังห้องนอน เขาแทบไม่ถอดเสื้อผ้าออก ก็ล้มตัวนอนทันที
มุกดาถอดเสื้อผ้าให้ชลธี เพื่อให้เขาได้นอนหลับสบายขึ้น
ชลธีนอนอยู่บนเตียง ไม่นานนักก็ผล็อยหลับไป เวลานี้เองเขาไม่ได้คำนึงถึงความทุกข์ร้อนสิ่งใดทั้งนั้น ขนาดตัวเขาเองเป็นใครยังไม่รู้เลย ใช้ชีวิตเหมือนกับอักลี่ จนทำให้มุกดาเกิดความอิจฉาขึ้นมาจริงๆ
ในซูเปอร์มาเก็ตขนาดใหญ่ มุกดากำลังเข็นรถเข็นที่ใส่ของไว้เต็มแล้ว ชลธีฟื้นแล้ว ชีวิตของเธอก็มีความสนุกเพิ่มขึ้นมาอีกมากมาย และจัดการซื้อของกินของใช้ให้ชลธี จนกลายเป็นอดิเรกที่น่าหลงใหลมากทีเดียว
“มุกครับ คุณจะย้ายของในซูเปอร์มาเก็ตกลับบ้านเหรอ?” ธีรเมทปรากฏตัวอยู่ด้านหลังมุกดา เขาเห็นมุกดามาเดินซื้อของตั้งนานแล้ว หลังจากเดินตามมุกดาวนจนครบหนึ่งรอบ เขาก็เห็นว่ามุกดาซื้อสิ่งของที่ผู้ชายต้องใช้ตั้งมากมาย เขารู้สึกแปลกใจมาก เพราะผู้ชายที่ทำให้คนอย่างมุกดามาซื้อของนอกจากชลธีแล้ว ยังมีผู้ชายคนอื่นอีกเหรอ หรือว่าชลธีฟื้นแล้วเหรอ? ไม่น่าจะเป็นไปได้ ไม่ได้ยินเรื่องนี้เลยนี่ สายลับของตนเองยังไม่ได้แจ้งข่าวให้เขารู้เลย!
