“อย่างนั้นแล้วเรื่องคลิปตอนนี้ก็อย่าเพิ่งไปยุ่งก่อน อยากจะทำยังไงก็ทำอย่างนั้นไปก่อนแล้วกัน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรเธอแค่ไม่ไปใส่ใจมัน และก็ไม่ต้องไปแคร์” สุดท้ายมุกดาก็ตัดสินใจที่จะไม่ไปสนใจเรื่องพวกนี้ก่อน เพียงแต่ธีรเมทต้องให้คนไปป้องกันเอาไว้ก่อน
“อืม ได้ บาดแผลของฉันก็หายดีหมดแล้ว ฉันจะกลับมาทำงานแล้ว” ธีรนัยน์พูดกับมุกดา
คุณโจนส์ได้คืนผู้ช่วยทั้งสามคนของมุกดากลับไปให้เธอ บอกว่าช่วยเหลือเธอ แต่อันที่จริงคุณโจนส์อยากจะปกป้องลูกสาวของตัวเอง
“ได้ ถ้าเธอคิดว่าหายดีแล้วก็กลับมาทำงานก็ได้ แต่ว่ายังมีข่าวดีอีกข่าวหนึ่ง ก็คือผู้จัดการฝ่ายวางแผนสื่อโฆษณาของบริษัทฮอนดากรุ๊ปของพวกเราได้มาใหม่คนหนึ่ง ธีรนัยน์เธอสามารถไปทำความรู้จักสักหน่อยได้เลย”
มุกดาพูดกับธีรนัยน์
ธีรนัยน์ยิ้มออกมาเล็กน้อย เธอไม่มีความสนใจต่อผู้จัดการฝ่ายวางแผนสื่อโฆษณาอะไรนั่นเลย
“ช่างเถอะ ฉันไม่ได้มีความสนใจกับคนข้างล่างเท่าไหร่นัก คนที่ได้ติดต่อพูดคุยกันไม่เยอะ มันมีอะไรให้น่ารู้จักกัน” ธีรนัยน์ปฏิเสธออกไป
“งั้นก็เอาเถอะ เธอไม่อยากรู้จักก็แล้วไป แต่ว่าเธอกลับมาครั้งนี้ฉันต้องการจะให้เธอไปร่วมงานกับฝ่ายวางแผนจริงๆเลยนะ!” มุกดามองณฐวรไปแวบหนึ่ง เป็นยังบ้างน้องชาย นายถูกรังเกียจแล้วมั้ยล่ะ?
แต่ณฐวรกลับมีท่าทีไม่แคร์ออกมา ต่อจากนี้ไปสามารถทำงานร่วมกันกับธีรนัยน์แล้ว เขามีความสุขมาก
ณฐวรได้ลาออกจากมหาวิทยาลัยอย่างเป็นทางการแล้ว โจนส์กรุ๊ปจะต้องมีคนไปสืบทอด มุกดาในตอนนี้ได้แต่งงานไปแล้ว และยังต้องบริหารจัดการบริษัทฮอนดากรุ๊ปอีก และไม่มีกะจิตกะใจไปดูแลงานที่โจนส์กรุ๊ปด้วยเหมือนกัน อายุของยศัสวินถึงแม้ว่าจะไม่ได้มากนัก แต่เอวของเขาหลังจากที่ได้ทำการผ่าตัดไป ก็ไม่ได้ฟื้นตัวกลับมาเหมือนกับเมื่อก่อน ในทุกๆครั้งเมื่อถึงตอนที่อากาศเปลี่ยนแปลง เอวของเขาก็จะเจ็บขึ้นมา
ดังนั้นแล้วภาระที่ต้องรับผิดชอบในโจนส์กรุ๊ปนี้สุดท้ายแล้วมันจึงต้องตกลงมาที่บ่าของณฐวร อย่างนั้นแล้วตอนนี้ก็ต้องให้มุกดาชี้แนะเขาสักหน่อย เริ่มทำงานจากแต่ละฝ่ายไปรอบหนึ่ง ให้เขาได้รู้กระบวนการอย่างน้อยๆที่สุดเอาไว้ก่อน
“ฉันร่วมงานกับฝ่ายวางแผน? แต่ว่าฉันไม่รู้กระบวนการทำงานของพวกเขาเลยสักนิดนะ?” ธีรนัยน์พอได้ข่าวว่าตัวเองต้องไปร่วมงานกับฝ่ายวางแผน เธอจึงรู้สึกปวดหัวขึ้นมาเล็กน้อย
“เธอไม่รู้ก็ไม่เป็นไร เธอยังมีเวลาเพียงพอที่จะไปทำความเข้าใจกระบวนการทำงานของฝ่ายวางแผน เอาอย่างนี้แล้วกัน ฉันจะให้เวลาเธอหนึ่งอาทิตย์ เธอคงจะคุ้นชินกับกระบวนการทำงานได้บ้าง” มุกดาเองก็ไม่ได้เกรงใจกัน ธีรนัยน์เป็นเด็กผู้หญิงที่ฉลาดมากเลยคนหนึ่ง เธอเรียนรู้อะไรได้เร็วมาก
“หนึ่งสัปดาห์?” ธีรนัยน์คิดว่ามุกดาประเมินค่าตัวเองสูงไป หนึ่งสัปดาห์ให้ตัวเองทำความเข้าใจสิ่งที่เมื่อก่อนไม่เคยจะได้สัมผัสมาก่อนเลย มันจะยากเกินไปหรือเปล่า?
“ถูกต้อง หนึ่งสัปดาห์ ถ้าเธอคิดว่านานไปล่ะก็ สามารถย่นให้เร็วขึ้นได้อีกนะ” มุกดาพูดออกไปโต้งๆ
“โอเคๆๆ หนึ่งสัปดาห์ก็ได้ ฉันไปฝึกงานที่ฝ่ายวางแผนสักหน่อย” ธีรนัยน์รีบตอบรับออกไปทันที
“เอาล่ะ นับตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไปเธอก็ไปรายงานตัวที่ฝ่ายวางแผนแล้วกัน จริงสิณัฐ นายก็ค่อยมาวันพรุ่งนี้ด้วยแล้วกัน วันนี้พวกนายก็อยู่รอฉันกันที่นี่แป๊บหนึ่ง อีกเดี๋ยวฉันจะเลี้ยงข้าวพวกนาย” มุกดาพูดจบก็ได้เริ่มทำงานของตัวเอง
ในตอนที่อยู่โจนส์กรุ๊ป เธอคิดว่าสามารถทำทุกอย่างได้อย่างราบรื่น แต่ว่าตอนนี้อยู่ที่บริษัทฮอนดากรุ๊ป ก้าวแต่ละก้าวต่างก็เหมือนกับกำลังเดินอยู่บนปลายแหลมของมีดก็ไม่ปาน
ที่บริษัทฮอนดากรุ๊ปคนที่คอยจ้องมองตนอยู่นั้นมันเยอะเกินไป ถึงแม้ว่านีรชาจะใช้สถานะคุณผู้หญิงของท่านประธานคนก่อนให้ผู้อาวุโสที่หัวโบราณของบริษัทตอบรับให้มุกดาได้มาเป็นตัวแทนประธานบริหาร
แต่ว่าในใจของบางคนก็มีความไม่วางใจมุกดาอย่างมาก เพราะถึงยังไงเธอก็เด็กเกินไป แล้วก็ยังเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง
ดังนั้นแล้วภาระหน้าที่ของมุกดาที่ต้องแบกรับจึงหนักมาก เธอจึงต้องใช้ทักษะความสามารถกว่าที่โจนส์กรุ๊ปให้มากขึ้นอีกหลายเท่า
“พวกนายชอบกินอะไร สั่งกันได้ตามสบาย หาได้ยากที่จะให้ฉันมาเป็นเจ้ามือสักครั้ง” มุกดายื่นเมนูอาหารให้กับธีรนัยน์กับณฐวร
“ฉันอะไรก็ได้ ดูก่อนว่าธีรนัยน์ชอบกินอะไร” ณฐวรมองธีรนัยน์ไปอย่างตามอกตามใจ รอให้เธอสั่งอาหาร
ธีรนัยน์ดูเมนูอาหารอยู่นาน ก็ไม่รู้ว่าควรจะต้องสั่งอะไรบ้าง ตอนที่เธอออกไปกินข้าวทั้งหมดล้วนแล้วจะเป็นบุณยอรที่จะคอยสั่งให้เธอเรียบร้อย เธอไม่รู้เลยแม้แต่ชื่ออาหารของที่ตัวเองชอบกินด้วยซ้ำ
“เอ่อ มุกเธอสั่งเองเถอะ ฉันสั่งไม่เป็น!” ธีรนัยน์เองก็กลัวว่าของที่ตัวเองสั่งไปณฐวรจะไม่ชอบขึ้นมาด้วยเหมือนกัน
“งั้นก็เอาเถอะ ฉันสั่งเอง” มุกดาใช้ความเร็วที่รวดเร็วสั่งอาหารไปเสร็จเรียบร้อย จากนั้นก็ยังสั่งไวน์แดงมาอีกขวดหนึ่งด้วย
“วันนี้พวกเรามาตั้งใจกินให้ดีๆสักมื้อหนึ่ง หลังจากครั้งที่แล้ว ฉันก็ไม่มีเวลาไปเยี่ยมธีรนัยน์เลยด้วย ถ้าไม่เป็นเพราะว่าธีรนัยน์ ณัฐนายก็คงไม่เห็นพี่สาวนายแล้ว” มุกดาพูดออกมาด้วยความรู้สึกลึกๆที่อยู่ภายในใจ
“มีอะไร? เกิดอะไรขึ้น?” ณฐวรพอได้ยินเข้า ก็ได้ตื่นกังวลขึ้นมาทันที
“มันก็ไม่ได้มีอะไร ก็แค่ระหว่างทางถูกรถไล่ตาม ไล่ตามพวกเราไปบนทางด่วนหลายสาย แต่ว่าในตอนหลังก็ได้สลัดออกไป” มุกดาพยายามพูดออกไปอย่างสบายๆ
แต่ว่าในใจเธอกลับเจ็บปวดอย่างมาก สามีของเธอชลธีเกือบจะเอาชีวิตไปทิ้งเพื่อช่วยเธอ ตอนนี้ยังไม่สามารถประกาศออกไปได้
“วันนั้นน่ากลัวมากเลย แต่ว่าฉันก็คิดว่ามันแปลกมาก พวกเราไปสลัดรถคันนั้นได้ยังไง ในตอนหลังตอนที่ฉันเห็นข่าว เหมือนกับว่าจะมีรถคันหนึ่งเข้ามาชนรถจี๊ปคันนั้นจากในแนวเฉียง” คำพูดที่ธีรนัยน์พูดออกมาเหมือนกับใบมีดคมเสียบแทงเข้ามาที่หัวใจของมุกดา
“อืม เป็นอย่างนี้ เหมือนกับว่าคนที่อยู่ในรถสองคันนั้นจะได้รับบาดเจ็บกันแต่ก็ไม่มีการรายงานข่าวตามมา” ณฐวรได้บังเอิญเห็นข่าวนั้นพอดี
“ฉันออกไปข้างนอกแป๊บหนึ่งนะ พวกเธอค่อยๆคุยกันไปล่ะ” หัวใจของมุกดาเจ็บจนยากที่จะทนไหวแล้ว เธออยากจะออกไปสูดอากาศข้างนอกสักหน่อย
มุกดาเดินออกมาจากห้องส่วนตัว เธอสูดอากาศเข้าลึกๆ เธอคิดว่าเธออ่อนแอเกินไป สำหรับคนที่ต้องการจะทำร้ายเธอหลากหลายคนเธอก็ทำอะไรไม่ได้เลย และก็ยังปกป้องคนในครอบครัวของตัวเองไม่ได้
เดินเข้ามาในห้องน้ำ มุกดาสาดน้ำเย็นๆเข้าไปที่หน้าของตัวเองหลายที เพื่อที่จะให้ตัวเองได้หลุดออกมาจากความทุกข์ใจ
อารมณ์สงบลงไปแล้ว มุกดาจึงได้เดินออกจากประตูห้องน้ำ แต่นึกไม่ถึงว่าจะมาบังเอิญเจอธีรเมทได้อีก
“มุก คุณรอก่อน” ธีรเมทไม่ได้ลงมือทำอะไร เพียงแค่วิ่งเข้ามาตรงหน้าของมุกดาเท่านั้น
“ธีรเมท คุณมีธุระอะไร?” ช่วงนี้มุกดาไม่รู้ว่าเป็นอะไรเหมือนกัน ถึงได้บังเอิญเจอกับธีรเมทอยู่เป็นประจำ
“ผมก็แค่อยากอธิบายเรื่องคลิปสักหน่อย ผมนึกไม่ถึงเลยเหมือนกันว่าจะมีคนให้ความสนใจกับพวกเราขนาดนั้น ผมได้ไปสืบมาแล้ว เป็นนักข่าวคนเมื่อวันนั้น เขามีความเกลียดแค้นฝังหุ่นกับพวกเรามาก จึงได้เฝ้าสอดส่องคุณอยู่ตลอด ตั้งแต่ตอนที่คุณสลบไปที่โรงพยาบาล เขาก็ได้สะกดรอยตามพวกเรามาตลอด และได้เฝ้าพวกเราอยู่ที่ข้างนอกบ้านของผมอยู่วันหนึ่ง นักข่าวคนนั้นผมได้จับมาได้แล้ว คุณต้องการจะไปยืนยันสักหน่อยหรือเปล่า?”
“ไม่ต้องหรอก ฉันเองก็ไม่ได้ทำเรื่องน่าละอายอะไร ฉันก็ไม่กลัวว่าเขาจะมากัดคนอื่นเขาซี้ซั้วหรอก” มุกดาพูดจบ ก็ได้เดินออกไปจากข้างๆตัวของธีรเมท
“มุก ผมไม่มีทางจะทำร้ายคุณ ผมจะคอยอยู่ช่วยเหลือคุณอย่างไม่มีเงื่อนไข” ในตอนที่มุกดาเดินผ่านร่างของธีรเมทไป ธีรเมทก็ได้เอ่ยกับเธอออกมาด้วยความเจ็บปวดใจ แต่มุกดาก็ไม่ได้ไปใส่ใจกับคำพูดของเขา
