ธีรนัยน์เอือมระอากับแม่ตัวเอง แม่ขัดขวางทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอชอบ ต้องเดินตามทางที่แม่ชอบตั้งแต่เด็ก ส่วนพี่ชายเธอกลับสำมะเลเทเมา ทำอะไรไม่เป็นชิ้นเป็นอันสักอย่าง
“ฉันไม่ได้ห้ามความชอบของแก เพราะฉันลำบากมาก่อน ถ้าแกไม่ฟังคำพูดแม่ แกต้องเจอความยากลำบาก” บุณยอรไม่สนใจว่าลูกสาวจะพูดอะไร เธอไม่แคร์ เธอกลับคิดว่าตัวเองดีกับลูกสาวมาก
สิ่งที่บุณยอรคิดไม่ถึงก็คือ ธีรนัยน์เคยไปสืบประวัติของตัวเอง และคิดว่าตัวเองเป็นลูกบุญธรรม เป็นเด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยง หรือบุณยอรเป็นแม่เลี้ยงของตัวเอง
แต่ความจริงที่ได้คือ บุณยอร เป็นแม่แท้ๆ ของตัวเอง
“แม่ หนูจะสามสิบแล้วนะ แม่อย่าก้าวก่ายชีวิตหนูเลย หนูมีความคิดและทางเดินของตัวเอง แม่จะควบคุมชีวิตหนูไปถึงไหน” ธีรนัยน์โดนบุณยอรผลักจนล้ม และตัดกางเกงของเธอ จากนั้นจึงขึ้นไปหยิบกางเกงลงมา
“ฉันล่ะไม่เข้าใจแกจริงๆ เป็นผู้หญิงแต่ไม่มีกระโปรงสักตัว” บุณยอรแหวกตู้เสื้อผ้าของธีรนัยน์ ไม่เจอกระโปรงสักตัว เธอจนปัญญา จึงทำได้เพียงหยิบกางเกงนอนตัวโคร่งออกมา
“แม่เห็นหนูเป็นลูกสาวตั้งแต่เมื่อไร ให้หนูเรียนเทควันโด ให้หนูเรียนมวย ให้เรียนการเงินที่หนูไม่ชอบ ให้หนูเรียนต่อปริญญาโท-เอก แม่ว่าหนูมีเวลาไปเรียนรู้เรื่องความสวยความงามของผู้หญิงเหรอ” ธีรนัยน์ชินกับความก้าวร้าวของแม่ เธอจะทำอะไรก็ทำ
“พูดเหมือนเป็นความผิดฉัน แกอย่าคิดว่าฉันไม่รู้ แกไปเรียน ไม่เห็นใช้เวลาเยอะ แกเอาเวลาไปเรียนศิลปะการป้องกันตัว แม่แค่ให้แกเรียนเพื่อป้องกันตัว แม่ให้แกไปแข่งตอนไหนไม่ทราบ” บุณยอรพูดกับธีรนัยน์อย่างน้อยใจ
“แกชอบความสมบูรณ์แบบ ไม่ว่าจะทำอะไรต้องดีทุกอย่างฉันแค่ให้แกไปเรียน ไม่ได้ต้องการให้แกเป็นที่หนึ่งทุกเรื่อง นั่นเพราะตัวแกเอง แกคิดดีๆ กระโปรงที่ฉันซื้อให้แกก็โยนทิ้งหมด บอกว่าไม่มีเวลาไปเรียนรู้การใส่ให้เข้าชุด!” บุณยอรพูดไปพูดมาก็โมโห เธอทำผิดตรงไหน ลูกสาวเธอต่างหากที่ไม่ชอบหน้าเธอ
ธีรนัยน์ไม่พูดอะไรอีก สองแม่ลูกทะเลาะกันทุกครั้ง ที่เจอหน้ากัน แต่ทุกครั้งบุณยอรจะเป็นฝ่ายประนีประนอม คิดว่าแม่เป็นคนเกรี้ยวกราด ผ่านไปแล้วก็ช่าง
“แม่เอากุ้งผัดหมาล่าที่แกชอบมาให้มีไวน์องุ่นที่แม่หมักเองด้วย” บุณยอรทะเลาะกับธีรนัยน์ทุกครั้งที่มาหา แต่เธอเอาอาหารที่ธีรนัยน์ชอบมาด้วยทุกครั้ง
“ใช่สิ ตอนนี้แกกินกุ้งผัดหมาล่าไม่ได้ แผลบนขาแกสาหัสมาก ฉันอยู่ที่นี่สักสองสามวันดีกว่า เดี๋ยวฉันตุ๋นซุปให้จะได้บำรุงร่างกาย” จู่ๆ บุณยอรเห็นแผลของลูกสาว และเอากุ้งผัดหมาล่าออกไป
“แม่ หนูบอกว่าแค่แผลเล็กๆ ไม่ได้ส่งผลอะไร แม่จะเอาของที่หนูชอบไปอีกเหรอ” ธีรนัยน์ชอบกุ้งผัดหมาล่าฝีมือของบุณยอรมาก
“ใช่ ฉันไม่ให้แกกิน เดี๋ยวฉันตุ๋นขาหมูให้แกกิน บำรุงคอลลาเจนบนผิวแก จะได้ฟื้นฟูได้ดี เป็นสาวเป็นแส้ จะมีรอยแผลเป็นบนขาไม่ได้” บุณยอรพูดเองเออเอง เธอให้ธีรนัยน์เปลี่ยนกางเกง จากนั้นก็เอากุ้งออกไป
“แม่ ไม่ต้องอยู่ที่นี่หรอก เดี๋ยวพี่เลี้ยงก็ตุ๋นซุปให้หนูเอง แม่บอกพวกเธอก็พอแล้ว” ธีรนัยน์เอือมระอากับแม่ตัวเองมาก
อีกทั้งแม่ยังเปลี่ยนทุกคนในบ้าน เป็นผู้หญิงทั้งหมด รวมไปถึงพวกคนงานด้วย ถ้าเกิดมีใครเข้ามาทำมิดีมิร้าย จะทำยังไง
สองแม่ลูกไม่ได้สื่อสารอะไรกันมาก บุณยอรเตรียมพี่เลี้ยงฝีมือดีให้ลูกสาวหลายคน จริงๆ ก็คือบอดี้การ์ดที่คอยคุ้มครองธีรนัยน์ กลายๆ แต่ไม่ได้บอกเธอเท่านั้น ปกติก็ทำงานของพี่เลี้ยง และถือโอกาสดูแลความปลอดภัยของคฤหาสน์ด้วย
“ไม่ต้องพูด ฉันตัดสินใจแล้ว ฉันจะพักที่นี่สักระยะ” บุณยอรไม่สนใจคำพูดของลูกสาว เธอดึงดันจะอยู่ต่อ
ธีรนัยน์รู้สึกโชคดีที่แม่ไม่เห็นณฐวร ไม่งั้นแม่คงสืบประวัติของเขาตั้งแต่โคตรเหง้า
ณฐวรขับรถกลับมางานเลี้ยง งานวันเกิดของชลธียังคงดำเนินต่อไป ตอนนี้ถึงช่วงพีคที่สุด ก็คือการจับรางวัลในสวนดอกไม้
วันนี้มุกดาเตรียมของรางวัลไว้มากมาย รางวัลชิ้นสุดท้าย เป็นรางวัลใหญ่ ถึงจะเป็นความลับ แต่ได้ยินมาว่าเป็นรางวัลมูลค่าสูง ดังนั้นทุกคนจึงตั้งตารอ
ธีรเมทก็ได้รับเชิญมางานนี้เช่นกัน ถึงเขาจะเป็นแขกวีไอพี แต่กลับมีแค่ไม่กี่คนที่สนใจเขา เพราะที่นี่ มีคนที่ทำงานกับว่องประเสริฐการกรุ๊ปน้อยมาก ดังนั้นจึงมีคนไม่รู้จักเขาเป็นจำนวนมาก
เขาเบื่อ และนั่งเงียบๆ อยู่ไม่ไกลจากพวกที่กำลังจับรางวัล เขาถือแก้วไวน์มองคนที่กำลังร่วมกิจกรรมจับรางวัล
“โอ๊ะ” ขณะนั้นมีคนไม่ทันระวัง ทำไวน์หกใส่ธีรเมท เขากำลังจะหันไปด่า แต่เห็นเป็นสาวงามคนหนึ่ง กำลังเช็ดคราบไวน์บนไหล่ให้เขา
ผู้หญิงคนนี้หน้าตาคล้ายมุกดาเล็กน้อย เธอเอาแต่พูดขอโทษไม่หยุด หน้าของเธอแดงก่ำ ดูแล้วน่ารักมาก
“เธอรู้ไหมว่าเสื้อผมราคาเท่าไร” ธีรเมทรู้สึกเบื่อ แกล้งผู้หญิงคนนี้ดีกว่า
“ไม่รู้ค่ะ! คงแพงมากใช่ไหม ฉันชดใช้ให้ไม่ได้หรอก” แววตาของหญิงสาวตื่นตระหนก ใบหน้ายิ่งแดงเข้าไปใหญ่ ชุดแม่บ้านที่เธอสวม ถึงจะธรรมดา แต่มันเข้ากับตัวเธอมาก
“งั้นจะทำยังไง คราบไวน์ซักไม่ออกหรอก ผมเพิ่งซื้อเสื้อตัวนี้มาใหม่ เธอคงจะไม่ปล่อยให้เป็นแบบนี้ใช่ไหม” ธีรเมทพูดกับหญิงสาว
“เธอชื่ออะไร ทำอะไรที่นี่” ธีรเมทรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้น่าสนใจ เขาก็เบื่อๆ อยู่ด้วย
“ฉันชื่อ รวินท์ เป็นพี่เลี้ยงของคุณชายน้อยค่ะ” รวินท์พูดติดๆ ขัดๆ
ธีรเมทจับคางของรวินท์ผิวของหญิงสาวคนนี้ไม่เลว ผิวดูใสมาก หน้าตาก็ไม่เลว ถึงจะไม่ได้สวยกระชากใจ แต่ก็พอดูได้
บวกกับชุดพี่เลี้ยงที่เธอใส่ เหมือนชุดจะเล็กเกินไปหน่อย หน้าอกของเธอแทบจะระเบิดออกมา ส่วนนี้ทำให้ธีรเมทชอบมาก เคยกินอาหารอันโอชะมามากมาย จู่ๆ ก็มาเจออาหารจืดๆ ธีรเมทรู้สึกอยากอาหารขึ้นมา
“อ๋อ เป็นพี่เลี้ยงเหรอ เงินเดือนคงไม่มากสินะ ให้ผมเลี้ยงไหม ค่าขนมที่ผมให้ต่อเดือน เยอะกว่าที่นี่แน่นอน” ธีรเมทพูดกึ่งเล่นกึ่งจริงกับรวินท์
“อ๋อ ขอโทษด้วยค่ะคุณผู้ชาย ถึงฉันจะจน แต่ฉันไม่อยากโดนเลี้ยง ฉันมีมือ ฉันเลี้ยงตัวเองได้!” รวินท์พูดอย่างมีหลักการ
คำพูดของรวินท์ เรียกความสนใจจากธีรเมทได้สำเร็จ พี่เลี้ยงยังมีปณิธานเช่นนี้ เขาต้องเปลี่ยนแปลงมุมมองใหม่แล้วจริงๆ
