หลังจากที่ธินิดาเลิกกับอนุชิต เธอมีความสุขมาก แม้ว่าครั้งก่อนอนุชิต จะทำตัวไม่สุภาพกับเธอ แต่อาจเป็นเพราะเขาไม่รู้จักเธอว่าจริงๆ แล้วเธอเป็นคนอย่างไร ตอนนี้อนุชิตเริ่มดีกับเธอแล้ว เขาคงรู้สึกผิดกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในครั้งก่อน
ธินิดาเดินจากไปอย่างสวยงาม หลังจากที่เธอจากไปอนุชิตก็ได้เก็บใบหน้าที่ยิ้มแย้มเป็นใบหน้าที่นิ่ง ผู้หญิงคนนี้ช่างหยิ่งผยองมาก แต่เธอก็ยังละเอียดถี่ถ้วน เขาจึงไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้คิดที่จะทำอะไร
เมื่อมีคนไปดูวรรณวิมลอีกครั้ง วรรณวิมลรู้สึกตื่นเต้นมาก เธอคิดว่าเป็นธินิดาที่ไปหาเธอ
“ท่านตำรวจคะ ครั้งนี้เป็นผู้ชายหรือผู้หญิงที่มาพบฉันคะ?” วรรณวิมลถามผู้คุม
“ผู้หญิง” ผู้คุมตอบอย่างรำคาญ วรรณวิมลก็แน่ใจว่าเป็นธินิดา แน่นอน
ยังดีที่เธอไม่ยอมแพ้ในการรอ และในที่สุดก็รอจนหล่อนก็มาแล้ว หล่อนมาก็สามารถช่วยเธอออกจากที่นี้ได้
แต่เมื่อหล่อนมาถึงที่ห้องเยี่ยมญาติ เธอพบว่าคนที่นั่งตรงหน้าคือมุกดา
“มุกดา?แกมาหาฉันทำไม?” วรรณวิมลนั่งลงและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ในใจเธอนั้นมีคำถามอยู่อย่างมากมาย
“ฉันมาหาแก แค่อยากให้แกเห็นว่า เพื่อนของแกทรยศแกอย่างไร” มุกดาตอบกลับผ่านโทรศัพท์
“หืม มุกดา แกอย่าโกหกฉันเลย แกโกหกฉันไม่ได้หรอก อยากให้ฉันบอกเรื่องให้ฟัง นั่นมันเป็นไปไม่ได้” วรรณวิมลพูดออกอย่างแข็งกร้าว โดยรู้ว่ามุกดาอยากให้เธอบอกเรื่องเกี่ยวกับธินิดาให้ฟัง ถ้าฉันบอกว่าเธอจะบอก ถ้าอย่างงั้นก็ไม่มีใครช่วยฉันได้แล้ว
“ไม่ใช่อย่างงั้น ฉันแค่อยากให้แกดูวิดีโอนิดเล็กน้อยเอง ไม่ได้บอกให้แกทำอะไร แกลองดูสิ” มุกดาเอาโทรศัพท์วางไว้บนกระจก ภาพเหล่านั้นก็อยู่ตรงหน้า วรรณวิมล
ตอนอยู่บนเครื่องบินธินิดาและ อนุชิต คุยกันอย่างกระตือรือร้น เสียงเล็กไปหน่อย มุกดาเลยเอาวางไว้บนโทรศัพท์
“คุณชายอนุชิต ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของคุณนะคะ วรรณวิมลผู้หญิงโง่คนนั้นยังรอคอยให้ฉันช่วยเธออีก ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า” ธินิดาหัวเราะหลังจากพูดจบ
“น้ำผึ้ง ผมคิดว่าคุณโหดร้ายกับเธอเกินไปหรือเปล่า ยังไงก็เคยช่วยคุณ คุณยังจะทำแบบนี้กับเธอ คนที่คุณหามาให้ผมส่งไป ผมรู้สึกหลังช้าไปหมด” อนุชิตยิ้มมองไปทาง ธินิดาตลอด
“ผู้หญิงแบบนั้น ถ้าฉันไม่โหดร้ายกับเธอสักหน่อย เธอคงไม่รู้จุดยืนของเธอ ยังจะคิดว่าตัวเองเป็นคุณนายวรรณวิมลของตระกูลสุวรรณเลิศ และยังทำตัวไม่ดีใส่กับฉันอีก” เมื่อวรรณวิมลยังอยากฟังต่อ มุกดาก็เอามือถือคืนแล้ว
“ฉันแค่อยากจะมาบอกแก่ วรรณวิมลแกน่าสงสารมากเลยนะ ชีวิตในคุกก็ไม่ได้แย่ใช่ไหมล่ะ รสชาติของการถูกใส่ร้ายดูแล้วก็อร่อยดีเนาะ ด้วยความที่เราทั้งสองเป็นลูกสะใภ้ของตระกูลสุวรรณเลิศ ฉันเลยมาบอกแก ยังไงแกก็อยู่ข้างในนี้แล้ว คงไม่มีภัยอะไรต่อฉันแล้ว ได้ยินมาว่าคุกแห่งนี้ยังเป็นสถานที่เหมาะสำหรับวัยชรา ดังนั้นแกสามารถค่อยๆ ใช้ชีวิต ฉันไปละนะ” มุกดายืนขึ้นพร้อมที่จะไป
“เดี๋ยวก่อน!” วรรณวิมลพูดขึ้นอย่างกะทันหัน แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ
“แกไปเถอะ!” เธอนั่งลงบนเก้าอี้อีกครั้ง มองไปที่มือถืออย่างเหม่อลอย
วิดีโอเมื่อกี้ทำเธอเสียใจไม่น้อย เธอต้องพิจารณาความจริงของเรื่องนี้
หลังจากกลับเข้าคุก วรรณวิมลคิดอยู่นาน เธอพบว่ามันเป็นเรื่องจริง เธอเป็นเพียงแพะรับบาป เธอพอใจและคิดว่าเธอทำร้ายมุกดาได้ เธอก็จะมีความสุขมาก ใช่ เธอทำร้ายครอบครัวของมุกดา ได้แล้วเธอมีความสุขมากๆ แต่ถ้าเธอต้องติดอยู่ในคุกตลอดชีวิตจริงๆ เธอคงไม่ยอม
“แก มานี่ เลียเท้าฉันให้สะอาด!” หญิงคนนั้นจะรังแกวรรณวิมลทุกวันหลายๆ รอบ ถ้าไม่ใช่เจ๊พิมดูแลเธอ เธอคงจะถูกทุบต่อยจนเสียชีวิต
เมื่อเห็นขาที่น่ารังเกียจของหญิงคนนั้น มีน้ำปัสสาวะติดอยู่เล็กน้อย วรรณวิมลรู้สึกคลื่นไส้อยากอวก
แต่ในเวลานี้เจ๊พิมไม่อยู่ ไปทำแรงงานที่อื่น มีเพียงเธอที่อยู่กับหญิงคนนั้นและลูกน้องของหญิงคนนั้นอีกสองสามคน
“เร็วเข้า! ชักช้าทำไม แกคิดว่าแกชักช้าก็ไม่ต้องทำหรือไง เจ๊พิมเป็นคนดี แต่แกก็อย่าไปหวังอยู่กับเธอเลย วันนี้เธอไม่กลับมาแน่นอน ” หญิงยกเท้าขึ้น แล้วเอาเท้าเหยียดไป ตรงหน้าของ วรรณวิมล
ยังไงก็จำคุกตลอดชีวิตกันอยู่แล้ว การทรมานแบบนี้ก็จะมีขึ้นทุกวัน และจะแตกต่างกันไป วรรณวิมลรู้สึกกลัวเมื่อคิดว่าจะต้องใช้ชีวิตในคุกอีกนาน
ไม่ได้ เธอจะฟ้องร้อง ถึงเธอจะเป็นคนทำเรื่องนั้น แต่นั่นคือมีคนยุยงเธออยู่ด้านหลัง
ทันใดนั้นวรรณวิมล วิ่งไปที่ผู้คุมยืนอยู่อย่างกับคนบ้า เธอกอดขาของผู้คุมไว้ เอาก็เอาไม่ออก
“คุณตำรวจคะ ฉันต้องการฟ้องร้อง ฉันต้องการฟ้องร้อง ฉันถูกคนอื่นยุยง” วรรณวิมลพูดอย่างไม่หยุด
ผู้คุมมองมาที่เธอด้วยความรู้สึกบางอย่าง แต่ก็ผ่านไปได้ในพริบตา
“คุณบอกว่าจะฟ้องร้องเหรอ? โอเค งั้นมากับฉัน” ผู้คุมหญิงลากวรรณวิมลขึ้นและนำเธอไปไว้ในห้องอื่น
“อะไรนะ เธอจะฟ้องร้องเหรอ ? อืม เลี้ยงหมาไม่ได้จริงๆ ฉันยังคิดที่จะไปช่วยเธอสักอีกคราวนี้ไม่จำเป็นแล้วแหละ ผู้หญิงที่โง่ๆ ให้เธอได้ออกจากบนโลกนี้ไปซะ!” ธินิดาพูดกับโทรศัพท์
“เกิดเรื่องแล้ว ชล วรรณวิมลฆ่าตัวตายด้วยการกินยาพิษในคุก โชคดีที่เธอถูกพบทันเวลา แม้ว่าเธอจะได้รับการช่วยเหลือ แต่เธอก็ได้กินยาพิษเข้าไปมากแล้ว แม้ว่าเธอจะถูกช่วยเหลือทัน ก็เป็นคนพิการไปแล้วลูซี่รายงานให้ชลธี
“ฆ่าตัวตายด้วยการกินยาพิษ? เป็นไปได้ยังไง? วรรณวิมลเป็นคนที่กลัวความตายมากที่สุด เธอจะไม่ฆ่าตัวตายอย่างแน่นอน ข้างในต้องมีคนของธินิดาแน่นอน รู้ว่าเธอจะฟ้องร้องคดีอีกครั้ง ดังนั้นเธอเลยลงมือ” ชลธี ตบไปที่หัวอย่างเบา ๆ อุตส่าห์ป้องกันตั้งหลายตลบก็แล้ว แต่ก็ไม่สามารถป้องกันคนของธินิดาที่อยู่ในคุกนั้นมีบทบาทที่เก่งอย่างมาก
“นั้นแหละ คนในคุกรายงานแล้วว่าวันนี้ตอนเย็นวรรณวิมลจะเตรียมการฟ้องร้อง แต่พอถึงกลางคืนก็ฆ่าตัวตายสักแล้ว ซึ่งมันแปลกมาก” ลูซี่โทษตัวเองที่ยังประมาณเกินไป ไปสังเกตแต่นักโทษเหล่านั้นที่อยู่ในคุก แต่ไม่ได้สังเกตเรื่องเหล่านี้เลย
“ไม่มีวิธีอื่นแล้ว เส้นทางทางนี้ของเธอขาดแล้ว คาดว่าเธอคงต้องนอนอยู่ในบนเตียงไปตลอดชีวิต” ชลธีทำได้เพียงถอนหายใจ
ตอนนี้ วรรณวิมล ไร้ประโยชน์แล้วจริงๆ แม้ว่าหมอจะบอกว่าเธออาจจะฟื้นได้ แต่มีเปอร์เซ็นต์ที่น้อยมาก ถ้าอยากหาหลักฐานของธินิดาเจอ ต้องลงมือจากทางอื่น
“พี่ชาย ผมเจอพี่ชายคนที่สองแล้ว เขากำลังกลับมาพร้อมกับผม เขาบอกว่าพี่ชายคนโตได้เกลี้ยกล่อมคณะกรรมการเรียบร้อยแล้ว จะจับผิดต่อพฤติกรรมของเขา เขากลับมาเพื่อหย่ากับวรรณวิมล” โธรณีอยู่ในรถอดไม่ได้ที่จะโทรหาชลธี ในตอนนี้ธีร์ธวัชที่อยู่ข้างๆ ไม่ฮอตแบบเดิมแล้ว การซ่อนตัวเป็นเดือนๆ ทำให้เขารู้สึกเหนื่อยล้าอย่างมาก
