[นิยายแปล] Overlimit Skill Holder – Only A Reincarnator Can Possess The Skill That Exceeds The Limit – บทที่2 ตอนที่ 40

บทที่ 2 ตอนที่ 40

 

ภายในโดมความมืดนั้น แสงที่สาดส่องเข้ามาจากภายนอกได้สะท้อนพื้นอันสวยงามเป็นเส้นตรง ที่นั่นมีความมืดรูปร่างมนุษย์ และเหล่าเด็กๆในชุดแนวกรีกโบราณอยู่ภายในสิ่งก่อสร้างที่เหมือนกับวิหาร

 

หูของผมได้ยินเสียงของคุณหนูที่เรียกหาผม คุณหนูนั้นดวงตาเปียกชื้นและเข่าอ่อนอยู่ที่พื้น

 

「…แกทำอะไรกับคุณหนู?」

 

ผมสามารถเข้าใจได้ทันทีเลยว่าเป็นความมืดนั่นที่สร้างความวุ่นวายนี้ขึ้น

 

【World Ruler】บ่งบอกว่ามันเป็น “สิ่งมีชีวิต” บางอย่าง แต่มันดูจะต่างออกไปจากสิ่งมีชีวิตทั่วๆไปอยู่นะ เพราะผมขาดความรู้ ผมจึงไม่สามารถตรวจสอบอะไรไปได้มากกว่านั้นเลย

 

「เรย์จิซัง」

 

เอิร์ลซิวลิซส์ปรากฏตัวขึ้นที่ด้านหลังของผม

 

เป็นท่านเอิร์ลนั้นเองที่ผมพบที่ด้านหน้าของโดม เขาไม่ได้เข้าร่วมงานพิธีด้วย—เขาบอกว่าเขาไปตรวจสอบภายในพระราชวังศักดิ์สิทธิ์ในตอนที่เหล่าขุนนางกับนักบวชเข้าร่วมงานพิธีกัน ดูเหมือนว่าเขาอยากจะรู้เกี่ยวกับหินสกิลที่เตรียมไว้ให้เจ้าชายคลูฟชราทนะ—ต้องขอบคุณเรื่องนี้ที่ทำให้เขาไม่ได้ติดอยู่ในโดมความมืดนี้ด้วย

 

โดมนี้ที่ไม่สามารถทำลายได้ด้วยเวทมนตร์หรือมือเปล่านั้น สามารถทำลายได้ด้วย “หิน” ที่ท่านเอิร์ลนำมา ตอนนี้มันอยู่ในมือของผมแล้ว—สีของมันเหมือนกับแท่นที่อยู่บนบันไดนั่นเลย

 

นั่นใช่ “แท่นบูชาที่ 1” หรือเปล่า?

 

งั้นหินนี้ก็เกี่ยวข้องกับแท่นบูชาสินะ…

 

(ดูเหมือนจะมีปริศนาอยู่หลายอย่างเลย แต่ที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ก็คือ…)

 

「ผู้บุกรุก? …แกเป็นใคร!!!?」

 

「แกไม่ใช่รึไงที่เป็นผู้บุกรุกหน่ะ!!」

 

ผมวิ่งเข้าหาความมืดรูปคนนั่นและลดระยะห่างในทันที

 

「โอ้วววววววว!!」

 

หมัดขวาของผมที่ถือหินอยู่ เจาะเข้าไปที่ท้องของมันจนมันลอยออกไป กระเด้งพื้นอยู่หลายครั้ง

 

「โจมตีโดนงั้นหรอ!?」

 

「ขนาด【ทักษะดาบศักดิ์สิทธิ์】ยังไม่ได้ผลเลยนะ!」

 

「เขาเป็นใครกัน?」

 

เหล่าขุนนางที่ดูจะอยู่บนแท่นที่นั่งต่างส่งเสียงออกมา แต่ที่ผมทำไปก็เพราะมีเหตุผลบางอย่าง ความโกรธของผม—เพื่อระงับความโกรธของผมโดยการชกไอ้ตูดหมึกที่ทำให้คุณหนูร้องไห้

 

「คุณหนูครับ ขออภัยที่มาช้านะครับ」ผมพูดขณะที่หันกลับ

 

เมื่อผมยิ้มเพื่อให้เธอสบายใจให้มากที่สุด ดวงตาของคุณหนูก็แทบจะเต็มไปด้วยน้ำตาแล้ว

 

คุณหนูเองก็อายุแค่ 12 ปีถึงแม้จะเป็นขุนนางก็ตาม

 

แน่นอน เธอคงจะกลัวที่อยู่ๆก็มาติดอยู่ในความมืดมิดแบบนี้

 

ถึงอย่างนั้น คุณหนูก็หยุดร้องไห้และลุกขึ้นยืน

 

「…เรย์จิ」

 

「ครับ คุณหนู」

 

「ปกป้องชั้น – ปกป้องทุกคน」

 

คุณหนูชอบใช้งานผมไปจนถึงกระดูกอยู่แล้วนี่นะ

 

ภาคีอัศวินเองก็ควรจะอยู่ที่นี่กับผม—ไอ้อัศวินพวกนั้นมัวทำอะไรกันอยู่นะ—เพื่อปกป้องทุกคนด้วยสิ

 

「รับทราบครับ」

 

อย่างไรก็ตาม ผมก็ไม่ได้เกลียดคุณหนูที่อยากจะช่วยทุกคนไม่ใช่แค่ตัวเองแบบนี้หรอก

 

「ทำไมเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่ บุตรแห่งหายนะ…!!!」

 

ความมืดยืนขึ้นราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นก่อนจะกรีดร้องออกมา หมายความว่าไงไอ้ “บุตรแห่งหายนะ” หน่ะ? หืมมม? …อ้า ตาสีดำกับผมสีดำของผมงั้นหรอ? ให้ตายสิ… ขนาดไอ้ความมืดปริศนานี้ก็รู้ตัวตนของผมงั้นหรอ?

 

「ยังไงซะ พันธสัญญาก็ถูกยกเลิกแล้ว」

 

ความมืดได้ทะลักออกมาจากร่างของมัน แสงเพียงหนึ่งเดียวในที่นี่ก็คือจุดที่ผมพังเข้ามา

 

「ว้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!!」

 

พร้อมกับเสียงกรีดร้อง แขนขวาของความมืดก็ยืดออกมาเหมือนกับยาง—มันเล็งไปที่เจ้าชายคลูฟชราท

 

ผมเข้าไปขวางข้างหน้ามันในทันที และชกมันออกไปด้วยหิน

 

ความมืดคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด

 

…หินที่ท่านเอิร์ลนำมาอย่างลับๆนี้ดูจะใช้ได้ผลดีแห่ะ

 

และครั้งนี้ความมืดก็ได้ยืดแขนซ้ายออกมา เอิร์ลชายแดนได้ตัดมันด้วยดาบของเขา

 

「หืมมม… การโจมตีดูจะใช้ได้ผลแล้วนะ คิดว่ายังไงละ ซิวลิซส์?」เอิร์ลชายแดนได้ถามกับท่านเอิร์ลที่เดินไปหาพวกเขา

 

「พื้นที่นี้ถูกผูกมัดเอาไว้ด้วยพันธสัญญา ตามปกติมันจะป้องกันไม่ให้คนกลาง – เจ้าสัตว์ประหลาดนั่น –ถูกโจมตีได้ แต่ดูเหมือนพันธสัญญาจะไม่สมบูรณ์เพราะรูที่เรย์จิซังพังเข้ามาด้วยเรลิกหายากนั่นนะ」

 

「เดี๋ยวก่อนสิครับ ท่านเอิร์ล! คุณพูดเหมือนกับผมเป็นคนทำทุกอย่างเลย แถมมีคำมากมายที่ผมไม่เข้าใจด้วยนะครับ!」

 

「ข้าจะอธิบายทีหลัง… ถ้าพวกเรารอดกลับไปได้ละก็นะ」

 

「หืมมม… อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดละ ไปกันเถอะ เจ้าหนู! ที่เหลือหนีออกไปทางรูนั่นซะ!」

 

เอิร์ลชายแดนพูดขึ้นก่อนจะเริ่มออกวิ่ง ดังนั้นผมก็เลยตามไป ผมสามารถได้ยินเสียงเหล่าเด็กๆกำลังวิ่งไปทางแสงสว่างด้านหลังของผม

 

「อวดดีนัก!」ความมืดพูดออกมา

 

ดาบล้ำค่าที่ดูกลายเป็นของเล่นไปเลยถ้าเทียบกับร่างกายของเอิร์ลชายแดน ได้ฟาดฟันหลายครั้งใส่ความมืด – “คนกลาง” – ที่ท่านเอิร์ลเรียกมัน

 

คนกลางได้หลบคมดาบด้วยความเร็วอันเหลือเชื่อ

 

(หลบได้หมดเลยงั้นหรอ…)

 

「นั่นมันก็แค่ตัวล่อ」

 

ผมชกไปที่หลังของคนกลางด้วยหินอย่างสุดแรงเกิด

 

คนกลางคร่ำครวญออกมาอย่างเจ็บปวดอีกครั้ง

 

「แล้วก็ต่อด้วย—」

 

บอลไฟปรากฏตัวที่ปลายนิ้วมือซ้ายของผม【เวทย์ไฟ】5 นัดติดต่อกัน

 

「ช่วยด้วย ช่วยผมด้วย…」

 

「หว่า!?」

 

ผมตกใจ อยู่ใบหน้าของหลุยส์ก็ปรากฏขึ้นที่ด้านหลังของคนกลาง

 

「เกี้ยยย!!」

 

ผมตกใจจนยิง【เวทย์ไฟ】ออกไปโดยไม่ยั้งมือ คนกลางล้มลงไปกลิ้งอยู่ที่พื้นพร้อมกับกรีดร้องออกมา

 

「ท่านหลุยส์—!! ไอ้เจ้าสัตว์ประหลาด! ใช้ท่านหลุยส์ทำเรื่องแบบนั้น!」คุณหนูร้องออกมา

 

「…เจ้าหนู เจ้าค่อนข้างอำมหิตเลยนะ」เอิร์ลชายแดนพูดขึ้น

 

ผมพยายามจะแก้ไขความเข้าใจผิดว่าจริงๆแล้วผมเป็นคนดี ทว่าผมไม่สามารถโน้มน้าวเอิร์ลชายแดนได้เลย

 

ผมรู้อยู่แล้วจาก【World Ruler】ว่าหลุยส์นั่นเป็นของปลอม หลุยส์ตัวจริงที่อยู่ภายในส่วนลึกของความมืดนั่น – ได้ตายไปแล้ว

 

「เอาละ… ฝ่าบาท ได้โปรดอธิบายที่ว่ามันเกิดอะไรขึ้น?」เอิร์ลชายแดนถามขึ้น

 

มองขึ้นไปบนบันได ราชันศักดิ์สิทธิ์กำลังงุนงง และกระต่ายยักษ์ เอล ก็อยู่ถัดจากเขา

 

「ข้า…」

 

「เออ, ฝ่าบาทได้ตัดสินใจผิดพลาดครั้งใหญ่ขอรับ, นั่นก็คือการยกเลิกพันธสัญญาขอรับ, เออ, ถ้าพันธสัญญาที่เชื่อมระหว่างโลกอื่นกับโลกนี้ถูกยกเลิกละก็, ความมืดจำนวนมากมายจากอีกโลกก็จะ, เออ, บุกมาที่โลกนี้ขอรับ」

 

…ว่าไงนะ?

 

=====================================================