“เห้อ ใครบอกคุณว่าฉันบังคับให้พวกเธออยู่กับฉัน ฉันก็เหมือนกับคุณ ชอบฉินวี่เฟย และหยางฉงมากๆ เพื่อพวกเธอฉันยอมแลกด้วยชีวิตของฉันเอง เรื่องต่างๆระหว่างเราสามคนมันซับซ้อน และฉันไม่อยากบอกคุณในฐานะคนนอก”
“ยังไงก็ให้คุณจำไว้ ฉันไม่เคยคิดที่จะทำร้ายพวกเธอสักคน ฉันรับปากในสิ่งที่ฉันสัญญาไว้กับพวกเธอและจะทำให้ได้ ฉันคือหลี่ฝางในชีวิตนี้จะมีผู้หญิงเพียงสองคนเท่านั้น คือฉินวี่เฟย และหยางฉง”
สิ่งที่หลี่ฝางพูดนั้นแน่วแน่และดุเดือด และรูปลักษณ์ที่มั่นใจของเขาทำให้ จ้าวเฉียน รู้สึกว่าเขาถูกบดบังในทันที
จ้าวเฉียนอายุ 26 ปีและสำเร็จการศึกษาระดับปริญญาเอก ตั้งแต่เขายังเป็นเด็ก เขาได้นำออร่าของเด็กชายอัจฉริยะเป็นที่ชื่นชมและยกย่องจากคนรอบข้าง เป็นความภาคภูมิใจของพ่อแม่และเป็นแบบอย่างที่ดีจากปากของเพื่อนบ้าน
เขามีความมั่นใจในตัวเองมาก คิดว่าคู่ควรกับฉินวี่เฟยก็เพียงพอแล้ว แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง ณ ตอนนั้น ต่อหน้าหลี่ฝางตัวเองที่คิดว่าตนเป็นเลิศกลับรู้สึกต่ำต้อย
“คุณฉิน เป็นเหมือนที่เขาพูดจริง ๆเหรอ พวกคุณยินดีจะคบกับเขาใช่ไหม”
ถึงแม้หลี่ฝางจะพูดอย่างมั่นใจเช่นนี้ ในใจของจ้าวเฉียนก็ยังคงมีความหวังริบหรี่อยู่ และถามฉินวี่เฟยด้วยแววตาปรารถนา
Ps ชิราอิชิ ฮานาซากิก็คือผู้นำหญิงคนนั้น
ในตอนนี้ฉินวี่เฟยก็มองออกว่า จ้าวเฉียนมีแรงจูงใจซ่อนเร้นกับตัวเอง เธอไม่คิดว่าเรื่องมันจะกลายเป็นแบบนี้ ในช่วงเวลานี้ จ้าวเฉียนดูแลเธออย่างดี แต่ฉินวี่เฟยกลับปฏิบัติต่อ จ้าวเฉียนเป็นเหมือนเพื่อนเสมอ สิ่งนี้จะทำให้เธอดีขึ้นได้อย่างไร?
“เห่อ จ้าวเฉียน ให้ฉันบอกความจริงให้นะ ฉันกับเสี่ยวฉงเป็นแฟนของหลี่ฝางจริงๆ และเราก็ยอมรับการมีอยู่ของกันและกัน พวกเราต่างก็รักหลี่ฝาง”
“เรื่องที่ฉันไม่ได้บอกคุณว่าฉันมีแฟนมาก่อน มันเป็นความผิดของฉันจริงๆ ฉันขอโทษ ทำให้คุณต้องผิดหวัง คุณเป็นคนดี แล้วคุณจะพบผู้หญิงที่คู่ควรที่จะให้คุณรัก”
ในเมื่อเรื่องมันผิดพลาดไปแล้ว งั้นก็อย่าปล่อยให้มันผิดพลาดต่อไป หัวใจของ จ้าวเฉียนไม่ได้เลว และฉินวี่เฟยก็ไม่อยากทำร้ายเขา
“คุณ…พวกคุณ…” หลังจากที่ได้ยินคำพูดเหล่านี้ของฉินวี่เฟย จ้าวเฉียนก็รู้สึกเหมือนกับโดนฟ้าผ่าลงทัณฑ์
ในใจของเขาภาพลักษณ์ของฉินวี่เฟยที่สมบูรณ์แบบและไร้เดียงสาก็พังทลายลงทันที และเขาไม่สามารถยอมรับได้ว่าผู้หญิงที่เขารักจะมีสามีร่วมกับคนอื่น มองไปที่ฉินวี่เฟยและหลี่ฝางด้วยใบหน้าที่ซับซ้อน แววตาของเขาเต็มไปด้วยความรังเกียจและคลื่นไส้
แววตาของเขาทำร้ายจิตใจของฉินวี่เฟยและหยางฉงอย่างมาก แม้ว่าพวกเขาจะยอมรับกันและกัน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาจะไม่สนใจสายตาของคนอื่น
เมื่อถูกคนมองด้วยสายตาที่น่ารังเกียจเช่นนี้ ในใจของฉินวี่เฟย และ หยางฉง ก็เหมือนถูกอุดด้วยหินก้อนใหญ่ หลี่ฝางก็เห็นความไม่สบายใจของพวกเธอ ก็รู้สึกโกรธในทันที และเสียงก็เริ่มดังขึ้นเล็กน้อย
“พอแล้ว ที่นี้ก็ไม่มีเรื่องของคุณแล้ว ถ้าคุณรับเรื่องของพวกเราไม่ได้ ก็ออกไปจากที่นี่ซะ ความรู้สึกของพวกเราไม่ได้ต้องการให้คนนอกมาชี้นำ”
คำพูดของหลี่ฝางทำให้จ้าวเฉียนได้สติขึ้นในทันที เห็นสีหน้าที่บาดเจ็บของฉินวี่เฟย เขาจึงตระหนักว่าพฤติกรรมของเขาเพิ่งทำร้ายฉินวี่เฟยและหยางฉง เวลานั้นเขาเริ่มรู้สึกลุกลี้ลุกลน
“วี่เฟย หยางฉง ฉันไม่ได้มีความหมายที่จะรังเกียจพวกเธอ เวลานั้นฉันแค่รับไม่ได้นิดหน่อย มันไม่ใช่อย่างที่พวกเธอคิด อย่าโกรธนะ โอเคไหม”
จ้าวเฉียนรีบขอโทษฉินวี่เฟยและหยางฉงอย่างกระตือรือร้น แต่ผลลัพธ์ก็ไม่ชัดเจน
ฉินวี่เฟยกัดริมฝีปาก มอง จ้าวเฉียนแววตาก็เย็นชาในทันที ในตอนแรกเธออาจมองจ้าวเฉียนเป็นเพื่อน แต่เมื่อ จ้าวเฉียนแสดงดวงตาที่น่ารังเกียจของเขา ฉินวี่เฟยก็มองเขาเป็นคนแปลกหน้าแล้ว
ในเมื่อคนอื่นไม่สามารถยอมรับวิถีชีวิตของตัวเองได้ งั้นก็ไม่จำเป็นต้องเป็นเพื่อนกับเขา แบบนี้ถึงจะดีกับทุกฝ่าย
“จ้าวเฉียน ขอบคุณสำหรับความห่วงใยที่ผ่านมา ฉันรู้ว่าความสัมพันธ์ของเราสามคนเป็นเรื่องยากที่จะได้รับการยอมรับจากคนอื่น แต่ความจริงก็เป็นแบบนั้น ฉันรักหลี่ฝาง และฉันเต็มใจที่จะเป็นแฟนกับเขาร่วมกับเสี่ยวฉง”
“ไม่ว่าเธอจะยอมรับหรือไม่ยอมรับ ฉันก็ไม่สนใจ นี่เป็นเรื่องของฉัน ฉันจะรับผิดชอบในการเลือกของฉันเอง ตอนนี้แฟนของฉันกลับมาแล้ว ฉันหวังว่าคุณควรออกไปก่อนแล้วให้พวกเรามีเวลาส่วนตัวด้วยกัน”
จ้าวเฉียนมองสายตาที่เย็นชาของฉินวี่เฟย หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด แม้ว่าฉินวี่เฟยไม่ได้กล่าวอย่างชัดเจนว่าพวกเขาไม่ควรพบกันอีกในอนาคต แต่จ้าวเฉียนเข้าใจว่าฉินวี่เฟยได้ทิ้งเขาไปอย่างหมดจด แม้แต่จะเป็นเพื่อนกันก็เป็นไปไม่ได้แล้ว
“ขอโทษ ฉันเข้าใจสิ่งที่คุณจะสื่อแล้ว ขอให้พวกคุณมีความสุข”
จ้าวเฉียนหลับตาลงและขอโทษอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา จากนั้นมองไปที่หลี่ฝางอย่างไม่เต็มใจก่อนจะหันหลังเดินจากไป
“วี่เฟย เสี่ยวฉง ฉันขอโทษที่ทำให้พวกเธอรู้สึกน้อยใจ”
หลี่ฝางมองไปที่ทั้งสองคนใบหน้ายังคงดูไม่ดี ยื่นมือออกมาอย่างรู้สึกผิดและโอบพวกเขาไว้ในอ้อมแขน
หลี่ฝางรู้สึกผิดต่อฉินวี่เฟยและหยางฉงอย่างมาก พวกเขาทนทุกข์ทรมานจากตัวเองมากเกินไป และตั้งแต่ต้นจนจบก็ไม่เคยมีความสงบสุข ซึ่งทำให้หลี่ฝางรู้สึกผิดและโทษตัวเองอย่างมาก
“วี่เฟย เสี่ยวฉง ฉันสัญญาว่าฉันจะดีกับพวกเธอ ฉันจะทำให้พวกเธอเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดในโลก ให้งานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่ที่สุดแก่พวกเธอ รอฉันแก้ไขเทพอ้าน แล้วพวกเราก็แต่งงานกัน ”
หลี่ฝางอดใจรอไม่ไหวแล้ว เขาแทบที่จะพาฉินวี่เฟยและหยางฉงไปแต่งงาน แต่เขารู้ว่าการแต่งงานเป็นเรื่องสำคัญในชีวิตของผู้หญิง และต้องไม่ทำอย่างลวกๆ ดังนั้น เขาต้องจัดการอย่างรอบคอบและมอบงานแต่งงานที่ลืมไม่ลงให้ฉินวี่เฟยและหยางฉง
“เชอะ ทำเป็นพูดดี คุณกลับมาจากเผ่ากู่ให้ได้ก่อนค่อยพูดเถอะ”
หลังจากเจอปัญหากับ จ้าวเฉียนแล้ว ฉินวี่เฟยและหยางฉงก็ไม่สนใจเรื่องของชิราอิชิ ฮานาซากิอีกต่อไปแล้ว พวกเธอไม่ใช่คนประเภทที่ที่โวยวายโดยไร้เหตุผล รู้ว่าหลี่ฝางมีเหตุผลบางอย่างถึงได้ปกปิดตัวเองไว้
“พี่หลี่ฝาง หรือพวกเราไม่ต้องจัดงานแต่งงานหรอก ยังไงก็อยู่ด้วยกันดีอยู่แล้ว แต่งงานหรือไม่แต่งก็ไม่สำคัญ อีกอย่างฉันก็ไม่อยากให้คนอื่นรู้เรื่องของเราสามคน ฉันไม่อยากได้ยิน เรื่องซุบซิบพวกนั้น”
ในส่วนเรื่องของงานแต่งงานนั้น หยางฉง และ ฉินวี่เฟย ดูเหมือนจะไม่ค่อยสนใจและมีความสุขมากนัก หยางฉงถึงขั้นไม่ต้องการที่จะจัดงานแต่งงานด้วยซ้ำ
ต้องรู้จักรักษาคำพูด ถ้าให้คนทั้งโลกรู้เรื่องเกี่ยวกับพวกเขาสามคน กลัวจะถูกน้ำลายของคนอื่นจมน้ำตาย
“ทำแบบนั้นได้อย่างไร! การแต่งงานเป็นเรื่องที่สำคัญมากในชีวิต และพวกเธอเป็นผู้หญิงของฉัน ฉันจะปล่อยให้คุณพลาดงานแต่งงานได้อย่างไร เสี่ยวฉง สบายใจได้ ไม่ต้องกังวลว่าคนอื่นจะคิดยังไง ยังมีฉันอยู่”
หลี่ฝางมองออกถึงความกังวลของหยางฉง รู้ว่าเธอกลัวคนอื่นจะนินทา เขารู้สึกเจ็บปวดและจูบไปที่หน้าผากของหยางฉงและปลอบด้วยท่าทีที่หนักแน่น
“ฉันก็ไม่เห็นด้วยกับการจัดงานให้เป็นเรื่องใหญ่ พวกเราทำให้มันง่าย ๆ แค่ชวนเพื่อน ๆ และญาติ ๆ มาก็พอแล้ว ไม่จำเป็นต้องบอกให้คนทั้งโลกรู้”
