ท่านนายพลหญิงเห็นคนพวกนี้ไม่ฟังคำสั่งตนซ้ำแล้วซ้ำเล่าก็โมโหมาก ถีบทหารองครักษ์ที่ใกล้ตนที่สุดกระเด็น พลางตำหนิเสียงดัง
“ท่านเจียเหอ ขอโทษด้วยครับ”เห็นท่านนายพลหญิงโมโหมากจริงๆ คนพวกนั้นก็ต้องเชื่อฟัง ทำได้เพียงโค้งคำนับให้เจียเหอ เตรียมพาตัวเขาออกไป
“อย่ามาแตะฉัน！ฉันไปเองได้！”เจียเหอมองท่านนายพลหญิงด้วยความเย็นชา สายตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดใจและผิดหวัง ความจริงใจที่ให้ไปถือว่าให้หมากิน ในใจเขาเต็มไปด้วยความหวังดีต่อท่านนายพลหญิง แต่เธอกลับไม่รับน้ำใจนี้แม้แต่น้อย
“ท่านนายพล ท่านได้เสียเจียเหอไปแล้ว หวังว่าวันข้างหน้าท่านจะนึกถึงมัน ความจริงใจที่เจียเหอมอบให้ ขอเก็บกลับไปตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป”
เจียเหอพูดจบสะบัดแขนเสื้อแล้วเดินออกไป ท่านนายพลหญิงได้ยินเช่นนั้นก็ตกใจมาก มองร่างของเจียเหอที่เลือนหายไป เหมือนสูญเสียของที่สำคัญมากๆไปอย่างไรอย่างนั้น
เธอค่อยๆยกมือขึ้นจะเรียกห้ามเจียเหอ แต่ความหยิ่งในศักดิ์ศรีทำให้เธอหยุด กัดฟันไปมา ท้ายที่สุดก็ไม่พูดออกไป
หลี่ฝางมองแผ่นหลังอันอ้างว้างของเจียเหอ จู่ๆก็รู้สึกว่าเขาน่าสงสาร ในเวลาเดียวกันก็รู้สึกว่าเขาไม่ควรได้รับมัน
“ไม่ตามเขาไปเหรอ？ครั้งนี้คุณคงทำให้เขาเจ็บปวดจริงๆ”ท้ายที่สุดหลี่ฝางก็พูดโน้มน้าวท่านนายพลหญิงออกมาอย่างอดไม่ได้
แม้เขาไม่ชอบท่านนายพลหญิง แต่เขาก็ไม่อยากให้ชีวิตเธอวุ่นวายเพราะตน
เมื่อก่อนตอนที่ตนยังไม่ปรากฏตัว แม้ท่านนายพลหญิงไม่ได้ชอบเจียเหอพวกเขา แต่อย่างน้อยเจียเหอพวกเขาก็รักท่านนายพลหญิงหมดหัวใจ
ตอนนี้ล่ะ เพราะการปรากฏตัวของตน ทำให้ท่านนายพลหญิงกับเจียเหอพวกเขามีช่องว่างระหว่างกัน นี่ทำให้หลี่ฝางไม่สบายใจจริงๆเขายังคงหวังว่าท่านนายพลหญิงได้รับความรักจากคนที่คู่ควรจริงๆ
“คนที่ฉันต้องการมีแค่คุณ”หลังจากท่านนายพลหญิงได้ยินที่หลี่ฝางพูด สายตาก็สั่นไหว จากนั้นกัดฟันพูดออกมา
เธอรู้ว่าเจียเหอรักตนมา สนมชายในจวนก็ล้วนรักเธอ แต่คนที่เธอรักมีแค่หลี่ฝาง และต้องการแค่หลี่ฝาง
มีบางคนที่ไม่สามารถแทนที่ได้จริงๆ
“คุณ！ช่างเถอะๆ ผมขี้เกียจสนใจคุณแล้ว ยังไงคุณก็ส่งข้อความออกไปแล้ว ตอนนี้ผมไม่มีอะไรต้องกลัวแล้ว ในเมื่อคุณไม่พาผมไปจวนของนายกรัฐมนตรี ผมไปเองก็ได้”
หลี่ฝางไม่เคยเห็นใครดื้อรั้นขนาดนี้มาก่อน เมื่อเห็นว่าตนพูดอะไรท่านนายพลหญิงก็ไม่ฟัง เขาจึงขี้เกียจพูดอะไรมากแล้ว ในเมื่อท่านนายพลหญิงปล่อยข่าวออกแล้ว ตอนนี้เขาไม่มีอะไรต้องสนใจอีกแล้ว
และยิ่งไม่จำเป็นต้องอยู่จวนท่านนายพลให้เสียเวลาต่อ เขาจะไปแย่งผลแก้วม่วงจากจวนของนายกรัฐมนตรีตอนนี้เลย จากนั้นกลับไปอธิบายและขอโทษฉินวี่เฟยและหยางฉง
พูดจบหลี่ฝางก็เหาะขึ้นไป มุ่งไปยังจวนของนายกรัฐมนตรี
อาศัยจากข้อมูลที่ตนสืบมา หลี่ฝางก็มาถึงหน้าประตูจวนของนายกรัฐมนตรีอย่างรวดเร็ว จวนของนายกรัฐมนตรีดูมีสง่าราศีกว่าจวนท่านนายพลเสียอีก แถมมีพื้นทีเยอะกว่าจวนท่านนายพลเป็นเท่าตัว
แค่ประตูก็สูงกว่าจวนท่านนายพลเป็นครึ่ง ที่ประตูมีผู้ชาย ญี่ปุ่นถือดาบซามูไรยืนอยู่อีกเป็นโขยง
หลี่ฝางโรยตัวลงมาหน้าประตูจวนของนายกรัฐมนตรีเสียงดังตูม ทำเอาพื้นหินอ่อนแตกกระจาย เสียงการเคลื่อนไหวนี้ทำให้ทหารองครักษ์เหล่านั้นตกใจมาก ตะโกนโวยวายเสียงดัง จากนั้นชักดาบซามูไรข้างเอวแล้วเล็งมาที่หลี่ฝาง
เดินนำมาโดยผู้ชายหน้าตาดุร้ายระดับสิบ วาดดาบไปสองสามที แล้วมองหน้าหลี่ฝางพลางพูดอะไรก็ไม่รู้
หลี่ฝางใช้นิ้วก้อยแคะหูไปมาอย่างเหลืออด จากนั้นล้วงโทรศัพท์ออกมาเปิดแอปแปลงเสียงแล้วพูดใส่โทรศัพท์
“ไปบอกนายกรัฐมนตรีของพวกนาย ว่าพ่อหลี่ฝางของเขามาแล้ว รีบเสนอหน้าออกมาหาฉัน”
พูดจบหลี่ฝางก็กดแป้นเปลี่ยน จากนั้นเสียงภาษาญี่ปุ่นแบบหุ่นยนต์ก็ดังออกมาจากโทรศัพท์
ทหารองครักษ์ที่นำหน้าคนนั้น ได้ยินที่หลี่ฝางพูดก็ตะโกนออกมาทันที สองเท้ากระทืบพื้นอย่างรุนแรง แล้วพุ่งมาโจมตีหลี่ฝางทั้งอย่างนั้น
การเคลื่อนไหวของทหารองครักษ์คนนี้เร็วมากจนคนธรรมดามองไม่ทัน แต่สำหรับหลี่ฝางกลับเหมือนภาพสโลว์โมชั่น
“จิ้ เจ้าพวกนี้ไม่รู้จักประมาณตนเลย？”
หลี่ฝางยืนกอดอกอยู่กับที่ พูดออกมาอย่างไม่ค่อยพอใจ จากนั้นพวกทหารองครักษ์ก็มองไม่ชัดว่าเขาลงมือยังไง คนนำหน้าที่เดิมทียังอวดดีอยู่ได้ลอยกระเด็นออกไปแล้ว
พวกทหารองครักษ์เดิมทีที่อวดดีก็ตกใจจนพูดอะไรไม่ออก ต่างพากันอ้าปากค้างจนแทบจะใส่ไข่ได้ทั้งลูก
คนนำหน้าคนนั้นกระเด็นจากตรงหน้าหลี่ฝางเขาไปในประตูจวนของนายกรัฐมนตรี ทำให้ฉากกั้นสีแดงเป็นรูปปร่างคนขนาดใหญ่
ท้องฟ้าเงียบสงบไปราว30กว่าวินาที จากนั้นทหารองครักษ์คนอื่นๆจึงค่อยๆส่งเสียงดังออกมา พากันกรูเข้าไปโจมตีหลี่ฝาง
บางครั้งคนเยอะมีพลังมากก็จริง แต่สถานการณ์แบบนี้จะเกิดขึ้นก็ต่อเมื่อจุดแข็งของทั้งสองฝ่ายไม่แตกต่างกันมากนัก
ทหารองครักษ์ทุกคนในจวนของนายกรัฐมนตรีดูเหมือนมีพลังแค่กำลังภายในตอนปลาย สูงสุดก็แค่แดนเต๋า ต่อให้พวกเขาบุกโจมตีพร้อมกัน ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหลี่ฝาง
แสงสีขาวส่องผ่านฝูงชน วินาทีต่อมาก็มีเสียงร้องครวญครางออกมา ไม่ถึง1นาที ทหารองครักษ์อวดดีกลุ่มนั้นค่อยๆทิ้งชุดเกราะ ล้มลงไปกับพื้นพลางกุมแขนขาร้องคร่ำครวญ
“ไม่ได้เรื่องจริงๆ”จัดการคนพวกนี้เสร็จ หลี่ฝางตบฝ่ามือด้วยใบหน้าที่ผ่อนคลาย พูด5คำนี้เสร็จก็เดินตรงเข้าไปในจวนของนายกรัฐมนตรี
เมื่อเขาก้าวเข้ามาในจวนของนายกรัฐมนตรี ก็ได้ยินเสียงคนนับร้อยกรูกันมาจากด้านใน พลางตะโกนเสียงดังพุ่งมายังหลี่ฝาง
“ทำไมจวนของนายกรัฐมนตรีมีแต่พวกไก่อ่อน？มิน่าท่านนายพลหญิงถึงเอาอำนาจวเองกลับมาได้”
หลี่ฝางเหลือบมองคนนับร้อยนี้คร่าวๆ พบว่าพวกเขาล้วนเป็นหมารับใช้ที่มีพลังแค่แดนนอกสูงสุด
เขาไม่อยากเสียเวลากับคนพวกนี้ ขยับกระดูกและกล้ามเนื้อเบาๆ แล้วปล่อยพลังในตัวออกมาทั้งหมด ได้ยินเสียงดังวืด คลื่นพลังที่ออกมาจากตัวหลี่ฝางแพร่กระจายไปทั้ง4ทิศทาง
หลังจากหมารับใช้แสนดุร้ายพวกนี้ถูกคลื่นพลังโจมตี ล้วนชูอาวุธในมือขึ้นยืนแข็งทื่อเหมือนตอไม้อยู่ที่เดิม ไม่กี่วินาทีผ่านไป อาวุธของพวกเขาก็หล่นลงพื้น และคนก็ร่วงลงไปตามๆกัน
เขายังไม่ได้แม้แต่ใช้กระบวนท่าอะไร แค่ปล่อยพลังอันแข็งแกร่งที่สุดของตัวเองออกไป ก็สามารถจัดการคนนับร้อยได้ในคราวเดียวแค่นี้ก็เห็นได้แล้วว่าพลังแดนดั่งเทพของหลี่ฝางนั้นน่าสะพรึงกลัวแค่ไหน
“นะ……นี่คือพลังที่แท้จริงของหลี่ฝางงั้นเหรอ？”ท่านนายพลหญิงที่รีบตามทีหลังเห็นภาพอันเหลือเชื่อตรงหน้า พูดออกมาอย่างตกตะลึง
เธอมองร่างสูงตระหง่านของหลี่ฝาง ก็ตอกย้ำความมุ่งมั่นที่จะเป็นผู้หญิงของหลี่ฝางอีกครั้ง
