NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง – ตอนที่ 1339 ข้อแลกเปลี่ยน

เมื่อหยูหลิงฮุ่ยได้ยินอย่างงั้น เหมือนกับว่าหัวใจกำลังหลั่งเป็นสายเลือด ทีท่าระมัดระวังในอดีตเปลี่ยนไป สายตาจ้องเขม็งไท่ซาง ตอกกลับอย่างไม่อ่อนข้อ
“ได้ นายพูดเองนะ พอดีวันนี้ทุกคนอยู่ครบ ถือว่าทุกคนเป็นพยาน นายพูดเองนะ ว่าถ้าฉันอุ้มลูกสาวแต่งงานได้ นายจะให้ของขวัญชิ้นโตกับฉัน?”
เมื่อได้ยินอย่างนั้น ไท่ซางขมวดคิ้วแน่นขึ้นกว่าเก่า ผู้หญิงคนนี้คิดจะทำอะไรกันแน่? ก่อนหน้านี้ยังร้องห่มร้องไห้อย่างหนักบอกว่ารักเขาอยู่เลย ผ่านไปไม่กี่วัน ก็เผยธาตุแท้ออกมาแล้วงั้นหรือ?
น่าขำสิ้นดี ผู้หญิงแบบเธอ นอกเสียจากผู้ชายคนไหนตาบอดถึงได้แต่งเธอเข้าบ้าน
“ขอแค่เธอแต่งานได้ จะเอาอะไรฉันให้ทุกอย่าง!” ไท่ซางคิดว่าไม่มีใครที่ยอมแต่งงานกับเธอแน่ เพราะงั้นจึงพูดออกไปอย่างงั้น
หยูหลิงฮุ่ยหัวเราะอย่างเย้ยหยัน สายตาฉายแววไม่ยอมแพ้ “ได้ นายพูดเองนะ ถึงเวลาอย่ามาเสียใจทีหลังแล้วกัน!”
หลังจบประโยค หยูหลิงฮุ่ยอุ้มท้องโตของตนเองกลับไปที่ห้อง จ้องมองแผ่นหลังที่จากไปของเธอ ไท่ซางหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ ชี้นิ้วไปที่หยูหลิงฮุ่ยตะโกนเสียงดัง
“เสียใจทีหลัง? พจนานุกรมของกูไม่เคยมีคำนี้อยู่!”
หยูหลิงฮุ่ยชะงักฝีเท้า หยุดยืนอยู่กับที่สองวินาที ก่อนที่จะก้าวเดินขึ้นไปชั้นบน
“เห้ ไท่ซาง อย่าเพิ่งด่วนสรุปสิ จะได้ไม่ตบหน้าตัวเอง” หยางฉงจ้องมองทีท่าที่เต็มไปด้วยความมั่นใจของเขา เก็บความโมโหอย่างหนัก ตวาดอย่างไม่ไว้หน้า
ไท่ซางจับจ้องหยางฉงที่โมโหแต่ไม่กล้าทำอะไร พลันหยิบขนมปังสองแผ่นยัดเข้าปาก ก่อนที่จะเดินออกไป
หลังจากที่หยูหลิงฮุ่ยมาที่บ้านพักตากอากาศ ภาพพจน์ของไท่ซางก็เสียไปโดยสิ้นเชิง โดยเฉพาะในสายตาของหยางฉงและฉินวี่เฟย ตอนนี้เขาเป็นผู้ชายเจ้าชู้สารเลวไปอย่างสมบูรณ์แบบ
อยู่ที่นี่ต่อไปก็มีแต่จะสร้างปัญหาให้กับตนเอง สู้ไม่เห็นหน้าจะดีกว่า
“เฮีย คุณท่านโกก่อนหน้านี้เราหาเจอแล้ว” หลังจากที่แก้ไขปัญหาของไท่ซาง ราฟาเอลจึงรายงานกับหลี่ฝาง
ก่อนหน้านี้คุณท่านโกหักหลังหลี่ต๋าคาง ถือวิสาสะพาตัวตงฟางเย่นไป กระทั่งตอนนี้ราฟาเอลถึงได้เบาะแสมาบ้าง
ในขณะเดียวกันพวกเขาก็ได้รู้สาเหตุที่คุณท่านโกหักหลังหลี่ต๋าคาง และได้รู้ว่าคุณท่านโกตามหาหลานสาวของเขามาโดยตลอด
แต่โกยินเธอหายสาบสูญไร้ร่องรอยตั้งแต่หลายสิบปีที่แล้ว ในผู้คนมากมายแบบนี้ ก็ไม่ต่างอะไรกับการงมเข็มในมหาสมุทร
ราฟาเอลและคนอื่นๆ ใช้อิทธิพลทั้งหมดเสาะหาอยู่สิบวัน ก็ได้ข้อมูลมาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แถมทางด้านท่านจวนพวกเขาก็ได้สืบหาแล้ว เขาไม่รู้ร่องรอยของโกยินแม่แต่น้อย เขาเพียงแค่หลอกล่อคุณท่านโกเท่านั้น
“คุณท่านโกเป็นเพื่อนของพ่อผม จะจัดการยังไง ก็แล้วแต่พ่อของผม” หลี่ฝางเช็ดมุมปาก ไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้
“เรื่องนี้ลุงหลี่ได้สั่งให้คนไปจัดการแล้ว เพียงแต่เรื่องบางอย่างค่อนข้างยุ่งยาก เกี่ยวกับตงฟางเย่น”
ก่อนที่ราฟาเองจะได้เจอตัวคุณท่านโก หลี่ต๋าคางก็ได้พบกับคุณท่านโกด้วยตนเองก่อนแล้ว
ทั้งคู่พูดคุยสองต่อสองกันอยู่นาน ส่วนคุยเรื่องอะไรนั้นราฟาเอลไม่รู้เห็นด้วย ทว่าหลังจากนั้นหลี่ต๋าคางได้ปล่อยคุณท่านโกไป และสัญญากับเขาว่าจะช่วยตามหาโกยินให้พบ
เมื่อได้ยินราฟาเอลพูดถึงตงฟางเย่น หลี่ฝางขมวดคิ้วอย่างสงสัย ตงฟางเย่นทำไม?
“เฮีย ยุทธของตงฟางเย่นถูกคนอื่นทำร้ายจนหมด” ราฟาเอลกล่าวอย่างเคร่งขรึม
เมื่อได้ยินอย่างงั้น หลี่ฝางหยุดชะงัก สีหน้าเปลี่ยนไป
แม้เขาและตระกูลตงฟางจะความสัมพันธ์ไม่ค่อยดีนัก แต่ตงฟางเย่นที่เป็นคนเดียวในตระกูลที่มีสิทธิ์สืบทอด ตอนนี้ไม่มียุทธแล้ว นี่ไม่ใช่ข่าวดีแน่
ในทีแรกแรกตระกูลหลี่เป็นคนพาตัวไป แต่ตอนกลับไปกลับไม่มียุทธแล้ว จะให้เขาให้คำอธิบายยังไงกับตระกูลตงฟาง?
“ใครเป็นคนทำ?” ไม่คิดเลยว่าเรื่องราวจะเป็นแบบนี้ไปได้ หลี่ฝางพลันรู้สึกปวดหัวไม่ได้
“คนของประเทศญี่ปุ่น” ราฟาเอลกล่าวอย่างตรงไปตรงมา
คราวนี้หลี่ฝางขมวดคิ้วเป็นปม แน่น ทำไมถึงได้เกี่ยวข้องกับคนของประเทศญี่ปุ่นไปได้งั้นเหรอ?
การที่พวกเขาทำลายยุทธของตงฟางเย่นเป้าหมายคืออะไร? สำหรับพวกเขาแล้วไม่ได้ประโยชน์เลยแม้แต่น้อย?
“เป้าหมายล่ะ? ตงฟางเย่นคงไม่ได้มีความแค้นอะไรกับคนที่ประเทศญี่ปุ่น?” ไม่ว่าหลี่ฝางจะไตร่ตรองอย่างไรก็คิดไม่ออกถึงเป้าหมายที่คนของญี่ปุ่นคืออะไร
“ไม่แน่ใจ แต่เพราะเรื่องนี้ คนของตระกูลตงฟางได้ประกาศแล้ว บอกว่าจะไม่เลิกรากับเรา”
แม้ตระกูลตระกูลจะข่มขู่เขาไม่ได้ แต่ต่อให้คนตกระกำลำบากขนาดไหนก็ยังอยู่ดีกว่าพวกที่ต้อยต่ำมาก่อนอยู่แล้ว หากตระกูลตงฟางคิดที่จะสู้ตายกับตระกูลหลี่จริงๆ ตระกูลหลี่ต้องเสียหายหนักแน่
ช่วงที่ตงฟางเย่นเกิดเรื่องขึ้น ตระกูลตงฟางหาโอกาสที่จะเอาคืนตระกูลหลี่มาโดยตลอด โดยเฉพาะทางด้านธุรกิจ ตระกูลตงฟางร่วมมือกับคนอื่น ทำให้ทางด้านการเงินได้รับผลกระทบไม่น้อย
“ในเมื่อผมกลับมาแล้ว ก็หาโอกาสเจอตงฟางเย่นสักหน่อย จัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อย”
หลี่ฝางทานจนพอสมควรแล้ว พลันเช็ดมือกล่าวกับราฟาเอล
“ได้ ผมจะไปเตรียมการเดี๋ยวนี้” ราฟาเอลพยักหน้า หยิบโทรศัพท์ออกมาติดต่อหาคนของตระกูลตงฟาง
ทีแรกคนของตระกูลตงฟางแข็งกระด้าง บอกว่าเรื่องนี้ไม่มีอะไรที่ต้องอธิบาย ประกาศลั่นว่าให้หลี่ฝางชดใช้อย่างสาสม
ท้ายที่สุดเหมือนว่าตงฟางเย่นออกคำสั่ง คนของตระกูลตงฟางถึงได้นัดเวลากับราฟาเอล
บ่ายสองครึ่ง หลี่ฝางมาที่ร้านอาหารขึ้นชื่อของเมืองตงไห่ หน้าประตูร้านอาหารเต็มไปด้วยการ์ดชุดดำยี่สิบคน ทุกคนต่างจ้องเขม็งหลี่ฝางอย่าดุดัน
“หลี่ฝาง คุณหนูใหญ่ของเราอยู่ด้านในแล้ว เชิญ” ชายวัยกลางคนสี่สิบกว่าจ้องมองหลี่ฝางด้วยสีหน้าบูดบึ้ง ในสายตาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง
ชายวัยกลางคนคนนี้หลี่ฝางรู้จัก ชื่อว่าหวางเจี้ยน เป็นลูกชายของพ่อบ้านคนก่อนที่ถูกหลี่ต๋าคางฆ่าตาย เขามีถือว่ามีอำนาจในตระกูลตงฟาง
สองพ่อลูกนี้ความสามารถค่อนข้างธรรมดา แต่ซื่อสัตย์ต่อตระกูลตงฟางอย่างมาก
ความแค้นที่ฆ่าพ่อตนเองบอกกับความบาดหมางของตระกูลตงฟางและตระกูลหลี่ ช่วงนี้การแก้แค้นทั้งหมด เป็นแผนการของเขา หากไม่ใช่เพราะตงฟางเย่น คงจะได้กำจัดหลี่ฝางไปแล้ว
หลี่ฝางเหลือบมองเขาเล็กน้อย ไม่แม้แต่โต้ตอบเขา พลันเดินเข้าไปในร้าน
ตระกูลร้อยปีนี่มันแตกต่างจริงๆ แม้ตอนนี้เธอจะไม่เหมือนกับที่ผ่านมา แต่เธอก็ยังคงสูงส่งเช่นเคย
เพื่อพบกับหลี่ฝาง พวกเขาถึงขนาดจองร้านทั้งหมด ที่นั่งอยู่บนโต๊ะอาหารมีคนนับร้อยเป็นคนของตงหางเย่น
ตงฟางเย่นนั่งอยู่ที่ริมหน้าต่าง ไม่ได้เจอกันระยะหนึ่ง เธอที่มีหน้ากลมตอนนี้กลับผอมซูบเป็นหนังติดกระดูก
สภาพดูไม่สดชื่น ดวงตาเศร้าหมอง พิงอยู่ที่พนักเก้าอี้อย่างเหนื่อยอ่อน แหงนหน้าเล็กน้อย จ้องมองหลี่ฝางอย่างเหยียดหยาม “หลี่ฝาง แกกล้ามากจริงๆ”
“ทำไมผมจะไม่กล้า? เธอคิดว่าคนพวกนี้ฆ่าผมได้งั้นหรือ?”
หลี่ฝางยักคิ้ว นั่งลงที่ตรงข้ามกับตงฟางเย่น