เมื่อเสี่ยวหลินตังได้ยินว่าอูหลิงจะไปพร้อมกับเธอด้วย เธอนิ่งไปสักพัก ก่อนที่จะรีบห้ามเขาเอาไว้
“เลิกล้อเล่นได้แล้ว ถ้านายไปพร้อมกับฉัน พ่อของนายก็จะลงโทษนายอีก นายเป็นลูกชายของหัวหน้าหมู่บ้าน จะต้องสืบทอดต่อบัลลังก์ของพ่อนาย”
เมื่อเห็นเสี่ยวหลินตังจ้องมองตนเองอย่างกังวล อูหลิงนึกขำ พลันดึงมือของเขาออกจากแขนของตนเอง “วางใจเถอะ ฉันจะไปพูดกับพ่อของฉันให้รู้เรื่องเอง”
อูหลิงตั้งมั่นแน่วแน่แล้วว่าจะไปกับเสี่ยวหลินตัง เมื่อจบประโยคเขาเดินจากไปโดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง
เมื่อจ้องมองแผ่นหลังของเขา เสี่ยวหลินตังรู้สึกสับสน ยืนนิ่งอยู่ที่เดิมเกือบนาทีก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่
เรื่องของความรู้สึกไม่ใช่เรื่องที่คนเราจะควบคุมกันได้ เธอไม่สามารถไม่ชอบกู่ยี่เทียนได้ อูหลิงเองก็ไม่สามารถเลิกชอบเธอได้เช่นเดียวกัน
“พี่กู่ยี่เทียน ฉันเก็บของเสร็จแล้ว เราไปกันเถอะ”
กู่ยี่เทียนและหลี่ฝางพวกเขารออยู่ครึ่งชั่วโมง เสี่ยวหลินตังและอูหลิงถึงได้แบกสัมภาระมุ่งมาที่พวกเขา
“อูหลิง นายจะทำอะไร?” หลี่ฝางจับจ้องอูหลิงที่แบกสัมภาระเอาไว้ ขมวดคิ้วด้วยอาการไม่เข้าใจ
อูหลิงจ้องมองหลี่ฝางอย่างเฉยเมย ไม่ได้ตอบคำถามของเขา พลันกลับหลังหันทำความเคารพหัวหน้าหมู่บ้าน
“ท่านพ่อ อนุญาตให้ผมและเสี่ยวหลินตังไปจากหมู่บ้านพร้อมกันด้วยเถอะ”
เมื่อประโยคของเขาหลุดออก ทุกคนในที่นี้ต่างนิ่งอึ้ง เหล่าเผ่ากู่ต่างวิพากษ์วิจารณ์ไปต่างๆ นานา สีหน้าของหัวหน้าหมู่บ้านเหยเก เขาจ้องเขม็งอูหลิงอยู่นาน ก่อนที่จะกล่าวด้วยใบหน้าเคร่งขรึม
“อูหลิง แกเป็นผู้สืบทอดของเผ่ากู่ ในเผ่ามีผู้หญิงที่ดีมากมายให้แกเลือก ทำไมแกถึงได้เลือกคนนอกเป็นคนรักของแก?”
ต่อให้ตอนนี้หัวหน้าเผ่าได้ยอมรับความจริงเรื่องที่ลูกชายของเขาชอบคนนอก แต่ในใจของเขาก็ยังไม่สามารถยอมรับเสี่ยวหลินตังเป็นลูกสะใภ้ได้
เขาว่ากล่าวอูหลิงอยู่ตลอด หวังว่าเขาจะแต่งงานกับหญิงในเผ่า
คราวนี้อูหลิงถือวิสาสะพาเหล่าหลี่ฝางบุกเข้ามาที่เผ่ากู่ แถมยังสังหารคางคกหนาว ก็ถือว่าต้องโทษประหารแล้ว
หากไม่ใช่เพราะเซียนผู้ยิ่งใหญ่อยากจะพบเหล่าหลี่ฝางละก็ บอกกับสถานะนายน้อยของอูหลิง ตามกฎระเบียบของเผ่ากู่ ได้ถูกประหารชีวิตไปแล้ว
อูหลิงทำผิดร้ายแรงขนาดนี้ ไม่เพียงแต่ไม่สำนึกความผิดที่ตนเองได้กระทำลงไป ตอนนี้ยังคิดจะไปจากที่นี่พร้อมกับคนนอกชนเผ่า ทำให้หัวหน้าเผ่าฟิวส์ขาดอย่างสิ้นเชิง
เมื่อเห็นผู้เป็นบิดาบันดาลโทสะ อูหลิงหลุบสายตา ในใจเกิดอาลัยขึ้นมาเล็กน้อย
มารดาของเขาจากไปตั้งแต่เขายังเล็ก ตั้งแต่เล็กมีเพียงแค่บิดาของเขาที่เลี้ยงดูเขาโตมา และเพราะบิดาของเขาเป็นหัวหน้าเผ่า ตั้งแต่เล็กเขาและพ่อก็ไม่ค่อยได้พูดคุยกันนัก
ทำให้ตอนนี้เมื่อทั้งสองพ่อลูกเจอหน้ากันก็ไม่ค่อยคุยกันนัก เมื่อทั้งสองอยู่ด้วยกันเพียงลำพังบรรยากาศมักจะค่อนข้างมาคุอยู่เสมอ
แต่ต่อให้เป็นอย่างงั้น อูหลิงก็ยังรู้สึกได้ถึงความรักของพ่อของเขา เพียงแต่เป็นผู้ชายเหมือนกัน ไม่รู้ว่าจะแสดงออกอย่างไรเท่านั้น
เพราะงั้นเมื่อเห็นหัวหน้าเผ่ามีน้ำโห และสายตาที่ผิดหวัง อูหลิงเกิดลังเล เขาไม่อยากให้ผู้เป็นพ่อผิดหวัง แต่เมื่อเผชิญกับผู้หญิงที่เขารักหมดหัวใจอย่างเสี่ยวหลินตัง เขาก็ไม่อยากจะปล่อยมือ
“ท่านพ่อ ให้ผมเอาแต่ใจสักครั้งจะได้ไหม?” อูหลิงลังเลอยู่นาน ท้ายที่สุดก็เลือกที่จะพยายามสักครั้งเพื่อความรักของตนเอง
“อูหลิง!” เมื่อได้ยินคำตอบของเขามือทั้งสองข้างของหัวหน้าเผ่ากำหมัดแน่น ด้วยความโกรธในความไม่เอาไหน “แกทำให้ฉันผิดหวังมาก!”
แต่เล็กจนโต เขาฝึกฝนอูหลิงให้เป็นผู้สืบทอดของตนเองมาโดยตลอด สอนเขาตลอด เป็นถึงหัวหน้าของชนเผ่า ห้ามถูกผูกมัดในเรื่องชู้สาว
เขาเองก็รู้สึกภาคภูมิใจมาโดยตลอดที่มีลูกชายอย่างอูหลิง แต่ตอนนี้ อูหลิงทำให้เขาผิดหวัง
“ท่านพ่อ เพราะผมไม่รักดีเอง ให้โอกาสครั้งสุดท้ายแก่ผมเถอะนะ!” อูหลิงกัดริมฝีปากล่าง คุกเข่าลงกับพื้น กราบหัวหน้าชนเผ่า
“พอเถอะ! ไอ้คนไม่เอาไหน!” หัวหน้าเผ่าจ้องมองอูหลิงที่คุกเข่าลงต่อหน้าเขา โมโหจนแน่นหน้าอก
พลันโบกมือใส่เขาด้วยความโกรธ ก่อนที่จะหมุนตัวเดินออกไป
เสี่ยวหลินตังเห็นว่าอูหลิงทะเลาะกับหัวหน้าเผ่าเพราะตัวเธอ เกิดไม่สบายใจ วิ่งไปตรงหน้าอูหลิง ลากเขาลุกขึ้น
“อูหลิง! ฉันรอร้องอย่าทำแบบนี้เลย เราสองคนไม่ได้อยู่ในโลกเดียวกันอยู่แล้ว ทำไมนายต้องเลือกฉันให้ได้? ฉันขอร้องนายตัดใจซะเถอะ อยู่ที่นี่เป็นผู้สืบทอดชนเผ่าต่อไป”
“ฉันมองนายเป็นเพื่อนตั้งแต่แรก ไม่เคยชอบนายมาก่อน นายคิดว่าทำแบบนี้แล้วจะทำให้ฉันซาบซึ้งงั้นหรือ? ฉันจะบอกอะไรให้ นายผิดแล้ว ฉันไม่รู้สึกซาบซึ้งใจเลยสักนิด ตรงกันข้ามฉันรู้สึกว่านายเด็กมาก”
“ฉันไม่หวังให้นายทำสิ่งเหล่านี้เพื่อฉัน แล้วฉันก็ไม่ต้องการให้นายทำแบบนี้ด้วย หากนายรักฉันจริงๆ ถ้างั้นฉันขอร้องให้นายปล่อยฉันไปซะ”
อูหลิงกำลังตกอยู่ในห้วงแห่งความสุขที่จะได้จากไปพร้อมกับเสี่ยวหลินตัง ทว่าได้ยินคำกล่าวของเสี่ยวหลินตังกะทันหัน ชายหนุ่มตัวแข็งทื่อ
หัวใจเจ็บจี๊ด อ้าปากคิดที่จะแก้ตัวให้กับตนเอง แต่กลับพูดไม่ออกแม้สักคำ
เพื่อเสี่ยวหลินตังเขายอมทะเลาะกับพ่อของตน แต่การกระทำแบบนี้สำหรับเสี่ยวหลินตังแล้วไม่มีค่าอะไรเลย
ทั้งน่าขำ และอนาถ
