เย้นหว่านในตอนนี้ฉลาดหลักแหลม ไม่เหมือนเมื่อก่อนที่ถูกหลอกได้ง่ายแล้ว
เธอโน้มตัวไปข้างหน้าและคว้าคอเสื้อของถังจุ้ย พูดด้วยน้ำเสียงที่แทบจะกัดฟันในการพูดออกมา
“ถังจุ้ย ฉันต้องการฟังความจริง อย่าโกหกกัน”
ถังจุ้ยแววตาก็ยิ่งเลิ่กลั่ก ปล่อยให้เย้นหว่านจับคอเสื้ออย่างอำเภอใจ และก็เอนตัวไปด้านหลัง
เขาก็ยังไม่สบตากับเธอ น้ำเสียงทุ้มต่ำ
“ที่ผมพูดนั้นคือความจริง”
ยิ่งเขาพูดแบบนี้ ฟังแล้วก็ยิ่งรู้สึกเหมือนคำโกหก
เย้นหว่านขมวดคิ้วแน่น และ ยื่นมือออกมาอย่างฉับพลัน ไปแย่งกระเป๋าใบเล็กที่ถังจุ้ยพกติดตัวไว้ตลอดเวลา
“เสี่ยวหว่าน คืนมาให้ผมนะ!”
ถังจุ้ยตกใจมาก นั่นเป็นกระเป๋าส่วนตัวของเขา ในนั้นมีของส่วนตัวของเขา ที่ใครก็ไม่สามารถที่จะแตะต้องได้
เย้นหว่านให้ความเคารพต่อเขามาโดยตลอด และก็ไม่เคยแตะต้องกระเป๋าของเขา
แต่ว่าวันนี้……
การกระทำของเย้นหว่านนั้นรวดเร็วมาก จากนั้นหันหลังหลบถังจุ้ย แล้วทำเปิดกระเป๋าออกมา
กระเป๋าใบไม่ใหญ่มาก นอกจากของส่วนตัวแล้ว ยังมีกล่องเล็กๆ ที่เย้นหว่านคุ้นตาเป็นอย่างดี
“นี่มันเครื่องติดตามของผม”
ถังจุ้ยกัดฟันกล่าว และต้องการจะแย่งเครื่องติดตามกลับมา
แต่การกระทำของเย้นหว่านกลับรวดเร็วกว่า จะเปิดเครื่องติดตามขึ้น แต่เห็นรอยขีดข่วนบนขอบของเครื่องติดตาม ฝ่ามือฝ่าเท้าของเธอก็เย็นวาบขึ้น
“รอยขีดข่วนนี้เป็นรอยที่ฉันขูดโดนอย่างไม่ตั้งใจเมื่อนั้น”
น้ำเสียงที่บางเบาของเธอ กลับทำให้การกระทำของถังจุ้ยแข็งไปทั้งตัว
เขายังอยากจะอธิบายแก้ต่าง แต่เมื่อเห็นใบหน้าที่ขาวซีดของเย้นหว่าน ทันใดนั้นกลับไม่สามารถพูดอะไรออกมา
เมื่อเรื่องมาถึงเช่นนี้ ต่อให้พูดอะไรมันก็ไม่มีประโยชน์
เย้นหว่านทำการเปิดเครื่องติดตาม แล้วค้นหาตำแหน่งอย่างรวดเร็ว
นี่เป็นสิ่งที่ครอบครัวตระกูลเย้นศึกษาค้นคว้ามา สามารถระบุตำแหน่งของกันและกันได้ ขอเพียงแค่เครื่องติดตามของอีกฝั่งไม่พังเสีย ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็สามารถระบุตำแหน่งได้อย่างแม่นยำ
และสามารถกันน้ำได้ด้วย คุณภาพชั้นยอด
เย้นหว่านควบคุมเครื่องติดตาม ไม่นานก็สามารถติดตามตำแหน่งของโห้หลีเฉิน จากนั้นมองดูจุดเล็กๆ ที่สว่างอยู่ในที่แห่งหนึ่ง
และที่ตรงนั้น……
“เสี่ยวหว่าน ที่ผมซ่อนเครื่องติดตามของคุณ เพราะกลัวว่าคุณจะเป็นห่วง โห้หลีเฉินจะต้องทำตกตอนที่หลบหนี ถึงได้จมลงไปพร้อมกับเรือ นี่ไม่ได้หมายความว่าเขาจมทะเลไปพร้อมกับเรือแล้ว คุณอย่าเพิ่งวิตกกังวลไปเลยนะ”
ถังจุ้ยรีบเอ่ยปากกล่าวปลอบโยนเย้นหว่าน
เย้นหว่านมองไปที่จอแสดงผลบนเครื่องติดตาม สีหน้าซีดขาว แววตาค้าง ราวกับวิญญาณออกจากร่างไปแล้ว
เธอรู้ดีว่า ไม่ว่าจะเป็นโห้หลีเฉินหรือว่าเธอ ก็จะต้องพกเครื่องติดตามไว้ในที่ที่ปลอดภัยที่สุด ถ้าหากไม่ใช่ในเหตุการณ์กรณีพิเศษ จะไม่มีทางทำเครื่องติดตามตกอย่างแน่นอน
เธอถูกหมึกยักษ์ตบลงในทะเล จมดิ่งลงไปจนสลบ เครื่องติดตามก็ยังไม่ตกหล่น โห้หลีเฉินคนที่ระวังตัวขนาดนั้น ทำไมถึงทำเครื่องติดตามตกได้ ถ้าหากว่าทำตกจริงๆ อย่างนั้นก็หมายความว่าเขาตกอยู่ในสถานการณ์ที่อันตราย ได้รับบาดเจ็บสาหัส ถึงไม่สามารถดูแลได้
ในสถานการณ์ที่อันตรายแบบนั้น เขาจะเป็นอย่างไรบ้าง……
เย้นหว่านไม่กล้าคิด
เธอตัวสั่นเล็กน้อย เบ้าตาแดง กัดฟันแล้วกล่าว :
“กลับไป กลับไปยังทะเลตรงนั้น ฉันจะไปหาเขา!”
ถังจุ้ยสีหน้าซีด สิ่งที่กลัวก็คือกลัวเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น ยังไม่ต้องพูดถึงอาการบาดเจ็บบนตัวของเธอ คือทะเลตรงนั้นยังไม่สงบ อันตรายรอบด้าน
ยิ่งไปกว่านั้นหมึกยักษ์ตัวนั้นอาจยังคงอยู่
เย้นหว่านกลับไปตอนนี้มันอันตรายเกินไป
ยังไม่ทันรอให้ถังจุ้ยได้พูด สองคนที่อยู่ในเรือลำเดียวกันนั้นได้กล่าวขึ้น “กลับไปทำไม ที่แบบนั้นฉันจะไม่กลับไปอีก ฉันต้องการขึ้นฝั่ง จะต้องขึ้นฝั่ง เรือลำนี้คุณจะใช้กลับไปไม่ได้”
“นั่นไม่ใช่สิ่งที่พวกคุณสามารถตัดสินใจได้”
เย้นหว่านทิ่มแทงด้วยสายตาที่เย็นชา เธอลุกยืนขึ้น เคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล่ว เตะพวกเขาลงจากเรือไปทีละคน
เธอกล่าวอย่างเย็นชากับเรือลำอื่น :”พาพวกมันสองคนไปด้วย”
พลางพูดเธอพลางหันหน้าไปมองถังจุ้ย “คุณจะไปกับฉันหรือว่าจะขึ้นฝั่ง?”
คำถามที่เย็นชาแสดงให้เห็นถึงความมุ่งมั่นของเธอ
ถังจุ้ยรู้ดีว่าไม่สามารถที่จะเปลี่ยนแปลงการตัดสินใจของเย้นหว่านได้ ถึงแม้อยากจะใช้มือตีเธอให้สลบก็ไม่สามารถทำได้ ฝีมือของเย้นหว่านในตอนนี้ดูอ่อนด้อยกว่าเขาไม่มาก
อีกอย่าง เธอยังบาดเจ็บ……
ถังจุ้ยทอดถอนใจ “ผมจะไปกับคุณ”
แม้จะอันตราย อย่างน้อยก็ยังสามารถปกป้องเธอ
“เสี่ยวหว่าน ผมรู้ว่าคุณอยากจะกลับไปยังทะเลตรงนั้น เพราะสงสัยว่าหากโห้หลีเฉินไม่มีเครื่องติดตามแล้ว จะกลับไปรอคุณ ตามหาคุณที่ทะเลตรงนั้นไหม แต่ว่าคุณต้องรู้นะ ว่าโห้หลีเฉินนั้นหลักแหลม บางทีเขาอาจจะขึ้นฝั่งไปก่อนแล้ว และก็กำลังตามหาคุณ”
อาจจะเป็นไปได้
แต่ว่าสถานการณ์ตอนนี้ เย้นหว่านกลับรู้สึกว่าโห้หลีเฉินจะไม่ทำแบบนี้
จุดบนเครื่องติดตามนั้นราวกับคมดาบที่ปักอยู่ในหัวใจของเธอ ทำให้จิตใจของเธอรู้สึกพะวงและสิ้นหวัง
นั่นคือความกังวลและความกลัวจากจิตวิญญาณ
เธอไม่กล้าที่จะคิดมาก ต้องการแค่อยากจะกลับไป ถึงแม้ว่าจะต้องรอเขาอยู่ในทะเลอันไร้ขอบเขตก็ตาม
ถังจุ้ยเห็นความมุ่งมั่นทางสีหน้าของเย้นหว่าน ก็รู้ว่าพูดอะไรไปก็ไร้ประโยชน์
เขาถอนหายใจแล้วเดินไปควบคุมเรือชูชีพ จากนั้นหันทิศทางมุ่งไปยังที่ทะเลตรงนั้น
เมื่อพวกเขาได้แล่นเรือออกไปไม่ไกล ทันใดนั้นก็มีเรือสปีดโบ๊ทสิบกว่าลำแล่นเข้ามาล้อมพวกเขาไว้ทุกทิศ และยังล้อมลำอื่นๆ ไว้ด้วยเช่นกัน
คนเหล่านั้น รูปร่างสูงใหญ่ ผิวดำเข้ม ในมือถือกระบอกปืนสีดำ ใบหน้าโหดร้าย
เย้นหว่านขมวดคิ้ว
มองเห็นชายชุดลำลองสีขาวคนหนึ่งยืนอยู่บนเรือ ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม น้ำเสียงผ่อนคลาย ราวกับเป็นการทักทายเพื่อนเก่าที่ไม่ได้เจอกันมานาน
“เย้นหว่าน คุณกำลังตามหาฉันอยู่ไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงจะจากไปตอนนี้ล่ะ”
เย้นหว่านจ้องมองเขาด้วยตัวที่เย็นวาบไปทั่วร่างกาย
ท่านอาวุโสเจ็ดแห่งตระกูลหยู
บุคคลผู้ที่รักอิสระสันโดษไม่สนเรื่องภายนอก คนที่หายตัวไปหลังจากตระกูลหยูถูกทำลาย
ตอนนี้กลับมาปรากฏตัวต่อหน้าเธอ
ฟังจากคำพูดของเขา ดูพฤติกรรมของเขา เขาจะรู้ตั้งนานแล้วว่าเธอกำลังมาตามหาเขา อีกทั้งไม่รู้ว่าแอบสอดแนมเรือชูชีพของพวกเขาไม่รู้ว่านานแค่ไหนแล้ว
บางที เกาะที่อยู่ตรงหน้า อาจจะติดกับดักไว้หมดแล้ว รอเพียงให้พวกเข้าขึ้นไปบนเกาะ
“ท่านอาวุโสเจ็ด” เย้นหว่านที่ภายนอกดูไม่มีอาการกระวนกระวาย มองเขาด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง “ไม่เจอกันตั้งนาน ขอถามคุณสักเรื่องหน่อยได้ไหม”
ท่านอาวุโสเจ็ดรู้สึกประหลาดใจกับความนิ่งสงบของเย้นหว่าน เลิกคิ้วเล็กน้อย แล้วยิ้มขึ้นอย่างเป็นมิตร
“เชิญถามครับ”
คำสนทนาของสองคนนี้ ฟังดูแล้วเหมือนเพื่อนเก่าที่ไม่ได้เจอกันมานาน เมื่อเจอหน้ากันแล้วก็เข้ากันได้ดิบได้ดี
ถ้าหากไม่ใช่เพราะเรือสปีดโบ๊ทสิบกว่าลำล้อมรอบแล้วล่ะก็…..
ถังจุ้ยยืนอยู่ด้านหลังของเย้นหว่านอย่างเงียบๆ และระแวดระวัง หากว่าตาเฒ่าท่านอาวุโสเจ็ดลงมือ เขาก็จะวิ่งเข้าไปบังกระสุน ปกป้องเย้นหว่าน
เย้นหว่านราวกับไม่รู้สึกถึงภัยอันตราย และก็ไม่รู้สึกลนลาน
“ในเมื่อคุณรู้การเคลื่อนไหวของฉันดีขนาดนั้น คิดว่าคุณคงรู้เบาะแสของคุณโห้ คุณจะบอกฉันหน่อยได้ไหม”
