“ได้” โห้หลีเฉินรับปากอย่างหนักแน่นพร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก
แม้ว่าใบหน้าจะเต็มไปด้วยเลือด แต่ก็ยังดูหล่อเหลา
เย้นหว่านมองอย่างคร่ำครวญ อาลัยอาวรณ์ ความรักในหัวใจเหมือนกับไฟป่าที่แผดเผาอย่างบ้าคลั่งและรุนแรง
“ไป พวกเราไปกันเถอะ”
ถังจุ้ยจับเย้นหว่านดึงเธอไปหันหลัง
เย้นหว่านน้ำตานองหน้า จ้องมองดูโห้หลีเฉิน แต่ทางเดินที่ลาดเอียง ทำให้เขาค่อยๆ ลับสายตา
จนกระทั่งมองไม่เห็นเขาในที่สุด หัวใจของเธอราวกับถูกควักออกมาก็ไม่ปาน ความตระหนกกังวลท่วมท้นอยู่ในจิตใจ
เธอสั่นไปทั้งตัว จับมือถังจุ้ยไว้แน่น น้ำเสียงราวกับกำลังร้องไห้
“ถังจุ้ย ฉันกลัว ฉันกลัว กลัว……”
กลัวอะไรนั้น เธอเองก็บอกไม่ถูก
ดูเหมือนจะเป็นความกลัวจากจิตวิญญาณ กลัวว่าอันตรายจะไม่มีที่สิ้นสุด และไม่มีใครที่จะสามารถหลีกหนีพ้นได้ ประหนึ่งว่าจะไม่สามารถเจอคุณโห้อีก
ถังจุ้ยเจ็บปวดแทนเธอ ได้แต่ปลอบใจ
“ผมจะปกป้องคุณให้ดี พวกเราจะต้องมีชีวิตรอดออกไปให้ได้ โห้หลีเฉินเดิมทีก็เป็นคนที่เก่งกาจกว่าผม เขาจะต้องทำได้เช่นกัน อีกอย่างฝั่งนั้นยังมีคนของพวกเราอยู่ เมื่อสมทบกับคนของพวกเราแล้ว ก็จะต้องช่วยเขาอย่างแน่นอน”
เหรอ
ก็คงจะเป็นเช่นนี้ และก็เป็นเพียงสิ่งเดียวที่เย้นหว่านอยากให้เป็น
อีกฟากหนึ่ง
หลังจากที่ร่างของเย้นหว่านลับหายไปจนมองไม่เห็นแล้วนั้น มุมปากของโห้หลีเฉินก็แข็งทื่อขึ้น จากนั้นก็มีเสียง “เอื๊อก” เลือดกระอักออกมา
รูปร่างที่สูงใหญ่ของเขาล้มดัง “ตึง” ลงไปกองอยู่กับพื้น
ร่างของเขาสั่นเล็กน้อย สายตามองไปทิศทางที่เย้นหว่านจากไปอย่างอาลัยอาวรณ์ นิ้วมือของเขาค่อยๆ ยื่นออกไปทางเธอ
เขาอยากจะลูบสัมผัสผมของเธอ ใบหน้าของเธออีกครั้ง แต่ว่าช่างยากเหลือเกิน……
สายตาของเขาพร่ามัว พลังค่อยๆ ถูกสูบดึงออกจากร่างกาย แผ่นหลังของเขามีแผ่นเหล็กแหลมคมที่แตกร้าวเสียบอยู่……
——
เย้นหว่านกับถังจุ้ยเข้าไปในเรือท่ามกลางการกระแทกและสั่นโยกเยก ในที่สุดก็วิ่งไปถึงเรือชูชีพได้สำเร็จ
เรือชูชีพครึ่งหนึ่งได้จมอยู่ใต้ท้องทะเลแล้ว
โชคดีที่มาทันเวลา
“ผมจะไปเอาเรือชูชีพ รอแป๊บนะ”
ถังจุ้ยรีบไปด้านหน้าเพื่อปล่อยเรือชูชีพทันที ถึงแม้ว่าเขาจะเมาเรืออย่างรุนแรง จนแทบจะยืนไม่ไหว แต่ด้วยสมรรถภาพทางกายที่แข็งแรงของเขา ทำให้เขาสามารถประคองตัวเองไว้ได้ในยามวิกฤต
เขาเคลื่อนไหวอย่างเร็วในการจัดการกับเรือชูชีพ
“เร็ว รีบขึ้นเรือ พวกเรารีบไปกัน”
เย้นหว่านประจัญสู้กับฝนที่ตกหนักและลมที่กรรโชกในการขึ้นเรือ เธอยื่นมือไปจับมือของถังจุ้ยไว้ แต่ยามนี้กลับมีหนวดขนาดใหญ่แทงทะลุอากาศออกมา ไม่มีเวลาให้ตั้งตัว และได้สูบดึงร่างของเย้นหว่านอย่างรุนแรง
วินาทีนั้นเย้นหว่านรู้สึกว่าร่างของตัวเองราวกับขาดเป็นสองท่อนก็ไม่ปาน
และเธอก็ลอยขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้
“เสี่ยวหว่าน!”
ดวงตาถังจุ้ยโกรธจนแทบจะทะลักออกมา กระโจนตัวเพื่อจะคว้าตัวเย้นหว่าน แต่กลับไม่สามารถคว้าตัวเธอไว้ได้ มองดูตัวเธอถูกสูบดึงขึ้นกลางอากาศ จากนั้นร่วงหล่นหลายตลบสู่กลางทะเลเดือด
และฉับพลันก็ถูกกลืนหายไปจนไร้เงา
สมองถังจุ้ยว่างเปล่าไปหมด คิดอะไรไม่ออก ทันใดนั้นก็กระโดดทะเลตามลงไป
คลื่นทะเลซัดขึ้นเป็นระลอกอย่างรุนแรง ดังก้องกังวาน ระลอกคลื่นสูงขึ้นเรื่อยๆ ท่ามกลางความมืดมิดของท้องฟ้าและเสียงฟ้าร้องที่โครมคราม เรือลำนี้ก็ค่อยๆ ถูกกลืนกิน
……
ในความมืดที่ไม่รู้จบ หมุนตลบแล้วจมดิ่งลง ราวกับได้ผ่านการกลับชาติมาเกิด
เย้นหว่านลืมตาขึ้นอีกครั้ง แสงแดดเจิดจ้าสาดส่องแสงเข้ามาในดวงตาของเธอจนรู้สึกแสบ
เธออยากจะปิดตา แต่ทันทีที่ขยับ ก็รู้สึกปวดแขนมาก พร้อมกับความอ่อนล้าของร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรง
ในสมองราวกับภาพยนตร์ที่ฉายภาพซ้ำไปมา คิดถึงภาพอันน่าสยดสยองก่อนที่เธอจะสลบไป
ลมกรรโชกฝนตกกระหน่ำ คลื่นมหึมา ปลาหมึกกลายพันธุ์……
และเธอก็ถูกสูบดึงลงในทะเล ถูกทะเลกลืนกินแล้วก็หมดสติไป
เธอ ยังมีชีวิตอยู่?
“เสี่ยวหว่าน คุณฟื้นแล้ว”
ใบหน้าขาวซีดของถังจุ้ยปรากฏอยู่ในสายตาเย้นหว่าน เขาดูเหนื่อยล้ามาก แต่ว่ามุมปากยังคงยิ้ม
เขาประคองเย้นหว่านขึ้นมาอย่างระมัดระวัง “มา ดื่มน้ำให้ชุ่มคอก่อน”
“ฉัน……”
เย้นหว่านกำลังจะอ้าปาก ก็พบว่าคอของเธอแหบแห้งมาก ราวกับไม่ได้พูดมาหลายวัน
เจ็บระบมตามเนื้อตามตัวไปหมด ทำให้เธอรู้สึกทรมาน เธอค่อยๆ อ้าปาก ให้ถังจุ้ยป้อนน้ำให้เธอ แล้วถึงได้รู้สึกดีขึ้น
เธอพิงอยู่ที่ไหล่ของถังจุ้ย แล้วมองไปรอบๆ
ครั้งนี้สิ่งที่เห็นคือ เธอกับถังจุ้ยนั่งอยู่บนเรือชูชีพ บนนี้ยังมีคนแปลกหน้าอีกสองคน เนื้อตัวมอมแมมเช่นกัน กระเซอะกระเซิงไม่แพ้กัน
ไม่ไกลมากนัก ก็มีเรือชูชีพอีกสี่ห้าลำ ซึ่งมีจำนวนคนนั่งต่างกันไป มีทั้งชายและหญิง เด็กและคนชรา
แต่เมื่อรวมๆ กันแล้ว ก็มีประมาณสิบกว่าคน
เย้นหว่านครุ่นคิด นี่คงน่าจะเป็นคนที่หนีออกมาพร้อมกัน เพียงแต่น่าเสียดายที่โห้หลีเฉินไม่ได้อยู่ด้วย
เธอถามเขาด้วยเสียงที่แหบพร่า “ฉันสลบไปกี่วันแล้ว”
ด้วยสภาพร่างกายของเธอ เธอรู้สึกว่าเหมือนเธอได้นอนหลับไปนาน
ถังจุ้ยตาเลิ่กลั่ก แล้วกล่าว “ก็ไม่นานเท่าไหร่ ประมาณสามสี่วัน ตื่นขึ้นมาได้ก็ดีแล้ว”
ถูกหมึกยักษ์สูบดึงขนาดนั้น สามารถรอดชีวิตมาได้ถือดีมากๆ แล้ว
แต่ว่าผ่านไปแล้วสามสี่วัน ทำไมโห้หลีเฉินถึงยังไม่มา
เย้นหว่านรู้สึกใจคอไม่ดี จึงได้ถามขึ้นอีก “โห้หลีเฉินล่ะ ติดต่อได้หรือยัง คุณสามารถหาตำแหน่งของเขาได้ไหม ตอนนี้พวกเรากำลังจะไปสมทบกับเขาใช่ไหม”
เธอครุ่นคิด บางทีอาจเป็นเพราะคืนนั้นคลื่นใหญ่เกินไป ถึงแม้ว่าจะนั่งเรือชูชีพหนีออกมาได้ แต่ว่าทิศทางต่างกัน อาจเป็นไปได้ที่จะไปกันคนละทิศคนละทาง และถูกพัดไกลออกไป
แววตาของถังจุ้ยดำครึ้มลง ตัวของเขาเกร็งรัดขึ้น รู้สึกลำบากใจจนไม่รู้จะเอ่ยปากอย่างไร
เย้นหว่านด้วยความหลักแหลมจึงสังเกตเห็นถึงบางอย่าง กลั้นความเจ็บปวดจากนิ้วมือแล้วจับไปที่ไหล่ของถังจุ้ย “เกิดอะไรขึ้น ถังจุ้ย คุณรีบบอกฉันมา”
“ไม่มีอะไรเกิดขึ้น แค่เครื่องติดตามของคุณพังแล้วเท่านั้น ผมไม่สามารถระบุหาตำแหน่งของโห้หลีเฉินได้” ถังจุ้ยตอบกลับ
เครื่องติดตามของเธอพังแล้ว?
เย้นหว่านรีบจับไปที่เครื่องติดตามของตัวเองที่พกติดตัวตลอดเวลาทันที ปรากฏว่า ไม่มีแล้ว
เธอขมวดคิ้วแน่น “ดังนั้นตอนนี้พวกเราคือรอให้โห้หลีเฉินมาหาพวกเราใช่ไหม”
“รอบ้าอะไรกัน ตอนนี้พวกเรากำลังมุ่งหน้าไปยังเกาะที่ใกล้ที่สุด อีกประมาณสองวันก็น่าจะถึงแล้ว ในที่สุดจะได้ไม่ต้องลอยลำทรมานอยู่บนท้องทะเลอีก”
ชายอีกคนที่อยู่ในเรือลำเดียวกันพลางพูดพลางบ่น
คำพูดของเขาทำให้เย้นหว่านตัวแข็งทื่อ มองถังจุ้ยด้วยความสงสัย
“ทำไมต้องไปเกาะ ฉันบอกแล้วว่าจะไปสมทบกับโห้หลีเฉิน พวกเราวิ่งมาไกลขนาดนี้ เขาจะตามมาได้ลำบาก”
ถังจุ้ยแววตาเลิ่กลั่ก กล่าวอย่างเคร่งขรึม “คุณได้รับบาดเจ็บ หนีออกมาอย่างกะทันหัน ไม่มีอุปกรณ์ในการรักษา ผมไม่สามารถที่จะรออยู่บนเกาะอย่างเดียวได้ มีแต่จะทำให้อาการของคุณแย่ลง จึงต้องรีบพาคุณขึ้นบกเพื่อรับการรักษา”
ชะงักชั่วครู่ เขาไม่กล้าสบตาเย้นหว่าน เอียงศีรษะแล้วกล่าวต่อ “โห้หลีเฉินรู้ตำแหน่งของคุณ ต่อให้คุณขึ้นเกาะไปแล้ว เขาก็สามารถตามมาได้”
เป็นไปด้วยประการเช่นนี้ แต่ทำไมถังจุ้ยไม่กล้าสบตาเธอในขณะที่พูด
