เธอรีบรับสายขึ้น “คุณโห้ เกิดอะไรขึ้น”
“เร็วเข้า รีบอยู่ให้ห่างจากหน้าต่าง เร็ว ข้างนอกมี…. ตู๊ดๆ ๆ
คำพูดของโห้หลีเฉินยังไม่ทันพูดจบ สัญญาณก็ถูกตัดไป และก็ไม่ได้ยินว่าเขาพูดว่าอะไรอีก
“ฮัลโหล คุณโห้ ฮัลโหลๆ คุณโห้……”
เย้นหว่านจับโทรศัพท์ด้วยความตระหนก ขณะเดียวกันก็มองออกไปนอกหน้าต่าง ตรงนั้นมันมืดไปหมดและพายุลมแรง ที่ดูเหมือนกับปากขนาดใหญ่ของสัตว์ประหลาดในหุบเหวลึก
ทำให้รู้สึกอันตรายจนขนลุกขนพอง
เย้นหว่านไม่มีความลังเลใจแม้แต่น้อย และยิ่งไม่มีการคาดเดา เธอดึงถังจุ้ยมุ่งหน้าไปยังทางออก “พวกเราต้องออกไป”
ยังไม่ทันพูดขาดคำ เธอยังไม่ทันได้วิ่งไปถึงที่หน้าประตู เสียงกระแทก “ปัง” ดังขึ้น ก้องกังวานดังอยู่ด้านหลังของเธอ
เหมือนกับตอนที่เธอเจอในห้องน้ำ วัตถุสีดำขนาดใหญ่กระแทกเข้ามา กระแทกบานกระจกกับผนังเหล็กจนแตกกระจุยกระจาย
ครั้งนี้รุนแรงกว่าเดิม เศษกระจกลอยพุ่งเข้ามาหาตัวเย้นหว่านกับถังจุ้ยราวกับกระสุน
“ระวัง”
ถึงแม้ถังจุ้ยยังอยู่ในอาการเมาเรืออย่างหนัก ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ ก็ยังคงมีความรู้สึกไวต่อการตอบสนอง และก็ดึงเย้นหว่านมาด้านหน้าในทันที ใช้แผ่นหลังบังเศษกระจกลอยพุ่งเหล่านั้น
“ถังจุ้ย!”
เย้นหว่านตกใจอย่างมาก ภาพรุนแรงนี้เหมือนกับเมื่อสามปีก่อน ตอนนั้นที่อุโมงค์พังทลายลงมา ก็เป็นถังจุ้ยที่บังอยู่ด้านหน้าเธอ ทำให้ชีวิตเธอถึงรอดมาได้
แต่ก็ทำให้เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส นอนสลบหมดสติไปเป็นเวลานาน
ความกลัวจากการที่เขาได้รับบาดเจ็บนั้น กำลังจะเกิดขึ้นอีกครั้ง ทำให้เย้นหว่านมือเท้าเย็นวาบไปหมด เธอกลัวมากจนต้องการจะดึงเขา
ถังจุ้ยกลับดึงมือเธอไปที่ประตู ใบหน้าขาวซีด เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น
“ก็แค่เศษกระจกไม่กี่ชิ้น ผมไม่เป็นไรหรอก รีบออกไปจากห้องกันเถอะ ตอนนี้ริมหน้าต่างมีแต่อันตราย”
เห็นเขาที่เต็มไปด้วยพลัง หัวใจของเย้นหว่านที่วิตกกังวลถึงได้บรรเทาลงบางส่วน
โชคดีประวัติศาสตร์ไม่ซ้ำรอย
เธอไม่สามารถที่จะทนเห็นถังจุ้ยสู้สุดชีวิตเพื่อเธอได้อีกแล้ว
เดินออกไปจากห้อง แล้วปิดประตูจากด้านนอก แต่กลับไม่สามารถที่จะกั้นลมแรงที่หนาวเหน็บนั้นได้ เห็นห้องอื่นๆ รอบๆ ก็เปิดประตูด้วย แต่พวกเขาไม่มีการปิดประตูหลังทำการเปิด ปล่อยให้ลมแรงที่อยู่ด้านนอกพัดโชยเข้ามา
เย้นหว่านขมวดคิ้วแน่น นี่หมายความว่าห้องอื่นๆ ก็ประสบกับปัญหาเช่นเดียวกัน
และอาจจะเลวร้ายกว่าที่เธอเจอ
มีบางคนบนตัวโชกไปด้วยเลือด แล้ววิ่งไปที่ระเบียงทางเดินอย่างลนลาน ทั้งวิ่งทั้งตะโกนทั้งร้องไห้ มีบางคน เพราะออกมาไม่ทัน จึงกรีดร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวดอยู่ในห้อง
เย้นหว่านเดินไปถึงที่หน้าห้องห้องหนึ่ง เห็นเศษกระจกร่วงเต็มพื้น ยังมีเศษกระจกบางส่วนทิ่มอยู่บนตัวคน เป็นร่างสามีภรรยาหนุ่มสาวคู่หนึ่ง ที่ตัวโชกไปด้วยเลือด ถูกเศษกระจกทิ่มทะลุจนหมดลมหายใจ
“ฮือๆ แงๆ ”
เสียงเด็กร้องไห้ดังมาจากห้องด้านในนี้
เย้นหว่านถึงได้สังเกตเห็น ว่าในอ้อมกอดของสองสามีภรรยาคู่นี้ ยังมีเด็กน้อยอายุสองขวบอีกคน!
เด็กคนนี้เนื้อตัวเปื้อนไปด้วยเลือด น่าจะเป็นเลือดจากพ่อแม่ เขาตกใจกลัวมาก ร้องไห้สะอึกสะอื้นคลานออกมาจากอ้อมกอดของพวกเขา แล้วลุกขึ้นเดินโขยกเขยกโดยไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไป
ฉับพลันเย้นหว่านรู้สึกทนไม่ไหว เด็กคนนี้อายุพอๆ กับแรบบิทตามความทรงจำของเธอ ตอนที่แยกจากกับพวกเขา พวกเขาก็อายุก็ประมาณสองขวบเท่านั้น
เด็กที่ตัวเล็กขนาดนี้ ยังไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น จะทนรับกับการสูญเสียพ่อแม่ที่โหดร้ายเช่นนี้ได้อย่างไร
แทบจะโดยสัญชาตญาณ เย้นหว่านเดินเข้าไปในห้องโดยไม่แม้จะคิด เพื่อไปพาเด็กน้อยออกมา
แต่แล้ว เธอเพิ่งจะเดินได้เพียงสองก้าว ก็มีร่างดำตัวนุ่มนิ่มยืดหยุ่นพุ่งเข้ามาจากรูหน้าต่างที่แตก ทั้งแข็งแกร่งและนุ่มนิ่มยืดหยุ่น มาพันตัวของเด็กน้อยไว้ แล้วก็พึ่บพั่บจากไปอย่างรวดเร็ว
“ไม่!”
เย้นหว่านตกใจมาก รีบตามไปเพื่อจะคว้าตัวเด็ก แต่ว่าวัตถุสีดำที่นุ่มนิ่มยืดหยุ่นอีกเส้นหนึ่งกลับแหวกอากาศมาโจมตีเธอ
ความเร็วนั้นรวดเร็วและรุนแรง ดูไม่เหมือนกับพลังของสิ่งมีชีวิตทั่วไป
“กลับมา”
ถังจุ้ยคว้าตัวของเย้นหว่านไว้ แล้วลากดึงออกมาจากห้อง ขณะเดียวกัน เขาทำการปิดประตูด้วยหลังมือ จากนั้นก็มีเสียงดัง “ปัง” ตามมาอย่างกังวาน ประตูเหล็กนี้ถูกกระแทกจากแรงที่ทรงพลัง จนนูนออกมาเป็นรูโบ๋
นี่เป็นประตูกันขโมย วัสดุที่ใช้แข็งแรงทนทานมาก กลับถูกวัตถุที่ไม่รู้ว่าเป็นอะไรกระแทกได้ขนาดนี้……
แม้แต่ถังจุ้ยก็รู้สึกว่าใบหน้าขาวซีด หัวใจแทบจะวายฉับพลัน
นี่พวกเขาเจอเข้ากับตัวอะไรกันแน่
เย้นหว่านตัวแข็งทื่อ มองดูประตูเหล็กที่ถูกกระแทกนูนออกมา สีหน้าซีดเผือด เหงื่อเย็นไหลลงมา
เธอกำหมัดแน่น ร่างสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้
เด็กคนนั้นถูกพันแล้วดึงจากไป ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าชะตากรรมเป็นอย่างไร
เขาเพิ่งจะสองขวบเอง……
“แหวะ”
อาการคลื่นไส้ ทำให้เย้นหว่านกลั้นไม่ได้จนต้องอาเจียนออกมา
แม้ว่าหัวใจของเธอจะเข้มแข็งดุจเหล็ก แต่ว่ามีจุดอ่อนในใจเพียงสิ่งเดียวก็คือเด็กน้อย นั่นคือสิ่งมีชีวิตที่บริสุทธิ์และไร้เดียงสาที่สุดในโลกใบนี้ แต่เธอกลับมองดูเขาถูกฆ่าไปต่อหน้าต่อตา โดยที่ไม่สามารถช่วยเหลืออะไรได้
เธอไร้เรี่ยวแรงจนคลื่นไส้
ถังจุ้ยประคองเธออย่างเอ็นดู ลูบหลังของเธอ แล้วกล่าวเคร่งขรึม:
“ที่นี่อันตราย พวกเราจะต้องรีบออกไป และต้องรู้ก่อนว่าวัตถุนั้นคือตัวอะไร ถึงจะสามารถรับมือได้”
เลือกจะสู้หรือว่าเลือกจะถอยเพื่อเอาตัวรอด
หลังจากที่เย้นหว่านอาเจียนออกมาแล้ว ใบหน้าก็ซีดเผือด แต่ความรู้สึกที่ทรมานนั้นก็ได้บรรเทาลงเล็กน้อย เธอรู้ว่าจะเสียเวลาอีกไม่ได้ สถานการณ์ค่อนข้างร้ายแรง
จึงรีบกล่าว “ฉันได้นัดกับโห้หลีเฉินไว้แล้ว ว่าจะสมทบกันระหว่างทาง เขาจะต้องอยู่ในระหว่างทางอย่างแน่นอน ไป พวกเรารีบไปกันเถอะ”
โห้หลีเฉินดูกล้องวงจรปิดแล้ว ย่อมต้องรู้แล้วว่าเป็นวัตถุอะไรอย่างแน่นอน ถึงได้เป่านกหวีดดัง แล้วโทรศัพท์มาบอกเธอให้อยู่ห่างหน้าต่างไว้
แต่ไหนแต่ไรมาเขาเป็นคนที่มีสติปัญญาฉลาดหลักแหลม จะต้องมีแผนการสำหรับการตอบโต้หรือการหลบหนีไว้แล้วอย่างแน่นอน ขอเพียงสามารถไปสมทบกับเขาได้ ทุกอย่างก็จะจัดการได้ง่ายขึ้น
เย้นหว่านกับถังจุ้ยก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว
พวกเขาเดินผ่านระเบียงทางเดิน พวกเขาเห็นบางห้องมีภาพที่น่าสลดใจ เลือดสดๆ กับซากศพเกลื่อนกลาดไปทั่วทุกที่
ส่วนบรรดาผู้โชคดีที่มีชีวิตรอด ต่างกลัวจนอกสั่นขวัญแขวน วิ่งหนีกระเจิงเอาตัวรอดกันอยู่บนทางเดินอย่างไม่มีจุดหมาย
ชุลมุนวุ่นวายกันไปหมด
นอกจากนี้ เพราะพายุกรรโชกฝนโหมกระหน่ำ เรือจึงแกว่งทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ทำให้การเดินตรงอย่างมั่นคงนั้นลำบาก ผู้คนวิ่งชุลมุนเบียดเสียดกันไปมา ทำให้ทางเดินที่แคบอยู่แล้วนั้นก็ยิ่งเดินได้อย่างยากลำบาก
ถังจุ้ยเดินนำหน้าปกป้องเย้นหว่านอย่างสุดความสามารถ ช่วยเธอกำบังคนเหล่านั้น ไม่ให้เธอถูกชนถูกกระแทก
แต่ว่าเดิมทีเขาก็เมาเรืออยู่แล้ว ตอนนี้ก็ยิ่งเมาจนมึนงงไปหมด ยิ่งเดินก็ยิ่งสั่นโยกเยกแกว่งไปมา
เย้นหว่านทั้งเป็นห่วงและกังวล อยากจะดึงถังจุ้ยให้ไปอยู่ด้านหลัง แต่เวลานี้ทางซ้ายมือของทางแยก ฉับพลันก็มีบางสิ่งได้ดึงขาของเธอไว้
เธอก้มหน้าไปดู ทันใดนั้นเธอถึงกับเหงื่อตกทันที
นั่นเป็นหนวดของวัตถุดำยืดหยุ่นนุ่มนิ่มที่เหมือนกับหางของงู พันรัดขาของเธอเอาไว้ พลังนั้นช่างแข็งแกร่งจนทำให้คนไม่สามารถที่จะต้านทานได้ เมื่อเพิ่มแรงกระตุกดึง เย้นหว่านก็ล้มลงพื้นในบัดดล แล้วถูกลากออกไปจากเรือโดยไร้แรงต่อต้าน
“ช่วยด้วย——”
