ครั้งนี้หยู่เหวินเห้าตกใจจนหัวใจแทบจะหยุดเต้น พยายามปลดเข็มขัดร่มชูชีพออกอย่างสุดความสามารถ อยากใช้วิชาตัวเบาไปดึงหยวนชิงหลิงไว้ ครูฝึกที่กระโดดเป็นเพื่อนรัดเขาไว้ถูกเขาพลิกฝ่ามือข้อศอกกระแทกเข้าไป เขาโกรธจนเบ้าตาแทบถลน พยายามตะโกนเสียงดังสุดความสามารถ “ยายหยวน ยายหยวน!”
หยวนชิงหลิงเองก็ตกใจจนแทบจะตายแล้ว ตกลงไปด้วยความเร็วเช่นนี้ กลายเป็นแยมเนื้อแน่ๆ เธอได้ยินเสียงตะโกนของเจ้าห้า ในระหว่างที่ตกลงไปอย่างรวดเร็วนี้ เดิมทีเสียงลมก็คลุมทุกอย่างแล้ว แต่เธอกลับได้ยินแล้ว
ความหวาดกลัวครอบคลุมทุกอย่าง ลูกๆ เจ้าห้า พ่อแม่ เบื้องหน้าปรากฏใบหน้าของพวกเขาออกมา ระหว่างที่ส่วนลึกในหัวใจของหยวนชิงหลิงสั่นสะท้าน เสียใจเป็นที่สุด ทำไมต้องกระโดดร่มด้วย?
แล้วในขณะที่คิดว่าตัวเองต้องตายอย่างไร้ข้อกังขาเป็นแน่แล้วนั้น ความเร็วลดลงในทันทีแล้ว เหมือนร่มชูชีพได้กางออกอย่างฉับพลัน ยกคนขึ้นไปด้านบน หยวนชิงหลิงแหงนหน้าขึ้นไปอย่างผลุนผลัน กลับเห็นว่าร่มชูชีพไม่ได้กางออก แต่ทั้งสองคนช้าลงแล้วจริงๆ
นางประหลาดใจเป็นอย่างมาก นี่เกิดขึ้นได้อย่างไร? แม้แต่ครูฝึกที่กระโดดเป็นเพื่อนก็ตกตะลึงแล้ว พยายามดึงอย่างสุดแรงอีกครั้ง และในเวลานี้ ร่มชูชีพกางออกแล้ว แต่ความเร็วเหมือนกันกับเมื่อครู่นี้ ก็เหมือนกับว่าเมื่อครู่นี้ได้กางร่มชูชีพออกแล้วอย่างนั้น
พวกเขาร่วงลงบนหาดทรายก่อนเจ้าห้า หลังจากปลดร่มชูชีพออกแล้ว ครูฝึกที่กระโดดเป็นเพื่อนตกใจจนหน้าซีด แต่ก็ยังไม่ลืมที่จะถามหยวนชิงหลิงว่าเป็นอะไรยังไงบ้าง หยวนชิงหลิงตกใจจนร้องไห้ออกมาแล้ว เห็นเขาตกใจสุดๆก็อดที่จะตำหนิไม่ได้ เพียงแค่เอ่ยถามด้วยเสียงสั่นเทาเท่านั้น: “เกิดอะไรขึ้นกับร่มชูชีพกันแน่?”
ครูฝึกที่กระโดดเป็นเพื่อนรีบตรวจสอบทันที เจ้าห้าทางนั้นก็ลงมาแล้ว เขาวิ่งเข้ามาหาหยวนชิงหลิงเหมือนกับเสียสติแล้วเช่นนั้น กอดเธอไว้ทันที ทั้งร่างสั่นเทาไปหมด
พี่ชายของหยวนชิงหลิงก็วิ่งเข้ามา ใบหน้าทั้งใบซีดเผือด เขาลงมาก่อน เมื่อครู่ครูฝึกที่กระโดดเป็นเพื่อนของเขาก็บอกเขา ความสูงระดับนั้นไม่กางร่มชูชีพออกอันตรายเป็นอย่างมาก ดังนั้นเขาก็ตกใจสุดขีด
“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรแล้ว” หยวนชิงหลิงปิดหน้า น้ำตาไหลลงมาตลอด หวาดกลัวหลังจากที่เกิดเรื่องจนแทบทนไม่ได้
พี่ชายของหยวนชิงหลิงทั้งกลัวทั้งโกรธ หันกลับไปหาเจ้าหน้าที่ ภายใต้การซักถามด้วยน้ำเสียงตำหนิติเตียนรอบหนึ่ง แต่กลับพบว่าร่มชูชีพไม่ได้มีปัญหาใดๆ ก็ไม่รู้ว่าทำไมเมื่อครู่ถึงไม่สามารถเปิดออกได้
ครูฝึกที่กระโดดเป็นเพื่อนคนนั้นเป็นเพื่อนของเขา เอ่ยขอโทษโดยตลอด เขาเองก็ตกใจแทบตายแล้ว ขณะที่พูดขาสองข้างก็ยังสั่นเทาอยู่
พี่ชายของหยวนชิงหลิงตรวจสอบร่มชูชีพ หลักการของร่มชูชีพชนิดนี้เขาก็รู้ ในมือถือร่มเล็กๆไว้ ร่มเล็กเชื่อมต่อกับเชือกดึงร่มใหญ่ หลังจากที่เปิดร่มเล็กแล้วก็จะเปิดร่มใหญ่ได้ ดังนั้นขณะที่ร่วงลงมาเพียงแค่สามารถเปิดร่มเล็กออกได้ ร่มใหญ่ก็สามารถเปิดออกเพื่อลดความเร็วด้วยความรวดเร็วได้
เขาพบว่าจุดที่ร่มทั้งสองเชื่อมต่อกัน คล้ายกับจะมีรอยตัดรอยหนึ่ง เขาถามครูฝึกที่กระโดดเป็นเพื่อน “ร่มนี่เคยเสียหายมาก่อนหรือ?”
“เป็นไปไม่ได้ เพียงแค่ร่มที่เสียแล้วก็จะไม่ใช้……” เขาพูดถึงตรงนี้ ใบหน้าก็เปลี่ยนเป็นตื่นตระหนกอย่างกะทันหัน วันนี้ขณะที่ออกมาได้ตรวจสอบก่อนแล้ว มีร่มที่เสียหายจริงๆ ทิ้งไปอีกทางหนึ่งแล้ว หรือจะหยิบผิดหลังจากตอนที่เก็บกวาดหรือไม่?
“ฉันจะค่อยๆคิดบัญชีกับพวกนาย ฉันส่งน้องสาวของฉันกลับไปก่อน” พี่ชายของหยวนชิงหลิงทิ้งคำพูดอย่างเย็นชาคำหนึ่ง จากนั้นก็เดินไปทางหยวนชิงหลิง
สภาพจิตใจของหยวนชิงหลิงกลับอบอุ่นขึ้นมาแล้ว แต่หยู่เหวินเห้าไม่มี เขาทั้งคนยังตกอยู่ในสภาพจิตใจที่ตื่นตระหนกถึงขีดสุดอยู่ ความคิดอยากฆ่าคนก็ล้วนมีแล้ว
หลังจากปลอบใจแล้ว ทั้งสามขึ้นรถกลับไป หลังจากที่หยวนชิงหลิงสงบสติอารมณ์ลงแล้ว เอ่ยความสงสัยออกมา “ขณะที่ความเร็วของพวกเราช้าลงมา ร่มชูชีพยังไม่ได้กางออก ทำไมถึงช้าลงมาได้ล่ะ?”
พี่ชายกล่าว: “สถานการณ์แบบนี้เป็นไปไม่ได้ คาดว่าคงจะเปิดออกแล้ว ขณะนั้นเธอตื่นตระหนกเกินขีด อาจจะดูผิดไปแล้ว”
หยวนชิงหลิงกลับรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้ดูผิด แต่ถ้าหากบอกว่าร่มชูชีพไม่ได้กางออก ความเร็วนั่นไม่สามารถช้าลงมาได้เด็ดขาด
เจ้าห้ากอดนางไว้ ทั้งสองคนล้วนนั่งอยู่แถวหลัง เขาตกใจจนตอนนี้ยังไม่สามารถพูดออกมาได้สักคำ ความตื่นเต้นเร้าใจทุกอย่างในวันนี้ล้วนถูกความตื่นตระหนกเหตุการณ์นี้ทำลายแล้ว
โทรศัพท์ของพี่ชายดังขึ้นแล้ว หลังจากกดรับสาย เป็นศาสตราจารย์โทรเข้ามา น้ำเสียงร้อนใจมาก “ตอนนี้พวกเรารีบไปที่โรงพยาบาลรอบหนึ่ง พวกเธอรีบมา ตาของเจ้าแฝดมีปัญหาเล็กน้อย”
หยวนชิงหลิงถามด้วยความร้อนใจ: “ดวงตาของเจ้าแฝดเป็นอะไร?”
ปลายสายโทรศัพท์ทางนั้นศาสตราจารย์หยวนกล่าวว่า: “เลือดคั่งอย่างฉับพลัน แดงอย่างรุนแรง เธออย่ากังวล ตอนนี้พวกเราจะถึงโรงพยาบาลแล้วไปตรวจดูที่แผนกจักษุแพทย์”
“ได้ พวกเราจะไปทันที” หยวนชิงหลิงเป็นห่วงมาก
อยู่ดีๆ ทำไมดวงตาถึงได้คั่งเลือดและแดงขึ้นกะทันหัน?
ทั้งสามรีบไปที่โรงพยาบาล ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงกว่าแล้ว เด็กเพิ่งจะตรวจออกมา หยวนชิงหลิงอุ้มเซเว่นอัพ หยู่เหวินเห้าอุ้มโค้ก เจ้าแฝดดวงตาแดงก่ำ เหมือนตากระต่ายเช่นนั้น ศาสตราจารย์หยวนกล่าวอย่างร้อนใจ: “อย่ากังวล หมอจ่ายยาหยอดตา ผ่านไปสองวันก็ไม่มีปัญหาอะไรแล้ว”
“เป็นแบบนี้ได้ยังไง?” พี่ชายของหยวนชิงหลิงกล่าว “เป็นเยื่อบุตาอักเสบหรือครับ?”
“เยื่อบุตาอักเสบเล็กน้อย แต่ว่าคุณหมอหวูบอกว่าเหมือนใช้แรงมากเกินไปทำให้ปริมาณเลือดในหลอดเลือดเฉพาะส่วนเพิ่มขึ้นฉับพลัน ผ่านไปสองวันก็ไม่เป็นไรแล้ว”
“ยังเป็นทารก จะสามารถใช้แรงเกินขีดได้อย่างไร?” พี่ชายของหยวนชิงหลิงกล่าวด้วยความประหลาดใจ
แต่หยวนชิงหลิงกลับนึกอะไรขึ้นมาได้ รีบเอ่ยถาม: “ก่อนหน้าที่จะเลือดคั่ง อาการของพวกเขาเป็นยังไง?”
แม่ของหยวนชิงหลิงพาพวกเด็กๆเข้ามา เธอไปเอายา ได้ยินหยวนชิงหลิงถาม จึงกล่าวปลอบโยนลูกสาว: “ไม่มีอาการพิเศษอะไร แค่น่าจะต้องการถ่าย ใบหน้าน้อยๆทั้งใบกลั้นจนแดงก่ำ ท่าทางเหมือนถ่ายไม่ออก อาจเพราะไม่คุ้นเคยกับการกินนมผงท้องผูกแล้ว ฉันตรวจดูผ้าอ้อมแล้วไม่ได้ถ่ายออกมา ดังนั้นฉันจึงให้คุณหมอหวูจ่ายยาสวนทวารมาเล็กน้อย ประเดี๋ยวกลับไปให้พวกเขาทั้งสองใช้ หนุ่มทั้งสองนี้จริงๆเลย……ท้องผูกพร้อมกันยังจะถ่ายไม่ออกพร้อมกันอีก”
หยวนชิงหลิงกลับโยงเรื่องร่มชูชีพที่ไม่ได้กางออกเมื่อครู่แต่ความเร็วกลับช้าลงกับเจ้าแฝดเข้าด้วยกันแล้ว ก่อนหน้านี้ฟางหวูก็เคยพูดว่า เจ้าแฝดก็คือพวกพิเศษ หรือว่า?
เธอคิดแล้วคิดอีก กล่าวว่า: “พ่อคะ พ่อสามารถจัดการถ่ายภาพCTส่วนสมองของเจ้าแฝดได้ไหมคะ? แต่ต้องมั่นใจว่าจะไม่ให้คนอื่นเห็นภาพCT”
“ทำไม? ลูกสงสัยว่าสมองของเจ้าแฝด……”
“ไม่ใช่ ไม่ใช่ค่ะ เพียงแค่ถ่ายเพื่อความสบายใจเท่านั้น” ในตอนนี้หยวนชิงหลิงก็ไม่ได้อธิบายอย่างละเอียด ในเมื่อมาแล้ว มองดูพวกเด็กๆแวบหนึ่ง “ถ่ายให้พวกเขาทั้งสามด้วยภาพหนึ่ง”
“ได้ ฉันกลับไปเขียนแบบฟอร์มที่ห้องทำงานละกัน” ในนี้คือโรงพยาบาลที่ศาสตราจารย์หยวนอยู่ สะดวกเป็นอย่างมาก
หยู่เหวินเห้าถามหยวนชิงหลิงเป็นการส่วนตัว “ถ่ายรูปซีทีส่วนสมองทำอะไร? ถ่ายรูปให้สมองหรือ?”
“ใช่แล้ว ก็เหมือนกับการถ่ายรูป” จิตใจของหยวนชิงหลิงสับสนเป็นอย่างมาก ก็ไม่สามารถอธิบายกับเขาอย่างละเอียดในเวลาอันสั้นได้ “ข้าค่อยบอกเรื่องนี้กับท่านตอนกลางคืน ถ่ายออกมาก่อนค่อยว่ากัน ดีที่สุดยังต้องทำการตรวจคลื่นสมองด้วย”
ศาสตราจารย์หยวนจึงออกแบบฟอร์มพร้อมกัน หลังจากถ่ายCTแล้วการสแกนก็ให้พวกเขาเข้าไปทำให้พวกเด็กๆ เขารู้ว่าสมองของพวกเด็กๆอาจจะแตกต่างกับของคนอื่น ดังนั้นจึงพยายามหลีกเลี่ยงสายตาทั้งหมด
หลังจากที่ผลตรวจทั้งหมดออกมา กลับไปดูที่ห้องทำงานของศาสตราจารย์
ภาพห้าภาพ ล้วนแสดงให้เห็นว่าสมองด้านหน้าผากล้วนพัฒนากว่าคนธรรมดา และของเจ้าแฝดนั้นยังพัฒนากว่าพวกเด็กๆซะอีก ศาสตราจารย์ร้องว่าเป็นความมหัศจรรย์โดยตรง แล้วดูค่าตัวเลขของคลื่นสมองอีก กลับทำให้คนที่อยู่ในเหตุการณ์ตกตะลึง ล้วนมีสภาพการปล่อยคลื่นออกมาอย่างผิดปกติ
ศาสตราจารย์หยวนถามหยวนชิงหลิง “ก่อนหน้านี้เคยพบว่าเด็กมีอาการโรคลมบ้าหมูหรือไม่?”
“ไม่มี!” หยวนชิงหลิงส่ายหน้า
“ลูก ถ้าไม่เช่นนั้นก็ทำMRIให้พวกเขาเถอะ ค่าตัวเลขนี้ผิดปกติเกินไปแล้ว ดูลักษณะคลื่นแสดงให้เห็นว่าเหมือนโรคลมบ้าหมูแต่ก็ไม่เหมือน ตรวจให้ชัดเจนสักหน่อยยังจะดีซะกว่า โดยเฉพาะเจ้าแฝด……สามารถใช้คำว่าสับสนวุ่นวายมาเปรียบเปรยได้โดยแท้ แทบจะเป็นการปล่อยคลื่นประสาทที่ไม่มีกฎเกณฑ์ ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน” ศาสตราจารย์กล่าวด้วยความเป็นห่วง
