สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน – ตอนที่ 1366 ตอนพิเศษ–ตรุษจีน

โห้หลีเฉินโอบอยู่ที่ไหล่ของเย้นหว่าน กล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรักเอ็นดูและตามใจ “เงินทองไม่สามารถซื้อความสุขคุณพ่อคุณแม่ได้”

ดูคำพูดที่หวานหยดย้อยสิ

เย้นหว่านถลึงตาใส่เขา “คุณพ่อคนนี้นิ ถ้าหากคุณตามใจแรบบิทอย่างไม่มีขอบเขตจนเสียนิสัย ฉันจะไม่ปล่อยคุณไว้แน่!”

ขณะที่พูด เย้นหว่านยังทำท่าทางดุร้าย กำหมัดแน่นราวกับจะต่อยคนอย่างไรอย่างนั้น

โห้หลีเฉินก็ให้ความร่วมมือด้วยการเขย่าตัวสั่น “เมียจ๋า แผลของผมยังไม่หายดีเลย อย่าตีนะ สู้ไม่ไหวหรอก ทนไม่ได้ด้วย แน่นอนว่าไม่หาเรื่องให้โดนตีหรอก วางใจได้ ตามใจแรบบิทผมย่อมมีขอบเขตอยู่แล้ว”

โห้หลีเฉินพึมพำในใจ ขอบเขตของผมคือการห้ามไม่ให้ใครมาทำร้ายแรบบิท ห้ามให้หนุ่มน้อยทั้งหลายชายตามองแรบบิท

อืม!

ขณะพูด เย้นหว่านกับโห้หลีเฉินก็เดินมาถึงด้านหน้าของเย้นเจิ้นจื๋อ

“พ่อ แม่ สวัสดีปีใหม่ค่ะ/ครับ”

พวกเขาเอ่ยพูดพร้อมกัน

“ดีๆ สวัสดีปีใหม่ลูกๆ ด้วยนะ” กงจืออวีเห็นทั้งคู่อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข จึงมีความสุขและดีใจมากกว่าสิ่งใด เพียงแต่ เธอมองรอบๆ พวกเขาด้วยความงุนงง “หยูเซิงล่ะ เขาไม่ได้มาพร้อมกับพวกเธอด้วยเหรอ”

เย้นหว่านยิ้ม แล้วหันไปมองด้านหลัง

เห็นเด็กชายตัวเล็กๆ อายุเพียงห้าขวบ สวมชุดสูทสุภาพบุรุษ แก้มที่ชมพูยิ่งทำให้ดูดี แม้ยังเป็นเพียงเด็ก แต่ก็เห็นถึงความหล่อรางๆ

แต่แล้ว สิ่งที่ไม่สอดคล้องกับความสุภาพบุรุษผู้สูงศักดิ์ของเขาก็คือ ในมือของเขาอุ้มกล่องที่ดูเหมือนจะหนักกว่าตัวเขาเสียอีก และเดินมาทีละก้าวๆ อย่างทุลักทุเลราวกับจะล้มลงไปในกองหญ้า

เมื่อเห็นดังนั้น รอยยิ้มบนใบหน้าของกงจืออวีก็เปลี่ยนเป็นความโกรธทันที

กล่าวตำหนิอย่างไม่พอใจ

“พวกเธอเป็นพ่อแม่ประสาอะไรกัน หยูเซิงตัวแค่นี้เอง ก็ให้เขาถือของที่หนักขนาดนี้ เดี๋ยวก็หล่นทับตัวเขาหรอก พวกเธอไม่เอ็นดูเขา แต่ฉันที่เป็นคุณยาย เอ็นดู!”

แรบบิทเห็นคุณยายใจร้อนอยากจะเห็นของขวัญ จึงสนองความต้องการของเธออย่างเอาอกเอาใจ ทำการแกะกล่องของขวัญบนพื้นหญ้า

ของขวัญไม่ได้มีราคาแพงเป็นพิเศษแต่อย่างใด เป็นเพียงตุ๊กตาปูนปั้นปลาสเตอร์เท่านั้น

ให้กงจืออวีพวกเขาคนละตัว

ปูนปลาสเตอร์หล่อตามรูปแบบของพวกเขา และแม่พิมพ์ก็มีความคล้ายกันมาก อีกทั้งแต่ละคนยังมีความเป็นเอกลักษณ์และเสน่ห์ในตัว

แต่สิ่งที่ไม่สอดคล้องกับอันดับผู้กล้าของแม่พิมพ์ปลาสเตอร์คือสีที่ทาภายนอก สามารถกล่าวได้ว่าเป็นอันดับแพลตตินั่มที่ดีกว่าอันดับบรอนซ์เพียงเล็กน้อย

การระบายสีคือการขีดวาดของเด็กๆ ไม่มีเทคนิคหรือศิลปะแต่อย่างใด ความละเอียดก็ยิ่งไม่ได้เรื่อง ดูไม่สวยงาม

แรบบิทชูตุ๊กตาปูนปั้นปลาสเตอร์กงจืออวีขึ้น ใบหน้าเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ “พี่ชายเป็นคนหล่อปูนปลาสเตอร์ ส่วนหนูเป็นคนระบายสี ความร่วมมือของพี่น้องทำออกมาอย่างสมบูรณ์แบบ ชอบไหมคะ”

กงจืออวีไม่แม้แต่กะพริบตา “ชอบ ชอบมาก ต่อไปนี้นี่จะเป็นของสะสมที่มีค่าที่สุดของยาย ยายจะเก็บไว้เป็นอย่างดีๆ เก็บไว้ตรงกลางในตู้เก็บของ”

ผลงานของตัวเองถูกคนอื่นชื่นชอบ แรบบิทจึงยิ้มอย่างมีความสุข

และก็หยิบสิ่งของอย่างอื่นออกมา ยื่นให้พวกเขาทีละคน

ตอนที่ยื่นไปให้กู้จื่อเฟยนั้น เธอเรียกขึ้นอย่างปากหวานว่า “มอบให้น้าสะใภ้ค่ะ ต่อไปน้าสะใภ้มีลูกน้อยกับคุณน้า หนูค่อยทำตุ๊กตารูปปูนปั้นให้เบบี้นะคะ~”

คนที่เปิดกว้างอย่างกู้จื่อเฟย ถูกเด็กที่อายุประมาณสองขวบพูดด้วยภาษาเด็กๆ เธอก็อดไม่ได้ที่จะแก้มแดงขึ้น

เธอรับตุ๊กตาปูนปั้นมา แก้มแดงก่ำแล้วกล่าว

“เรื่องแบบนี้ป้าทำตัดสินใจไม่ได้หรอกนะ ต้องไปถามคุณน้าด้วย”

โยนไปให้เย้นโม่หลินเฉยเลย

แรบบิทหันหน้าไปอย่างไร้เดียงสา “คุณน้าค่ะ น้าสะใภ้ถามว่าเมื่อไรจะมีน้องด้วยกันคะ”

กู้จื่อเฟย “……” แทบจะกระอักออกมาเป็นเลือด

เธอพูดแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน เจ้าเด็กแสบคนนี้ทำไมตีความผิดเพี้ยนได้ขนาดนั้น!

“ฉันไม่ได้ถามนะ ฉันเปล่า……” ความหมายคือ……

เธอยังไม่ทันได้อธิบายจบ ก็ต้องตกใจกับการสายตาที่สบมาอย่างลึกซึ้งและดำทะมึนของเย้นโม่หลิน เขาเดินเข้าไปใกล้เธอในทันใด รูปร่างที่สูงใหญ่ราวกับภูเขามหึมาได้เบียดเข้ามา ทำให้อึดอัดและหัวใจเต้นอย่างแรง