The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 970 สองเส้นทางที่จะไม่ข้ามอีกครั้ง

ตอนที่ 970 สองเส้นทางที่จะไม่ข้ามอีกครั้ง
ตอนที่970 สองเส้นทางที่จะไม่ข้ามอีกครั้ง
งานเลี้ยงในตำหนักแห่งนี้ไม่เป็นที่พอใจตั้งแต่เริ่มต้นและตอนนี้เรื่องแบบนี้ก็เกิดขึ้น แต่พระสนมหลี่บอกว่าจะจัดงานต่อไป ควรทำอย่างไรต่อ
ทุกคนมีข้อสงสัยในใจพระสนมหลี่ไม่ต้องการเลิกงานเลี้ยงในตำหนักแห่งนี้
แต่พวกนางก็ไม่เข้าใจอะไรคือจุดที่จะสานต่องานเลี้ยงในตำหนักที่ไม่พึงประสงค์เช่นนี้ ? ทำไมนางถึงไม่อยากให้มันจบ ถ้าเป็นคนอื่น พวกเขาอาจจะกระตือรือร้นที่จะเห็นมันจบลง มีบางอย่างผิดปกติในหัวของพระสนมหลี่หรือไม่ ? แต่การร้องเรียนเป็นเพียงการร้องเรียน พระสนมหลี่ได้รับการแต่งตั้งให้ดำรงตำแหน่งนี้ ดังนั้นจึงเป็นการไม่ดีที่ผู้คนจะบอกว่าพวกนางจะจากไปทันที ยิ่งไปกว่านั้นพวกนางยังต้องการรอสักครู่เพื่อดูว่าทั้งสามคนนั้นจะมีชีวิตรอดหรือไม่ หากพวกนางใกล้จะตาย พวกนางจะคิดบัญชีหนี้แค้นนี้กับเฟิงหยูเฮงได้อย่างไร
กงซานเดินไปท่ามกลางฝูงชนและนางก็มีเพื่อนมากมายมารวมตัวกันอยู่รอบตัวนาง ทุกคนถามนางเกี่ยวกับสิ่งที่นางคิด แต่นางคิดยังไงกับเรื่องนี้ สถานการณ์เกิดขึ้นแล้ว แม้ว่าท่านผู้หญิงหยวนอยู่ที่นี่ แต่นางก็ไม่สามารถได้รับประโยชน์แม้แต่เล็กน้อยจากเฟิงหยูเฮง นางเป็นผู้หญิงที่ไม่มียศหรือตำแหน่ง นางจะต้องมีความสามารถมากขนาดไหนในการคว่ำสวรรค์ ? ตอนนี้นางกำลังคิดว่านางจะต้องไม่ขัดแย้งกับเฟิงหยูเฮงมากเกินไป ตามการกระทำที่หยาบคายและไม่สมเหตุสมผลของเฟิงหยูเฮง การมีส่วนร่วมมากเกินไปจะไม่เป็นประโยชน์ในเรื่องเล็กน้อย
กงซานกำลังใช้ความคิดของนางขณะที่เฟิงเฟินไดจับมือเสี่ยวเปาและไล่ตามเฟิงหยูเฮงพร้อมบอกกับนางว่า “พี่รอง ขอบคุณเจ้าค่ะ”
เฟิงหยูเฮงเหลือบมองมาที่นางแล้วส่ายหน้าพลางกล่าวว่า“ไม่จำเป็น ข้าเห็นว่าเจ้าเป็นห่วงเขาอย่างแท้จริง เมื่อเจ้าเห็นเขา เจ้าสนใจเขามากกว่าปล่อยเขาอยู่ข้าง ๆ เพื่อแสวงหาความสุขชั่วขณะ คนที่มีแรงจูงใจของตัวเองอาจไม่กล้าต่อต้านเจ้าโดยตรง อย่างไรก็ตามพวกมันสามารถจัดการกับคนรอบข้างของเจ้าได้ การกระทำของเจ้าจะส่งผลกระทบต่อเสี่ยวเปา”
เฟิงเฟินไดพยักหน้า“ขอบคุณพี่รองสำหรับคำแนะนำ ข้ารู้วิธีปกป้องน้องชายของข้า” หลังจากกล่าวแบบนี้ นางไม่ได้มองเฟิงหยูเฮงต่อไป นางดึงเสี่ยวเปาไปข้างหน้า นางรีบไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและเข้าไปในห้องรับแขก
เฟิงหยูเฮงเดินช้าๆ และบอกซวนเทียนเก้อกับคนอื่น ๆ อย่างจงใจว่าไม่จำเป็นต้องรอนาง หลังจากกลุ่มที่เหลือค่อย ๆ เข้าตำหนักจางหนิงอย่างช้า ๆ หวงซวนถามด้วยความสับสนว่า “คุณหนูรออะไรอยู่หรือเจ้าคะ ? ”
เฟิงหยูเฮงไม่พูดนางเกาคางของนาง และหวงซวนก็จ้องมองนาง ที่นั่นนางเห็นหญิงสาวสองคนยืนอยู่ห้าหรือหกก้าวทางด้านซ้ายของทางเข้าตำหนักจางหนิง พวกนางสะบัดแขนและกระทืบเท้า พวกนางหนาวมากและดูเหมือนว่าพวกนางกำลังบ่น หวงซวนรู้จักพวกเขา “นั่นบ่าวรับใช้ 2 คนที่เข้ามาในเมืองหลวงพร้อมกับคุณหนูตระกูลจู้ไม่ใช่หรือเจ้าคะ ? ทำไมพวกนางไม่เข้าไปข้างใน กลับมายืนอยู่ข้างนอก”
เฟิงหยูเฮงกล่าวว่า“ข้าเห็นพวกนางผ่านประตูรุยกับกงซาน หลังจากนั้นพวกนางถูกทิ้งไว้ข้างนอก บอกว่าถ้าเป็นเจ้าและวังซวน ข้าจะให้เจ้าสองคนไปตากลมหนาวข้างนอกในวันที่อากาศหนาวเย็นเช่นนี้หรือไม่ ? ”
หวงซวนส่ายหน้าของนาง“คุณหนูได้ปฏิบัติต่อข้าและวังซวนเหมือนพี่สาว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น มันเป็นไปไม่ได้ที่คุณหนูจะทิ้งเราไว้ข้างนอก” หลังจากกล่าวอย่างนี้นางก็หัวเราะ “แต่ข้าและวังซวนทั้งคู่มีพลังภายใน แม้ว่าเราจะต้องยืนเฝ้าอยู่ข้างนอกเพื่อรอคุณหนู แต่เราก็จะไม่ลงเอยเช่นนี้เจ้าค่ะ”
“พวกนางจะยืนหยัดได้อย่างไร”เฟิงหยูเฮงวิเคราะห์ “ดูรูปลักษณ์ของสองคนนั้น พวกนางดูเหมือนว่าพวกนางบ่นและไม่มีความสุข โอ้ พวกนางกำลังกล่าวว่าเป็นแค่บุตรสาวของอนุ หลังจากเข้าสู่เมืองหลวงและตามหาเสาหลักในการสนับสนุน นางเริ่มมีความเป็นตัวของตัวเองมากขึ้นในแต่ละวัน ไม่ช้าก็เร็วเมื่อเรากลับไปที่เป็งโจว เราจะต้องบอกฮูหยินใหญ่เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในเมืองหลวง เราจะดูกันว่าฮูหยินใหญ่และคุณหนูใหญ่จะคิดกับนางอย่างไร” นางไม่ได้เข้าใกล้ และปกติแล้วจะไม่สามารถได้ยินสิ่งที่ทั้งสองพูด อย่างไรก็ตามนางสามารถอ่านริมฝีปากของพวกนางได้
หวงซวนระเบิดเสียงหัวเราะ“โอ้ ! ปรากฎว่าพวกนางไม่ได้สมัครสมานสามัคคีกัน”
ทั้งสองไม่ได้พูดอะไรเลยขณะที่เฟิงหยูเฮงเพิ่มความเร็วของนางก็ไปถึงหน้าอาฮวนและอาหรูอย่างรวดเร็ว บ่าวรับใช้สองคนมองนางและตกตะลึงในตอนแรก จากนั้นพวกนางก็คุกเข่าลงอย่างรวดเร็ว “บ่าวรับใช้ทักทายพระชายาหยูเพค่ะ”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า“เจ้าทั้งสองจำข้าได้ด้วยหรือ ?”
อาฮวนจำได้“มีรูปพระชายาในร้านห้องโถงสมุนไพร และข้าได้ไปที่ร้านห้องโถงสมุนไพรมาเพคะ”
เฟิงหยูเฮงไม่มีความตั้งใจที่จะกล่าวเกี่ยวกับเรื่องนี้กับทั้งสองมากเกินไปนางยกมือขึ้นแล้วกล่าวว่า “พวกเจ้าลุกขึ้นได้ พื้นเย็นและไม่จำเป็นต้องมากพิธี ไม่จำเป็นต้องคุกเข่าตลอดเวลา” เมื่อเห็นว่าบ่าวรับใช้ 2 คนกำลังสั่นเทาในขณะที่ยืนขึ้น นางกล่าวอย่างใจเย็น นางยังจำได้เมื่อนางเห็นพวกนางนอกร้านเย็บปักถักร้อยด้วยการกระทำที่หยิ่งยโส ! นั่นตำหนักเซียงเป็นสถานที่ที่รู้วิธีสั่งสอนคน ในช่วงเวลาสั้น ๆ บ่าวรับใช้ที่หยิ่งยโสก็เป็นเช่นนี้ นางถามพวกนางว่า “เจ้าไม่ได้เป็นบ่าวรับใช้ของตระกูลจู้หรอกหรือ ? ทำไมเจ้าไม่เข้าไปข้างใน ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ ? ”
อาฮวนและอาหรูมองหน้ากันอย่างรวดเร็วในขณะที่กล่าวว่า “บ่าวรับใช้นี้มาพร้อมกับคุณหนูตระกูลจู้ แต่คุณหนูให้เรารออยู่ข้างนอกและไม่ให้เราเข้าไปในตำหนักจางหนิงเพคะ”Aileen-novel
“โอ้? ทำไมถึงเป็นเช่นนั้น ? ” เฟิงหยูเฮงจงใจแกล้งทำเป็นงุนงง “บ่าวรับใช้ส่วนตัวควรอยู่ใกล้ ๆ คอยรับใช้ มีเจ้านายที่ไหนปล่อยให้บ่าวรับใช้คอยอยู่ข้างนอก ? ไปกันเถิด ! ข้าจะพาเจ้าเข้าไปข้างใน เมื่อคิดถึงเรื่องนี้แล้ว เจ้าจะต้องทำอะไรซักอย่างเพื่อให้คุณหนูตระกูลจู้ไม่พอใจ พระชายาผู้นี้จะไปและพูดในนามของเจ้า มันจะช่วยให้เจ้าไม่ต้องยืนรออยู่ข้างนอกในอากาศที่หนาวเย็น มันจะไม่ดีถ้าเจ้าไม่สบาย”
อาฮวนได้ยินสิ่งนี้และกล่าวอย่างรวดเร็ว“ไม่ ๆ ๆ ขอบพระทัยพระชายาที่ทรงเมตตาเพคะ พวกเราจะยืนอยู่ที่นี่ดีกว่า เราจะไม่เข้าไปข้างในจริง ๆ เพคะ” เป็นเรื่องตลก พวกนางจะกล้าเข้าไปได้อย่างไร กงซานมีหนึ่งในนางกำนัลของตำหนักเซียงที่อยู่ข้าง ๆ นาง นางได้รับจากองค์ชายแปด ด้วยนางกำนัลผู้นั้น หากพวกนางทำอะไรที่ไม่เหมาะสม มันจะไปถึงหูขององค์ชายแปด วิธีการจัดการบ่าวรับใช้ของตำหนักเซียงของนั้นค่อนข้างมีชื่อเสียง พวกนางต้องการมีชีวิตรอดจนกว่าพวกนางจะกลับเป็งโจว !
เฟิงหยูเฮงส่ายหน้าแล้วถอนหายใจ“เมื่อคิดถึงเรื่องนี้แล้ว คุณหนูของพวกเจ้านั้นค่อนข้างเข้มงวดและเป็นผู้ควบคุม ถ้าเจ้าไม่เข้าไปก็อย่าเข้าไป ! เฮ้อ ดูพวกนาง พวกนางทั้งคู่งดงามมาก การเป็นบ่าวรับใช้เป็นเรื่องน่าเสียดายจริง ๆ เมื่อพูดถึงคุณหนูตระกูลจู้ นางเป็นผู้หญิงที่แปลกจริง ๆ ! นางไม่เพียงทำสิ่งดี ๆ มากมายหลังจากมาที่เมืองหลวง แต่นางก็สามารถทำได้โดยไม่นำผลประโยชน์ใด ๆ ไปสู่ตระกูลจู้ นางเป็นคนที่เสียสละและน่ายกย่อง” นางตั้งใจเอ่ยคำพูดเหล่านี้ออกไปและจากไปกับหวงซวน ขณะที่นางกำลังเดินผ่านประตูเข้าไปในตำหนักจางหนิง นางแสร้งทำเป็นพูดคุยกับหวงซวน “บ่าวรับใช้ที่งดงามของตระกูลจู้ คุณหนูคงกลัวว่าพวกนางจะขโมยชื่อเสียงหรือไม่ ? ไม่เช่นนี้นางคงไม่ปล่อยให้พวกนางยืนหนาวอยู่ข้างนอก”
นางพูดเสียงดังและการกระทำของนางค่อนข้างโจ่งแจ้งมันก็เพียงพอแล้วสำหรับอาฮวนและอาหรูที่จะได้ยิน บ่าวรับใช้สองคนมองหน้ากันอย่างรวดเร็วและความเกลียดชังภายในพวกนางเพิ่มขึ้นอีกระดับ
แน่นอนว่าความเกลียดชังนี้เกิดขึ้นกับกงซานนับตั้งแต่ที่พวกนางเข้ามาในตำหนักเซียง ใครจะรู้ว่ากงซานกล่าวอะไรกับองค์ชายแปด ผ่านการจัดทำโดยองค์ชายแปด ทั้งสองถูกจับแยกกับนาง มันถูกจัดให้เป็นหนึ่งในนางกำนัลของตำหนักเซียงที่มาดูแลกงซาน หากมีบ่าวรับใช้คนใดดูหมิ่นหรือดื้อรั้นเพียงเล็กน้อยต่อกงชาน บ่าวรับใช้ผู้นั้นก็จะโดนต่อว่าและเตือนว่านางจะบอกองค์ชายแปด เรื่องนี้ทำให้ทั้งสองต้องข่มใจอดกลั้น
พวกนางอดกลั้นมาตลอดเวลานี้พวกนางไม่มีแม้แต่คนเดียวที่หัวเราะเยาะ พวกนางต้องการส่งจดหมายถึงตระกูลจู้ แต่พวกนางไม่สามารถส่งจดหมายออกไปได้ ตำหนักเซียงเป็นเหมือนกรงและปลอดภัยมาก มันเป็นเพียงวันนี้ที่อาฮวนและอาหรูได้ยินใครบางคนกล่าวอะไรบางอย่างที่ยุติธรรม คนที่กล่าวคือเฟิงหยูเฮง นี่คือคนที่ต่อต้านองค์ชายแปด นี่ทำให้บ่าวรับใช้ 2 คนมีความสุขมาก ในเวลาเดียวกันพวกนางเริ่มดูถูกกงซานมากยิ่งขึ้น
อาหรูกล่าว“พระชายาหยูพูดถูก ไม่ว่าจะพูดอย่างไรนางก็เป็นบุตรสาวของตระกูลจู้ แต่ความดีที่นางได้กระทำนั้นทำให้ป้ารองของนางได้เลื่อนเป็นพระสนม สถานการณ์แบบนี้เป็นแบบไหน ? การทำความดีของบุตรสาวตระกูลจู้ไม่ควรตอบแทนให้กับตระกูลจู้หรือ ? ”
”ถูกต้อง! ” อาฮวนรู้สึกว่าสิ่งนี้ไม่ยุติธรรมอย่างยิ่ง “นางไม่เคยคิดถึงตระกูลจู้เลย ด้วยการกระทำของนาง และนางก็ไม่เต็มใจที่จะพูดถึงตระกูลจู้แม้แต่คำเดียว ท่านใต้เท้าเป็นเพียงขุนนางขั้นหก นางเป็นบุตรสาวของอนุ แต่ก็สามารถเข้าสู่พระราชวังของฮ่องเต้ได้ จะมีบุตรสาวที่อกตัญญูเช่นนี้ได้อย่างไร”
บ่าวรับใช้สองคนบ่นเรื่องกงซานพักหนึ่งความเป็นปฏิปักษ์ระหว่างเจ้านาย และบ่าวรับใช้ยิ่งลึกซึ้งยิ่งขึ้น
ในเวลานี้เฟิงหยูเฮงได้กลับไปที่ห้องรับแขกแล้วเห็นได้ชัดว่าคุณหนูที่ใกล้จะตายแล้วทั้งสามคนถูกพาไปที่ห้องโถงด้านข้าง พระสนมหลี่เชิญหมอหลวงมา ในเวลานี้กงซานยุ่งกับการอยู่ในห้องโถงด้านข้าง ทุกคนในห้องโถงใหญ่ไม่สามารถนั่งนิ่ง ๆ และต้องการออกไป แม้กระนั้นพระสนมหลี่ให้นางกำนัลเตรียมชาร้อนมากขึ้น หลังจากให้ทุกคนอุ่นร่างกายของพวกนาง งานเลี้ยงก็ดำเนินต่อไปอีกครั้ง
เฟิงหยูเฮงส่ายหน้าเล็กน้อยแล้วเดินไปหาซวนเทียนเก้อที่พูดคุยกับเพื่อนของนางว่า“ไปกันเถิด ไม่จำเป็นที่เราต้องอยู่แล้ว เราไว้หน้านางแล้ว สำหรับสิ่งที่พระสนมหลี่ต้องการทำ นั่นคือธุระของนางเองแล้ว”
หลังจากที่นางกล่าวเรื่องนี้ก่อนที่เพื่อนของนางจะสามารถกล่าวคำอำลากับพระสนมหลี่ เฟิงเฟินไดก็เอ่ยขึ้นมาว่า “พระสนมหลี่มีความปรารถนาที่จะจัดงานเลี้ยงต่อไป น้องชายของข้าได้รับความตกใจและรู้สึกไม่สบาย ข้าจะพาเขาไปที่ตำหนักหลี่เพื่อให้องค์ชายห้าเชิญหมอหลวงมาตรวจอาการของเขาก่อนเจ้าค่ะ” หลังจากกล่าวแบบนี้ นางก็จากไปโดยไม่หันกลับมามอง
เมื่อนางกล่าวเช่นนี้บรรดาฮูหยินและคุณหนูก็เลียนแบบการกระทำของนางในทันที ไม่มีใครถูกทิ้งไว้ในห้องนั่งเล่น เป็นกลุ่มของเฟิงหยูเฮงที่ต้องจากไปเป็นกลุ่มสุดท้าย !
พระสนมหลี่ไม่สนใจคนที่ออกไปเมื่อเห็นว่าเฟิงหยูเฮงยังไม่ได้จากไป นางรู้สึกค่อนข้างสบายใจ นางยืนขึ้นและเดินไปที่เฟิงหยูเฮงเป็นการส่วนตัวโดยกล่าวว่า “อาเฮงเป็นคนมีน้ำใจและเข้าใจในความตั้งใจของข้ามากที่สุด พักก่อนและทานอาหารเย็นกับเรา ! ข้าได้ยินว่าเจ้าชอบกินไหล่หมู และข้าให้ห้องครัวเตรียมไว้เป็นพิเศษ อยู่กินด้วยกันในฐานะมารดาและบุตรสาว”
เฟิงหยูเฮงมองไปที่นางและขมวดคิ้วโดยไม่กล่าวอะไร“ขอบคุณมากสำหรับความตั้งใจอันดีของท่าน นอกจากนี้แม้ว่าท่านจะเป็นมารดาขององค์ชายหก แต่การกล่าวว่าพวกเราสองคนเป็นมารดาและบุตรสาวนั้นไม่เหมาะสม ท้ายที่สุดในพระราชวังแห่งนี้เสด็จแม่ของข้าอยู่แล้วคือพระชายาหยุนรวมถึงฮองเฮาเช่นกัน นั่นคือเหตุผล โปรดจำสถานะของท่าน ยิ่งไปกว่านั้นองค์หญิงหวู่หยางและคุณหนูใหญ่ตระกูลเฟิงและตระกูลเหรินได้รับเชิญให้งานในวันนี้ ที่จริงแล้วมันคือการช่วยสนับสนุนองค์ชาย รวมถึงตั๋วแลกเงินที่ข้าให้ด้วย เป็นเพราะองค์ชายหกช่วยข้าที่หยูโจว มันเป็นเพียงของกำนัลตอบแทน นั่นคือทั้งหมด นับจากวันนี้เป็นต้นไป ข้าจะไม่สอบถามเกี่ยวกับเรื่องของพระสนมหลี่ และข้าจะไม่มาที่ตำหนักจางหนิงโดยไม่มีเหตุผลพิเศษ ท่านดูแลตัวเองด้วยเจ้าค่ะ”
หลังจากกล่าวจบแล้วนางก็จากไปทันที พระสนมหลี่ต้องการหยุดนาง แต่ถูกหยุดโดยซวนเทียนเก้อ “ดูแลตัวเอง ไม่เข้าใจคำเหล่านี้หรือ ? ” ซวนเทียนเก้อยังพูดจาสุภาพน้อยลง “อาเฮงพูดถูก นี่เป็นการตอบแทนพี่หก ตอนนี้มันได้รับการตอบแทนแล้ว ดังนั้นท่านไม่จำเป็นต้องไปหานางต่อไป”　　ฝูงชนจากไปตำหนักจางหนิงซึ่งเพิ่งมีชีวิตชีวาค่อนข้างเงียบลง สิ่งเดียวที่เหลืออยู่ก็คือคนที่หมดสติทั้งสามคนในห้องโถงด้านข้าง และกงซานซึ่งยังไม่ได้จากไป
ร่างของพระสนมหลี่สั่นด้วยความโกรธนางไม่รู้วิธีระบายมัน ในเวลานี้เฟิงหยูเฮงที่เพิ่งก้าวออกจากตำหนักจางหนิงก็ได้รับข่าวจากนางกำนัลที่รีบมา…